Νέα έρευνα αποκαλύπτει πιο ανθρώπινη διάσταση του πίνακα «Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι»

 

   Νέα επιστημονική έρευνα για τη σύσταση του πίνακα «Το κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι» του διάσημου Ολλανδού ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ, ένα από τα πιο διάσημα έργα τέχνης τον κόσμο, αποκάλυψε πως υπάρχουν ορισμένα ζωγραφικά στοιχεία που τον καθιστούν ακόμη πιο «ανθρώπινο», μολονότι η ταυτότητά του μοντέλου του εξακολουθεί να παραμένει ένα μυστήριο, ανακοίνωσε το μουσείο Mauritshuis που τον στεγάζει.

  Η επιστημονική εξέταση, η πρώτη στην οποία έχει υποβληθεί το αριστούργημα του Ολλανδού δασκάλου του χρωστήρα από το 1994, απεκάλυψε την παρουσία μικροσκοπικών βλεφαρίδων γύρω από τα μάτια του κοριτσιού, που είναι αόρατες δια γυμνού οφθαλμού, εξηγεί το μουσείο της Χάγης.

  Η έρευνα έχει επίσης αποδείξει την ύπαρξη μιας πράσινης κουρτίνας στο φαινομενικά άδειο φόντο του πίνακα, που χρονολογείται από το 1665. Είναι ένα είδος «διπλωμένου υφάσματος», το οποίο ξέβαψε κατά τη διάρκεια των αιώνων.

 Όλα αυτά τα αποτελέσματα «προσφέρουν μιαν αντίληψη για έναν πίνακα πολύ πιο ανθρώπινο απ' όσο πιστεύαμε προηγουμένως», αναφέρεται στην ανακοίνωση του μουσείου.

  Τους ερευνητές από καιρό σαγήνευε η εικόνα αυτής της νεαρής γυναίκας με την αινιγματική εμφάνιση, με το κεφάλι τυλιγμένο στο γαλαζοκίτρινο μαντήλι και ένα τεράστιο μαργαριτάρι να κρέμεται από το αυτί της.

 Η έρευνα που πραγματοποίησε μια διεθνής ομάδα επιστημόνων από τον Φεβρουάριο του 2018, έφερε στο φως νέες λεπτομέρειες σχετικά με τη χρήση των αποχρώσεων και τον τρόπο με τον οποίο ο Βερμέερ εκτελούσε το έργο του, χρησιμοποιώντας διαφορετικές χρωματικές επιστρώσεις.

  Ο ζωγράφος για παράδειγμα τροποποίησε τη αρχική δομή στη σύνθεση του πίνακα, μετακινώντας τη θέση του αυτιού, την κορυφή του μαντηλιού και τον αυχένα του μοντέλου, ενώ χρησιμοποίησε χρωστικές πρώτες ύλες από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένου κι ενός φυσικού μπλε της ουλτραμαρίνης (λουλακί) από το Αφγανιστάν που εκείνην την εποχή θεωρείτο «πιο πολύτιμο κι από τον χρυσό».

 Όσο για το μαργαριτάρι, είναι μια «ψευδαίσθηση», αποτελούμενη από έναν συνδυασμό από«ημιδιαφανείς και αδιαφανείς πινελιές λευκού χρώματος», εξηγεί στην ανακοίνωση το Mauritshuis.

  Ωστόσο, εκείνο που δεν πέτυχαν οι αναλύσεις είναι να ταυτοποιήσουν το κορίτσι που απεικονίζεται, ούτε έδειξαν αν υπήρχε πραγματικά ή αν είναι προϊόν της δημιουργικής φαντασίας του Βερμέερ.

  «Η νεαρή κοπέλα δυστυχώς δεν έχει αποκαλύψει ακόμα το μυστικό της ταυτότητάς της, όμως εμείς μάθαμε να τη γνωρίζουμε λίγο καλύτερα», δήλωσε η διευθύντρια του μουσείου Μαρτίν Γκόσελινκ.

  Αυτό όμως δεν θα αποτελέσει «την τελευταία λέξη της έρευνάς μας» για τον πίνακα, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει εμπνεύσει και ένα μυθιστόρημα, το οποίο μεταφέρθηκε κινηματογραφικά σε ταινία με πρωταγωνίστρια την Αμερικανίδα ηθοποιό Σκάρλετ Γιόχανσον, επεσήμανε η Γκόσελινκ.

