Είδα όλο το ανθρώπινο γένος σαν ένα κοπάδι από χτήνη, ταύρους, αγελάδες και μοσχάρια, όλα μέσα σε ένα κλείσμα συρματόπλεχτο. Όξω από το κλείσμα βρίσκεται πράσινη και άφθονη βοσκή, μέσα στο κλείσμα ούτε χόρτο αρκετό για τα χτήνη και φυσικά εκείνα σπαράζουνται ανάμεσα τους και ποδοπατιούνται προσπαθώντας να αρπάξουν τη λίγη χλωρωσία ,που βρίσκεται κει μέσα. Είδα το νοικοκύρη αυτού του κοπαδιού, έναν αγαθό και με κάθε καλή διάθεση άνθρωπο, να ρθει στο κοπάδι, όταν είδε τις κατάντιες του, το λυπήθηκε και βάλθηκε σε συλλογή, πως θα μπορούσε να του καλυτερεύσει τη τύχη. Εχτισε στεγνούς και καλά αερισμένους κάλυβους για να ναι τα χτήνη προφυλαγμένα τη νύχτα, έδεσε με σφικτούς κόμπους τα κέρατα τους, για να μη χτυπιούνται πια τοσο μανιωμένα παλεύοντας για την ύπαρξη και χώρισε ένα κομμάτι στο κλείσμα και το παραχώρησε στους παλιούς ταύρους και στις παλιές αγελάδες, για να γλυτώσουν στις στερνές τους μέρες τον αγώνα για τη ζωή και για να χουν ασφαλισμένο το χορτάρι. Επειδή τα μοσκάρια, άλλα είχαν σκοτωθεί, άλλα είχαν ψοφήσει από πείνα κι άλλα δε μπορούσαν ν' αξήσουν και να γίνουν χρήσιμα, διώρησε στο καθένα ένα καρτούτσο γάλα το πρωί, κι έτσι μολονότι κανένα από αυτά δεν έπινε αρκετά, όμως πάντα έπερναν κάτι που μορούσε να τους βαστάει στη ζωή. Μα την αλήθεια, ο νοικοκύρης του κοπαδιού έκανε ότι μπορούσε να του περάσει από το νου, για να τους καλυτερέψει τους όρους της ζωής. Αλλα όταν τον ρώτησα, γιατί δεν έκανε το μονάχο σοφό πράμμα, να γκρεμίσει το κλίσμα και ν' αφήσει το κοπάδι να βγει όξω, μου απάντησε:
''Γιατί αν έκανα αυτό, δε θα μπορούσα πια να τ 'αρμέγω.''
Πηγές
Κερκυραϊκή Ανθολογία 1917
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου