Ένα γράμμα του 1841 που περιγράφει την εικόνα της κέρκυρας από το ατμόπλοιο Giovanni

Βρετανικό ατμόπλοιο του 1840

Στο ατμόπλοιο Giovanni στο λιμάνι από την Κέρκυρα στις 5 Σεπτεμβρίου 1841.

...»Αν και μόνο δύο λόγια, αλλά δύο λόγια από το λιμάνι της Κέρκυρας ! Σου έχω ήδη πει ότι πρέπει να με συνοδεύσεις πέρα ​​από τη θάλασσα, καλύτερή μου φίλη! Η πόλη της Κέρκυρας απλώνεται αμφιθεατρικά μπροστά μας. Το χτύπημα των καμπάνων ακούγεται φιλικό και απαιτεί εκκλησιαστική λειτουργία. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες ακολούθησαν το κάλεσμα της θάλασσας ή τις προτροπές της περιέργειάς τους και βγήκαν στη στεριά. Έτσι βρίσκομαι σχεδόν μόνος στο πλοίο. Δεν μπορεί να περιγραφεί πόσο άνετη είναι μια τέτοια μοναξιά ένα τόσο όμορφο πρωινό Κυριακής. – Φτάσαμε ως εδώ ευτυχώς και γρήγορα, ευνοημένοι από τον άνεμο και τον καιρό. Χθες το απόγευμα φτάσαμε γύρω στις τρεις, και σήμερα στη 1 η ώρα συνεχίζουμε ξανά. Η κοινωνία αποτελείται από κάθε είδους έθνη. Υπάρχουν μερικά αρκετά βατά, ακόμη και καλά πράγματα μεταξύ τους. αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω βρει κάτι που να με ελκύει ιδιαίτερα. Αρκετά για σήμερα! Γίνεται πολύ ζωηρό γύρω μου για να συνεχίσω να γράφω με ευχαρίστηση ».

Πηγές

Βιβλίο

Βurdach Karl Friedrich, Κοιτάζοντας πίσω στη ζωή μου ( Rückblick auf mein Leben ) 1848

Η πορεία του Θεάτρου Σαν Τζιάκομο (San Giacomo) στην ιστορία της Κέρκυρας

 

 

 Το παλαιότερο επτανησιακό θεατρικό κτήριο και ένα από τα αρχαιότερα της Ευρώπης είναι το  <<Σαν Τζιάκομο>>. Θεμελιώθηκε στα 1663 και τελείωσε στα 1691. Στην αρχή προοριζόταν και χρησιμοποιήθηκε ως Loggia των ευγενών(είχε ως σκοπό την συγκέντρωση της λέσχης των Ενετών ευγενών της Κέρκυρας). Στα 1720 διασκευάστηκε σε θέατρο και αργότερα στα 1733 έγιναν οι σχετικές αλλαγές για να φιλοξενίσει μελοδραματικό θέατρο. Με αυτή τη μορφή διατηρήθηκε ως το 1902.

Από τότε το μελόδραμα μπήκε στο ρεπερτόριο του θεάτρου και συνυφάνθηκε με τη μουσική καλλιέργεια των Επτανήσων. Η ανέγερση του δεν απέβλεπε φυσικά στην ψυχαγωγία του λαού , αλλά των Ενετών και των Ευγενών. Οι παραστάσεις άρχιζαν με ιδιαίτερη επισημότητα με παρουσία αξιωματούχων της Ενετίας και των Κερκυραϊκών αρχών. Εκείνος που είχε το γενικό πρόσταγμα ήταν ο Γενικός Προνοητής  της Θαλλάσης (Provveditor General da Mar)[1].

Giacomo Gradenigo   (1721-1796),
 Provveditore Generale da Mar (1779-1782)

Aυτός είχε την ευθύνη του θεάτρου και των παραστάσεων. Ο ίδιος δεξιωνόταν στα διαλείμματα και τις άλλες αρχές. 

Το θέατρο εξελίχθηκε σε δεύτερη φύση των επτανησίων και διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο και στον ενωτικό αγώνα.

Μέχρι το 1817 οι παραστάσεις ήταν Ιταλόφωνες. Στα 1817, για πρώτη φορά ακούστηκε στον Σαν Τζιάκομο η Ελληνική γλώσσα. Τη βραδιά τίμησε με τη παρουσίατου Ο Αρμοστής Μαίτλαντ. Το έργο ήταν γραμμένο από Έλληνα συγγραφέα, είχε υπόθεση ελληνική και παίχτηκε από Έλληνες ερασιτέχνες. Ήταν η πεντάπρακτη τραγωδία του Ιακώβάκη Ρίζου Νερούλου<<Πολυξένη>>, που είχε τυπωθεί πριν τρία χρόνια στη Βιέννη.

Η δεύτερη σημαντική παράσταση του Σαν Τζιάκομο δόθηκε δύο χρόνια αργότερα στα 1819. Ήταν η πρώτη απόπειρα Ελληνικής όπερας με τίτλο << Η παρά Φαίαξιν άφιξις του Οδυσσέως>>. Ο χορός ήταν μια αναπαράσταση των εορτών κα πανηγύρεων που οργανώθηκαν προς τιμήν του Οδυσσέα από το Βασιλιά των Φαιάκων.

  Η θεατρική ζωή στην επτανησιακή πρωτεύουσα όσο προχωρεί ο 19ος αιώνας μεγαλώνει. Κατα τη διάρκεια του ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα δόθηκαν διάφορες παραστάσεις που απέβλεπαν στην αναπτέρωση του ηθικού του λαού. Μεγαλειώδης ήταν η σειρά της Αρχαίας τραγωδίας, που παρουσίασαν οι φοιτητές της Ιονίου Ακαδημίας καθοδηγημένοι από τον μεγάλο φιλλέληνα Γκύλφορδ. Στα 1833, όταν πήγαινε ο Βασιλιάς Όθωνας για το Ναύπλιο, έμεινε για λίγες μέρες στη Κέρκυρα. Ο αρμοστής λόρδος Νugent τον συνόδεψε στο θέατρο να παρακολουθήσει τη παράσταση<< εν μέσω ανέκφραστου χαράς ελληνικωτάτων καρδιών και ψυχών>>.

 Με τη πάροδο του χρόνου παρατηρείται μια άνιση πάλη ανάμεσα στο ελληνόφωνο θέατρο πρόζας και το μελοδραματικό. Η νίκη της μουσικής δεν άργησε να 'ρθει. Στην Κέρκυρα τη περίοδο εκέινη κυριαρχούσε πάνω στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου μια ισχυρή μουσική μορφή, ο Νικόλαος Μάντζαρος, ό συνθέτης του Εθνικού Ύμνου. Μολονότι γεννημένος άρχοντας πέρασε όλη του τη ζωή βοηθώντας τους συμπολίτες του και δουλεύοντας για τη μουσική ιδέα στην Κέρκυρα.