Πηγές

Ζougla.gr

Η μυστηριώδης Καρδερίνα, ένας πίνακας 362 ετών.

Η Καρδερίνα, Κάρελ Φαμπρίτιους, 1654.

   Εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει περίπλοκος πίνακας: ένα μικρό έργο ζωγραφικής, σε ξύλο, που απεικονίζει μια καρδερίνα πάνω στο δοχείο της τροφής της μπροστά από έναν ασβεστωμένο τοίχο. Και από κάτω βρίσκεται, εμφανής με γκρίζο χρώμα, η υπογραφή του καλλιτέχνη "C Fabritius", μαζί με την ημερομηνία του έργου: 1654.

  Για τους ιστορικούς της τέχνης η πληροφορία αυτή καθιστά τον πίνακα ανεκτίμητο, καθώς ο Κάρελ Φαμπρίτιους (1622-54) ήταν σημαντικός ζωγράφος του Χρυσού Αιώνα της φλαμανδικής τέχνης. Μαθήτευσε στο στούντιο του Ρέμπραντ στο Άμστερνταμ την δεκαετία του 1640, και στη συνέχεια μετακόμισε στο Ντελφτ, τη γεννέτειρα του Βερμέερ. Εκεί δυστυχώς βρήκε τραγικό θάνατο σε νεαρή ηλικία όταν σημειώθηκε έκρηξη σε πυριτιδαποθήκη που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. 

  Θεωρείται πως τα περισσότερα έργα του καταστράφηκαν επίσης τότε, και σήμερα μόνο δώδεκα περίπου έργα του αποδίδονται. Ακόμα και αυτά τα ελάχιστα δείγματα της δουλειάς του όμως έχουν κάνει τους ειδικούς να τον θεωρούν ως τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Ρέμπραντ και τον Βερμέερ, τον οποίο πιστεύεται πως δίδαξε - αν και δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις για τον ισχυρισμό αυτό. 

 Ένα εντυπωσιακό στοιχείο της Καρδερίνας είναι η απλότητα της σύνθεσης, που αγγίζει τα όρια της αυστηρότητας. Ναι μεν το πουλί είναι αλυσοδεμένο, μια λεπτομέρεια που σε άλλους φλαμανδικούς πίνακες θα συμβόλιζε τον έρωτα που αιχμαλωτίζει, αλλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του είναι αναπάντεχα λιτά.

  Όποια κι αν είναι όμως η σχέση του Φαμπρίτιους με τον Βερμέερ, εκείνο που έχει σημασία είναι πως η "Καρδερίνα" είναι ένας από τους πλέον αγαπητούς πίνακες της μόνιμης συλλογής του Mauritshuis στη Χάγη, ο μόνος πίνακας που τον ξεπερνάει σε δημοφιλία είναι το "Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι" του Γιοχάνες Βερμέερ. 

   Επιπλέον, αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ντόνα Τάρτ. Το μπεστ σέλλερ των 800 σελίδων που κυκλοφόρησε το 2013, έχει ως αφηγητή ένα δεκατριάχρονο αγόρι που φεύγει με τον πίνακα μέσα στο χάος που επικρατεί έπειτα από μία τρομοκρατική επίθεση στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, όπου υποτίθεται πως εκτίθετο ως μέρος προσωρινής έκθεσης έργων φλαμανδών ζωγράφων. Χάρη στο βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο της Ταρτ, η Καρδερίνα του Φαμπρίτιους είναι πλέον διασημότερη από ποτέ.

 Κάτι που γνωρίζουμε είναι πως οι καρδερίνες ήταν κατοικίδια, ήδη από την αρχαιότητα. Ο Πλίνιος για παράδειγμα αναφέρει την ικανότητα τους να εκτελούν επιδέξια κόλπα. Μπορούν να μάθουν να ανοίγουν τα δοχεία με την τροφή τους ή να σηκώνουν το νερό τους μέσα σε μικροσκοπικούς κουβάδες σε μέγεθος δαχτυλήθρας που έχουν ως λαβή μια αλυσιδίτσα. Αυτό μάλιστα ήταν και ο λόγος που από τον 16ο αιώνα στα φλαμανδικά το προσωνύμιο που αποδιδόταν στις καρδερίνες ήταν het puttertje, από την λέξη putten, που σημαίνει τραβάω νερό από το πηγάδι.  

