Η πρώτη συνάντηση του Ιακώβου Πολυλά με τον Διονύσιο Σολωμό

 Το φθινόπωρο του έτους 1833, μετά από ολιγόμηνη παραμονή του στη Ζάκυνθο, ο Σολωμός επιστρέψε στη Κέρκυρα. Νοικιάζει ένα διαμέρισμα στην ίδια οικοδομή, που ήταν το σπίτι της παλαιάς αριστοκρατικής οικογένειας Πολυλά και αποκτά φιλικές σχέσεις με την Ελένη Βούλγαρη, χήρα του νομικού και λόγιου Γεώργιου Πολυλά(1786-1831). 

 Ο συνήθως μονήρης Σολωμός, συμπεριφέρεται με αγάπη και τρυφερότητα στα δύο παιδιά της. Του αρέσει να παίζει και να μιλάει μαζί τους και ιδιαίτερα με τον οκτάχρονο Ιάκωβο, ο οποίος τον κοιτάζει εκστασιασμένος και αφομειώνει στην ευαίσθητη παιδική του ψυχή, κάθε λέξη που ξεστομίζει ο ποιητής. Παρά τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει εκείνη τη περίοδο ο Σολωμός ήταν η ωριμότερη περίοδος της ποιητικής δημιουργίας του, αποτέλεσμα της οποίας ήταν τα (ανολοκλήρωτα) ποιήματα Ο Κρητικός (1833), Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (έως το 1845), Ο Πόρφυρας (1847), τα οποία αναγνωρίζονται ως τα καλύτερα έργα του.

 Για το μελετηρό και φιλομαθή Ιάκωβο, ο Σολωμός είναι το πρότυπο του ιδανικού πατέρα, του σοφού δασκάλου, του μεγάλου του φίλου. Ονειρεύεται να του μοιάσει και να του αποδείξει ότι μπορεί και αυτός να τον ακολουθήσει στον μαγικό κόσμο της τέχνης του. 

 Ο Σολωμός διακρίνει  στα μάτια του Ιάκωβου τη φλόγα που έκαιγε και στα δικά του μάτια. Κάτω από τις νουθεσίες του Σολωμού και των δασκάλων του, ο Πολυλάς προοδεύει καθημερινά σε γνώσεις και αφομειώνει τις έννοιες του ωραίου και αληθινού, την αρετή, την φιλοπατρία, την φιλελεύθερη σκέψη. 

πηγές

Ιακώβου Πολυλά, ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΕΡΓΑ

Βικιπαίδια

Ελεύθερη είσοδος σε Μουσεία, Αρχαιολογικούς χώρους, Μνημεία την Κυριακή 07/01/2024

 

Την Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2024, πρώτη Κυριακή του Ιανουαρίου 2024, η είσοδος για το κοινό σε αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία και μνημεία που υπάγονται στο Δημόσιο (Υπουργείο Πολιτισμού) θα είναι ελεύθερη, χωρίς την καταβολή αντιτίμου(εισητηρίου), την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα από 1 Νοεμβρίου έως 31 Μαρτίου εκάστου έτους.

Πηγές

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στον Οδηγό του Πολίτη. (https://www.odigostoupoliti.eu).

Η κλέουσα Καρυάτιδα, ένα υπέροχο Graffiti του καλλιτέχνη Ino

 Ένα υπέροχο Graffiti, από τον  street art καλλιτέχνη Ino, της θλιμένης Καρυάτιδας είναι ένα έργο που έχει αγγίξει τόσο τις καρδιές και το πνεύμα του ελληνικού κοινού όσο και όλων των πολιτών του κόσμου. Τα έργα του είναι από τα πιο χαρακτηριστικά murals της Αθήνας. Η μεγάλη διαστάσεων σύνθεση έιναι ασπρόμαυρη τοιχογραφία με μπλε λεπτομέρεια στα δάκρυα καλλιτεχνημένη με aerosols. 

 Ένας σπουδαίος εικαστικός καλλιτέχνης ο οποίος σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και πλέον εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελµατίας. Τα έργα του κοσμούν μεγάλα κτήρια και αριθμούν σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Πηγές

http://www.ino.net.

Το λεύκωμα που περιέχει το νησί της Κέρκυρας σε πανέμορφες ακουαρέλες και σκίτσα με τα πινέλα ενός περιηγητή

 

 

  Περιλαμβάνει πάνω από 200 σκίτσα και δείχνει μια μαγική Κέρκυρα, την πόλη και τα χωριά της, όπως φαίνεται μέσα από τα μάτια ενός καλλιτέχνη που ζει στο νησί από το 1961. Ένα πολύ όμορφο λεύκωμα σκίτσων και ακουαρέλας για συλλογή. Με σημεία σταθμούς του νησιού και γραφικές λεπτομέρειες, που συνοδέυονται από έξυπνα σχόλια του περιηγητή. Τα αρώματα, τα χρώματα, η αρχιτεκτονική, ο κόσμος της παλιάς πόλης και των χωριών περιγράφονται μέσα από μια απολαυστική βόλτα στο νησί των Φαιάκων.

Η συντροφιά των εννιά

 Η <<Κερκυραϊκή Ανθολογία>> ήταν ένα δίμηνο περιοδικό <<όργανο της Συντροφιάς των εννιά>>, που το πρώτο του τεύχος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1915. Ποια όμως ήταν αυτή η συντροφιά των εννιά και ποιους σκοπούς εξυπηρετούσε το περιοδικό; Από την <<Αγγελία>> που κυκλοφόρησαν λίγο πριν από την έκδοση του πρώτου φύλλου οι εκδότες έχουμε την απάντηση και στα δύο.

<< Η Τέχνη, μια από τις κοινωνικές ανάγκες του ανθρώπου, ακμάζει μαζί με τον πολιτισμό του και τον καθρεπτίζει. Μέσα στην Ελλάδα στο προοδευτικό κίνημα, που χαρακτήρισε τα τελευταία χρόνια, μας φαίνεται, πως η Κερκυραϊκή τέχνη, έχοντας ακολουθήσει μια ιδιαίτερη ιστορική εξέλιξη και εξακολουθώντας ιδιαίτερη παράδοση, βάσταξε θέση ζηλευτή στην καλλιτεχνική παραγωγή, που αυτοφάνερα δείχνεται στην επιβίωση μιας άρτιας και όσο τον δυνατό τελειότερης μορφής. 

Στηριγμένοι σε τέτοιες αρχές αποφασίσαμε οι υπογραμμένοι της <<Συντροφιάς των εννιά>> την έκδοση του περιοδικού <<Κερκυραϊκη Ανθολογία>>.

Του περιοδικού μς σκοπός είναι να συνενώσει στες στήλες του την καλύτερη παραγωγή της Κερκυραϊκης τέχνης, χωρίς για τούτο να αποκλείσει και την συνεργασία των άλλων Ελλήνων λογοτεχνών, που από αυτούς μερικοί πέρνουν μέρος στη συντροφιά μας.

