Ο Ζυγονός, ένα χαμένο χωριό της Κέρκυρας στα βάθυ των αιώνων

 Το χωριό Ζυγονός αναφέρεται σε αρχειακό υλικό το 1473, έτος κατά το οποίο αναφέρεται ερειπωμένος κτητορικός ναός του Αγίου Θεόδωρου. Οφείλει ενδεχομένως την ονομασία στο οικογενειακό επώνυμο Ζυγονιάτης το οποίο εντοπίζεται για πρώτη φορά σε πηγές το 1505. Δεν αποκλείεται ωστόσο, το εν λόγω επώνυμο, ως μεταγενέστερο της ίδρυσης του χωριού, να υποδυλώνει την προέλευση της οικογένειας από το χωριό.

  Πιθανότερο είναι η ονομασία του χωριού να προέρχεται από το δέντρο ''ζυγιά'' ένα είδος ψευδοπλάτανου που ονομάζεται σφένδαμος από τους βοτανολόγους. Τα έτη 1541 και 1545 ανευρίσκεται στις πηγές και το τοπωνύμιο Καλύβια Ζυγονού. Τοπωνύμιο του 17ου αιώνα (''εις τα χαλάσματα") μαρτυρεί περιπετειώδη και καταστροφικά επεισόδια. 

 Το 1766 το χωριό ειχε 35 κατοίκους και στα τέλη του 18ου αιώνα έπαψε να υπάρχει. Απομεινάρια του σώζωνται κοντά στο χωριό του Αγίου Ματθαίου. Επιζεί πλέον το τοπωνύμιο ''Ζυγωνά'' σε λιβάδι, το οποίο ξεκινά πριν από το χωριό και φτάνει σχεδόν στο χωριό στρογγυλή.

 Στη τοπική προφορική παράδοση υποστηρίζεται ότι οι κάτοικοι αιώνες πριν, έκαψαν το λείψανο παπά του χωριού, φοβούμενοι ότι είχε βρυκολακιάσει και έσπερνε το θανατικό στα παιδιά. Επίσης, ότι αργότερα πέρασε ένας καλόγερος και τους καταράστηκε. Αιτία της ερήμωσης του χωριού ενδέχεται να ήταν η εκδήλωση μεταδοτικής ασθένειας.

 Ο Ιάκωβος Πολυλάς μνημόνευσε το χωριό Ζυγονός στα ηθογραφηκά του διηγήματα, πολλά από αυτά όχι μόνον ηθογραφικά αλλά και βιογραφικά της οικογένειας του στα βάθυ των ετών.

 Ως ηθογραφία ορίζεται η πιστή απεικόνιση της ζωής, των ηθών και των εθίμων μιας συγκεκριμένης ομάδας. Κάποιοι μελετητές περιορίζουν τον όρο μόνο για την απεικόνιση της ζωής του αγροτικού πληθυσμού και τα έργα που απεικονίζουν με αντίστοιχο τρόπο τη ζωή στα αστικά κέντρα τα χαρακτηρίζουν «αστικά».

Απόσμασμα 

 Είχε πεθάνει ο εφημέριος της εκκλησίας της Θεοτόκου, Άγιος άνθρωπος. Την αντίμερα του ενταφιασμού του ένας διαβάτης αργά το βράδυ τον είδε μέσα στο κηπάρι, στο προαύλιο της εκκλησίας, ανάμεσα στα χαμόδεντρα και με ένα ραντιστήρι πότιζε τα άνθη του, όπως συνήθηζε πάντοτε μετά τη δύση του ηλίου το καλοκαίρι. Και άλλος διαβάτης μια βαθιά νύχτα άκουσε την αγγελική φωνή του καθώς διάβαζε τον όρθρον. Και τότε οι κάτοικοι του χωριού διχάστηκαν σε δύο γνώμες , οι καλοί του χωριού πίστευαν ότι ο μακαρίτης άγιασε και εμφανίζεται στα αγαπημένα το μέρη χωρίς να πειράξει κανέναν. Και ένα μέρος του χωριού πίστευε ότι ο παππάς έγινε βρυκόλακας και έπρεπε να καεί. Έτσι την επόμενη μέρα που κόντευε να φέξει έιχαν αρματωθεί οι κάτοικοι που ήθελαν να κάψουν τον παππά με τσαπιά και με ξύλα που είχαν περιμάσει την προηγούμενη και οι άλλοι κάτοικοι αρματωμένοι σε μιαν αυλή έτοιμοι  να εμποδίσουν το κακό. Προς το γλυκοχάραμα  ένας από τους χωριανούς που τον είχε πάρει ο ύπνος έιδε μπροστά του εκείνον τον ιερέα λευκοφόρο σαν άγγελο.

