Οι περιπέτειες του έργου μέχρι την οριστική του οικεία.
Η Μόνα Λίζα ή Τζοκόντα είναι αναμφισβήτητα το δημοφιλέστερο έργο ζωγραφικής. Το φιλοτέχνησε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι από το 1503 έως το 1507 στη Φλωρεντία, αλλά γρήγορα πέρασε σε γαλλικά χέρια. Αγοράσθηκε από τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκίσκο Α' για τον πύργο του στο Φοντενεμπλo, φιλοξενήθηκε στο ανάκτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκάμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα στο Παλάτι Tuileries και από το 1804 άρχισε να εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου.
Η Μόνα Λίζα δεν ήταν ευρέως γνωστή εκτός του κόσμου της τέχνης, αλλά τη δεκαετία του 1860, ένα μέρος της γαλλικής νοημοσύνης άρχισε να τη χαιρετίζει ως ένα αριστούργημα της αναγεννησιακής ζωγραφικής. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου (1870-1871), ο πίνακας μεταφέρθηκε προσωρινά από το Λούβρο στο Μπρεστ Άρσεναλ.
Ο κενός τοίχος
Το μεσημέρι της 22ης Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, όταν πληροφορήθηκαν ότι η Μόνα Λίζα είχε κλαπεί από το Μουσείο του Λούβρου. Τις επόμενες μέρες το θέμα ήταν πρωτοσέλιδο. Το περιστατικό αποκαλύφθηκε στις 11 το πρωί, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνήθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τζοκόντα και να τα πουλά στους επισκέπτες του Μουσείου, παρατήρησε με έκπληξη ότι ο πίνακας απουσίαζε από τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποίος εντελώς βαριεστημένα του απάντησε ότι ίσως να βρισκόταν για συντήρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημέρα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ήταν κλειστό, λόγω της καθιερωμένης αργίας της Δευτέρας.
Όταν διαπιστώθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητήριο σήμανε συναγερμός. Οι πόρτες του Μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλίας έκλεισαν και την υπόθεση ανέλαβε η αστυνομία, με επικεφαλής τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία από τις πρώτες ενέργειες της γαλλικής κυβέρνησης ήταν να θέσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποίος πριν από λίγους μήνες κόμπαζε ότι κανείς δεν μπορεί να κλέψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του.
Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητής Λεπέν διαπίστωσε την κλοπή, καθώς ανακάλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτίθετο η Τζοκόντα. Τώρα έπρεπε να ανακαλύψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι έρευνές του στράφηκαν στους κατώτερους υπαλλήλους του Μουσείου με τους πενιχρούς μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτέχνες της αβάν-γκαρντ, που διάκειτο εχθρικά στην παραδοσιακή τέχνη. Οι παριζιάνοι από την πλευρά τους πίστευαν ότι πίσω από τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανός μεγιστάνας ή ήταν έργο της Γερμανίας, που ήθελε να δυσφημήσει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και είχαν χάσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μία ακόμη έκπληξη περίμενε τους παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη σύλληψη του διακεκριμένου γαλλοπολωνού ποιητή Γκιγιόμ Απολινέρ και του ανερχόμενου ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, ως υπόπτων για την κλοπή. Ο Πικάσο αφέθηκε ελεύθερος την ίδια μέρα, καθώς δεν προέκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινέρ πέντε μέρες αργότερα. Ο Τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: «Ο Απολινέρ είναι αρχηγός διεθνούς σπείρας που έχει έρθει στη Γαλλία με σκοπό να ξαφρίσει τα μουσεία μας» έγραφε η «Paris Journal» στις 13 Σεπτεμβρίου. Τρομοκρατημένος ο ποιητής πρόλαβε να γράψει στίχους στο κελί του, προτού πέσει σε βαθιά μελαγχολία. Η σύντομη κράτησή του και οι ανυπόστατες εις βάρος του κατηγορίες αμαύρωσαν σοβαρά τη φήμη και την αξιοπιστία του.
Για τα επόμενα δύο χρόνια οι έρευνες περιέπεσαν σε τέλμα, παρότι οι κλέφτες επικυρήχθηκαν με μεγάλα ποσά από το κράτος και ιδιώτες. Η Τζοκόντα είχε κάνει φτερά και πολύς κόσμος πίστευε ότι είχε καταστραφεί. Η κατάσταση άλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβρίου 1913, όταν ο ιταλός γκαλερίστας Αλφρέντο Τζέρι έλαβε ένα γράμμα ταχυδρομημένο από το Παρίσι. Ο αποστολέας του, κάποιος Λεονάρντο Βιτσέντσο, του έγραφε ότι έχει στην κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκόπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφού λάμβανε μια εύλογη αμοιβή. Ο Τζέρι έκλεισε ραντεβού στον Βιτσέντζο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερί του στη Φλωρεντία. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο Τζιοβάνι Πότζι, διευθυντής της διάσημης πινακοθήκης της πόλης «Ουφίτσι», που δεν πολυπίστεψε αυτή την ιστορία. Την επομένη ο Βιτσέντζο οδήγησε τους δύο άνδρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του «Τρίπολι-Ιτάλια». Με αποφασιστικές κινήσεις άνοιξε ένα μπαούλο και από ένα κρυφό πάτο τους φανέρωσε τον διάσημο πίνακα. Οι δύο άνδρες έδειξαν συγκρατημένη έκπληξη, καθώς γνώριζαν ότι κυκλοφορούν δεκάδες πλαστές Τζοκόντες. Για καλό και για κακό είχαν ειδοποιήσει τους Καραμπινιέρους, οι οποίοι συνέλαβαν τον Βιτσέντσο.
 |
| Vincezo Peruggia |
Κατα τη διάρκεια της ανάκρισης αποκαλύφθηκε ότι το πραγματικό όνομα του Λεονάρντο Βιτσέντζο ήταν Βιτσέντζο Περούτζια. Ήταν τριάντα ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ένα διάστημα είχε δουλέψει ως ξυλουργός στο Λούβρο. Όταν έγινε γνωστό ότι ο πίνακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κύμα συμπάθειας σηκώθηκε υπέρ του Περούτζια. Η κοινή γνώμη θεώρησε την πράξη του πατριωτική, αφού το βασικό του κίνητρο ήταν να φέρει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαίνεται να είχαν και οι δικαστές, που τον καταδίκασαν σε ολιγόμηνη φυλάκιση. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ο Περούτζια αποκάλυψε ότι αφαίρεσε τη Μόνα Λίζα από τη θέση της μεταμφιεσμένος σε συντηρητή του Μουσείου. Την έκρυψε κάτω από τη φόρμα του (ο πίνακας έχει μέγεθος 0,53 x 0,77 μ.) και βγήκε σαν κύριος από το Μουσείο. Το κρησφύγετό του ήταν μόλις ένα χιλιόμετρο από το Λούβρο.
Η Μόνα Λίζα παρέμεινε για ένα μήνα στην Ιταλία, προτού επιστρέψει στη Γαλλία. Εκτέθηκε στο «Ουφίτσι» και στα μεγαλύτερα μουσεία της Ιταλίας και εκατομμύρια Ιταλών θαύμασαν το αινιγματικό της χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβρίου 1913, 60.000 άνθρωποι την κατευόδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου. Ταξίδεψε σε ειδικά φυλασσόμενο βαγόνι της ταχείας Μιλάνου - Παρισίων και από τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκαταστάθηκε και πάλι στο Λούβρο, όπου εκτίθεται έως σήμερα, κάτω από πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας.
Van Gogh η κλοπή του '' parsonage's garden''
O πίνακας ήταν στη συλλογή του Μουσείου Groninger στην Ολλανδία από το 1962 έως το 2020. Στις 30 Μαρτίου 2020, εκλάπει από έκθεση στο μουσείο Singer Laren κατά τη διάρκεια του κλεσίματος λόγω της πανδημίας COVID-19 .