Το περιοδικό θα βγαίνει κάθε δύο μήνες σε 24 σελίδες και σχήμα 16ο και θα το στολίζουν εικόνες πρωτότυπες των ζωγράφων μας, που τους χαρακτηρίζει η έρευνα της νεοτεριστικής προσπάθειας στη σύγχρονη καλλιτεχνία.

Στο περιοδικό θα δημοσιεύουμε ποιήματα, διηγήματα, επιστημονικά άρθρα, λογοτεχνικά, ιστορικά κτλ. ελπίζοντας και στην συνεργασία των Έλληνων μουσικών.

Η διεύθυνση του περιοδικού εξασφάλισε όχι μόνο τη συνεργασία των σημερινών λογίων, αλλά και θα δημοσιεύσει ανέκδοτα έργα των πεθαμένων Κερκυραίων, του Πολυλά, Μαρκορά, Κογεβίνα, Καλοσγούρου, Μαβίλη, Κονεμένου και άλλων. 

Οι εργοδότες ελπίζουν πως η Κερκυραϊκή κοινωνία και γενικότερα μαζί και οι επίλοιπες επαρχίες θα υποστηρίξουν το έργο τους, και υπόσχονται πως ανάλογα με την υποστήριξη που θα τους δοθεί θα τελειοποιήσουν και την έκδοση του περιοδικού>>.

Την αγγελία υπογράφουν: Ειρήνη Δεντρινού, Διευθύντρια του περιοδικού, Κ.Θεοτόκης, Γραμματέας, Μάρκος Ζαβιτσιάνος, Λυκούργος Κογεβίνας και Π.Σ.Σταματόπουλος, πέντε από τα μέλη της Συντροφιάς των εννιά. Τα άλλα τέσσερα ήταν τότε ο Αντώνης Μουσούρης, ο Νίκος Λευθεριώτης, ο Κώστας Χατζόπουλος, κι ο Λαμπρος Πορφύρας. Τους δύο τελευταίους υπονοούν οι εκδοτες όταν γράφουν στην αγγελία<<... και τη συνεργασία των άλλων Ελλήνων λογοτεχνών, που από αυτούς μερικοί πέρνουν μέρος στη συντροφιά μας>>. Αργότερα στη συντροφιά θα προστεθεί και ο Δημ. Γαλάνης, που πέρασε μερικούς μήνες στη Κέρκυρα ως αξιωματικός διερμηνέας του Γαλλικού Στρατού κατοχής.

Η Κερκυραϊκή ανθολογία εξεδόθει τακτικά από τον Σεπτέμβριο του 1915 μέχρι τον Αύγουστο του 1918, που ο Κ.Θεοτόκης αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Βγήκαν συνολικά 18 τεύχη. Στα τεύχη αυτά δημοσιέυθηκαν, εκτός από πολλές ξυλογραφίες, σχεδια και σκίτσα του Δ. Γαλάνη, του Μ.Ζαβιτσιάνου, του Λ.Κογεβίνα, του Ηλία Κουμετάκη, ανέκδοτοι στίχοι του Μαρκορά, του Τυπάλδου, του Μαβίλη, του Πολυλά, αποσπάσματα απο μεταφράσεις του Κ.Θεοτόκη (Λουκρητίου<<Περί Φύσεως>>, Σαίξπηρ<<Οθέλος>>, Γκαίτε<<Ερμάνος και Δωροθέα>>, Καλιδάσα <<Η Μαλαβίκα και ο Αγνιμίτρας>>. Στα ίδια τεύχη η Ειρήνη Δεντρινού δημοσίευσε , με το γενικό τίτλο << Πεταχτές κουβέντες>>, μια σειρά διαλόγων με θέματα παρμένα από τη ζωή του << καλού κόσμου>>, όπου ασκεί οξύτατη κοινωνική σάτυρα. Επίσης στα ίδια τεύχη δημοσιεύονται τρια σονέτα που δεν είχαν περιληφθεί στη συλλογή της <<Σονέτα>>( Εκδόσις Γραμμάτων 1916), μεταφράσεις από τραγούδια του Σούλλυ Μπρουντώμ, <<Η μάνα των παληκαριών>>, μετάφραση από σέρβικο τραγούδι, διάφορα σατυρικά επιγράμματα, διηγήματα και σκέψεις και σχόλια πάνω σε σύγχρονα γεγονότα. Η Κερκυραϊκή Ανθολογία της τριετίας 1915-1918 συγκεντώνει έτσι σημαντικό μέρος της εργασίας της Ειρήνη Δεντρινού. Η Κερκυραϊκή Ανθολογία θα ξαναεκδοθεί το 1924 από τον Λογοτεχνικό Όμιλο, που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία της Ειρήνης Δεντρινού. Στη νέα προσπάθεια συμμετέχουν ο Νίκος Λευθεριώτης, ο Σπύρος Νικοκάβουρας, από τους παλαιότερους, Η Κατίνα Παπά και ο Σπύρος Καμηλιέρης από τους νεότερους λογοτέχνες, Διευθύντρια θα είναι και πάλι η Δεντρινού. Τη γραμματεία όμως αυτή τη φορά θα την αναλάβει η Κατίνα Παπά. Ο Κ.Θεοτόκης είχε πεθάνει το προηγούμενο χρόνο. Η νέα προσπάθεια θα κρατήσει ως το τέλος του 1925. Ενώ στη πρώτη περίοδο υποκείμενοι λόγοι κυρίως - η απομάκρυνση του Θεοτόκη από τη Κέρκυρα- ανέστειλαν την έκδοση, τη δεύτερη φορά οι αντικειμενικές συνθήκες δε βοήθησαν την προκοπή της Κερκυραϊκης Ανθολογίας. Ο κόσμος είχε αρχίσει να διαβάζει λιγότερο και οι Επτανησιακοί της εθνικής παραδόσεως άρχισαν να λιγοστεύουν. Μολαταύτα και στη νέα της περίοδο η Κερκυραϊκή Ανθολογία στάθηκε πολύτιμη γιατί παράλληλα με την προβολή νέων ταλέντων, έδωσε και πολλά ανέκδοτα κείμενα του Θεοτόκη. Δεντρινού θα δημοσιεύσει και στη περίοδο αυτή μερικές<< Πεταχτές κουβέντες>> , διηγήματα, σατυρικά επιγράμματα. Η Κερκυραϊκή Ανθολογία αποτελεί ένα σημαντικό ντοκουμέντο της πνευματικής ζωής της Κέρκυρας. Στης σελίδες της αποθησαυρίσηκε η εργασία ποιητών, πεζογράφων, καλλιτεχνών της Κερκυραϊκης Σχολής. Για πολλούς μάλιστα από αυτούς υπήρξε η μοναδική προβολή τους.