-Παιδί μου - του είπε -Τι θα πάτε να κάμετε, θέλετε φονικά ? Αφήστε τους, δεν ηξεύρουν τι κάμνουν, ησύχασε εδώ και εγώ θα φροντίζω να κρατήσω τους ανθρώπους σου. Με αυτό ξύπνησε και παρατήρησε ότι βαρύς ύπνος είχε κυριεύσει τους ανθρώπους που βρισκόταν μέσα στον αυλόγυρο του. Οι υπόλοιποι κάτοικοι πήγαν έτσι χωρίς να τους εναντιωθεί κανείς, ξέθαψαν το λείψανο του ιερέα και το έκαψαν. Και από τα καμένα κόκκαλα ανέβαινε μοσχοβολυσμένο θυμίαμα σε όλο τον αέρα, και την ίδια νύχτα ξαναφάνηκε στον ύπνο του κατοίκου ο ιερέας και του είπε- Νικόλαε πάρε ότι δύνασαι από τα υπάρχοντα σου και σήκω από εδώ πέρασε να κατοικήσεις εις το αντίκρυ χωριό και παρακίνησε κάθε καλό χριστιανό να κάμει αυτό. Και μέρα με τη μέρα εκείνοι οι καλοί κάτοικοι με τα υπάρχοντα τους και τα ζώα τους μετακινήθηκαν στο αντικρυνό χωριό. Ενώ στο καταραμένο χωριό άρχισαν η αδελφομαχίες μεταξύ των κατοίκων όπου είχαν απομείνει, κατόπιν βρωμερή λώβα εθέριζε το κόσμο και από φόνο και θανατικό πέθαναν πολλοί άνθρωποι.

📜  ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ: η αναπαράσταση με αληθοφανή τρόπο των ηθών, των εθίμων, της συμπεριφοράς, της ιδεολογίας και εν γένει του συλλογικού τρόπου ζωής μιας ορισμένης (αστικής ή αγροτικής) κοινωνίας. Η ηθογραφική μυθοπλασία έλκεται από το σύνολο του κοινωνικού σώματος, αναζητά μέσους όρους και ζωγραφίζει αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες. Καθώς διακριτικό γνώρισμα της ηθογραφίας είναι και ο «συγχρονικός» (παροντικός) χαρακτήρας της αφήγησης, ο αφηγηματικός λόγος βασίζεται κατά κανόνα στην άμεση εποπτεία και στην προσωπική μαρτυρία ή ανακαλεί στο παρόν προηγούμενες εμπειρίες. Στη νεοελληνική πεζογραφία του 19ου αιώνα εκδηλώνονται από το 1840 περίπου και εξής ποικίλες ηθογραφικές εκδοχές

πηγές 

Κέρκυρα απ όπου χαράζει, Γεράσιμος Δημουλάς

Τα τρία φλωριά 1892, Ιάκωβος Πολυλάς

Copyrights  Έλενα Παπάζη

Φωτογραφία αρχείου

Οι φωτογραφίες υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα

Το μουσείο Γκούγκενχαϊμ αποκαλύπτει ένα σκυλάκι κρυμμένο σε πρώιμο πίνακα του Πικάσο

 Συντηρητές στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στη Νέα Υόρκη ανακάλυψαν ένα μικρό σκυλάκι κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια ενός πίνακα του Πάμπλο Πικάσο .

 Η εικόνα ενός γοητευτικού σκυλιού που φορά κόκκινο φιόγκο αποκαλύφθηκε από ειδικούς του μουσείου κατά τη διάρκεια τεχνικής ανάλυσης του πίνακα του Ισπανού καλλιτέχνη «Le Moulin de la Galette» ενόψει μιας έκθεσης των πρώτων έργων του.

 Η νέα έκθεση «Young Picasso in Paris» που άνοιξε στο Guggenheim, περιλαμβάνει 10 πίνακες και σχέδια που έγιναν από τον Picasso κατά την άφιξή του στη γαλλική πρωτεύουσα το 1900. «Le Moulin de la Galette» απεικονίζει μια ζωντανή σκηνή στον ομώνυμο χώρο — μια διάσημη παριζιάνικη αίθουσα χορού που ζωγραφίστηκε από άλλους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Pierre-Auguste Renoir. Μια θάλασσα από ζευγάρια φαίνεται να χορεύουν με ωραία καπέλα, αποδομένα σε γρήγορη πινελιά, με τρεις φιγούρες να κάθονται σε ένα τραπέζι στο πρώτο πλάνο.