  Είναι ο δημιουργός της <<Παλαιάς>> Φιλαρμονικής που τα μέλη της στις 12 Σεπτεμβρίου 1840 τον ανακύρηξαν ισόβιο επίτιμο Πρόεδρο τους. Με βοηθούς τους μαθητές του Σπ. Ξύνδα και Αντώνη Λιβεράλη ο Μάντζαρος εργάστηκε ως το τέλος της ζωής του για την εξύψωση της μουσικής παιδείας στη πατρίδα του. Δημιούργησε τις συνθήκες που επέτρεψαν στη Κέρκυρα να θεωρείται και να είναι η πατρίδα της Νεοελληνικής μουσικής. Τέτοια ήταν η αλματώδης πρόοδος του νησιού στον τομέα αυτό, ώστε έφτασε γρήγορα στο σημείο να μπορεί να εξυπηρετεί με κερκυραίους μουσικούς εκτελεστές την ορχήστρα του θεάτρου και σε λίγα χρόνια το Σαν Τζιάκομο ανέβαζε μια ολόκληρη σειρά από όπερες, που δημιουργήθηκαν από επτανήσιους συνθέτες. Το 1848 είναι η εποχή που παραχωρείται στα νησιά η ελευθεροτυπία και αρχίζει το μεγάλο κίνημα του ριζοσπαστισμού. Από το θέατρο θα περάσουν εθνικά μηνύματα και θ' ανέβουν παραστάσεις με πατριωτικό περιεχόμενο.

Η επιτροπή του θεάτρου

  Τη διεύθυνση είχε τριμελής επιτροπή. Από τα μέλη το ένα απαραίτητα ήταν Άγγλος και διοριζόταν από τον Μέγα Αρμοστή, ενώ τα άλλα δύο από τον Έπαρχο, που όριζε και τον πρόεδρο της επιτροπής, αφού επέλεγε ένα από τα μέλη αυτά. Απαραίτητη προϋπόθεση για να διοριστεί κανείς ως μέλος ήταν να είναι <<ευυπόληπτος πολίτης>>. Η διάρκεια της θητείας της ήταν ετήσια. Μπορούσαν όμως τα ίδια άτομα να επανεκλεγούν  ή ορισμένα.

Τα καθήκοντα της ήταν να φροντίζει το οικοδόμημα του θεάτρου, των αποθηκών και τα σκεύη και μουσικά όργανα που υπήρχαν.

Να χορηγεί άδεια θεατρικής παραστάσεως, μετά από προηγούμενη συγκατάθεση του Επαρχιακού Συμβουλίου, προνοεί για τις καθορισμένες ώρες των παραστάσεων και διαθέτει τις θέσεις.

Να επιστατεί για την ευκοσμία και την τάξη της σκηνής και κρίνει κάθε διαφορά που προκύπτει. Είναι υπεύθυνη για τη συμπεριφορά του κοινού και κάθε ατόμου που ανήκει στο θέατρο.

Να προτείνει στο Επαρχιακό Συμβούλιο το κατάλληλο πρόσωπο για την εργολαβία του θεάτρου ή εισηγείται την απόλυση του, όπως και κάθε ατόμου που υπηρετεί στο θέατρο. Επιμελείται για κάθε αντικείμενο σχετικά με τις παραστάσεις.

Ήταν υπεύθυνη για τη συντήρηση και φύλαξη του κτηρίου, των μηχανών, των βιβλίων μουσικής κ.λ.π προσλαμβάνει φύλακες. Κάθε χρόνο την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής επιθεωρεί το οικοδόμημα και όλα τα μέρη του, τα μηχανήματα και τον ρουχισμό. Για όλα αυτά συντάσσει έκθεση. Την έκθεση διαβιβάζει στο Επαρχιακό Συμβούλιο με τις προτάσεις και τα μέτρα που εισηγήται.

Όταν παραχωρεί το κτήριο, τα σκεύη, τα όργανα ή το ρουχισμό σε εργολάβο, θίασο ή φιλότεχνους Συλλόγους, φροντίζει να αποδοθούν στην ίδια κατάσταση που τα παρέλαβαν.

Η διάθεση των θέσεων άνηκε αποκλειστικά στην επιτροπή. Τις αποφάσεις και πράξεις της, ως προς το θέμα αυτό, οι ενδιαφερόμενοι μπορούσαν να εφεσιβάλλουν στο Επαρχιακό Συμβούλιο.

Όσοι μίσθωναν το μισό ή το ένα τρίτο ή άλλο μέρος θεωρείου έπρεπε εντός οκτώ ημερών να γνωστοποιήσουν τη μεταξύ τους συμφωνία για την εκ περιτροπής χρήση του Θεωρείου. 

Η επιτροπή φρόντιζε ώστε οι θυρωροί να εμποδίζουν την είσοδο σε όσους δεν ήταν κόσμια ντυμένοι ή δεν διακρινόνταν για σοβαρότητα. Επιστατούσε για την τάξη και απέτρεπε γεγονότα που έδειχναν περιφρόνηση στο κοινό η δημιουργούσαν ενόχληση.

Ο εξοπλισμός του θεάτρου 

Το θέατρο διέθετε :

Οίκημα σκηνών. Το οίκημα αυτό διατηρούσε όλα τα σκηνικά των θεατρικών παραστάσεων που είχαν προηγηθεί. Αν σκεφτούμε πως ένας από τους όρους  που αναλάμβανε ο εργολάβος ήταν να φέρει σκηνογράφο-ζωγράφο με την υποχρέωση να ζωγραφίσει όχι λιγότερες από είκοσι σκηνές.

Έπιπλα

Φωτιστικά

Άλλα σκεύη θεάτρου

Μουσικά όργανα, τρία κλειδοκύμβαλα, δύο μικρά cembali, ένα ζευγάρι τύμπανα

Την αποθήκη με το ρουχισμό.

 Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία, η είσοδος στο θέατρο Σαν Τζιάκομο, γίνονταν από το τελευταίο τόξο, που είχε ειδικά διαρρυθμιστεί, ενώ η πλατεία βρισκόταν στο ίδιο ύψος με την είσοδο και έμπαινε κανείς από τα πίσω καθίσματα. Δύο σκάλες στα άκρα της ανατολικής πλευράς οδηγούσαν στα θεωρεία και το υπερώο. Η σκηνή ήταν στη δυτική πλευρά, ενώ η συνολική χωρητικότητά του θεάτρου σε θεατές ήταν περίπου 350 άτομα. Η πλατεία είχε 12 σειρές καθίσματα και πάνω από αυτήν βρίσκονταν τρεις σειρές θεωρείων, τα οποία μπορούσαν αρχικά να νοικιαστούν για ολόκληρη τη σεζόν μόνο στους ευγενείς, αλλά αργότερα και στους εύπορους πολίτες. Πάνω από τα θεωρεία βρισκόταν το υπερώο το οποίο γέμιζε αρχικά με εύπορους αστούς και αργότερα με «παν κοινωνικόν στοιχείον».

 Η αυλαία του θεάτρου που φιλοτεχνήθηκε από τον Giovanni Buzatto ή κατ΄ άλλους από τον Napoleone Genovesi, ήταν με διαστάσεις 7,20 x 4,50. Ένα έργο εξαιρετικής τέχνης που παρίστανε την υποδοχή του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων. Ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε τα πρόσωπα στον πίνακα, που απεικονίζουν τον λαό των Φαιάκων, από τους ηθοποιούς, μουσικούς και τεχνικούς του θεάτρου. Η αυλαία αυτή κόσμησε αργότερα και το Νέο Δημοτικό Θέατρο και από τύχη σώθηκε από τη μεγάλη καταστροφή των βομβαρδισμών του 1943. Σήμερα βρίσκεται συντηρημένη στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης.

Φωτ. Έλενα Παπάζη

 Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του θεάτρου San Giacomo ήταν η πορταντίνα «PORTANTINA». Αυτή ήταν ένα επίχρυσο φορείο με βελούδινο κάθισμα, που πηγαινοέφερνε από το ξενοδοχείο στο θέατρο, την πριμαντόνα κάθε παράστασης, που οι Κερκυραίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να δείξουν τον θαυμασμό τους. 

Στην ανατολική πλευρά του θεάτρου Σαν Τζιάκομο, σημερινού Παλιού Δημαρχείου, σώζεται ακόμη και σήμερα  γλυπτική σύνθεση που παριστάνει τον θρίαμβο του αρχιστράτηγου Βενετού, ξηράς και θαλάσσης, Γενικού Καπιτάνου, Φραγκίσκο Μοροζίνη.

Το 1832, δημιουργήθηκε η ανάγκη ανακατασκευής και βελτίωσης του εσωτερικού χώρου και παράλληλης εξωτερικής επέκτασης του θεάτρου με νέα προσθήκη, τη λεγόμενη «Ατζούντα». Έτσι δημιουργήθηκε πλατεία με 200 καθίσματα και 24 θεωρεία, ενώ καταργήθηκε το υπερώο. Η ως τότε τετράγωνη αίθουσα μετασχηματίστηκε σε ημικυκλική. Εξωτερικά και μπροστά από το κεντρικό μέρος της πρόσοψης δημιουργήθηκε νέα είσοδος, με κλασικιστικό ναόσχημο πρόστυλο τοσκανοδωρικού ρυθμού και στην προσθήκη «Ατζούντα» στεγάστηκαν διάφοροι απαραίτητοι χώροι όπως γραφεία, φουαγιέ, γκαρνταρόμπα και μικρή σάλα, που ήταν χώρος συζητήσεων και ψυχαγωγίας.

Αρχικά η είσοδος στο θέατρο για τις γυναίκες, ήταν απαγορευμένη. Αργότερα επετράπη η είσοδος σε παντρεμένες και μόνο με την υποχρέωση να παρακολουθούν τις παραστάσεις σε θεωρεία με ειδικά διασκευασμένα καφασωτά (LOGES GRILLEES). Με την πάροδο του χρόνου ο κανονισμός άλλαξε και οι γυναίκες μπορούσαν να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις φορώντας μάσκες εξασφαλίζοντας έτσι το ινκόγκνιτο. Στο τέλος καταργήθηκε και αυτό το μέτρο και οι πάντες έμπαιναν ελεύθερα στο θέατρο.

[1] Ο Provveditore Generale da Mar ήταν ο ανώτατος αρχηγός του βενετσιάνικου στόλου σε καιρό ειρήνης.  Από το πρώτο μισό του 16ου αιώνα εμφανίζεται και ως κυβερνήτης των Ενετών Ιονίων Νήσων με έδρα την Κέρκυρα. Το αξίωμα καταργήθηκε μετά την Άλωση της Δημοκρατίας της Βενετίας και την έναρξη της γαλλικής κυριαρχίας στα Επτάνησα τον Ιούνιο του 1797.

Πηγές

Το θέατρο της Κέρκυρας στα μέσα του ΙΘ' αιώνα

Copyright Έλενα Παπάζη

Οι μαριονέτες στο θέτρο του Σαν Τζιάκομο>>

 

Οι θεατρικές παραστάσεις που γινόταν με κούκλες χρησιμοποιούνταν στα έγγραφα με την αρχαία λέξη <<νευρόσπαστα>>, δηλαδή κούκλες κινούμενες με χορδές. Είναι οι περίφημε μαριονέτες, που κάνουν την εμφάνιση τους στην Ιταλία τον 16ο αιώνα. Το είδος έιναι αρχαιότατο, όμως στα Επτάνησα κάνει την εμφάνιση του το 1857.

 Ίσως να υπήρχαν και αργότερα αφού οι Μαριονέτες ακολούθησαν την εξέλιξη της Κομμέντια ντελλ' Αρτε(commedia dell arte) και ρίζωσαν σ ολόκληρη την Ευρώπη από τις αρχές του 16ου αιώνα.

 Σε έγγραφο αναγραφόταν ότι θα κατασκεύαζε ξύλινο οίκο στο γήπεδο του Αγίου Αθανασίου για την επί δύο μηνών παράσταση των <<νευρόσπαστων>>. Ειναι η τυπική <<παράγκα>> του κουκλοθέατρου.

Οι βενετσιάνικες καμπάνες της Κέρκυρας αφηγούνται την ιστορία τους

Μοναδικά, «μουσειακά» έργα τέχνης, τόσο για τις επιγραφές, όσο και για τις παραστάσεις και τη διακόσμηση τους, αποτελούν οι βενετσιάνικες καμπάνες από τον 15ο αιώνα, που άντεξαν στη λεηλασία, στον χρόνο και κοσμούν κωδωνοστάσια ναών στην Κέρκυρα.

Κάθε μία αφηγείται την ιστορία της. Η παλαιότερη αναγράφει 1402.Οι βενετσιάνικες καμπάνες απασχόλησαν τον ιστορικό και ερευνητή Γεράσιμο Δημουλά, ο οποίος έκανε μακρόχρονη και επίπονη έρευνα, με την οποία συμμετείχε στο Διεθνές Συνέδριο που διεξήχθη στη Βενετία 24-25 και 26 Νοεμβρίου με θέμα τις επιρροές της ιταλικής τέχνης στην Ελληνική Ανατολή την περίοδο 14ος -16ος αιώνας.

αγίου Φραγκίσκου, παρουσία αγγέλων, και στο χαμηλότερο η μορφή ενός επισκόπου, ο οποίος κρατάει μια σφαίρα. Γύρω από αυτήν τη σφραγίδα αναπτύσσεται κυκλικά η παρακάτω δυσανάγνωστη επιγραφή: …FR(atr)… PAVLI…. ΕΡΙ(scopus) GIRAPETRE. Καθώς γνωρίζουμε, υπάρχει καμπάνα του 1487 στο Lavarigo, στην Ίστρια της Κροατίας, με τα αρχικά S(alvator) F(ecit), επομένως δεν αποκλείεται να πρόκειται για παραγωγή του εργαστηρίου αυτού. Ο διάκοσμος της μεσαίας ζώνης περιλαμβάνει επίσης, μια λεπτομερή παράσταση της Άκρας Ταπείνωσης με τον σταυρό και το ακάνθινο στεφάνι, και παράσταση του Αγίου Γεωργίου, σε σπάνια αποτύπωση με φτερά αγγέλου να σκοτώνει τον δράκοντα. Στο ίδιο επίπεδο, το μεσαίο, ο κατασκευαστής έχει αποτυπώσει τα στοιχεία του, ένα καλλιτεχνικό S, επάνω στο οποίο εφάπτεται ένας σταυρός. Η επιγραφή της καμπάνας, στον βαθμό που διακρίνεται, είναι: IHS * MCCCCLXXXVIII +S * …FR(atr) … PAVLI…. ΕΡΙ(scopus) GIRAPETRE».

«Ο Γερμανός αρχαιολόγος και ερευνητής Anton Gnirs, ο οποίος ασχολήθηκε με τις καμπάνες της Αδριατικής καθώς και αυτές στα Ανατολικά των Άλπεων, ανακάλυψε παρόμοια επιγραφή: «S(igillum) FR(atr)IS PAVLI DEI GRACIA EPI(scopus) GIRAPETRE», με χρονολογία 1469. Η αναφερόμενη επιγραφή, σχετίζεται με κάποιον καθολικό επίσκοπο Παύλο της Ιεράπετρας, στη βενετοκρατούμενη Κρήτη, ο οποίος υπηρέτησε από τις 8.7.1359 έως τις 15.3.1363. Πράγματι, διαπιστώνουμε ότι και στην αμυγδαλωτή σφραγίδα, στην καμπάνα της Κέρκυρας, διακρίνονται καθαρά οι λέξεις: GIRAPETRE (Ιεράπετρα) και PAVLI (Παύλος). Όμως, οι υπόλοιπες λέξεις δυστυχώς παραμένουν δυσανάγνωστες» τονίζει ο κ. Δημουλάς.

«Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ανωτέρω επιγραφή αρχικά μου επισημάνθηκε από τον Ισπανό συγγραφέα Alex Rodriguez Suares», αναφέρει ο κ. Δημουλάς «και στη συνέχεια, μετά από καθάρισμα και πλύσιμο με νερό, έγινε ευδιάκριτο το επίμαχο σημείο της. Από τα παραπάνω προκύπτει, η ιδιαίτερη ιστορική και καλλιτεχνική αξία της εν λόγω καμπάνας. Ωστόσο, δημιουργούνται ορισμένα ερωτήματα ,όπως, γιατί εξακολούθησε να υπάρχει η φιγούρα και η επιγραφή του Λατίνου επισκόπου Παύλου στα τέλη του 15ου αιώνα; Πώς βρέθηκε, τελικά, αυτή η καμπάνα από την Κρήτη στην Κέρκυρα, και μάλιστα στα Μελίκια, στη νότια άκρη του νησιού; Υποθέτουμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί μεταξύ των ετών 1646 και 1669, οπότε έλαβε χώρα η μαζική μετανάστευση Κρητικών, κατά τη διάρκεια του βενετοτουρκικού πολέμου μέχρι την τελική πτώση του Χάνδακα. Η υπόθεση αυτή, παρότι είναι λογικοφανής, δεν κατέστη δυνατόν να τεκμηριωθεί από κάποια γραπτή πηγή».

Η καμπάνα της Τριμάρτυρος στο προάστιο Γαρίτσα

Ο ναός της Τριμάρτυρος στο προάστιο Γαρίτσα της πόλης της Κέρκυρας, κτίστηκε λίγο πριν το 1675 από Κρητικούς πρόσφυγες, οι οποίοι σύστησαν αδελφότητα. Η καμπάνα η οποία βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του καμπαναριού, στη μονόλοβη υποδοχή, έχει επίμηκες σχήμα, που αποτελεί μεσαιωνικό χαρακτηριστικό. Είναι μικρών διαστάσεων και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση, αν και είναι ραγισμένη. Στο υψηλότερο σημείο της, ανάμεσα από διακοσμητικές μαργαρίτες, φέρει την εξής χρονολογία φουρνίσματος: MCCCCC [1500]. Στο κυρίως σώμα της καμπάνας, κυριαρχεί το μονόγραμμα ΡΖ, το οποίο παραπέμπει στον Pietro di Zuane, τον σημαντικότερο Βενετό χυτευτή του 16ου αιώνα, που, αν και πέθανε το 1543, οι απόγονοί του συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα αρχικά του ονόματός του ως εγγύηση ποιότητας. «Ο γιος του, Zuanne Battista, υπέγραφε με τα αρχικά ZPHL. Πάνω από τα αρχικά του ονόματος ΡΖ ορθώνεται ένα κοντάρι με το σύμβολο του σταυρού, στην κορυφή, και χαμηλότερα το συμβολικό γράμμα X, πεπλατυσμένο. Διακρίνονται ακόμη εγχάρακτες παραστάσεις. Στη μέση, ένας άγιος με ράβδο ή σπαθί στο αριστερό χέρι, ψηλότερα δε, σε τετράγωνο πλαίσιο χωρισμένο σε δύο επίπεδα βρίσκονται 4 μορφές, από τις οποίες η επάνω δεξιά, βρίσκεται σε στάση γονατιστή, στην αντίθετη πλευρά στέκεται επίσης ένας άγιος, αγνώστων στοιχείων, ο οποίος κρατά ένα δυσδιάκριτο αντικείμενο. Ο παραγγελιοδόχος της καμπάνας αυτής είναι ο Ioannes Xaldo, καθότι το όνομά του βρίσκεται στην ίδια σειρά με τα αρχικά FF, που σημαίνουν ότι “έγινε με εντολή” ή “διέταξε να γίνει”. Ο Pietro di Zuane είναι ο κατασκευαστής. Η επιγραφή που φέρει η καμπάνα είναι: IHS * MCCCCC * ΡΖ * IOANNES XALDO FF. Ενώ όμως η καμπάνα φουρνίστηκε το έτος 1500, βρίσκεται τοποθετημένη σε ναό που κατασκευάστηκε σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, γεγονός που συνεπάγεται μια χρονική ανακολουθία. Πιθανή εξήγηση μπορεί να θεωρηθεί το ότι αυτή μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα από Κρήτες πρόσφυγες από τον Χάνδακα. Άλλωστε, είναι μικρών διαστάσεων, επομένως μεταφέρεται εύκολα. Οι Κρητικοί που κατέφυγαν στην Κέρκυρα, μετά την πτώση του Χάνδακα, έχτισαν τις δικές τους εκκλησίες, για να φυλάξουν τα ιερά και τα όσια που έφεραν μαζί τους» αναφέρει ο κ. Δημουλάς.

Πηγή: 

ΑΠΕ – ΜΠΕ

Οι Πραγματικές Τοποθεσίες των Διασημότερων Έργων

 

Café Terrace at Night by Vincent van Gogh (Arles, France). Photo: Universal History Archive / Getty Images (left) / iStock / Getty Images (right)

Impression, Sunrise by Claude Monet (Le Havre, France). Photo: Heritage Images / Getty Images (left) / Kenzo Tribouillard / Getty Images (right)

The Church at Auvers by Vincent van Gogh (Auvers-sur-Oise, France). Photo: Peter Barritt / Alamy (left) / E.J. Baumeister Jr. / Alamy (right)

Wheatfield With Crows by Vincent van Gogh (Auvers-sur-Oise, France). Photo: UIG / Getty Images (left) / Nick Mafi (right)

Bal du moulin de la Galette, 1976, by Pierre-Auguste Renoir compared to the present day moulin de la Galette Windmill. (Credit: Universal History Archive/Getty Images & Ivan Bastien/Getty Images)

Le Moulin de la Galette by Vincent van Gogh (Paris). Photo: Peter Horree / Alamy (left) / Didier Zylberbyng / Alamy (right

The Langlois Bridge at Arles by Vincent van Gogh (Arles, France). Photo: Hulton Archive /  Alamy (left) / Danita Delimont / Alamy (right)

Starry Night Over the Rhône by Vincent van Gogh (Arles, France).  Photo: Universal Images Group / Getty Images (left) / Getty Images (right)

Mont Sainte-Victoire by Paul Cézanne (Aix-en-Provence, France). Photo: Universal History Archive/Getty Images (left) / Nick Mafi (right)

The Little Street by Johannes Vermeer (Delft, Holland). Photo: Fine Art / Getty Images (left) / Bas Czerwinski / Getty Images (right)

American Gothic by Grant Wood (Eldon, Iowa). Photo: Urban Images / Alamy (left) / Getty Images (right)

Valhallvegen Road in Oslo, Norway, Edvard Munch, “The Scream” (1893) 

Pierre-Auguste Renoir “Luncheon of the Boating Party” (1880-1881) (Photo: The Phillips Collection via Google Arts & Culture Public Domain). Maison Fournaise in Chatou

Claude Monet, “The Houses of Parliament, Sunset” (1903), Parliament at sunset (Photo: poludziber via Shutterstock)

Paul Cézanne, “Mount Saint Victoire” (ca. 1890) (Photo: Google Arts & Culture via Wikimedia Commons Public Domain). Mount Saint Victoire

Sunday Afternoon on La Grande Jatte, Georges Seurat, 1884. The Island of la Grande Jatte, Paris, France

Mont Sainte-Victoire, Cezanne, 1885–1887, Mont Saint-Victoire, France

The Hay Wain, John Constable,Willy Lotts Hause,Flatford, Suffolk, England 

copyright Έλενα Παπάζη

Τα 5 σπουδεότερα έργα τέχνης στο κόσμο και οι περιπέτειες των《 απαγωγών 》 τους.

