Οδυσσέας Φωκάς (Κλαστόρι Ρουμανίας, 1857 - Αθήνα, 1946) τοπιογραφία. Ιδιωτική συλλογη.
Γεννήθηκε το 1857 στη Ρουμανία και τo 1876 πήγε στη Γαλλία για να σπουδάσει νομικά, κατά επιθυμία των γονέων του. Αργότερα ξεκίνησε σπουδές ζωγραφικής στις ελεύθερες ακαδημίες του Παρισιού με δασκάλους τον Karl Cartier, 1855-1925 και τον Raphaël Collin, 1850-1916
Το 1885 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και άρχισε να εργάζεται ως εικονογράφος στο περιοδικό Το Άστυ και την εφημερίδα Ακρόπολη. Στα «Ολύμπια» του 1888 τιμήθηκε με χάλκινο μετάλλιο, ενώ συμμετείχε ξανά στον ίδιο διαγωνισμό και το 1896. Στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού το 1900 τιμήθηκε επίσης με χάλκινο μετάλλιο.
Από το 1900 έως το 1940, συμμετείχε σε πολλές καλλιτεχνικές εκθέσεις στην Αθήνα. Το 1902 εξέθεσε έργα του στη Σμύρνη, ενώ το 1905 και το 1909 πραγματοποίησε εκθέσεις στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Από το 1907 έως το 1910 έζησε –για οικογενειακούς λόγους– στη Ρουμανία, όπου και εξέθεσε έργα του. Ο Φωκάς, αν και μαθήτευσε κοντά σε εκπροσώπους του αποκαλούμενου γαλλικού ακαδημαϊσμού, εντούτοις με τα έργα του εισήγαγε τον ιμπρεσιονισμό στην Ελλάδα ενώ θεωρείται ως πρωτοπόρος και τολμηρός στις δημιουργίες του. Οι τοπιογραφίες του διακρίνονται για την ευαισθησία τους και το διάχυτο φως, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα σκοτεινά χρώματα των ακαδημαϊστών. Σημαντικές πηγές του έργου του αποτέλεσαν τα τοπία της Αττικής και της Ρουμανίας. Το 1917 και το 1919 συμμετείχε σε εκθέσεις της Ομάδας Τέχνη του Νικόλαου Λύτρα χωρίς όμως ποτέ να γίνει μέλος της.
Από το 1915 μέχρι και το τέλος της ζωής του υπήρξε συντηρητής και επιμελητής στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας. Επίσης, υπήρξε μέλος και για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών και άλλων καλλιτεχνικών επιτροπών. Με τη διαθήκη του παραχώρησε στην Εθνική Πινακοθήκη 92 έργα της συλλογής του, μαζί με ένα ακίνητο στην Καλλιθέα και μια πολυκατοικία στο Παρίσι.
Μετά τη συντήρηση
Παγωμένο τοπίο με σπίτια
Πηγές
Ζωγραφίζοντας στην Κέρκυρα. Παράρτημα Κέρκυρας: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτζου - Υπουργείο Πολιτισμού. σελ. 77.
Copyright Έλενα Παπάζη
