 |
| Η Σταύρωση του Χριστού, 1653 |
Το επώνυμο Λαμπάρδος το συναντάμε σε δύο αγιογράφους στο τέλος του 16ου αιώνα και των αρχών του 17ου. Διατήρησαν και οι δύο την βυζαντινή παράδοση ελάχιστα επηρεασμένη από την ιταλική τεχνοτροπία και φιλοτέχνησαν πολλές εικόνες, ιδίως στους ναούς των επτανήσων.
Ήταν μέλη μεγάλης, αριθμητικά, οικογένειας ζωγράφων από το Ρέθυμνο ,που εργάζονταν, όμως, στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπως προκύπτει από νοταριανά έγγραφα. Ο πρώτος Εμμανουήλ Λαμπάρδος ήταν θείος του μεταγενέστερου Εμμανουήλ Λαμπάρδου και φιλοτεχνούσαν μαζί στο κοινό εργαστήριο μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Τα μέλη της οικογένειας που γνωρίζουμε για τη τέχνη που ασκούσαν είναι Νικολός Λαμπάρδος ιερέας και πατέρας του πρεσβύτερου Εμμανουήλ, ο Τζάνης Λαμπάρδος -αδερφός του πρεσβύτερου και πατέρας του νεότερου Εμμανουήλ-, Μαρής, Τζώρτζης, Νικολός και Σταμάτης Λαμπάρδος.
 |
| Μη μου άπτου |
 |
| Ο Χριστός, πρώτο μισό του 17ου αιώνα |
Η δραστηριότητα των δύο ομώνυμων ζωγράφων συμπίπτει το διάστημα 1631. Ο πρεσβύτερος γιος του ιερέα Νικολάου μνημονεύεται από το 1587 έως το 1631, ενώ η παρουσία του νεότερου τεκμηριώνεται από το 1623 έως το 1664.
Στα έργα τους παρουσιάζονται πολλές ομοιότητες ,καθώς εργάζονταν στο ίδιο εργαστήριο και η διδαχή της που έλαβαν και έδωσαν για τη πολύτιμη τέχνη τους ήταν σαν μια κληρονομιά της οικογένειας από γενιά σε γενιά. Στα έργα του Εμμανουήλ οι κριτικοί διαβλέπουν μια επιστροφή σε παλαιολόγεια και πρώιμα κρητικά πρότυπα. Η σταθερή υψηλή ποιότητα των έργων με την υπογραφή Λαμπάρδου και ο σημαντικός αριθμός έργων που σώζονται μαρτυρούν καλά οργανωμένο και παραγωγικό εργαστήριο. Ο κοινός τύπος υπογραφής των δύο ομώνυμων ζωγράφων πιθανότατα αποτελούσε για την ευρεία πελατεία τους μια εγγύηση ποιότητας, ένα σήμα κατατεθέν του εργαστηρίου και γενικότερα όλων των μελών της οικογένειας.
 |
| Θεοτόκος Γλυκοφιλούσα, 1609 |
 |
| Η Γέννηση |
copyright Έλενα Παπάζη
Βιβλιογραφία:
- Εθνικό κέντρο τεκμηρίωσης
- Δελτίο της Χριστιανικής και Αρχαιολογικής εταιρίας
- Μουσείο Αντιβουνιώτισσας