 

Οι περιπέτειες του έργου μέχρι την οριστική του οικεία.

  Η Μόνα Λίζα ή Τζοκόντα είναι αναμφισβήτητα το δημοφιλέστερο έργο ζωγραφικής. Το φιλοτέχνησε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι από το 1503 έως το 1507 στη Φλωρεντία, αλλά γρήγορα πέρασε σε γαλλικά χέρια. Αγοράσθηκε από τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκίσκο Α' για τον πύργο του στο Φοντενεμπλo, φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκάμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα στο Παλάτι Tuileries και από το 1804 άρχισε να εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου.

   Η Μόνα Λίζα δεν ήταν ευρέως γνωστή εκτός του κόσμου της τέχνης, αλλά τη δεκαετία του 1860, ένα μέρος της γαλλικής νοημοσύνης άρχισε να τη χαιρετίζει ως ένα αριστούργημα της αναγεννησιακής ζωγραφικής. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου (1870-1871), ο πίνακας μεταφέρθηκε προσωρινά από το Λούβρο στο Μπρεστ Άρσεναλ.

Ο κενός τοίχος

     Το μεσημέρι της 22ης Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι η Μόνα Λίζα είχε κλαπεί από το Μουσείο του Λούβρου. Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο. Το περιστατικό αποκαλύφθηκε στις 11 το πρωί, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποίος εντελώς βαριεστημένα του απάντησε ότι ίσως να βρισκόταν για συντήρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημέρα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ήταν κλειστό, λόγω της καθιερωμένης αργίας της Δευτέρας.

    Όταν διαπιστώθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητήριο σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν και την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία, με επικεφαλής τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία από τις πρώτες ενέργειες της γαλλικής κυβέρνησης ήταν να θέσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποίος πριν από λίγους μήνες κόμπαζε ότι κανείς δεν μπορεί να κλέψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του.

   Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητής Λεπέν διαπίστωσε την κλοπή, καθώς ανακάλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτίθετο η Τζοκόντα. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι έρευνές του στράφηκαν στους κατώτερους υπαλλήλους του Μουσείου με τους πενιχρούς μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτέχνες της αβάν-γκαρντ, που διάκειτο εχθρικά στην παραδοσιακή τέχνη. Οι παριζιάνοι από την πλευρά τους πίστευαν ότι πίσω από τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανός μεγιστάνας ή ήταν έργο της Γερμανίας, που ήθελε να δυσφημήσει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.

   Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολινέρ και του ανερχόμενου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, ως υπόπτων για την κλοπή. Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινέρ πέντε μέρες αργότερα. Ο Τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: «Ο Απολινέρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας» έγραφε η «Paris Journal» στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρομοκρατημένος ο ποιητής πρόλαβε να γράψει στίχους στο κελί του, προτού πέσει σε βαθιά μελαγχολία. Η σύντομη κράτησή του και οι ανυπόστατες εις βάρος του κατηγορίες αμαύρωσαν σοβαρά τη φήμη και την αξιοπιστία του.

   Για τα επόμενα δύο χρόνια οι έρευνες περιέπεσαν σε τέλμα, παρότι οι κλέφτες επικυρήχθηκαν με μεγάλα ποσά από το κράτος και ιδιώτες. Η Τζοκόντα είχε κάνει φτερά και πολύς κόσμος πίστευε ότι είχε καταστραφεί. Η κατάσταση άλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβρίου 1913, όταν ο ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι έλαβε ένα γράμμα ταχυδρομημένο από το Παρίσι. Ο αποστολέας του, κάποιος Λεονάρντο Βιτσέντσο, του έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφού λάμβανε μια εύλογη αμοιβή.  Ο Τζέρι έκλεισε ραντεβού στον Βιτσέντζο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερί του στη Φλωρεντία. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο Τζιοβάνι Πότζι, διευθυντής της διάσημης πινακοθήκης της πόλης «Ουφίτσι», που δεν πολυπίστεψε αυτή την ιστορία. Την επομένη ο Βιτσέντζο οδήγησε τους δύο άνδρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του «Τρίπολι-Ιτάλια». Με αποφασιστικές κινήσεις άνοιξε ένα μπαούλο και από ένα κρυφό πάτο τους φανέρωσε τον διάσημο πίνακα. Οι δύο άνδρες έδειξαν συγκρατημένη έκπληξη, καθώς γνώριζαν ότι κυκλοφορούν δεκάδες πλαστές Τζοκόντες. Για καλό και για κακό είχαν ειδοποιήσει τους Καραμπινιέρους, οι οποίοι συνέλαβαν τον Βιτσέντσο.

Vincezo Peruggia

   Κατα τη διάρκεια της ανάκρισης αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό όνομα του Λεονάρντο Βιτσέντζο ήταν Βιτσέντζο Περούτζια. Ήταν τριάντα ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ένα διάστημα είχε δουλέψει ως ξυλουργός στο Λούβρο. Όταν έγινε γνωστό ότι ο πίνακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Περούτζια αποκάλυψε ότι αφαίρεσε τη Μόνα Λίζα από τη θέση της μεταμφιεσμένος σε συντηρητή του Μουσείου. Την έκρυψε κάτω από τη φόρμα του (ο πίνακας έχει μέγεθος 0,53 x 0,77 μ.) και βγήκε σαν κύριος από το Μουσείο. Το κρησφύγετό του ήταν μόλις ένα χιλιόμετρο από το Λούβρο.

    Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία. Εκτέθηκε στο «Ουφίτσι» και στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβρίου 1913, 60.000 άνθρωποι την κατευόδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Ταξίδεψε σε ειδικά φυλασσόμενο βαγόνι της ταχείας Μιλάνου - Παρισίων και από τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας.

Van Gogh η κλοπή του '' parsonage's garden''

   O πίνακας ήταν στη συλλογή του Μουσείου Groninger στην Ολλανδία από το 1962 έως το 2020. Στις 30 Μαρτίου 2020, εκλάπει από έκθεση στο μουσείο Singer Laren κατά τη διάρκεια του κλεσίματος λόγω της πανδημίας COVID-19 .

   Η αστυνομία δήλωσε τη Δευτέρα ότι υπήρξε η διακοπή λειτουργίας στο Μουσείο Singer Laren στις 03:15 τοπική ώρα (02:15 GMT). Το μουσείο αργότερα ανακοίνωσε ότι έλειπε το Spring Garden του Van Gogh, το οποίο είχε δανειστεί από το Μουσείο Groninger για να παρουσιαστεί στο κοινο του Laren. Ο σκηνοθέτης, Jan Rudolph de Lorm, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι «είχε εκνευριστεί» λόγω της κλοπής. Η αξία του πίνακα δεν είναι προς το παρόν γνωστή.

 Έτσι ξεκίνησε η έρευνα, στην οποία συμμετείχαν εμπειρογνώμονες από διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων ιατροδικαστικών ερευνητών, ντετέκτιβ  και μελών της εθνικής ομάδας εγκλημάτων που ειδικεύονται στην κλοπή τέχνης.

Ντεντέκτιβ τέχνης λαμβάνει φωτογραφίες του κλεμμένου έργου

   Ένας ντετέκτιβ τέχνης στις Κάτω Χώρες αναφέρει ότι, από τον Ιούνιο του ίδιου έτους, έχει λάβει δύο φωτογραφίες «απόδειξης ζωής» στο κυνήγι  του κλεμμένου πίνακα Van Gogh. Ο Arthur Brand, ειδικός στην ανάκτηση χαμένης τέχνης, είπε στο πρακτορείο ειδήσεων AFP ότι έλαβε δύο χρονολογημένες φωτογραφίες που πιστεύει ότι δείχνουν τον κλεμμένο πίνακα.

  Ο Oλλανδός ιδιωτικός ντετέκτιβ τέχνης, λέει ότι έχει περισσότερες φωτογραφίες του τοπίου του Βαν Γκογκ που κλάπηκε στο Λάρεν στις 30 Μαρτίου 2020, κατά τη διάρκεια του κλειδώματος του μουσείου λόγω κοροναϊού. Δύο από τις εικόνες δημοσιεύθηκαν - μία από την ετικέτα στο πίσω μέρος του πίνακα (που αποδεικνύει ότι είναι ο αυθεντικός πίνακας) και η άλλη που περιείχε μια εφημερίδα (που αποδεικνύει ότι οι φωτογραφίες ήταν  πρόσφατες).

   Όταν ρωτήθηκε ο Μπραντ αν είχε λάβει άλλες φωτογραφίες του πίνακα από την πηγή του, είπε ότι ήταν «περισσότερες από δύο». Όταν έγινε ένα αίτημα για δημοσίευσή τους, αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας «Μακάρι να μπορούσα, αλλά δεν μπορώ επειδή είναι ακόμη υπό έρευνα». Ο Brand λέει ότι έχει ένα ευρύ δίκτυο και οι φωτογραφίες προέρχονται από «μια πηγή που δεν μπορώ να αναφέρω».

  Η ετικέτα στο πίσω μέρος φαίνεται αυθεντική και πιστεύετε ότι δεν έχει δημοσιευτεί ποτέ πριν - οπότε αυτό σημαίνει ότι είναι ο πίνακας στη φωτογραφία." Η ετικέτα καταγράφει τον καλλιτέχνη, τον τίτλο και μια αναφορά στον κατάλογο raisonné του Baart de la Faille.

   Η άλλη δημοσιευμένη φωτογραφία, η οποία είναι ελαφρώς θολή (πιθανώς σκόπιμα, για να μεταμφιέσει τις λεπτομέρειες), δείχνει τον απλατισμένο πίνακα πάνω σε αυτό που φαίνεται να είναι ένα πλαστικό μαύρο φόντο.

   Δύο δημοσιεύσεις έχουν τοποθετηθεί ανεπιφύλακτα στις πλευρές του πίνακα: μια εφημερίδα και ένα βιβλίο. Προφανώς, η εφημερίδα είναι εκεί για να καθιερώσει κάτι γνώριμο, με τον τρόπο που μερικές φορές φωτογραφίζονται ανθρώπινοι όμηροι, ειδικά όταν υπάρχει ζήτημα λύτρων.

   Ο πίνακας είναι σχεδόν σίγουρα ακόμα στην Ευρώπη, οπότε μπορεί να φαίνεται περίεργο που χρησιμοποιήθηκε η διεθνής έκδοση των New York Times. Συμπεριλήφθηκε επειδή το κάτω μέρος της πρώτης σελίδας έχει ένα άρθρο της Nina Siegal σχετικά με την κλοπή στο Laren.

   Το βιβλίο, του Wilson Boldewijn, είναι το Meesterdief (Master Thief) - μια βιογραφία του Octave Durham, ενός από τα ζευγάρια εγκληματιών που έκλεψαν δύο πίνακες ζωγραφικής από το Μουσείο Van Gogh στο Άμστερνταμ το 2002 (που ανακτήθηκαν πριν από τέσσερα χρόνια). Αυτή η κλοπή, όπως η πρόσφατη στο Λάρεν, ήταν μια επιδρομή συντριβής. Μετά το σπάσιμο του 2002, οι δύο Van Gogh κυκλοφόρησαν ως νόμισμα μεταξύ της ιταλικής μαφίας.

  Θεωρήθηκε ότι οι φωτογραφίες λήφθηκαν για κυκλοφορία στον υπόκοσμο και να δελεάσουν πιθανούς αγοραστές που ίσως θέλουν να αποκτήσουν τη ζωγραφική σε ένα μικρό κλάσμα της αξίας της ανοιχτής αγοράς. Αλλά είναι επίσης πιθανό οι φωτογραφίες να μην στοχεύουν στον υπόκοσμο, αλλά να ερευνούν ντετέκτιβ. Η σύνδεση των κλοπών Λάρεν και Άμστερνταμ μπορεί να ήταν ένα σκόπιμα παραπλανητικό μήνυμα που στάλθηκε σε μια προσπάθεια να σπείρει σύγχυση, προτείνοντας λανθασμένα μια σύνδεση ιταλικής μαφίας. 

The Storm on the Sea of Galilee by Rembrandt van Rijn

   Η μεγαλύτερη κλοπή τέχνης στο κόσμο έγινε στη Βοστώνη το 1990 απ όπου εκλάπεισαν 13 έργα τέχνης των διασημότερων καλλιτεχνών. 

   H δυναμική καταιγίδα στη θάλασσα της Γαλιλαίας είναι το μοναδικό θαλασσινό τοπίο του διάσημου μπαρόκ καλλιτέχνη Rembrandt van Rijn. Απεικονίζοντας τον Χριστό να οδηγεί τους μαθητές του μέσα σε έναν θυελλώδη ωκεανό, το έργο τέχνης εκλάπει από το Μουσείο Isabella Stewart Gardner το 1990 και λείπει μέχρι και σήμερα. 

 Το κομμάτι βασίζεται σε στίχο της Αγίας Γραφής, όταν ο Ιησούς ηρεμεί τον θυμωμένο ωκεανό και σώζει τους μαθητές του: 

«Ξύπνησε και επέπληξε τον άνεμο, και είπε « Ειρήνη! Μείνε ακίνητος!' Τότε ο άνεμος σταμάτησε, και υπήρχε μια νεκρική ηρεμία. Τους είπε: «Γιατί φοβάστε; Δεν έχετε ακόμα πίστη; "»

  Στις 18 Μαρτίου 1990, εκλάπεισαν δεκατρία έργα τέχνης, με συνολική αξία 500 εκατομμυρίων δολαρίων. Τα έργα τέχνης εκλάπεισαν τις πρώτες πρωινές ώρες από δύο άντρες που παρουσιάζονταν ως αστυνομικοί. Όταν τους άφησαν να εισέλθουν στο μουσείο, έπεισαν το φύλακα, που ήταν εν ενεργεία, ότι υπήρχε ένταλμα για τη σύλληψή του. Όταν ο φύλακας βγήκε έξω από τη ρεσεψιόν, «συνελήφθη» από τους δύο άντρες, γύρισε προς τον τοίχο και του φόρεσαν χειροπέδες. Ένας δεύτερος φύλακας έφτασε στη σκηνή και δέθηκε αμέσως και εκέινος από τους υποτιθέμενους αστυνομικούς με χειροπέδες. Σε αυτό το σημείο, οι δύο άνδρες παραδέχτηκαν ότι δεν ήταν αστυνομικοί και ότι πρόθεσή τους ήταν να ληστεύουν το μουσείο. Μέσα σε λίγα λεπτά και οι δύο φύλακες μεταφέρθηκαν στο υπόγειο του μουσείου και δέθηκαν με ταινία σε απόσταση 100 μέτρων μεταξύ τους.

