Οι επιγραφές στους ναούς της Κέρκυρας αν και δεν προϋπέθεταν έγγραφα υπήρχαν ως αποκλειστικό τεκμήριο για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των κτητόρων και όσων συνεισφέραν στην οικοδόμηση τους. Με την επιδίωξη της διηνέκής μνήμης όσων συνέβαλαν στην ίδρυση ή την ανακαίνιση των ναών, τη διασφάλιση των κτητορικών τους δικαιωμάτων και συνακόλουθα τον αποκλεισμό όσων δεν είχαν συμβάλει.
Οι επιγραφές, ελλείψη άλλης γραπτής μαρτυρίας, είχαν θέση επίσημου εγγράφου και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε περιπτώσεις διεκδίκησης ή κατοχύρωσης περιουσιακών ή κτητορικών δικαιωμάτων. Και για τον λόγο αυτό αντιγράφονταν. Στον ιόνιο χώρο, η χρήση των επιγραφών ως τεκμηρίων σε περιπτώσεις δικαστικής διεκδίκησης ή διευκρύνισης κτητορικών δικαιωμάτων, βεβαιώνεται από τις αρχειακές πηγές.
Τη σχετική εντολή έδινε η πολιτική αρχή ή ο ενδιαφερόμενος, και την αντιγραφή συνήθως έκανε κάποιος ζωγράφος ή νοτάριος. Σε σχετική υπόθεση που αφορά την Ιερά μονή Παντοκράτορος στο ομώνυμο όρος κατά το έτος 1347, με βάση τα δεδομένα της επιγραφής του 1614, μετά το έτος έχει παραλλειφθεί η ημερομηνία, η οποία ήταν ορατή και γράφτηκε στο σημείο του ιερού όπου άλλοτε υπήρχε η επιγραφή, από τον αγιογράφο Ιωάννη Στήλια, ως εξής ''επη έτους ςΩΝΕ...βρηου ζ. Ο αγιογράφος Ιωάννης Στήλιας μετά από κάποια έτη χειροτονήθηκε και απαντάτε ως εφημέριος του ναού της Υπαπαντής πόλεως και της Αγίας Μαρίνας στο Καρδάκι.
Πηγές
Συλλογικές χορηγίες στη Κέρκυρα κατά την πρώιμη Λατινοκρατία, Σπ. Χρ. Καρύδη