  "Πρόκειται για έξυπνα πουλιά και τραγoυδούν υπέροχα," εξηγεί η Έμιλι Γκόρντενκερ, διευθύντρια του Mauritshuis. "Γι' αυτό και ήταν εξαιρετικά δημοφιλή κατοικίδια." Περιστασιακά οι καρδερίνες έκαναν την εμφάνηση τους σε περίτεχνα κλουβιά σε πίνακες φλαμανδών ζωγράφων του 17 ου αιώνα, όπως ο Γκέρριτ Ντου (1613-75).

 "Εκείνο όμως που είναι ασυνήθιστο στον πίνακα του Φαμπρίτιους είναι πως μοιάζει με πορτραίτο" συνεχίζει η  Γκόρντενκερ. "Πριν από τον Φαμπρίτιους συναντούσε κανείς πουλιά σε τοπία και πίνακες αυτού του είδους, όπως επίσης και νεκρά πουλιά σε νεκρές φύσεις. Το να απεικονίσει κάποιος όμως έτσι ένα πουλί είναι αποκαλυπτικό. Σε συνδυασμό μάλιστα με την τόσο ζωντανή τεχνική, προκύπτει κάτι άνευ προηγουμένου."

  Όλα τα στοιχεία του είναι αναπάντεχα λιτά. Το απλό δοχείο της τροφής είναι χωρίς διακοσμητικά, μονη εξαίρεση δύο ημικυκλικές ράβδοι ενώ ο τοίχος είναι τελείως άδειος, εξυπηρετώντας έτσι την δραματική διάσταση της σκιάς που προκύπτει από το φως που λούζει την σκηνή. Η Γκόρντενκερ μάλιστα το σχολιάζει λέγοντας "Δεν έχω συναντήσει ποτέ άλλοτε καλλιτέχνη που να ζωγραφίζει τόσο εύγλωττα έναν λευκό τοίχο." 

  Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Mauritshuis, κάποιες φορές στην ιστορία της τέχνης στις καρδερίνες, όπως και στους πελεκάνους, αποδιδόταν μια χριστιανική σημασία. Αυτό οφειλόταν στην κόκκινη πινελιά στο κεφάλι τους, η οποία θεωρούνταν αναφορά στο αίμα του Χριστού. Εδώ όμως λείπουν άλλες αναφορές που θα ενίσχυαν μια τέτοια σύνδεση. Επίσης να πούμε πως οι θεωρίες που θέλουν τον πίνακα αυτό να είναι στην πραγματικότητα ταμπέλα καταστήματος, ίσως του βιβλιοπώλη και εμπόρου οίνου Cornelis de Putter (ως παιχνίδι με το προσωνύμιο της καρδερίνας στα φλαμανδικά) μοιάζουν μάλλον ακραίες.  

  Η τεχνική ανάλυση του έργου, η οποία πραγματοποιήθηκε το 2003 εν όψει της έκθεσης για τον Φαμπρίτιους στο Mauritshuis, ενέτεινε ακόμα περισσότερο τις εικασίες. Το ξύλο στο οποίο είχε ζωγραφιστεί είχε κοπεί από ένα  μεγαλύτερο κομμάτι ξύλου. Επίσης κάποτε διέθετε επίχρυση κορνίζα, η οποία είχε στερεωθεί με 10 καρφιά. Είναι πιθανό λοιπόν να αποτελούσε τμήμα επίπλου; Ίσως ήταν η πόρτα κάποιου ερμάριου που είχε τοποθετηθεί ψηλά σε τοίχο; Ή μήπως ανήκε σε κάποια άλλη κατασκευή όπως ένα "κλουβί" κάποιου ζωγραφιστού πουλιού, αντί για ζωντανό; Ίσως λειτουργούσε ως προστατευτικό κάλυμα για άλλον πίνακα ο οποίος θα ήταν ένθετος. Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για υποθέσεις που δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν σύμφωνα με την Γκόρντενκερ.