Μια απεικόνιση του πώς θα έμοιαζε ο κρυμμένος σκύλος, με βάση τη φασματοσκοπία απεικόνισης φθορισμού ακτίνων Χ.

 Μελέτες πριν από την παράσταση, που πραγματοποιήθηκαν από το Guggenheim σε συνεργασία με ειδικούς από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης και την Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, αποκάλυψαν έναν ζωηρό τέταρτο καλεσμένο στο τραπέζι, καλυμμένο με μια λωρίδα σκούρου χρώματος .

  Οι συντηρητές κατάφεραν να δημιουργήσουν μια εικόνα του πώς ήταν αρχικά ο σκύλος χρησιμοποιώντας φθορισμό ακτίνων Χ, μια τεχνική απεικόνισης που χαρτογραφεί τα χημικά στοιχεία σε έναν πίνακα, συμπεριλαμβανομένων των χρωστικών, σύμφωνα με την ανώτερη συντηρήτρια ζωγραφικής του Guggenheim, Julie Barten.

  Ο Πικάσο έφτασε στο Παρίσι σε ηλικία 19 ετών κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων της παγκόσμιας έκθεσης του 1900, Exposition Universelle, στην οποία περιλαμβανόταν ο προηγούμενος πίνακας του «Τελευταίες στιγμές», σύμφωνα με το Guggenheim. Εγκαταστάθηκε στην πόλη τέσσερα χρόνια αργότερα, και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στη Γαλλία.

Πηγές

Άρθρο από τους Lianne Kolirin , CNN και Jacqui Palumbo , CNN

Οι προσωπογραφίες του Καραβάτζο στα έργα του

  Ήταν Ιταλός ζωγράφος, το έργο του οποίου ανήκει χρονικά στα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 17ου αιώνα. Αν και οι πρώιμοι πίνακές του περιλάμβαναν κυρίως προσωπογραφίες, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους θρησκευτικών σκηνών. Το ρεαλιστικό ύφος του και η ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης των αποστόλων και των μαρτύρων στα έργα του θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσαν τις βλέψεις της Αντιμεταρρύθμισης. Με την τεχνική του κιαροσκούρο κατάφερε να ενισχύσει το δραματικό στοιχείο και το μυστηριακό χαρακτήρα της πίστης, ενώ συνολικά η επαναστατική τεχνική των δραματικών φωτοσκιάσεων του τενεμπρισμού, όπως την εισήγαγε ο Καραβάτζο, σφράγισε τη μπαρόκ σχολή της ζωγραφικής.

Προσωπογραφία του ως το κεφάλι του Γολιάθ

  Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πρώτους μοντέρνους ζωγράφους, ενώ σημαντική θεωρείται η συνολική επίδρασή του στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Παρά την επίδραση που είχε το έργο του στην εποχή του, αλλά και τις ισχυρές αντιδράσεις που προκάλεσε, περιέπεσε σε λήθη τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, για να επανέλθει στο προσκήνιο κυρίως στη διάρκεια του 20ού αιώνα, καταλαμβάνοντας και διατηρώντας έως σήμερα περίοπτη θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης.

Αναπαραγωγή σε χαρακτικό της εποχής, ενός χαμένου έργου του Καραβάτζιο, Αυτοπροσωπογραφία στο καθρεύτη.

Πηγές

Βικιπαίδεια

Taschen

 

«Η Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ με τη προσωπογραφία του (1509-11)

 Είναι μια από τις διασημότερες νωπογραφίες του Ιταλού καλλιτέχνη της Αναγεννησιακής τέχνης, Ραφαήλ.

 Η περίφημη τοιχογραφία του Ραφαήλ, ζωγραφισμένη στον τοίχο του Αποστολικού Παλατιού του Βατικανού, θεωρείται αριστούργημα του κλασικισμού. Η σκηνή είναι μια άκρως προσεγμένη φιλοσοφία. Δεκάδες σεβαστοί αρχαίοι στοχαστές – από τον Πυθαγόρα μέχρι τον Πτολεμαίο – κατοικούν σε μια θολωτή μαρμάρινη αίθουσα με κίονες και οροφές με κουφώματα.