ΟΚώστας Χατζόπουλος, γράφοντας στο Δελτίο του Εκπαιδευτικού Ομίλου ( τόμος 5ος σελ 127) για τα πρώτα τέσσερα τεύχη της Κ.Α του 1915 σημειώνε:

<<Οι Κερκυραίοι συνάδελφοι δεν είναι πια πρωτόγονοι στη πρόθεση ,κι ή παλιά παράδοση που τη λάμπρινε ένας Σολωμός τους οδηγεί σε υψηλότερη θεωρία της τέχνης. Δε τους αρκούνε πια τα αφελή τραυλίσματα εμάς των Ελλαδιτών, πισωδρομημένων όπως είμαστε από μια ιστορική αναγκαιότητα βαρβάρων, καθώς και μας ονομάζουν. Η υπεροχή της πρόθεσης τους εκφραζεται με τη θέληση προς μια μορφή, κι η καλλιέργεια της μορφής είναι το καύχημα και το έμβλημα τους. Μαρτυρία τα σονετα του Μαβίλη και τα διηγήματα του Θεοτόκη. Για να συνεχίσει αυτή την αδιάλλακτη τεχνική αυστηρότητα ιδρύθηκε η Συντροφιά των εννιά, που όργανο της είναι η Κερκυραϊκή Ανθολογία. Έχουν φανεί ως σήμερα τέσσερα κομψά φυλλάφια, και στις σελίδες τους ενώνεται η ποιητική και η ζωγραφική τέχνη σε τόσο αρμονισμένο σύνολο, όπως δεν έγινε ποτέ σε νεοελληνική έκδοση. Ότι περισσότερο μπορούσε να ευχηθεί κανένας είναι ένα άπλωμα του περιοδικού σε χώρο, ώστε να μπορεί να αντιπροσωπεύει πλατύτερα την κερκυραϊκη παραγωγή και χωριστά την τόσο σημαντική εργασία ενός Κωνσταντίνου Θεοτόκη, και από το άλλο μέρος , κάποια λιγότερη επιμονή στο τοπικισμό και ιδιαίτερα στη γλώσσα. Όσο κι αν η επιμονή αυτή αντιστρατεύεται στο παράδειγμα του Σολωμού που αναγνωρίζει για πηγή της η κερκυραϊκή παράδοση, δε μπορεί βέβαια να αρνηθεί κανείς τη χάρη μιας τοπικής παραλλαγής παράλληλα προς τη καθολοκή γραμμή που φέρνει ακράτητα προς το σχηματισμό μιας πανελλήνιας γραπτής γλώσσας. Μα πάλι η χαρη αυτή χάνει πολύ σε σημασία, όταν το ζήτημα δεν έχει μόνο αισθητική αλλά μαχί και κοινωνική σπουδαιότητα, κι όταν ακόμα βρίσκεται αυτό σε κρίσιμη στιγμή, όπως είναι η στιγμή αυτή που μια ανάγκη ακράτητη τείνει να ενώσει στο ρευμα δύο κύμματα αντίθετα. Το κατέβασμα σιγά, σιγά της σχολαστικής παράφοσης προς το δημοτικισμό με το ανέβασμα σιγά, σιγά του δημοτικοχυδαϊσμού προς κάποιο φραστικό εξευγένισμα, απαραίτητο για να σχηματίσει μια γλώσσα ικανή για τις πολυπλίκιλες πνευματικές εκδηλώσεις ενός πολιτισμένου έθνους.

Με τις λιγες γραμμές του ο Κ. Χατζόπουλος, που ήταν ένας από τους εννιά της Συντροφιάς, επισημαίνει τις αρετές, μαζί όμως και τις αδυναμίες, της προσπάθειας, που εξέφραζε η Κερκυραϊκή Ανθολογία. Η αδυναμίες αυτές κατέστησαν αδύνατη και τη συνέχεια.

Copyright Έλενα Παπάζη

Η Κερκυραϊκη βιβλιογραφία από το 1900 εώς το 1930

1. Κόρκυρα-Γόργυρα-Γοργώ, Ρωμαίου(Κ). 1821

2.  L Italie et Constantinople, Asselineau(Charles). 1869

    

. Νικοκάβουρα(Σεβαστιανού). 1901

3. Η αντιλογία

4. Τα δεινοπαθήματα

5. Κατάλογος των πρωτοπαπάδων Κέρκυρας, Τσιτσέλη(Ηλία). 1900

6. Corcira antica e moderna, Ippaviz(Luigi). 1901

7. Ιστορία της νήσου Κέρκυρας, Μάρμορα(Ανδρέα). 1902

8. Les Phenincies et I Odyssee, Berard (Victor). 1902

 9. Οδηγός της νήσου Κέρκυρας, Κυριακή( Κ. Χ. Μ.) 1902

10. Κερκυραϊκά, Ρωμανού(Ιωάννου) 1903

Νικοκάβουρα(Σεβαστιανού). 1903

11. Λόγος εις του τρεις ιεράρχας, 

12. Το αθάνατον πνεύμα η σκέψις επί του 16 εδαφίου του ΡΒ. ψαλμού μετά της επικενοταφίου προσφωνήσεως τη πεφιλημένη αυτού μητρί. 

13. Παναγιωταφικαί εντυπώσεις, Νικοκάβουρα(Σεβαστιανού). 1905

14. Κερκυραϊκον ημερολόγιον 1905-1906, Καλλόνα(Ιωάννη)

15. Νικοκάβουρα(Σεβαστιανού), Ανάλεκτα. 1906

16. Κερκυραϊκές σελίδες 1204-1336, Γερακάρη(Νικολάου). 1906

17. Greece painted by John Fulleylove described by the J. A. Macclymont. 1906

18. Μια σελίς της ιστορίας της Κέρκυρας, Λιβαδά(Ν.)  1907

19. Greece and the Aegean Island   London Archibald Costable,(Marden(Philip Sanford) 1907

20. Νικοκάβουρα(Σεβαστιανού), Λόγος εις την Αγίαν και Μ.Παρασκευήν. 1907

21. Una primavera in Grecia, Tumiati(Domenica). 1907

22. H αγάπη κέντρον του πολιτισμού και φως του προορισμού της ανθρωπότητας, Τζίφρα(Κωνστ.). 1907

23. The Latins in  the Levant, Miller(William). 1908

 Νικοκάβουρα(Σεβαστιανού)

24. Βραχείαι ομιλίαι κατά τα Κυριακάς της Μ.Τεσσαρακοστής μετά λόγου της Μ.Παρασκευής. 1908

25. Κατήχησης ιερά, ήτοι της θείας και ιεράς λειτουργίας εξήγησις συντεθείσα μεν υπό Νικολάου Βουλγάρεως, εκδοθείσα δε υπάυτού. 1908

 Νικοκάβουρα(Σεβαστιανού). 1909

26. Παραδοξολογίαι, 

27. Αδολέσχια, 

28. Ακολουθίαι των Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου και της Παρθενομάρτυρος Κερκύρας, Θεοδώρας και Αυγούστης και ιερομ. Βλασίου. 

29. Οι εν Επτανήσω ενοριακοί ναοί μετά του περί ενοριακών ναών νομού ΓΦς' μετά παραρτήματος περιέχοντος τον εκκλησιαστικόν κανονισμόν του 1811, Παπαμάρκου(Φιλίππου Μ.) 1909

30. Studien zur Odyssee, Fries(Carl). 1910

31. Home life in Hellas, Ferriman(Z. Duckett). 1910

32. An Artist in Corfou written and pictured, Atkinson(Shophie). 1911

 33. Κερκυραϊκά ανέκδοτα, Λάμπρου(Σπ.)

34. Σημειώματα αφορώντα την εν Κέρκυρα συναγωγήν, Λάμπρου(Σπ.)

35. Ιστορική σχολή της Επτανήσου, Λάμπρου(Σπ)

36. Voyage dans I'Eubee, les iles Ioniennes et les Cyclades en 1841, Buchon(Alexandre). 1911

37. Through Greece and Dalmatia, Barringstone(Russel). 1912

38. Balkanherrscher und Stadtmänner. Munz(Sigmund). 1912, με εντυπώσεις του περιηγητή στην Ελλάδα, καθώς και στη Κέρκυρα όπου συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Θεοτόκη, ο οποίος τον σύστησε και στη βασιλική οικογένεια της Ελλάδος.

39. Auf griechischer Erde im Sommer 1912 vonr dem Kriege, Gelber(Adolf). 1913

40. Greece of the 20 Century, Martin(Percy). 1913

41. Κερκυραϊκά σημειώματα, Σακελαροπούλου(Σ.Κ.) 

42. Οι Σέμπροι της Κέρκυρας, Σακελαροπούλου(Σ.Κ.). 1913

43. L Albanie rt Napoleou(1797-1814), Boppe. 1914

44. Αναμνηστικόν τεύχος της Ιονίου εκθέσεως, Θεοτόκη(Σπ. Μ). 1914. Αποτελείται από από δύο τεύχη, το πρώτο αναφέρεται στη περίοδο της Ενετοκρατίας και το δεύτερο στη περίοδο της Φραγκοκρατίας.

45. Περί της οικονομικής διοικήσεως της Επτανήσου επί Ενετοκρατίας, τόμος Α-Β, Ανδρεάδου(Α.Μ.). 1914

   

46. Κερκυραϊκή Ανθολογία, Δίμηνο εικονογραφημένο περιοδικό, 1915-1916

47. Το ξενοδοχείον του κόμητος της Καμπανίας, Καρβούνη(Ν). 1923

48. Odyssee par Jean Styka. 1923

49. Οι Ιταλοί εν Κέρκυρα, Αγάθου(Ευσταθίου). 1924

50.Tage in Hellas, Guttman(Bernhard). 1924

51. Ηθογραφικά διηγήματα των Κερκυραίων αγροτών, Σταύρου(Ηλία)

52. Ιόνιος Αύρα, Σταύρου(Ηλία). 1924

53. Erinnerungen an Korfu, Wilhelm II. 1924.

 Είναι γραμμένο από τον αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο και αφηγείται την ιστορία του Αχχιλείου και της περιοχής, περιγράφοντας τις ανασκαφές.

54. Τα ενεχυρόγραφα ελαιοκάρπου παραγωγής 1923 και η επ' αυτήν πολιτεία του επόπτου των συνεταιρισμών της όγδοης περιφέρειας Ν. Χάμψα. Μιάδου(Στάθη Ν.) 1924

55. Pheniciens et Grecs en Italie d'apres I'Odyssee, Dörpfeld-Rütter. 1925

56. Livre d'or de la noblesse Ionienne, Rangabe(Eugene Rizo). 1925. 

Περιλαμβάνει τους ευγένεις οίκους της Κέρκυρας εγγεγραμένους στη χρυσή βίβλο.

57. Κερκυραϊκά έγγραφα και ανέκδοτα, Λαυρέντιου Βροκίνη.

58. Greece, old and new, Brown(Ashley) 1927.

 59. Griechishe Frühlingstage, Engel(Eduart). 1927

60. Preface de sir James Rennel Rodd, Aspiotis(Marie) et Rene Puaux. Corfu 1935

Στη μονογραφία αυτή, η Κερκυραία Μαρία Ασπιώτη μαζί με τον Γάλλο καθηγητή παρουσιάζει την από του 734 π.Χ. μέχρι 1935, τις οχυρώσεις, τα μνημεία, τις εκκλησίες, τα ήθη και τα έθιμα της Κέρκυρας.

Ειρήνη Δενδρινού, η προσωπικότητα που ανανέωσε το ελεύθερο πνεύμα

 

 Κόρη του Γεώργιου Ζαβιτζιάνου, από τα πιο προοδευτικά και φωτισμένα μυαλά του καιρού του, η Ειρήνη Δεντρινού γεννηθηκέ στη Κέρκυρα στα 1879. Από πολύ νέα, μαθήτρια ακόμη του Αρσακείου, θα εκδηλώσει λογοτεχνικά ενδιαφέροντα. Ήταν ακόμη η εποχή που ακτινοβολούσε η πνευματική προσωπικότητα του Πολυλά, που ο Ρωμανός και σαν ιστορικός και σαν δάσκαλος, φώτιζε τους δρόμους της νεότητος, που ο Καλοσγούρος  μετέδιδε με τα γραψίματα και τον προφορικό του λόγο, τον πλούτο της γνώσης του στη νέα γενιά. Το πνευματικό <<κλίμα>> του τόπου βοηθάει έτσι την Δεντρινού ν' ανακαλύψει τον εαυτό της. Η ''Εφημερίς των Κυριών'' θα φιλοξενίσει τα πρώτα της γραψίματα και ο Καλοσγούρος με το οξύ κριτικό του μάτι θα διαγνώσει το πλούσιο ταλέντο της και θα κατευθύνει τις πρώτες τις προσπάθειες. Έτσι θα αρχίσει μια πνευματική πορεία που θα συνεχισθεί επί πενήντα ολόκληρα χρόνια. Από το 1900 η Ειρήνη Δεντρινού θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή της πνευματικής ζωής του τόπου και θα αποτελει τον άξονα γύρω από τον οποίο θα κινηθούν κάθε είδους προσπάθειες.

 Η πνευματική της δραστηριότητα βαδίζει παράλληλα προς τη κοινωνική της δράση. Σωματεία πνευματικά και καλλιτεχνικά, Σύλλογοι κοινωφελείς, αγώνες για τη χειραφέτηση της γυναίκας, θεατρικές παραστάσεις, διαλέξεις, συναυλίες, βαθμολογούν τη συμβολή της  Δεντρινού στη κίνηση και τη πρόοδο του τόπου. Προικισμένη με το χάρισμα του λόγου, έτσι που να θεωρείται από τις πιο γοητευτικές ομιλήτριες, μεταχειρίστηκε το προφορικό λόγο για μια αμεσότερη επαφή με το μεγάλο κοινό. Γι αυτό και  όλες οι μελέτες της δόθηκαν πρώτα σαν διαλέξεις κι έπειτα δημοσιεύθηκαν. Ο μεγάλος σταθμός στην πνευματική πορεία της Ειρήνης Δεντρινού είναι η γνωριμία της, το 1903, με τον Κ.Θεοτόκη. 

 Η συναστροφή με το ανήσυχο και δημιουργικό εκείνο πνεύμα θα βοηθήσει την Δεντρινού να συνειδητοποιήσει τις δυνατότητες της και να συστηματοποίησει τις μελέτες και τα γραψίματα της. Παράλληλα η γνωριμία της Δεντρινού θα ασκήσει τεράστια επίδραση πάνω στο Θεοτόκη, όπως ο ίδιος πολλές φορές θα ομολογήσει. Η συνεργασία τους θα κρατήσει χρόνια και θα μας δώσει, εκτός από τα προλεγόμενα των Έργων του Μαβίλη, και την <<Κερκυραϊκή ανθολογία>>.

Το μεγαλύτερο μερος της ποιητικής και πεζογραφικής παραγωγής της Ειρήνης Δεντρινού δημοσιεύτηκε σε περιοδικά και εφημερίδες.

Μερικά σύντομα πεζογραφήματα, 28 σονέτα, κι ένα μεγάλο διήγημα όπου η Κερκυραία συγγραφέας δοκίμασε τις συνθετικές τις ικανότητες, αντιπροσωπεύουν την εργασία της Δεντρινού που δημοσιεύτηκε σε βιβλία.

Το διήγημα, η μελέτη, το χορογράφημα, το άρθρο, το ποίημα, ο διάλογος, όλα σχεδόν τα είδη του λόγου τα δοκιμάζει η Δεντρινού. Και σε ολα εισφέρει έντονο το ποιητικό στοιχείο, την ευγένεια του ύφους, την οξυτητα της παρατηρήσης, τη σατυρική νότα, την αισθητική καλλιέργεια, την πίστη της. Η Δεντρινού δεν ανήκει στους ερασιτέχνες που καλλιεργούν την τέχνη για την τέχνη. Έχει ιδέες και πιστεύει σε αυτές. Στη τέχνη βλέπει το μέσο για να τις φέρει πιο σιμά στο λαό. Και το χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία. Κι όταν γράφει κι όταν μιλά. Μπορεί έτσι να αδίκησε την καλλιτεχνική ποιότητα των έργων της, έχει όμως την ικανοποίηση ότι σε κάποιες στιγμές στάθηκε στην έπαλξη των προοδευτικών αγώνων του Έθνους για την πνευματική του ανανέωση.

Η σημαντικότερη και πιο ουσιαστική προσφορά της Ειρήνη Δεντρινού στη πνευματική ιστορία του τόπου υπήρξαν οι μελέτες της για τον κύκλο της Κερκυραϊκης Σχολής. Οι μελέτες αυτές, εκτός από το σημείωμα για το Νίκο Κογεβίνα, που δημοσιέυτηκε ως πρόλογος στην έκδοση των έργων του, δόθηκαν ως πρώτες διαλέξεις κι έπειτα δημοσιέυτηκαν. Με την Ειρήνη Δεντρινού έκλεισε οριστικά και ανεπίστρεπτα μια ολόκληρη πνευματική περίοδος. Μολονότι το έργο της και ως μορφή και ως περιεχόμενο και ως προσανατολισμός δεν συνδέεται οργανικά με το έργο των άλλων οπαδών της Κερκυραϊκης Σχολής, εν τούτις σ' αυτήν ανήκει η τιμή ότι συντήρησε το πνεύμα της παράδοσης και αγωνίστηκε για την επιβίωση του.

copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές

Η Κερκυραική Σχολή, Κέρκυρα 1953

Η πορεία του Θεάτρου Σαν Τζιάκομο (San Giacomo) στην ιστορία της Κέρκυρας

 

 

 Το παλαιότερο επτανησιακό θεατρικό κτήριο και ένα από τα αρχαιότερα της Ευρώπης είναι το  <<Σαν Τζιάκομο>>. Θεμελιώθηκε στα 1663 και τελείωσε στα 1691. Στην αρχή προοριζόταν και χρησιμοποιήθηκε ως Loggia των ευγενών(είχε ως σκοπό την συγκέντρωση της λέσχης των Ενετών ευγενών της Κέρκυρας). Στα 1720 διασκευάστηκε σε θέατρο και αργότερα στα 1733 έγιναν οι σχετικές αλλαγές για να φιλοξενίσει μελοδραματικό θέατρο. Με αυτή τη μορφή διατηρήθηκε ως το 1902.

Από τότε το μελόδραμα μπήκε στο ρεπερτόριο του θεάτρου και συνυφάνθηκε με τη μουσική καλλιέργεια των Επτανήσων. Η ανέγερση του δεν απέβλεπε φυσικά στην ψυχαγωγία του λαού , αλλά των Ενετών και των Ευγενών. Οι παραστάσεις άρχιζαν με ιδιαίτερη επισημότητα με παρουσία αξιωματούχων της Ενετίας και των Κερκυραϊκών αρχών. Εκείνος που είχε το γενικό πρόσταγμα ήταν ο Γενικός Προνοητής  της Θαλλάσης (Provveditor General da Mar)[1].

Giacomo Gradenigo   (1721-1796),
 Provveditore Generale da Mar (1779-1782)

Aυτός είχε την ευθύνη του θεάτρου και των παραστάσεων. Ο ίδιος δεξιωνόταν στα διαλείμματα και τις άλλες αρχές. 

Το θέατρο εξελίχθηκε σε δεύτερη φύση των επτανησίων και διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο και στον ενωτικό αγώνα.

Μέχρι το 1817 οι παραστάσεις ήταν Ιταλόφωνες. Στα 1817, για πρώτη φορά ακούστηκε στον Σαν Τζιάκομο η Ελληνική γλώσσα. Τη βραδιά τίμησε με τη παρουσίατου Ο Αρμοστής Μαίτλαντ. Το έργο ήταν γραμμένο από Έλληνα συγγραφέα, είχε υπόθεση ελληνική και παίχτηκε από Έλληνες ερασιτέχνες. Ήταν η πεντάπρακτη τραγωδία του Ιακώβάκη Ρίζου Νερούλου<<Πολυξένη>>, που είχε τυπωθεί πριν τρία χρόνια στη Βιέννη.

Η δεύτερη σημαντική παράσταση του Σαν Τζιάκομο δόθηκε δύο χρόνια αργότερα στα 1819. Ήταν η πρώτη απόπειρα Ελληνικής όπερας με τίτλο << Η παρά Φαίαξιν άφιξις του Οδυσσέως>>. Ο χορός ήταν μια αναπαράσταση των εορτών κα πανηγύρεων που οργανώθηκαν προς τιμήν του Οδυσσέα από το Βασιλιά των Φαιάκων.

  Η θεατρική ζωή στην επτανησιακή πρωτεύουσα όσο προχωρεί ο 19ος αιώνας μεγαλώνει. Κατα τη διάρκεια του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα δόθηκαν διάφορες παραστάσεις που απέβλεπαν στην αναπτέρωση του ηθικού του λαού. Μεγαλειώδης ήταν η σειρά της Αρχαίας τραγωδίας, που παρουσίασαν οι φοιτητές της Ιονίου Ακαδημίας καθοδηγημένοι από τον μεγάλο φιλλέληνα Γκύλφορδ. Στα 1833, όταν πήγαινε ο Βασιλιάς Όθωνας για το Ναύπλιο, έμεινε για λίγες μέρες στη Κέρκυρα. Ο αρμοστής λόρδος Νugent τον συνόδεψε στο θέατρο να παρακολουθήσει τη παράσταση<< εν μέσω ανέκφραστου χαράς ελληνικωτάτων καρδιών και ψυχών>>.

 Με τη πάροδο του χρόνου παρατηρείται μια άνιση πάλη ανάμεσα στο ελληνόφωνο θέατρο πρόζας και το μελοδραματικό. Η νίκη της μουσικής δεν άργησε να 'ρθει. Στην Κέρκυρα τη περίοδο εκέινη κυριαρχούσε πάνω στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου μια ισχυρή μουσική μορφή, ο Νικόλαος Μάντζαρος, ό συνθέτης του Εθνικού Ύμνου. Μολονότι γεννημένος άρχοντας πέρασε όλη του τη ζωή βοηθώντας τους συμπολίτες του και δουλεύοντας για τη μουσική ιδέα στην Κέρκυρα.

  Είναι ο δημιουργός της <<Παλαιάς>> Φιλαρμονικής που τα μέλη της στις 12 Σεπτεμβρίου 1840 τον ανακύρηξαν ισόβιο επίτιμο Πρόεδρο τους. Με βοηθούς τους μαθητές του Σπ. Ξύνδα και Αντώνη Λιβεράλη ο Μάντζαρος εργάστηκε ως το τέλος της ζωής του για την εξύψωση της μουσικής παιδείας στη πατρίδα του. Δημιούργησε τις συνθήκες που επέτρεψαν στη Κέρκυρα να θεωρείται και να είναι η πατρίδα της Νεοελληνικής μουσικής. Τέτοια ήταν η αλματώδης πρόοδος του νησιού στον τομέα αυτό, ώστε έφτασε γρήγορα στο σημείο να μπορεί να εξυπηρετεί με κερκυραίους μουσικούς εκτελεστές την ορχήστρα του θεάτρου και σε λίγα χρόνια το Σαν Τζιάκομο ανέβαζε μια ολόκληρη σειρά από όπερες, που δημιουργήθηκαν από επτανήσιους συνθέτες. Το 1848 είναι η εποχή που παραχωρείται στα νησιά η ελευθεροτυπία και αρχίζει το μεγάλο κίνημα του ριζοσπαστισμού. Από το θέατρο θα περάσουν εθνικά μηνύματα και θ' ανέβουν παραστάσεις με πατριωτικό περιεχόμενο.

Η επιτροπή του θεάτρου

  Τη διεύθυνση είχε τριμελής επιτροπή. Από τα μέλη το ένα απαραίτητα ήταν Άγγλος και διοριζόταν από τον Μέγα Αρμοστή, ενώ τα άλλα δύο από τον Έπαρχο, που όριζε και τον πρόεδρο της επιτροπής, αφού επέλεγε ένα από τα μέλη αυτά. Απαραίτητη προϋπόθεση για να διοριστεί κανείς ως μέλος ήταν να είναι <<ευυπόληπτος πολίτης>>. Η διάρκεια της θητείας της ήταν ετήσια. Μπορούσαν όμως τα ίδια άτομα να επανεκλεγούν  ή ορισμένα.

Τα καθήκοντα της ήταν να φροντίζει το οικοδόμημα του θεάτρου, των αποθηκών και τα σκεύη και μουσικά όργανα που υπήρχαν.

Να χορηγεί άδεια θεατρικής παραστάσεως, μετά από προηγούμενη συγκατάθεση του Επαρχιακού Συμβουλίου, προνοεί για τις καθορισμένες ώρες των παραστάσεων και διαθέτει τις θέσεις.

Να επιστατεί για την ευκοσμία και την τάξη της σκηνής και κρίνει κάθε διαφορά που προκύπτει. Είναι υπεύθυνη για τη συμπεριφορά του κοινού και κάθε ατόμου που ανήκει στο θέατρο.

Να προτείνει στο Επαρχιακό Συμβούλιο το κατάλληλο πρόσωπο για την εργολαβία του θεάτρου ή εισηγείται την απόλυση του, όπως και κάθε ατόμου που υπηρετεί στο θέατρο. Επιμελείται για κάθε αντικείμενο σχετικά με τις παραστάσεις.

Ήταν υπεύθυνη για τη συντήρηση και φύλαξη του κτηρίου, των μηχανών, των βιβλίων μουσικής κ.λ.π προσλαμβάνει φύλακες. Κάθε χρόνο την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής επιθεωρεί το οικοδόμημα και όλα τα μέρη του, τα μηχανήματα και τον ρουχισμό. Για όλα αυτά συντάσσει έκθεση. Την έκθεση διαβιβάζει στο Επαρχιακό Συμβούλιο με τις προτάσεις και τα μέτρα που εισηγήται.

Όταν παραχωρεί το κτήριο, τα σκεύη, τα όργανα ή το ρουχισμό σε εργολάβο, θίασο ή φιλότεχνους Συλλόγους, φροντίζει να αποδοθούν στην ίδια κατάσταση που τα παρέλαβαν.

Η διάθεση των θέσεων άνηκε αποκλειστικά στην επιτροπή. Τις αποφάσεις και πράξεις της, ως προς το θέμα αυτό, οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να εφεσιβάλλουν στο Επαρχιακό Συμβούλιο.

Όσοι μίσθωναν το μισό ή το ένα τρίτο ή άλλο μέρος θεωρείου έπρεπε εντός οκτώ ημερών να γνωστοποιήσουν τη μεταξύ τους συμφωνία για την εκ περιτροπής χρήση του Θεωρείου. 

Η επιτροπή φρόντιζε ώστε οι θυρωροί να εμποδίζουν την είσοδο σε όσους δεν ήταν κόσμια ντυμένοι ή δεν διακρινόνταν για σοβαρότητα. Επιστατούσε για την τάξη και απέτρεπε γεγονότα που έδειχναν περιφρόνηση στο κοινό η δημιουργούσαν ενόχληση.

Ο εξοπλισμός του θεάτρου 

Το θέατρο διέθετε :

Οίκημα σκηνών. Το οίκημα αυτό διατηρούσε όλα τα σκηνικά των θεατρικών παραστάσεων που είχαν προηγηθεί. Αν σκεφτούμε πως ένας από τους όρους  που αναλάμβανε ο εργολάβος ήταν να φέρει σκηνογράφο-ζωγράφο με την υποχρέωση να ζωγραφίσει όχι λιγότερες από είκοσι σκηνές.

Έπιπλα

Φωτιστικά

Άλλα σκεύη θεάτρου

Μουσικά όργανα, τρία κλειδοκύμβαλα, δύο μικρά cembali, ένα ζευγάρι τύμπανα

Την αποθήκη με το ρουχισμό.

 Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, η είσοδος στο θέατρο Σαν Τζιάκομο, γίνονταν από το τελευταίο τόξο, που είχε ειδικά διαρρυθμιστεί, ενώ η πλατεία βρισκόταν στο ίδιο ύψος με την είσοδο και έμπαινε κανείς από τα πίσω καθίσματα. Δύο σκάλες στα άκρα της ανατολικής πλευράς οδηγούσαν στα θεωρεία και το υπερώο. Η σκηνή ήταν στη δυτική πλευρά, ενώ η συνολική χωρητικότητά του θεάτρου σε θεατές ήταν περίπου 350 άτομα. Η πλατεία είχε 12 σειρές καθίσματα και πάνω από αυτήν βρίσκονταν τρεις σειρές θεωρείων, τα οποία μπορούσαν αρχικά να νοικιαστούν για ολόκληρη τη σεζόν μόνο στους ευγενείς, αλλά αργότερα και στους εύπορους πολίτες. Πάνω από τα θεωρεία βρισκόταν το υπερώο το οποίο γέμιζε αρχικά με εύπορους αστούς και αργότερα με «παν κοινωνικόν στοιχείον».