  Υπάρχει ένταση" εξηγεί η Γκορντένκερ. "Από τη μία οι καρδερίνες θεωρούνταν πολύτιμες και γι' αυτό τις αιχμαλώτιζαν. Από την άλλη, υπήρχε μία ζωγραφιστή αλλά τόσο ρεαλιστική που μοιάζει έτοιμη να πετάξει μακριά."

  Το πραγματικά ιδιαίτερο στοιχείο της Καρδερίνας όμως είναι ο καινοτόμος τρόπος με τον οποίο ο Φαμπρίτιους πέτυχε αυτόν τον έκπαγλο ρεαλισμό. Αν παρατηρήσετε την παχιά λωρίδα κίτρινου στην μαύρη φτερούγα της καρδερίνας θα δείτε πως ο ζωγράφος την έξυσε με την πίσω πλευρά του πινέλου του όσο η μπογιά ήταν ακόμα υγρή. Δηλαδή εργαζόταν με ένταση, γρήγορα, σε μία επίδειξη μπραβούρας η οποία ηθελημένα έρχεται στο προσκήνιο χάρη στην απλότητα της σύνθεσης.

 "Δεν πρόκειται απλά για την υπογράμμιση του φτερού ή του οφθαλμού," λέει η Γκορντένκερ. "Πρόκειται για αδρές κι ελέυθερες πινελιές που έχουν πραγματική υφή. Αυτό κάνει την ψευδαίσθηση ακόμα πιο πιστευτή. Ο Φαμπρίτιους ήταν ο προάγγελος της ελευθερίας των ζωγράφων του 19ου αιώνα."

 Βέβαια η ειρωνεία είναι πως μετά τον θάνατο του ο Φαμπρίτιους έπεσε σε αφάνει για περίπου δύο αιώνες. Ανακαλύφθηκε εκ νέου, μαζι με τον Βερμέερ, από έναν Γάλλο τεχνοκριτικό κατά τον 19ο αιώνα. Πιθανά η φήμη του να είχε εξαπλωθεί πέραν του Ντελφτ αν δεν είχε πεθάνει τόσο νέος. "Η Καρδερίνα είναι μία εντυπωσιακά ελκυστική εικόνα," λέει η Γκόρντενκερ. Αλλά πάντα θα αιωρείται το ερώτημα του τι θα συνέβαινε αν ο Φαμπρίτιους είχε ζωγραφίσει περισσότερα έργα. Τι άλλο θα είχε προσφέρει; Τι κατεύθυνση θα έπαιρνε;"

Πηγή:

 BBC 

 

Ένας κρυμμένος έρωτας σε έργο του Βερμέερ αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά.

Ο πίνακας όπως γνωρίζουμε τη σύνθεση πριν την αποκατάσταση| © Gemäldegalerie Alte Meister, SKD

    Ανάμεσα στα 1657-59 ο Γιοχάνες Βερμέερ, ένας  από τους σημαντικότερους ζωγράφους της "Χρυσής εποχής" στην ολλανδική ζωγραφική ζωγράφισε στο Ντελφτ τη σύνθεση «Κοπέλα που διαβάζει γράμμα δίπλα στο παράθυρο», την ίδια περίοδο που ζωγράφισε τη «Γαλατού», ένα από τα πιο διάσημα έργα του.

   Η ελαιογραφία σε καμβά με διαστάσεις σε καμβά 83 × 64.5 εκ. είναι μέρος της συλλογής του μουσείου της Δρέσδης και βρίσκεται στην περίφημη πτέρυγα των Παλαιών Δασκάλων του μουσείου.

Vermeer’s “Girl Reading a Letter at an Open Window” undergoing X-ray fluorescence analysis by the Dresden State Art Collections in Germany.Credit...Gemäldegalerie Alte Meister, Staatliche Kunstsammlungen Dresden; Maria Körber

   Το μουσείο έκανε μια σημαντική αποκάλυψη, στον πίνακα «Κοπέλα που διαβάζει γράμμα δίπλα στο παράθυρο», αποκαλύπτοντας έναν έρωτα που ήταν κρυμμένος στον φόντο του έργου. Η εμφάνιση του έρωτα στον τοίχο επιφέρει τόσο μεγάλη αλλαγή στη σύνθεση σε έναν από τους πιο διάσημους πίνακες του Βέρμεερ που το γερμανικό μουσείο το αποκαλεί «νέο» Βερμέερ.