Η αστυνομία δήλωσε τη Δευτέρα ότι υπήρξε η διακοπή λειτουργίας στο Μουσείο Singer Laren στις 03:15 τοπική ώρα (02:15 GMT). Το μουσείο αργότερα ανακοίνωσε ότι έλειπε το Spring Garden του Van Gogh, το οποίο είχε δανειστεί από το Μουσείο Groninger για να παρουσιαστεί στο κοινο του Laren. Ο σκηνοθέτης, Jan Rudolph de Lorm, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι «είχε εκνευριστεί» λόγω της κλοπής. Η αξία του πίνακα δεν είναι προς το παρόν γνωστή.
Έτσι ξεκίνησε η έρευνα, στην οποία συμμετείχαν εμπειρογνώμονες από διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων ιατροδικαστικών ερευνητών, ντετέκτιβ και μελών της εθνικής ομάδας εγκλημάτων που ειδικεύονται στην κλοπή τέχνης.
Ντεντέκτιβ τέχνης λαμβάνει φωτογραφίες του κλεμμένου έργου
Ένας ντετέκτιβ τέχνης στις Κάτω Χώρες αναφέρει ότι, από τον Ιούνιο του ίδιου έτους, έχει λάβει δύο φωτογραφίες «απόδειξης ζωής» στο κυνήγι του κλεμμένου πίνακα Van Gogh. Ο Arthur Brand, ειδικός στην ανάκτηση χαμένης τέχνης, είπε στο πρακτορείο ειδήσεων AFP ότι έλαβε δύο χρονολογημένες φωτογραφίες που πιστεύει ότι δείχνουν τον κλεμμένο πίνακα.
Ο Oλλανδός ιδιωτικός ντετέκτιβ τέχνης, λέει ότι έχει περισσότερες φωτογραφίες του τοπίου του Βαν Γκογκ που κλάπηκε στο Λάρεν στις 30 Μαρτίου 2020, κατά τη διάρκεια του κλειδώματος του μουσείου λόγω κοροναϊού. Δύο από τις εικόνες δημοσιεύθηκαν - μία από την ετικέτα στο πίσω μέρος του πίνακα (που αποδεικνύει ότι είναι ο αυθεντικός πίνακας) και η άλλη που περιείχε μια εφημερίδα (που αποδεικνύει ότι οι φωτογραφίες ήταν πρόσφατες).
Όταν ρωτήθηκε ο Μπραντ αν είχε λάβει άλλες φωτογραφίες του πίνακα από την πηγή του, είπε ότι ήταν «περισσότερες από δύο». Όταν έγινε ένα αίτημα για δημοσίευσή τους, αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας «Μακάρι να μπορούσα, αλλά δεν μπορώ επειδή είναι ακόμη υπό έρευνα». Ο Brand λέει ότι έχει ένα ευρύ δίκτυο και οι φωτογραφίες προέρχονται από «μια πηγή που δεν μπορώ να αναφέρω».
Η ετικέτα στο πίσω μέρος φαίνεται αυθεντική και πιστεύετε ότι δεν έχει δημοσιευτεί ποτέ πριν - οπότε αυτό σημαίνει ότι είναι ο πίνακας στη φωτογραφία." Η ετικέτα καταγράφει τον καλλιτέχνη, τον τίτλο και μια αναφορά στον κατάλογο raisonné του Baart de la Faille.
Η άλλη δημοσιευμένη φωτογραφία, η οποία είναι ελαφρώς θολή (πιθανώς σκόπιμα, για να μεταμφιέσει τις λεπτομέρειες), δείχνει τον απλατισμένο πίνακα πάνω σε αυτό που φαίνεται να είναι ένα πλαστικό μαύρο φόντο.
Δύο δημοσιεύσεις έχουν τοποθετηθεί ανεπιφύλακτα στις πλευρές του πίνακα: μια εφημερίδα και ένα βιβλίο. Προφανώς, η εφημερίδα είναι εκεί για να καθιερώσει κάτι γνώριμο, με τον τρόπο που μερικές φορές φωτογραφίζονται ανθρώπινοι όμηροι, ειδικά όταν υπάρχει ζήτημα λύτρων.
Ο πίνακας είναι σχεδόν σίγουρα ακόμα στην Ευρώπη, οπότε μπορεί να φαίνεται περίεργο που χρησιμοποιήθηκε η διεθνής έκδοση των New York Times. Συμπεριλήφθηκε επειδή το κάτω μέρος της πρώτης σελίδας έχει ένα άρθρο της Nina Siegal σχετικά με την κλοπή στο Laren.
Το βιβλίο, του Wilson Boldewijn, είναι το Meesterdief (Master Thief) - μια βιογραφία του Octave Durham, ενός από τα ζευγάρια εγκληματιών που έκλεψαν δύο πίνακες ζωγραφικής από το Μουσείο Van Gogh στο Άμστερνταμ το 2002 (που ανακτήθηκαν πριν από τέσσερα χρόνια). Αυτή η κλοπή, όπως η πρόσφατη στο Λάρεν, ήταν μια επιδρομή συντριβής. Μετά το σπάσιμο του 2002, οι δύο Van Gogh κυκλοφόρησαν ως νόμισμα μεταξύ της ιταλικής μαφίας.
Θεωρήθηκε ότι οι φωτογραφίες λήφθηκαν για κυκλοφορία στον υπόκοσμο και να δελεάσουν πιθανούς αγοραστές που ίσως θέλουν να αποκτήσουν τη ζωγραφική σε ένα μικρό κλάσμα της αξίας της ανοιχτής αγοράς. Αλλά είναι επίσης πιθανό οι φωτογραφίες να μην στοχεύουν στον υπόκοσμο, αλλά να ερευνούν ντετέκτιβ. Η σύνδεση των κλοπών Λάρεν και Άμστερνταμ μπορεί να ήταν ένα σκόπιμα παραπλανητικό μήνυμα που στάλθηκε σε μια προσπάθεια να σπείρει σύγχυση, προτείνοντας λανθασμένα μια σύνδεση ιταλικής μαφίας.
The Storm on the Sea of Galilee by Rembrandt van Rijn
Η μεγαλύτερη κλοπή τέχνης στο κόσμο έγινε στη Βοστώνη το 1990 απ όπου εκλάπεισαν 13 έργα τέχνης των διασημότερων καλλιτεχνών.
H δυναμική καταιγίδα στη θάλασσα της Γαλιλαίας είναι το μοναδικό θαλασσινό τοπίο του διάσημου μπαρόκ καλλιτέχνη Rembrandt van Rijn. Απεικονίζοντας τον Χριστό να οδηγεί τους μαθητές του μέσα σε έναν θυελλώδη ωκεανό, το έργο τέχνης εκλάπει από το Μουσείο Isabella Stewart Gardner το 1990 και λείπει μέχρι και σήμερα.
Το κομμάτι βασίζεται σε στίχο της Αγίας Γραφής, όταν ο Ιησούς ηρεμεί τον θυμωμένο ωκεανό και σώζει τους μαθητές του:
«Ξύπνησε και επέπληξε τον άνεμο, και είπε « Ειρήνη! Μείνε ακίνητος!' Τότε ο άνεμος σταμάτησε, και υπήρχε μια νεκρική ηρεμία. Τους είπε: «Γιατί φοβάστε; Δεν έχετε ακόμα πίστη; "»
Στις 18 Μαρτίου 1990, εκλάπεισαν δεκατρία έργα τέχνης, με συνολική αξία 500 εκατομμυρίων δολαρίων. Τα έργα τέχνης εκλάπεισαν τις πρώτες πρωινές ώρες από δύο άντρες που παρουσιάζονταν ως αστυνομικοί. Όταν τους άφησαν να εισέλθουν στο μουσείο, έπεισαν το φύλακα, που ήταν εν ενεργεία, ότι υπήρχε ένταλμα για τη σύλληψή του. Όταν ο φύλακας βγήκε έξω από τη ρεσεψιόν, «συνελήφθη» από τους δύο άντρες, γύρισε προς τον τοίχο και του φόρεσαν χειροπέδες. Ένας δεύτερος φύλακας έφτασε στη σκηνή και δέθηκε αμέσως και εκέινος από τους υποτιθέμενους αστυνομικούς με χειροπέδες. Σε αυτό το σημείο, οι δύο άνδρες παραδέχτηκαν ότι δεν ήταν αστυνομικοί και ότι πρόθεσή τους ήταν να ληστεύουν το μουσείο. Μέσα σε λίγα λεπτά και οι δύο φύλακες μεταφέρθηκαν στο υπόγειο του μουσείου και δέθηκαν με ταινία σε απόσταση 100 μέτρων μεταξύ τους.
Αν και ένας συναγερμός ενεργοποιήθηκε όταν οι κλέφτες έφτασαν στην ολλανδική αίθουσα του μουσείου, τον έσπασαν γρήγορα και συνέχισαν τη ληστεία. Προσπάθησαν να πάρουν την αυτοπροσωπογραφία του Ρέμπραντ, αλλά τον βρήκαν πολύ βαρύ και έτσι άφησαν τον πίνακα στο πάτωμα. Οι δύο κλέφτες έκοψαν πίνακες από τα κουφώματά τους, συμπεριλαμβανομένων των Storm on the Sea of Galilee , A Lady and Gentleman in Black , The Concert by Johannes Vermeer και Landscape with Obelisk του Govaert Flinck κ.α.
Παρά τις διεξοδικές έρευνες από το FBI, τα έργα τέχνης δεν ανακτήθηκαν ποτέ, παρά την ανταμοιβή 5 εκατομμυρίων δολαρίων για οποιεσδήποτε πληροφορίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν την υπόθεση. Τα κουφώματα παραμένουν κενά στο μουσείο.
View of Auvers-sur-Oise by Paul Cézanne
Στις 31 Δεκεμβρίου 1999, κατά τη διάρκεια των πυροτεχνημάτων που συνόδευαν τον εορτασμό της χιλιετίας, ένας κλέφτης εισέβαλε στο Μουσείο Ashmolean στην Οξφόρδη της Αγγλίας και έκλεψε τη ζωγραφική τοπίου του Cezanne View of Auvers-sur-Oise. Με αξία 3 εκατομμύρια λίρες, ο πίνακας έχει χαρακτηριστεί ως ένα σημαντικό έργο που απεικονίζει τη μετάβαση από την πρώιμη σε ώριμη ζωγραφική του Cezanne.
H κλοπή πραγματοποιήθηκε από έναν επαγγελματία διαρρήκτη που δημιούργησε σύννεφα καπνού για να αποτρέψει τις κάμερες ασφαλείας. Με τον θόρυβο της διάρρηξης του να καλύπτεται από τα εορταστικά πυροτεχνήματα, ο διαρρήκτης έκοψε μια τρύπα στην οροφή του μουσείου και κατέβηκε στην γκαλερί τέχνης χρησιμοποιώντας σκάλα σχοινιού.
Είχε ένα σακίδιο που περιείχε νυστέρι, ταινία, γάντια, ένα δοχείο καπνού και έναν μικρό ανεμιστήρα. Έβγαλε το μεταλλικό κουτί και χρησιμοποίησε τον ανεμιστήρα για να εξαπλώσει τον καπνό και να αποκρύψει την θέα των καμερών κλειστού κυκλώματος της γκαλερί. Σε λιγότερο από 10 λεπτά, είχε καταλάβει τον πίκακα, View of Auvers-sur-Oise, ανέβηκε στη σκάλα και έφυγε.
Καραβάτζιο, Γέννηση με τον Άγιο Φραγκίσκο και τον Άγιο Λορέντζο (1600)
Παλέρμο, 18 Οκτωβρίου 1969, μια σκοτεινή και θυελλώδη νύχτα και δύο ληστές οδηγούνται κατά μήκος της Via Immacolatella στο ιστορικό κέντρο. Σταματούν στο ρητόριο του Σαν Λορέντζο και φεύγουν κατευθείαν για τη Γέννηση του Καραβάτζιο που κρέμεται πάνω από τον βωμό. Κόβουν τον καμβά από το σκελετό του με ένα ξυράφι, τον τυλίγουν και φεύγουν.
Αυτή είναι η αρχική ακολουθία μιας από τις πιο διαβόητες κλοπές τέχνης στην ιστορία, μια ακολουθία που ορισμένοι εξακολουθούν να βρίσκουν αξιόπιστη. Πολλά χρόνια, ωστόσο, και το έγκλημα δεν έχει ακόμη επιλυθεί. Η πάροδος του χρόνου και οι ατελείωτες εκδόσεις των γεγονότων που προσέφεραν πληροφοριοδότες και ψευδο-ντετέκτιβ που έχουν αναλάβει τις έρευνες, αλλά η πραγματική μοίρα της Γέννησης παραμένει τυλιγμένη σε μυστήριο.
Συνοψίζονται μερικές από τις πιο ευφάνταστες υποθέσεις με βάση την αρχική ακολουθία που περιγράφεται παραπάνω.
Ένα χαμηλόβαθμο στέλεχος της μαφίας (ένας εγκληματίας που έγινε μάρτυρας του κράτους), ο Marino Mannoia, είπε στον δικαστή Giovanni Falcone το 1989 - και επανέλαβε τη δήλωση το 1996 - ότι ο Caravaggio είχε κλαπεί για παραγγελία, αλλά όταν το είδε ο αγοραστής, το απέρριψε επειδή υπέστη σοβαρές ζημιές και στη συνέχεια διέταξε να κοπεί και να καεί. ο Mannoia υπαινίχθηκε επίσης τη συμμετοχή ενός πρώην πρωθυπουργού, Giulio Andreotti.
Ένα άλλο μέλος της μαφίας, ο Gerlando Alberti, είπε ότι ο πίνακας είχε έρθει στην κατοχή του, αλλά αφού δεν το πούλησε, τον είχε θάψει με ένα σωρό δολάρια. πραγματοποιήθηκαν ανασκαφές στην περιουσία του, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα.
Ο επιτιθέμενος Giovanni Brusca, ο οποίος δολοφόνησε τον δικαστή Falcone το 1992, προσφέρθηκε να επιστρέψει τη ζωγραφική σε αντάλλαγμα για πιο επιεική μεταχείριση μετά τη σύλληψή του το 1996.
Ένας άλλος δολοφόνος της μαφίας, ο Gaspare Spatuzza, είπε ότι ο πίνακας διατηρήθηκε σε έναν αχυρώνα, όπου τρώγονταν από ποντίκια και χοίρους, ενώ ο Βρετανός δημοσιογράφος Peter Watson ισχυρίστηκε ότι τον είχε εντοπίσει, αλλά ότι θάφτηκε κάτω από ερείπια κατά τη διάρκεια του σεισμού του 1980 στην Ιρπινία. Με όλες αυτές τις μαρτυρίες, οι οποίες είναι ένα μικρό ποσοστό του συνόλου από όσες εκδοχές έχουν ειπωθεί, οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές βρισκόταν συνεχως σε αδιέξοδο και συνεχίζουν μέχρι κι σήμερα.
Πολλοί πολύτιμοι πίνακες, που έχουν κλαπεί, βρίσκονται ακόμη υπό εξαφάνιση. Πίνακες οι οποίοι εκτιμώνται σε εκατομμύρια δολάρια και η κατάσταση της τους παραμένει άγνωστη.
copyright Έλενα Παπάζη