 Η αυλαία του θεάτρου που φιλοτεχνήθηκε από τον Giovanni Buzatto ή κατ΄ άλλους από τον Napoleone Genovesi, ήταν με διαστάσεις 7,20 x 4,50. Ένα έργο εξαιρετικής τέχνης που παρίστανε την υποδοχή του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων. Ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε τα πρόσωπα στον πίνακα, που απεικονίζουν τον λαό των Φαιάκων, από τους ηθοποιούς, μουσικούς και τεχνικούς του θεάτρου. Η αυλαία αυτή κόσμησε αργότερα και το Νέο Δημοτικό Θέατρο και από τύχη σώθηκε από τη μεγάλη καταστροφή των βομβαρδισμών του 1943. Σήμερα βρίσκεται συντηρημένη στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης.

Φωτ. Έλενα Παπάζη

 Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του θεάτρου San Giacomo ήταν η πορταντίνα «PORTANTINA». Αυτή ήταν ένα επίχρυσο φορείο με βελούδινο κάθισμα, που πηγαινοέφερνε από το ξενοδοχείο στο θέατρο, την πριμαντόνα κάθε παράστασης, που οι Κερκυραίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να δείξουν τον θαυμασμό τους. 

Στην ανατολική πλευρά του θεάτρου Σαν Τζιάκομο, σημερινού Παλιού Δημαρχείου, σώζεται ακόμη και σήμερα  γλυπτική σύνθεση που παριστάνει τον θρίαμβο του αρχιστράτηγου Βενετού, ξηράς και θαλάσσης, Γενικού Καπιτάνου, Φραγκίσκο Μοροζίνη.

Το 1832, δημιουργήθηκε η ανάγκη ανακατασκευής και βελτίωσης του εσωτερικού χώρου και παράλληλης εξωτερικής επέκτασης του θεάτρου με νέα προσθήκη, τη λεγόμενη «Ατζούντα». Έτσι δημιουργήθηκε πλατεία με 200 καθίσματα και 24 θεωρεία, ενώ καταργήθηκε το υπερώο. Η ως τότε τετράγωνη αίθουσα μετασχηματίστηκε σε ημικυκλική. Εξωτερικά και μπροστά από το κεντρικό μέρος της πρόσοψης δημιουργήθηκε νέα είσοδος, με κλασικιστικό ναόσχημο πρόστυλο τοσκανοδωρικού ρυθμού και στην προσθήκη «Ατζούντα» στεγάστηκαν διάφοροι απαραίτητοι χώροι όπως γραφεία, φουαγιέ, γκαρνταρόμπα και μικρή σάλα, που ήταν χώρος συζητήσεων και ψυχαγωγίας.

Αρχικά η είσοδος στο θέατρο για τις γυναίκες, ήταν απαγορευμένη. Αργότερα επετράπη η είσοδος σε παντρεμένες και μόνο με την υποχρέωση να παρακολουθούν τις παραστάσεις σε θεωρεία με ειδικά διασκευασμένα καφασωτά (LOGES GRILLEES). Με την πάροδο του χρόνου ο κανονισμός άλλαξε και οι γυναίκες μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις φορώντας μάσκες εξασφαλίζοντας έτσι το ινκόγκνιτο. Στο τέλος καταργήθηκε και αυτό το μέτρο και οι πάντες έμπαιναν ελεύθερα στο θέατρο.

[1] Ο Provveditore Generale da Mar ήταν ο ανώτατος αρχηγός του βενετσιάνικου στόλου σε καιρό ειρήνης.  Από το πρώτο μισό του 16ου αιώνα εμφανίζεται και ως κυβερνήτης των Ενετών Ιονίων Νήσων με έδρα την Κέρκυρα. Το αξίωμα καταργήθηκε μετά την Άλωση της Δημοκρατίας της Βενετίας και την έναρξη της γαλλικής κυριαρχίας στα Επτάνησα τον Ιούνιο του 1797.

Πηγές

Το θέατρο της Κέρκυρας στα μέσα του ΙΘ' αιώνα

Copyright Έλενα Παπάζη

Η Περίοδος της Επτανησιακής λογοτεχνίας, η Κερκυραϊκή Σχολή και οι ευεργέτες της.

 

 

 Ένας αυτόνομος πολιτισμός που οφείλει τη διαμόρφωση του στις ιστορικές τύχες της Επτανήσου, και η μεγάλη μορφή του Σολωμού δημιούργησαν την Επτανησιακή λογοτεχνία, σαν ξεχωριστό κεφάλαιο της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Οι ιστορικοί λόγοι που προπαρασκεύασαν την εμφάνιση της καθορίζουν τα χρονικά όρια  μέσα στα οποία κινήθηκε και αναπτύχθηκε. Έτσι μπορούμε να χωρίσουμε σε τρεις μεγάλες και βασικές περιόδους την ιδιαίτερη ιστορία της Επτανησιακής λογοτεχνίας. Στη περίοδο της προπαρασκευής (1500-1797).Στη περίοδο της αφυπνήσεως, από το 1797 ως την εμφάνιση του Σολωμού. Στην περίοδο της δημιουργίας από το Σολωμό ως τον Θεοτόκη.

 Οι πρώτες ρίζες τοποθετούνται στη μεταβυζαντινή περίοδο της Ελληνικής ιστορίας. Έπειτα από τη πτώση του Βυζαντίου, η Κρήτη και η Επτάνησος απόμειναν οι μόνες εστίες που συντήρησαν τη παράδοση του ελληνικού πνεύματος και της Ελληνικής τέχνης. Κι όταν αργότερα η κρήτη θα περιέλθει κι αυτή στη τουρκική κυριαρχία, θα μείνουν τα Επτάνησα για να εκφράζουν μαζί με την παράδοση και τη θέληση της φυλής να επιβιώση εθνικά και πνευματικά.

Διονύσιος Σολωμός

Η περίοδος της γαλλικής απελευθέρωσης και της Επτανήσου πολιτείας ξυπνάει την εθνική συνείδηση των Επτανησίων. Η παιδεία που αρχίζει να παρέχεται άφθονη, μαζί με την ανάπτυξη της τυπογραφίας αποτελούν τις ευνοϊκές προϋποθέσεις για γόνιμη πνευματική κίνηση. Εταιρίες, σύλλογοι, Ακαδημίες, περιοδικά, εφημερίδες δίνουν τροφή, όχι μονάχα στους λίγους αλλά και στο μεγάλο κοινό. Η παραγγωνισμένη Ελληνική γλώσσα ξαναπαίρνει τα δικαιώματα της. Η Κέρκυρα στα χρόνια αυτά αποβαίνει αξιοσημείωτο πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο.  Η τέχνη, στην οποιαδήποτε εκδήλωση της, γίνεται αντικείμενο εντατικής καλλιέργειας. 

Κι όταν η περίοδος της προπαρασκευής και της αφύπνισης έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο αναφαίνονται οι μεγάλες μορφές με τις πρωτότυπες δημιουργίες. Ο Σολωμός με το έργο και την ακτινοβολία του στέκεται στη κορυφή της πυραμίδας. Ο μεγάλος σταυμός στη δημιουργική του δράση είναι το 1828 που θα εγκατασταθεί στη Κέρκυρα. Ένας ολόκληρος κύκλος ποιητών δέχεται την επίδραση του και την αποδίδει σε έργα που τα σφραγίζουν ευγένεια ύφους, λυρικός παλμός, τελειότητα μορφής και αισθητική πληρότητα, όλες οι αρετες του δασκάλου. Κι όταν εκείνος θα χει πεθάνει, η παράδοση θα συνεχισθεί με οδηγό τον Πολυλά, για να σβήσει, όταν θα παύσουν πια οι αντικειμενικές συνθήκες να ευνοούν τη καλλιέργεια μιας αυτόνομης πνευματικής ζωής.

Ιάκωβος Πολυλάς

Επτανησιακή σχολή είναι το ευρύτερο πλαίσιο και Κερκυραϊκή σχολή το μερικότερο σχήμα, όπου εκφράζουν στο βάθος, το ίδιο πράγμα. Κοινή η καταγωγή και κοινά τα χαρακτηριστικά.

Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της Κερκυραϊκής σχολής. Η αναζήτηση της τελειότητας στη μορφή. Η μεταφραστική προσπάθεια σαν όργανο πολιτιστικής ανυψώσεως του λαού. Η αυστηρή προσήλωση στο ιδανικό του δημοτικισμού. Η ποίηση και η κριτική στάθηκαν οι δύο μορφές του λόγου που καλλιέργησαν περισσότερο οι οπαδοί της Κερκυραϊκής σχολής. Αφετηρία και πρότυπο ο Σωλομός, η πρώτη άρτια και στην μορφη και στην εκτέλεση με καθαρά εθνικό και ιδεαλιστικό περιεχόμενο. Η ιστορία, η φιλοσοφία και η δημιουργική πεζογραφία έχουν κι αυτές τους εκπροσώπους τους στον ευρύτερο κύκλο της Κερκυραϊκής σχολής.

 Ο Μουστοξύδης στο κλάδο της ιστορίας, ο Βράϊλας στο κλάδο της φιλοσοφίας και ο Κ.Θεοτόκης -της πρώτης περιόδου- στην καθαράδημιουργική πεζογραφία ολοκληρώνουν την προσφορά της Κερκυραϊκής σχολής στη πνευματική αναγέννηση της χώρας.

 Άλλωστε η Κερκυραϊκή σχολή έμεινε ώς τα τελευταία χρόνια για να εκφράζει αυτό που συνιθίζεται να αποκαλούμε Επτανησιακό πνεύμα. 

Πηγές

Η κερκυραϊκη σχολή, Ειρήνης Δενδρινού

Επιμέλεια: Έλενα Παπάζη

Αλληγορία απάνου στην ατομική ιδιοκτησία, Μια μετάφραση του Τολστόι από τον Κ. Θεοτόκη

   Είδα όλο το ανθρώπινο γένος σαν ένα κοπάδι από χτήνη, ταύρους, αγελάδες και μοσχάρια, όλα μέσα σε ένα κλείσμα συρματόπλεχτο. Όξω από το κλείσμα βρίσκεται πράσινη και άφθονη βοσκή, μέσα στο κλείσμα ούτε χόρτο αρκετό για τα χτήνη και φυσικά εκείνα σπαράζουνται ανάμεσα τους και ποδοπατιούνται προσπαθώντας να αρπάξουν τη λίγη χλωρωσία ,που βρίσκεται κει μέσα. Είδα το νοικοκύρη αυτού του κοπαδιού, έναν αγαθό και με κάθε καλή διάθεση άνθρωπο, να ρθει στο κοπάδι, όταν είδε τις κατάντιες του, το λυπήθηκε και βάλθηκε σε συλλογή, πως θα μπορούσε να του καλυτερεύσει τη τύχη. Εχτισε στεγνούς και καλά αερισμένους κάλυβους για να ναι τα χτήνη προφυλαγμένα τη νύχτα, έδεσε με σφικτούς κόμπους τα κέρατα τους, για να μη χτυπιούνται πια τοσο μανιωμένα παλεύοντας για την ύπαρξη και χώρισε ένα κομμάτι στο κλείσμα και το παραχώρησε στους παλιούς ταύρους  και στις παλιές αγελάδες, για να γλυτώσουν στις στερνές τους μέρες τον αγώνα για τη ζωή και για να χουν ασφαλισμένο το χορτάρι. Επειδή τα μοσκάρια, άλλα είχαν σκοτωθεί, άλλα είχαν ψοφήσει από πείνα κι άλλα δε μπορούσαν ν' αξήσουν και να γίνουν χρήσιμα, διώρησε στο καθένα ένα καρτούτσο γάλα το πρωί, κι έτσι μολονότι κανένα από αυτά δεν έπινε αρκετά, όμως πάντα έπερναν κάτι που μορούσε να τους βαστάει στη ζωή. Μα την αλήθεια, ο νοικοκύρης του κοπαδιού έκανε ότι μπορούσε να του περάσει από το νου, για να τους καλυτερέψει τους όρους της ζωής. Αλλα όταν τον ρώτησα, γιατί δεν έκανε το μονάχο σοφό πράμμα, να γκρεμίσει το κλίσμα και ν' αφήσει το κοπάδι να βγει όξω, μου απάντησε: 

''Γιατί αν έκανα αυτό, δε θα μπορούσα πια να τ 'αρμέγω.''

Πηγές

Κερκυραϊκή Ανθολογία 1917

Οι μαριονέτες στο θέτρο του Σαν Τζιάκομο>>

 

Οι θεατρικές παραστάσεις που γινόταν με κούκλες χρησιμοποιούνταν στα έγγραφα με την αρχαία λέξη <<νευρόσπαστα>>, δηλαδή κούκλες κινούμενες με χορδές. Είναι οι περίφημε μαριονέτες, που κάνουν την εμφάνιση τους στην Ιταλία τον 16ο αιώνα. Το είδος έιναι αρχαιότατο, όμως στα Επτάνησα κάνει την εμφάνιση του το 1857.

 Ίσως να υπήρχαν και αργότερα αφού οι Μαριονέτες ακολούθησαν την εξέλιξη της Κομμέντια ντελλ' Αρτε(commedia dell arte) και ρίζωσαν σ ολόκληρη την Ευρώπη από τις αρχές του 16ου αιώνα.

 Σε έγγραφο αναγραφόταν ότι θα κατασκεύαζε ξύλινο οίκο στο γήπεδο του Αγίου Αθανασίου για την επί δύο μηνών παράσταση των <<νευρόσπαστων>>. Ειναι η τυπική <<παράγκα>> του κουκλοθέατρου.