Ο πίνακας του Βερμέερ στα μέσα της αποκατάστασης | © Gemäldegalerie Alte Meister, SKD

 Ο πίνακας ήταν στη συλλογή του μουσείου για περισσότερα από 250 χρόνια και o κρυμμένος έρωτας ήταν γνωστός από το 1979 όταν ο πίνακας ακτινογραφήθηκε και από το 2009 όταν μπήκε κάτω από υπέρυθρες ακτίνες. Οι συντηρητές και οι ειδικοί θεωρούν ότι η κάλυψη ή η απόκρυψη του έρωτα ήταν έργο του ίδιου του Βερμέερ.

The restoration in Dresden took a year and a half, working inch by inch with a scalpel and a steady hand under a microscope.Credit...Gemäldegalerie Alte Meister, Staatliche Kunstsammlungen Dresden

   Στην πιο πρόσφατη αποκατάσταση του πίνακα το 2017, οι συντηρητές ανακάλυψαν ότι το χρώμα στον τοίχο στο βάθος του πίνακα που κάλυπτε τον έρωτα είχε προστεθεί από άλλο άτομο.

Όταν τα στρώματα βερνικιού από τον 19ο αιώνα άρχισαν να αφαιρούνται από τον πίνακα, οι συντηρητές ανακάλυψαν ότι το χρώμα διαλυόταν με διαφορετικό τρόπο στο κεντρικό τμήμα του τοίχου από ότι στον υπόλοιπο πίνακα.

Ο πίνακας του Βερμέερ με τον έρωτα στον τοίχο

  Οι εργαστηριακές αναλύσεις αποκάλυψαν ότι υπήρχαν στρώματα βερνικιού και βρωμιάς ανάμεσα στην αρχική εικόνα του τοίχου, τον  έρωτα και το τελικό φόντο που γνωρίζουμε, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν χρονικά διαστήματα δεκαετιών. Κατά συνέπεια, ο Βερμέερ δεν θα μπορούσε να έχει ζωγραφίσει ο ίδιος τον έρωτα.

  Όταν η ανακάλυψη ανακοινώθηκε στο κοινό το 2019, η ανώτερη συντηρήτρια Ούτα Νέιντχαρτ είπε ότι ήταν «η πιο συγκλονιστική εμπειρία της καριέρας της και ότι το κάνει «ένα εντελώς άλλο έργο ζωγραφικής». Το στρώμα που κάλυπτε τον έρωτα αφαιρέθηκε χειρουργικά με νυστέρι σε μικροσκόπιο αποκαλύπτοντας την εκπληκτικά τροποποιημένη σύνθεση του Βερμέερ.

Vermeer, Girl Reading a Letter at an Open Window, 1657–59, undergoing restoration. © SKD. Photo by Jürgen Lange.

 Ο πίνακας θα εμφανιστεί τον επόμενο μήνα για πρώτη φορά μετά την αποκατάσταση ως πρωταγωνιστής στην μεγάλη έκθεση On Reflection που θα κάνει εγκαίνια στις 10 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 2 Ιανουαρίου 2022 στη Gemäldegalerie της Δρέσδης. Με τα έργα του Βερμέερ που έχουν ανακαλυφθεί να είναι τριάντα πέντε παγκοσμίως, η έκθεση που συγκεντρώνει δέκα από αυτά θεωρείται μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις αφιερωμένες στο έργο του.

  «Το κορίτσι που διαβάζει ένα γράμμα» θα είναι το κεντρικό στοιχείο της έκθεσης στα δωμάτια του κτιρίου Semper που προορίζονται για τις περιοδικές εκθέσεις. Μαζί με εννέα άλλους πίνακες του Βερμέερ, συμπεριλαμβανομένης της «Γυναίκας με τα μπλε που διαβάζει ένα γράμμα» (Άμστερνταμ, Rijksmuseum) και της «Κοπέλλας δίπλα στο βιργινάλι» (Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη), που σχετίζονται στενά με τον πίνακα, περίπου 50 έργα θα αφορούν την ολλανδική ζωγραφική ζωγραφική από το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα.

Vermeer, A Lady Standing at a Virginal, 1670–72. National Gallery, London. Via Wikimedia Commons.

  Το πιο εκπληκτικό είναι ότι η ίδια εικόνα του Έρωτα παρουσιάζεται εμφανώς σε έναν άλλο πίνακα του Vermeer, A Young Woman standing at a Virginal (1670–72), που στεγάζεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Αυτό έχει οδηγήσει τους μελετητές να πιστεύουν ότι ο Έρως μπορεί να βασίζεται σε έναν πραγματικό πίνακα που ανήκει στον Βερμέερ. Σε μια απογραφή της περιουσίας του, η οποία περιελάμβανε περίπου 50 πίνακες, αναφέρεται "ένας Έρως". Ενώ ο πίνακας δεν έχει εντοπιστεί ή προσδιοριστεί, οι επιμελητές λένε ότι πιστεύουν ότι ήταν πιθανώς ένα σύγχρονο έργο του Ολλανδού ζωγράφου Caesar van Everdingen. (Ένας άλλος πίνακας του Έρωτα από αυτόν τον καλλιτέχνη εκτίθεται στην έκθεση της Δρέσδης.) 

In “Girl Interrupted at Her Music,” which is owned by the Frick Collection, the Cupid’s presence leaves no doubt about the pictured couple’s thoughts.Credit...Frick Collection

  Μερικά μυστήρια παραμένουν. Δεν είναι σαφές ποιος ζωγράφισε πάνω στον θεό - ούτε γιατί, ούτε πότε - αν και γνωρίζουμε ότι άλλοι πίνακες του Vermeer τροποποιήθηκαν από μεταγενέστερες γενιές για να ανταποκριθούν στα σύγχρονα γούστα. Η ανακάλυψη προκάλεσε επίσης εικασίες για ένα άλλο από τα έργα του, "Γυναίκα με μαργαριτάρι κολιέ", το οποίο βρίσκεται στη συλλογή των κρατικών μουσείων του Βερολίνου. 

Analysis has shown that a map on the wall in “Woman With a Pearl Necklace” had also been painted over.Credit...National Museums in Berlin — Prussian Cultural Heritage, Picture Gallery

  Η γυναίκα σε αυτόν τον πίνακα, ντυμένη στα κίτρινα διακοσμημένη με ερμίνα, στέκεται μπροστά σε έναν καθρέφτη, με τα δάχτυλά της στις κορδέλες σε κάθε άκρο του κολιέ, σε μια στιγμή ήσυχης ενδοσκόπησης. Πίσω της είναι ένας έντονος λευκός τοίχος. Η ανάλυση έδειξε ότι ένας χάρτης που κρεμόταν στον τοίχο ήταν ζωγραφισμένος - αλλά από ποιον;

  Η Uta Neidhardt, επικεφαλής αποκαταστάτρια της ολλανδικής ζωγραφικής στις συλλογές τέχνης της Δρέσδης, είπε ότι θα μπορούσε να έχει γίνει από τον ίδιο τον Vermeer, αλλά πρόσθεσε: «Οι συνάδελφοί μας στο Βερολίνο είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπίσουν πολλές ερωτήσεις».

   Πίνακες των Pieter de Hooch, Frans van Mieris, Gerard Ter Borch, Gabriel Metsu, Gerard Dou, Emanuel de Witte και Jan Steen θα δείξουν το καλλιτεχνικό περιβάλλον στο οποίο δούλεψε ο Βερμέερ και με το οποίο ήταν σε στενή επαφή. Επιλεγμένα παραδείγματα από άλλα καλλιτεχνικά είδη, όπως σχέδια και εκτυπώσεις, γλυπτά και ιστορικά έπιπλα θα εμπλουτίσουν την έκθεση. Ένα τμήμα της έκθεσης θα αφιερωθεί ειδικά στην τεχνική ζωγραφικής του Βερμέερ και στην αποκατάσταση του έργου «Κοπέλα που Διαβάζει ένα Γράμμα», προκειμένου να απεικονίσει την περίπλοκη, πειραματική διαδικασία που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του πίνακα.

Copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές 

The Art Newspaper

Artsy net

The New York Times