Ραφαήλ μέσω Wikimedia Commons

Σύμφωνα με τον άλλο Ιταλό ζωγράφο Τζόρτζιο Βαζάρι, ο Ραφαήλ απεικόνισε τους συγχρόνους του στη σκηνή ως φιλοσόφους. Ο Bramante, σκυμμένος πάνω από έναν πίνακα κιμωλίας, είναι ο Ευκλείδης ή ο Αρχιμήδης. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι πιστεύεται ότι είναι το πρότυπο για τον Πλάτωνα. και ο Μιχαήλ Άγγελος μπορεί να είναι το πρόσωπο του Ηράκλειτου. Ο καλλιτέχνης δεν μπόρεσε να αντισταθεί να συμπεριλάβει το δικό του πρόσωπο στη μίξη: Το περίεργο πρόσωπο του Ραφαήλ κρυφοκοιτάζει πίσω από την αψίδα στη δεξιά άκρη της τοιχογραφίας, δίπλα στον Πτολεμαίο και τον Ζωροάστρη.

Ο όμορφος μύθος του ταξιδιού του Διόνυσου

 Ο Διόνυσος ανήκει στις ελάσσονες πλην όμως σημαντικές θεότητες του αρχαιοελληνικού πανθέου, καθώς η λατρεία του επηρέασε σημαντικά τα θρησκευτικά δρώμενα της ελλαδικής επικράτειας. Ο Διόνυσος ως μυθολογική οντότητα «δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος. Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου.

 Στην ελληνική μυθολογία, ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του, στη Θήβα όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια, και παραδίδεται σε δώδεκα νύμφες ή υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι οποίες γίνονται τροφοί του θεϊκού παιδιού. 

  Γιος του Δία και της Σεμέλης κόρης του Κάδμου ο Διόνυσος διασώζεται από τις φλόγες που έζωσαν το παλάτι του πατέρα της -μετά από την εμφάνιση του Δία σε όλο του το μεγαλείο- χάρη στην παρέμβαση της Γης, που άφησε τον κισσό να τυλίξει τους κίονες του ανακτόρου και να διασώσει το θείο βρέφος. Ο Δίας τοποθέτησε το βρέφος στον μηρό του εν αγνοία της Ήρας και το έβγαλε στο φως την κατάλληλη στιγμή, όταν ολοκληρώθηκε η κύησή του. 

Κύλικα κεραμική, Ύψος 13,6 εκ. Διάμετρος 30,5 εκ. Κρατική συλλογή αρχαιοτήτων και Γλυπτοθήκη Μόναχο.

<< πρώτα πρώτα γλυκόπιοτο, ευωδιαστό κρασί έτρεξε σαν ρυάκι μέσα στο μαύρο σκαρί και σηκώθηκε μυρωδιά ουράνια, κι όλους τους νάυτες κυρίευσε κατάπληξη, μόλις το είδαν. Και με μιάς ένα κλήμα απλώθηκε κι από δω κι από κει ως την άκρη του πανιού, και πολλά τσαμπιά κρεμόταν από πάνω του. Κι ένας σκούρος κισσός τυλίχτηκε στο κατάρτι, ολάνθιστος και πάνω του ανέβαιναν πλούσιοι καρποί, κι όλες οι θέσεις των κουπιών καλύφθηκαν με γιρλάντες  [.....] Όμως ο θεός άλλαξε σε τρομερό λιοντάρι εκεί πάνω στην άκρη του καραβιού[....] και ξαφνικά το λιοντάρι όρμηξε πάνω στο κυβερνήτη και τον άρπαξε, κι όταν οι ναύτες το είδαν, πήδησαν έξω από το πλοίο όλοι μαζί μέσα στη λαμπερή θάλασσα, ξεφεύγοντας από μα κακή μοίρα, και μεταμορφώθηκαν σε δελφίνια>>.

(Ομηρικοί Ύμνοι 7, Ύμνος στον Διόνυσο)

           

Πηγές

Το μικρό βιβλίο των μεγάλων μύθων

Ζευγάρι ανακαινίζοντας την κουζίνα του στη Δανία βρήκε μια αρχαία πέτρα σκαλισμένη με ρούνους Βίκινγκ

 

Φωτογραφία από το Εθνικό μουσείο της Δανίας

Φωτογραφία από το Εθνικό μουσείο της Δανίας

Η πέτρα μπορεί να είναι μια από τις παλαιότερες και πιο σπάνιες του είδους της και τώρα μελετάται από ειδικούς.

Όταν η Lene Brandt και ο σύζυγός της, Anders Nielsen, ετοιμάζονταν να σκίσουν τα πατώματα από λινέλαιο στην κουζίνα στο σπίτι τους στο χωριό Mosekær, στη Δανία, μάλλον περίμεναν τα φυσιολογικά πράγματα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου έργου: κόστος υπερβάσεις, καθυστερήσεις και προβλήματα με εργολάβους.

Αντίθετα, αυτό που βρήκαν ήταν ένα αρχαίο τεχνούργημα. Το ζευγάρι έπεσε πάνω σε μια πέτρα σχεδόν 2.000 λιβρών, μήκους πάνω από έξι πόδια, σκαλισμένη με αρχαίους ρούνους. Το ζευγάρι επικοινώνησε με τοπικούς ειδικούς στο Μουσείο Østjylland. Η αρχαιολόγος του προσωπικού Μπενίτα Κλέμενσεν αναφέρεται από τον πολιτιστικό ειδησεογραφικό ιστότοπο Skjalden ότι αυτές οι πέτρες είναι τα μόνα γραπτά αρχεία της Εποχής των Βίκινγκς. 

«Η πέτρα Mosekær πιθανότατα χρονολογείται στον 8ο ή 9ο αιώνα λόγω του τύπου «Μετά…» που τοποθετείται στην αρχή του κειμένου», λέει στο Artnet η ανώτερη ερευνήτρια και ρουνολόγος Lisbeth Imer, από το Εθνικό Μουσείο της Δανίας, Κοπεγχάγη. 

Η Lisbeth Imer λέει στον Skjalden ότι μόνο περίπου 20 πέτρες ρούνων από τον όγδοο αιώνα έχουν ανακαλυφθεί στη Δανία. Αυτές οι πρώιμες πέτρες είναι πολύ σημαντικές, καθώς υπάρχουν περίπου 200 γνωστές πέτρες ρούνων της Εποχής των Βίκινγκ (που χρονολογούνται από το 700 έως το 900) σε όλη τη χώρα. Η Σκανδιναβική λογοτεχνία είναι πυκνή με αναφορές σε ρούνους, οι οποίοι μπορεί να χρησίμευαν ως μαγικά σημάδια για χρήση σε γοητεία.

Η περιοχή όπου βρέθηκε αυτή η πέτρα ρούνου έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα πλούσια για τους αρχαιολόγους, αποδίδοντας περίπου 44 τέτοια αντικείμενα, σύμφωνα με το Arkeonews.

πηγές

art net news

Μια σπάνια ελαιογραφία δια χειρός του Κωνσταντίνου Τζάνε

 O Κωνσταντίνος Τζάνε, αδερφός του σπουδαίου αγιογράφου Εμμανουήλ Τζάνε  αντιγράφει εδώ μία χαλκογραφία του J. Sadeler η οποία εικονίζει τη Μαρία Μαγδαληνή καθισμένη στο έδαφος πλάι στην αδειανή σαρκοφάγο, με τα χέρια δεμένα γύρω από τα γόνατα και με θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπο. Το μυροδοχείο είναι ακουμπισμένο στο κάλυμμα της σαρκοφάγου και στο βάθος αριστερά, εικονίζεται ο Γολγοθάς με τους τρεις σταυρούς. Δεξιά βρίσκεται ένας οξυκόρυφος βράχος με δύο δέντρα.

 

 

 

 

 

 

 

 

Μικροσκοπικοί πίνακες της Νότιας Ασίας σε πρώτη έκθεση προς το κοινό από τη Βρετανική Βασιλική Συλλογή θα προβληθούν στο Μίλτον Κέινς

 Μια έκθεση μινιατούρων της Νότιας Ασίας που ανοίγει στην MK Gallery στο Milton Keynes, UK, αυτό το φθινόπωρο ( South Asian Miniature Painting and Britain, 1600 to Now , 7 Οκτωβρίου-26 Ιανουαρίου 2024) περιλαμβάνει τέσσερα αντικείμενα από τη Βασιλική Συλλογή που πρόκειται να συνεχιστεί δημόσια προβολή για πρώτη φορά. Αυτά περιλαμβάνουν μια φωτισμένη ακουαρέλα από ένα χειρόγραφο του 15ου αιώνα, που απεικονίζει την Αγία Rabia al-Adawiyya του ένατου αιώνα της Βασόρας, την πρώτη γυναίκα αγία στο Ισλάμ.

 Η έκθεση συγκεντρώνει περισσότερα από 180 έργα μικρής κλίμακας που χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα, τα οποία βραβεύτηκαν για τη φορητότητα και την τεχνική τους ικανότητα. Οι μινιατούρες απεικονίζουν σκηνές από ιερά και κοσμικά κείμενα, μυθολογικά πρόσωπα και πολιτικές αφηγήσεις. