Ένα μοναδικό σχέδιο ανακαλύφθηκε κάτω από έργο του Ντα Βίντσι.

 

Stand and stare: Leonardo’s The Virgin of the Rocks displayed in an altarpiece setting at the National Gallery in London. Photograph: Tolga Akmen/AFP/Getty Images

    Ένα σχέδιο απίστευτο εντοπίστηκε κάτω από τον γνωστό πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, την «Παναγία των Βράχων». Όπως μεταδίδουν τα διεθνή μέσα, η εικόνα του σκίτσου, η οποία δεν είναι ολοκληρωμένη, δείχνει τον άγγελο και το Θείο Βρέφος «με σημαντικές διαφορές σε σχέση με την μορφή τους στον ολοκληρωμένο πίνακα.

Hidden ‘Jesus’ found under famous Leonardo da Vinci painting – mysteriously covered up for centuries

  Το για ποιο λόγο ο Ντα Βίντσι εγκατέλειψε την πρώτη του σύνθεση παραμένει μυστήριο», πράγμα που επισημαίνει ο εκπρόσωπος της πινακοθήκης. Οι ειδικοί βρήκαν το σκίτσο καθώς εκτελούσαν έρευνες τεχνικού χαρακτήρα πάνω στον πίνακα. Ο εν λόγω πίνακας πρόκειται να είναι το βασικό έκθεμα μιας έκθεσης για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Έξι ειδικοί ξεκίνησαν να εξετάζουν τη σύνθεση με πιο σύγχρονες τεχνικές τον περασμένο Ιανουάριο. Το σκίτσο δημιουργήθηκε από υλικό που περιέχει ψευδάργυρο γι’ αυτό και ήταν ευδιάκριτο μέσω φασματοσκοπίας φθορισμού ακτίνων Χ, με την τεχνική της υπέρυθρης απεικόνισης.

  Ο επικεφαλής των συντηρητών της πινακοθήκης Λάρι Κιθ λέει πως μπορεί να υπάρξουν και άλλες ανακαλύψεις κατά τη διάρκεια των ερευνών. Σημειώνεται ότι, η ίδια τεχνολογία χρησιμοποιήθηκε από Αμερικανούς πεζοναύτες για να εξερευνήσουν το κρησφύγετο του Οσάμα Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν το 2011. 

Copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές

 CNN

Τhe Guardian

Μία "αντικλεπτική" εφεύρεση της Αναγέννησης, που ανανέωσε και την προοπτική στη ζωγραφικη.

Quentin Massys, Ο Αργυραμοιβός και η Σύζυγός του (1514), Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι.

 

Johannes Vermeer, Allegory of Faith (1670-72). The Metropolitan Museum. Φωτ. MET

  Ο JAN VAN EYCK, στον πίνακά του Ο Γάμος των Αρνολφίνι, δείχνει έναν κυρτό καθρέφτη που προβάλλει αυτό που βλέπουν τα πρόσωπα που είναι απέναντί μας, και που θα ήταν αδύνατο να δούμε διαφορετικά. Αργότερα μερικοί ζωγράφοι, όπως ο Canaletto, δεν έκρυβαν ότι έκαναν χρήση της "camera obscura", ενώ άλλοι μεταχειρίζονταν μία σειρά από καθρέφτες ή κάποιους κοίλους καθρέφτες που προβάλλουν την εικόνα στον καμβά πριν ζωγραφιστεί. Τα πειράματα του David Hockney είναι συναρπαστικά, ειδικά εκείνα που έκανε στη Φλωρεντία με τους βοηθούς του για την αναπαραγωγή της περίφημης ταμπλέτας του Brunelleschi. Τη στιγμή που ο ήλιος φωτίζει το Βαπτιστήριο μπροστά από το Duomo, εγκατέστησε έναν κοίλο καθρέφτη στη σκιά μιας εξώπορτας που αναπαρήγαγε πιστά την εικόνα του Βαπτιστηρίου πάνω σε ένα λευκό χαρτόνι που είχε τοποθετηθεί μπροστά του. Όπως το είχε πράξει και ο ίδιος ο Brunelleschi, χρησιμοποιώντας έναν καθρέφτη για να απεικονίσει την εφεύρεση της προοπτικής.

Petrus Christus. Ο Χρυσοχόος στο εργαστήριό του ή Ο Άγιος Ελίγιος στο εργαστήριό του (1449). Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Συλλογή Robert Lehman. Φωτ. Wikimedia commons

   O καθρέφτης "μάγισσα" δημιουργήθηκε τον 15ο αιώνα για να παρακολουθούνται με την άκρη του ματιού οι πελάτες ενός καταστήματος, αλλά υπήρχε και η υπόνοια ότι διέθετε μαγικές δυνάμεις. Σήμερα είναι ένα κλασικό περιζήτητο αντικείμενο εσωτερικού ντιζάιν.

Lorenzo Lotto, 'Ανδρας και γυναίκα (c. 1543), The State Hermitage Museum, St. Petersburg. 'Ενας πιο αινιγματικός πίνακας: μία δήλωση αιώνιας πίστης του άνδρα προς την χαμένη του σύζυγο με "προπτικές ανωμαλίες" που οδήγησαν τον David Hockney και τον φυσικό Charles M. Falco να διατυπώσουν την θεωρία σύμφωνα με την οποία ένας κοίλος καθρέφτης είχε χρησιμοποιηθεί για την προβολή μιας εικόνας των μοντέλων ή των αντικειμένων πάνω στον καμβά.

  Η ονομασία αυτού τού καθρέφτη με το κυρτό σχήμα άλλαξε αρκετές φορές ανάλογα με τις εποχές. Αρχικά ονομάστηκε "καθρέφτης του τραπεζίτη", για να περιγράψει την πρώτη χρήση του όπως εμφανίστηκε στη Βόρεια Ευρώπη τον 15ο αιώνα. Επέτρεπε στους εμπόρους να παρακολουθούν με την άκρη του ματιού τους πελάτες ενός καταστήματος ή φαρμακευτικού εργαστηρίου χωρίς να σηκώνονται από το γραφείο τους. Οι φλαμανδοί ζωγράφοι ήταν οι πρώτοι που πειραματίστηκαν με τις πολλαπλές οπτικές γωνίες αυτού του αντικειμένου, το οποίο και εισήγαγαν στους πίνακές τους. Ο Jan van Eyck με τον πίνακά του Ο Γάμος των Αρνολφίνι (1434), ο Petrus Christus με τον Χρυσοχόο στο εργαστήριό του (1449) ή ο Quentin Massys με τον Αργυραμοιβό και τη Σύζυγό του (1514) εμφανίζουν μέσα στους κυρτούς καθρέφτες δεύτερα πλάνα πλούσια σε νέους χαρακτήρες , δίνοντας έτσι βάθος στις ζωγραφισμένες σκηνές.

Lukas Furtenagel, Ο ζωγράφος Hans Burgkmair και η γυναίκα του (1529) Kunsthistorisches Museum, Βιέννη.

  Πολύ γρήγορα όμως, αποδίδονται επίσης σε αυτό το καμπυλωτό καθρέφτη μαγικές δυνάμεις, και τότε ονομάζεται "μάτι μάγισσας", χρησιμεύοντας ως προληπτική προστασία των κατοικιών. Οι υπηρέτες των αστικών σπιτιών τούς φοβούνται επειδή πιστεύουν ότι θα βρίσκονται συνεχώς υπό παρακολούθηση. Το αντικείμενο γίνεται έτσι μία πρώιμη εκδοχή των καμερών παρακολούθησης. Φωτίζοντας τις σκοτεινές γωνίες, η ικανότητά του να διαχέει το φως βρίσκει ολοένα και περισσότερους θιασώτες στην εσωτερική διακόσμηση όπου κατέχει μια σταθερή θέση.

  Με την προσθήκη ενός επιχρυσωμένου μεταλλικού πλαισίου, υιοθετείται στην Γαλλία κατά τη δεκαετία του '40 μία νέα ακόμη ονομασία, με τον κυρτό καθρέφτη να ονομάζεται και "καθρέφτης ήλιος". Ο Gilbert Poillerat (1902-1988), γάλλος διακοσμητής και καλλιτέχνης σιδηρουργός που εκπαιδεύτηκε στη σχολή Boulle, του πρόσεφερε μία από τις πιο όμορφες εκδοχές του με το Chaty Vallauris. Κατασκευασμένος στις Alpes-Maritimes, αυτός ο καθρέφτης έγινε πολύ της μόδας στη δεκαετία του '50 και εξακολουθεί και σήμερα να πωλείται πολύ ακριβά σε ορισμένες δημοπρασίες για πρωτότυπα κομμάτια.

Copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές

Le Monde

Νέα έρευνα αποκαλύπτει πιο ανθρώπινη διάσταση του πίνακα «Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι»

 

   Νέα επιστημονική έρευνα για τη σύσταση του πίνακα «Το κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι» του διάσημου Ολλανδού ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ, ένα από τα πιο διάσημα έργα τέχνης τον κόσμο, αποκάλυψε πως υπάρχουν ορισμένα ζωγραφικά στοιχεία που τον καθιστούν ακόμη πιο «ανθρώπινο», μολονότι η ταυτότητά του μοντέλου του εξακολουθεί να παραμένει ένα μυστήριο, ανακοίνωσε το μουσείο Mauritshuis που τον στεγάζει.

  Η επιστημονική εξέταση, η πρώτη στην οποία έχει υποβληθεί το αριστούργημα του Ολλανδού δασκάλου του χρωστήρα από το 1994, απεκάλυψε την παρουσία μικροσκοπικών βλεφαρίδων γύρω από τα μάτια του κοριτσιού, που είναι αόρατες δια γυμνού οφθαλμού, εξηγεί το μουσείο της Χάγης.

  Η έρευνα έχει επίσης αποδείξει την ύπαρξη μιας πράσινης κουρτίνας στο φαινομενικά άδειο φόντο του πίνακα, που χρονολογείται από το 1665. Είναι ένα είδος «διπλωμένου υφάσματος», το οποίο ξέβαψε κατά τη διάρκεια των αιώνων.

 Όλα αυτά τα αποτελέσματα «προσφέρουν μιαν αντίληψη για έναν πίνακα πολύ πιο ανθρώπινο απ' όσο πιστεύαμε προηγουμένως», αναφέρεται στην ανακοίνωση του μουσείου.

  Τους ερευνητές από καιρό σαγήνευε η εικόνα αυτής της νεαρής γυναίκας με την αινιγματική εμφάνιση, με το κεφάλι τυλιγμένο στο γαλαζοκίτρινο μαντήλι και ένα τεράστιο μαργαριτάρι να κρέμεται από το αυτί της.

 Η έρευνα που πραγματοποίησε μια διεθνής ομάδα επιστημόνων από τον Φεβρουάριο του 2018, έφερε στο φως νέες λεπτομέρειες σχετικά με τη χρήση των αποχρώσεων και τον τρόπο με τον οποίο ο Βερμέερ εκτελούσε το έργο του, χρησιμοποιώντας διαφορετικές χρωματικές επιστρώσεις.

  Ο ζωγράφος για παράδειγμα τροποποίησε τη αρχική δομή στη σύνθεση του πίνακα, μετακινώντας τη θέση του αυτιού, την κορυφή του μαντηλιού και τον αυχένα του μοντέλου, ενώ χρησιμοποίησε χρωστικές πρώτες ύλες από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου κι ενός φυσικού μπλε της ουλτραμαρίνης (λουλακί) από το Αφγανιστάν που εκείνην την εποχή θεωρείτο «πιο πολύτιμο κι από τον χρυσό».

 Όσο για το μαργαριτάρι, είναι μια «ψευδαίσθηση», αποτελούμενη από έναν συνδυασμό από«ημιδιαφανείς και αδιαφανείς πινελιές λευκού χρώματος», εξηγεί στην ανακοίνωση το Mauritshuis.

  Ωστόσο, εκείνο που δεν πέτυχαν οι αναλύσεις είναι να ταυτοποιήσουν το κορίτσι που απεικονίζεται, ούτε έδειξαν αν υπήρχε πραγματικά ή αν είναι προϊόν της δημιουργικής φαντασίας του Βερμέερ.

  «Η νεαρή κοπέλα δυστυχώς δεν έχει αποκαλύψει ακόμα το μυστικό της ταυτότητάς της, όμως εμείς μάθαμε να τη γνωρίζουμε λίγο καλύτερα», δήλωσε η διευθύντρια του μουσείου Μαρτίν Γκόσελινκ.

  Αυτό όμως δεν θα αποτελέσει «την τελευταία λέξη της έρευνάς μας» για τον πίνακα, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει εμπνεύσει και ένα μυθιστόρημα, το οποίο μεταφέρθηκε κινηματογραφικά σε ταινία με πρωταγωνίστρια την Αμερικανίδα ηθοποιό Σκάρλετ Γιόχανσον, επεσήμανε η Γκόσελινκ.

Πηγές

Ζougla.gr

Μουσείο Tel Aviv ,εστιάζοντας μέσα σε ένα προτραίτο του Klimt.

 

👇

Gustav klimt-s portrait of friedericke maria beer 1916

Η Κραυγή: Μυστηριώδες σημείωμα εντόπισαν ερευνητές στον πίνακα του Έντβαρτ Μουνκ

 

Credits: Annar Bjorgli / Εθνικό Μουσείο της Νορβηγίας

  Το 1904, ένας Δανός κριτικός εξέτασε προσεκτικά τον πίνακα του Έντβαρτ Μουνκ, «Η Κραυγή» και παρατήρησε κάτι εντυπωσιακό. Μία χειρόγραφη σημείωση στην πάνω αριστερή γωνία του καμβά που έγραφε: «Μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να το έχει ζωγραφίσει».

  Έκτοτε, η προέλευση της σημείωσης μπέρδεψε τους επιμελητές, μερικοί από τους οποίους υπέθεταν ότι επρόκειτο για βανδαλισμό, ωστόσο μια νέα ανάλυση του πίνακα από ερευνητές του Εθνικού Μουσείου της Νορβηγίας κατέληξε τελικά στο συμπέρασμα πως η σημείωση ταιριάζει με τον γραφικό χαρακτήρα του διάσημου ζωγράφου.

  Λίγο πριν το νέο ανακαινισμένο μουσείο ανοίξει τις πόρτες του στο Όσλο το 2022, μια νέα μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Μουσείο Μουνκ έδωσε μία νέα διάσταση σε ένα εκ των τεσσάρων αντιγράφων της «Κραυγής» που φιλοτέχνησε ο ζωγράφος το 1893.

  Χρησιμοποιώντας την τεχνολογία υπερύθρων για την ανάλυση του χειρόγραφου και συγκρίνοντάς την με τα ημερολόγια και τις επιστολές του ίδιου του Μουνκ, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο ίδιος ο καλλιτέχνης ήταν ο συγγραφέας αυτής της μικρής επιγραφής. Πιθανότατα πρόσθεσε τη φράση το 1895, μετά μια συνάντηση στην οποία είχε ακούσει έναν φοιτητή ιατρικής να περιγράφει τη «Κραυγή» ως δουλειά κάπου ψυχικά διαταραγμένου προσώπου.

 Ο Μουνκ αναφερόταν στο περιστατικό του 1895 επανειλημμένα σε επιστολές του ενώ, όπως σημειώνει η Μάι Μπριτ Γκουλένγκ, ειδική ερευνήτρια της δουλειάς του Μουνκ και επιμελήτρια στο μουσείο, είχε «εμμονή» με το θέμα της ασθένειας καθώς είχε δει τον πατέρα του και την αδελφή του να υποφέρουν από κατάθλιψη, ενώ η τελευταία είχε διαγνωστεί επίσης με σχιζοφρένεια.

  «Το σχόλιο είναι ταυτόχρονα ειρωνικό αλλά και δείγμα της ευαισθησίας του», αναφέρει η ερευνήτρια και συνεχίζει αναφέροντας πως «στην πραγματικότητα είχε πάρει το σχόλιο του φοιτητή πολύ σοβαρά και είχε πληγωθεί επειδή υπήρχε ιστορικό ψυχικής ασθένειας στην οικογένειά του».