  Αν και ένας συναγερμός ενεργοποιήθηκε όταν οι κλέφτες έφτασαν στην ολλανδική αίθουσα του μουσείου, τον έσπασαν γρήγορα και συνέχισαν τη ληστεία. Προσπάθησαν να πάρουν την αυτοπροσωπογραφία του Ρέμπραντ, αλλά τον βρήκαν πολύ βαρύ και έτσι άφησαν τον πίνακα στο πάτωμα. Οι δύο κλέφτες έκοψαν πίνακες από τα κουφώματά τους, συμπεριλαμβανομένων των Storm on the Sea of ​​Galilee , A Lady and Gentleman in Black , The Concert by Johannes Vermeer και Landscape with Obelisk του Govaert Flinck κ.α.

   Παρά τις διεξοδικές έρευνες από το FBI, τα έργα τέχνης δεν ανακτήθηκαν ποτέ, παρά την ανταμοιβή 5 εκατομμυρίων δολαρίων για οποιεσδήποτε πληροφορίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν την υπόθεση. Τα κουφώματα παραμένουν κενά στο μουσείο. 

View of Auvers-sur-Oise by Paul Cézanne

 Στις 31 Δεκεμβρίου 1999, κατά τη διάρκεια των πυροτεχνημάτων που συνόδευαν τον εορτασμό της χιλιετίας, ένας κλέφτης εισέβαλε στο Μουσείο Ashmolean στην Οξφόρδη της Αγγλίας και έκλεψε τη ζωγραφική τοπίου του Cezanne View of Auvers-sur-Oise. Με αξία 3 εκατομμύρια λίρες, ο πίνακας έχει χαρακτηριστεί ως ένα σημαντικό έργο που απεικονίζει τη μετάβαση από την πρώιμη σε ώριμη ζωγραφική του Cezanne.

H κλοπή πραγματοποιήθηκε από έναν επαγγελματία διαρρήκτη που δημιούργησε σύννεφα καπνού για να αποτρέψει τις κάμερες ασφαλείας. Με τον θόρυβο της διάρρηξης του να καλύπτεται από τα εορταστικά πυροτεχνήματα, ο διαρρήκτης έκοψε μια τρύπα στην οροφή του μουσείου και κατέβηκε στην γκαλερί τέχνης χρησιμοποιώντας σκάλα σχοινιού.

   Είχε ένα σακίδιο που περιείχε νυστέρι, ταινία, γάντια, ένα δοχείο καπνού και έναν μικρό ανεμιστήρα. Έβγαλε το μεταλλικό κουτί και χρησιμοποίησε τον ανεμιστήρα για να εξαπλώσει τον καπνό και να αποκρύψει την θέα των καμερών κλειστού κυκλώματος της γκαλερί. Σε λιγότερο από 10 λεπτά, είχε καταλάβει τον πίκακα, View of Auvers-sur-Oise, ανέβηκε στη σκάλα και έφυγε. 

Καραβάτζιο, Γέννηση με τον Άγιο Φραγκίσκο και τον Άγιο Λορέντζο (1600)

  Παλέρμο, 18 Οκτωβρίου 1969, μια σκοτεινή και θυελλώδη νύχτα και δύο ληστές οδηγούνται κατά μήκος της Via Immacolatella στο ιστορικό κέντρο. Σταματούν στο ρητόριο του Σαν Λορέντζο και φεύγουν κατευθείαν για τη Γέννηση του Καραβάτζιο που κρέμεται πάνω από τον βωμό. Κόβουν τον καμβά από το σκελετό του με ένα ξυράφι, τον τυλίγουν και φεύγουν.

   Αυτή είναι η αρχική ακολουθία μιας από τις πιο διαβόητες κλοπές τέχνης στην ιστορία, μια ακολουθία που ορισμένοι εξακολουθούν να βρίσκουν αξιόπιστη. Πολλά χρόνια, ωστόσο, και το έγκλημα δεν έχει ακόμη επιλυθεί. Η πάροδος του χρόνου και οι ατελείωτες εκδόσεις των γεγονότων που προσέφεραν πληροφοριοδότες και ψευδο-ντετέκτιβ που έχουν αναλάβει τις έρευνες, αλλά η πραγματική μοίρα της Γέννησης παραμένει τυλιγμένη σε μυστήριο.

  Συνοψίζονται μερικές από τις πιο ευφάνταστες υποθέσεις με βάση την αρχική ακολουθία που περιγράφεται παραπάνω.

  Ένα χαμηλόβαθμο στέλεχος της μαφίας (ένας εγκληματίας που έγινε μάρτυρας του κράτους), ο Marino Mannoia, είπε στον δικαστή Giovanni Falcone το 1989 - και επανέλαβε τη δήλωση το 1996 - ότι ο Caravaggio είχε κλαπεί για παραγγελία, αλλά όταν το είδε ο αγοραστής, το απέρριψε επειδή υπέστη σοβαρές ζημιές και στη συνέχεια διέταξε να κοπεί και να καεί. ο Mannoia υπαινίχθηκε επίσης τη συμμετοχή ενός πρώην πρωθυπουργού, Giulio Andreotti.

  Ένα άλλο μέλος της μαφίας, ο Gerlando Alberti, είπε ότι ο πίνακας είχε έρθει στην κατοχή του, αλλά αφού δεν το πούλησε, τον είχε θάψει με ένα σωρό δολάρια. πραγματοποιήθηκαν ανασκαφές στην περιουσία του, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα.

 Ο επιτιθέμενος Giovanni Brusca, ο οποίος δολοφόνησε τον δικαστή Falcone το 1992, προσφέρθηκε να επιστρέψει τη ζωγραφική σε αντάλλαγμα για πιο επιεική μεταχείριση μετά τη σύλληψή του το 1996.

  Ένας άλλος δολοφόνος της μαφίας, ο Gaspare Spatuzza, είπε ότι ο πίνακας διατηρήθηκε σε έναν αχυρώνα, όπου τρώγονταν από ποντίκια και χοίρους, ενώ ο Βρετανός δημοσιογράφος Peter Watson ισχυρίστηκε ότι τον είχε εντοπίσει, αλλά ότι θάφτηκε κάτω από ερείπια κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1980 στην Ιρπινία. Με όλες αυτές τις μαρτυρίες, οι οποίες είναι ένα μικρό ποσοστό του συνόλου από όσες εκδοχές έχουν ειπωθεί, οι αστυνομικές  και δικαστικές αρχές βρισκόταν συνεχως σε αδιέξοδο και συνεχίζουν μέχρι κι σήμερα.

  Πολλοί πολύτιμοι πίνακες, που έχουν κλαπεί, βρίσκονται ακόμη υπό εξαφάνιση. Πίνακες οι οποίοι εκτιμώνται σε εκατομμύρια δολάρια και η κατάσταση της τους παραμένει άγνωστη.

copyright Έλενα Παπάζη

Η Mona Lisa ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΑΛΙ

   H Mona Lisa '' πέρα από το γυαλί''  είναι η πρώτη εμπειρία εικονικής πραγματικότητας που παρουσιάστηκε στο κοινό από το Μουσείο του Λούβρου και συλλαμβάνεται ως μέρος της εντυπωσιακής έκθεσης Leonardo da Vinci του Μουσείου που εορτάζει την 500ή επέτειο του θανάτου του καλλιτέχνη στη Γαλλία.

Ανακαλύψτε τη μαγεία του ταξιδιού στο χρόνο στο σύνδεσμο🔍 ⬇️

 https://play.google.com/store/apps/details?id=com.emissive.monalisa

 

    Αποκαλύπτει την τελευταία επιστημονική έρευνα σχετικά με την καλλιτεχνική καινοτομία του da Vinci, τις τεχνικές και τις διαδικασίες ζωγραφικής του μέσω εξαιρετικής οπτικοποίησης σε πανόραμα 360 μοιρών και χαρτόνι, ζωντανεύοντας τα στα μάτια του θεατή σα να βρίσκεται στο πραγματικό χρόνο της σύλληψης του πορτραίτου.

   Η Mona Lisa είναι ένα έργο πορτραίτου μισού μήκους από τον Ιταλό καλλιτέχνη Leonardo da Vinci . Θεωρείται ένα αρχέτυπο αριστούργημα της Ιταλικής Αναγέννησης, έχει περιγραφεί ως "το πιο γνωστό, το πιο δημοφιλές, το πιο παρωδιωμένο έργο τέχνης στον κόσμο". Οι ιδιότητες του πίνακα περιλαμβάνουν την αινιγματική έκφραση του θέματος, τη μνημειακότητα της σύνθεσης, τη λεπτή μοντελοποίηση των μορφών και την ατμοσφαιρική ψευδαίσθηση.

   Το πορτραίτο είναι της Ιταλίδας ευγενούς Lisa Gherardini, σύζυγο του Francesco del Giocondo, και είναι λάδι σε ξύλο λεύκας Λομβαρδίας. Πιστεύεται ότι είχε ζωγραφιστεί μεταξύ 1503 και 1506. Ωστόσο, ο Λεονάρντο μπορεί να συνέχισε να εργάζεται μέχρι το 1517. Αγοράστηκε από τον Βασιλιά Φραγκίσκο Α της Γαλλίας και είναι πλέον ιδιοκτησία  της Γαλλικής Δημοκρατίας, σε μόνιμη έκθεση στο Λούβρο του Παρισιού από το 1797.

   Η Mona Lisa είναι ένας από τους πιο πολύτιμους πίνακες στον κόσμο. Κατέχει το Παγκόσμιο Ρεκόρ Guinness για την υψηλότερη γνωστή αποτίμηση ασφάλισης στην ιστορία στα 100 εκατομμύρια δολάρια το 1962 (ισοδύναμο με 660 εκατομμύρια δολάρια το 2019).

   Ο Λεονάρντο ανέλαβε να ζωγραφίσει, για τον Francesco del Giocondo, έναν πλούσιο έμπορο μεταξιού της Φλωρεντίας, το πορτρέτο της Μόνα Λίζα, της σύζυγού του". Η Mona στα ιταλικά είναι μια ευγενική μορφή έκφρασης που προέρχεται από τη ma donna - που σημαίνει ''η κυρία μου'' στα αγγλικά.  Ο πίνακας θεωρείται ότι έχει ανατεθεί για το νέο τους σπίτι και για να γιορτάσει τη γέννηση του δεύτερου γιου τους, Αντρέα. Το ιταλικό όνομα της ζωγραφικής, La Gioconda , σημαίνει "jocund" ("happy" ).

 Μελετητής από το πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης ανακάλυψε ένα περιθωριακό σημείωμα σε μια εκτύπωση ενός τόμου από τον αρχαίο Ρωμαίο φιλόσοφο Cicero . Με ημερομηνία Οκτωβρίου 1503, το σημείωμα γράφτηκε από τον σύγχρονο Agostino Vespucci του Leonardo . Αυτό το σημείωμα παρομοιάζει τον Λεονάρντο με τον διάσημο Έλληνα ζωγράφο Apelles , ο οποίος αναφέρεται στο κείμενο, και δηλώνει ότι ο Λεονάρντο εκείνη την εποχή εργαζόταν σε μια ζωγραφική της Lisa del Giocondo.

  Η Μόνα Λίζα έχει μεγάλη ομοιότητα με πολλές αναγεννησιακές απεικονίσεις της Παναγίας. Η γυναίκα κάθεται σε όρθια θέση σε μια πολυθρόνα με τα χέρια διπλωμένα, ένα σημάδι της διατηρημένης στάσης της. Το βλέμμα της είναι στραμμένο στον παρατηρητή. Η γυναίκα εμφανίζεται ζωντανή σε ασυνήθιστο βαθμό, την οποία πέτυχε ο Λεονάρντο με τη μέθοδο του να μην σχεδιάζει περιγράμματα ( sfumato ). Η απαλή ανάμειξη δημιουργεί μια διφορούμενη διάθεση "κυρίως σε δύο χαρακτηριστικά: τις γωνίες του στόματος και τις γωνίες των ματιών".

   Η απεικόνιση του sitter σε προφίλ τριών τετάρτων είναι παρόμοια με τα έργα του τέλους του 15ου αιώνα  μπορεί να εντοπιστεί πίσω από τα φλαμανδικά μοντέλα. Συγκεκριμένα οι κάθετες φέτες στηλών και στις δύο πλευρές του πίνακα είχαν προηγούμενο σε φλαμανδική προσωπογραφία. Όπως το πορτρέτο του Hans Memling του Benedetto Portinari (1487).

Hans Memling, Benedetto Portinari (1487).

Λεπτομέρεια από τα χέρια της Λίζας, το δεξί της χέρι στηρίζεται στα αριστερά της. Ο Λεονάρντο επέλεξε αυτή τη χειρονομία παρά ένα γαμήλιο δαχτυλίδι για να απεικονίσει τη Λίζα ως ενάρετη γυναίκα και πιστή γυναίκα.

   Ο πίνακας ήταν ένα από τα πρώτα πορτρέτα που απεικόνιζαν τον sitter μπροστά από ένα φανταστικό τοπίο και ο Leonardo ήταν ένας από τους πρώτους ζωγράφους που χρησιμοποίησαν εναέρια προοπτική. Η αινιγματική γυναίκα απεικονίζεται καθισμένη σε έναν ανοιχτό χώρο με βάσεις σκούρου πυλώνα και στις δύο πλευρές. Πίσω της, ένα απέραντο τοπίο υποχωρεί σε παγωμένα βουνά. Τα μονοπάτια και οι μακρινές γέφυρες παρέχουν μόνο τις παραμικρές ενδείξεις της ανθρώπινης παρουσίας. Ο Λεονάρντο επέλεξε να τοποθετήσει την οριζόντια γραμμή  σε επίπεδο με τα μάτια, συνδέοντας έτσι τη φιγούρα με το τοπίο και τονίζοντας τη μυστηριώδη φύση του πίνακα.

   Η Mona Lisa δεν έχει ευδιάκριτα φρύδια ή βλεφαρίδες. Μερικοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι ήταν συνηθισμένο αυτή τη στιγμή οι ευγενείς γυναίκες να μαζέψουν αυτές τις τρίχες, καθώς θεωρήθηκαν αντιαισθητικές. 

  Έρευνα το 2003 από την καθηγήτρια Margaret Livingstone του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ δήλωσε ότι το χαμόγελο της Μόνα Λίζα εξαφανίζεται όταν παρατηρείται με άμεση όραση, γνωστή ως foveal . Λόγω του τρόπου με τον οποίο το ανθρώπινο μάτι επεξεργάζεται οπτικές πληροφορίες, είναι λιγότερο κατάλληλο για άμεση λήψη σκιών. Ωστόσο, η περιφερειακή όραση μπορεί να πάρει καλά τις σκιές.

   Το 2008 ο καθηγητής γεωμορφολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο  αποκάλυψε ομοιότητες στο τοπίο της Μόνα Λίζα με ορισμένες απόψεις περιοχών στις ιταλικές επαρχίες Pesaro Urbino και Ρίμινι . 

copyright Έλενα Παπάζη