  Η Γκουλένγκ θεωρεί πως το παρελθόν του ζωγράφου τον οδήγησε στο να γράψει την συγκεκριμένη σημείωση, μέσω της οποίας στέλνει ένα μήνυμα σε όσους ασκούν κριτική στο έργο του, μιλώντας παράλληλα και για όσα τον στοιχειώνουν.

  Ο ζωγράφος δημιούργησε αρκετές εκδοχές της «Κραυγής» με διάφορα μέσα. Το Μουσείο Μουνκ έχει στην κατοχή του μια από τις δύο ζωγραφικές εκδοχές, αυτήν του 1910 και ένα παστέλ. Η Εθνική Πινακοθήκη της Νορβηγίας έχει την άλλη ζωγραφική εκδοχή απ’ το 1893, ενώ μια τέταρτη εκδοχή, σε παστέλ, ανήκει στον Νορβηγό δισεκατομμυριούχο Πέττερ Όλσεν. Μια λιθογραφία της εικόνας δημιουργήθηκε από τον ίδιο το 1895.

Copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές 

Μοnopoli.gr

Ένα έργο του Τσιμάμπουε του 13ου αιώνα κρυμμένο σε οικία ηλικιωμένης στη Γαλλία.

  Ένα αριστούργημα που αποδόθηκε στον Ιταλό ζωγράφο Τσιμαμπούε του 13ου αιώνα, το οποίο ανακαλύφθηκε σε μια κουζίνα ηλικιωμένης Γαλλίδας, πουλήθηκε έναντι 24.180.000 ευρώ.

   Η δημοπρασία πραγματοποιήθηκε στο Σενλί, κοντά στο Παρίσι, ανακοίνωσε ο οίκος δημοπρασιών Acteon. Η τιμή έφθασε στη δημοπρασία τα 19,5 εκατομμύρια χωρίς τα έξοδα. Ο Acteon δεν διευκρίνισε ποιο είναι το προφίλ του αγοραστή του πίνακα αυτού, ο οποίος είχε εκτιμηθεί μεταξύ 4 και 6 εκατομμυρίων ευρώ. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που έβγαινε σε δημοπρασία πίνακας του Τσιμαμπούε.

   Ο Stephane Pinta, εμπειρογνώμονας της γκαλερί Turquin στο Παρίσι, είπε ότι ένας δημοπράτης εντόπισε τον πίνακα, ενώ έλεγχε το σπίτι της γυναίκας στο Compiegne στη βόρεια Γαλλία και της πρότεινε να τον δώσει για αξιολόγηση. Με τίτλο «Ο εμπαιγμός του Χριστού» ο πίνακας είναι 25,8 εκατοστά επί 20,3 εκατοστά και είναι φιλοτεχνημένος σε ξύλο λεύκας.

   Πιθανότατα προέρχεται από ένα δίπτυχο του 1280, στο οποίο περιλαμβάνονταν οκτώ ταμπλό, παρόμοιου μεγέθους, με θέμα τα Πάθη του Χριστού. Δύο άλλα πάνελ εκτιμάται πως είναι στη συλλογή Frick στη Νέα Υόρκη και στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.

  Η ανακάλυψη του έργου προκάλεσε ενθουσιασμό στον κόσμο της τέχνης, σύμφωνα με τους ειδικούς. Αρχικά είχε εκτιμηθεί πως κάποιο σημαντικό μουσείο τέχνης θα μπορούσε να αγοράσει τον πίνακα για 4 έως 6 εκατομμύρια ευρώ, αλλά το ποσό τελικά ήταν πολλαπλάσιο.

    Μέχρι πρόσφατα, το έργο ήταν κρεμασμένο σε έναν τοίχο ανάμεσα στην κουζίνα και την τραπεζαρία σε ένα σπίτι στην Compiègne. Η ιδιοκτήτρια θεωρούσε πως ήταν μια θρησκευτική εικόνα ελάχιστης αξίας. Οι ειδικοί στη γκαλερί Turquin εξέτασαν αρχικά τη ζωγραφική και κατέληξαν με βεβαιότητα ότι άνηκε στον του Τσιμαμπούε.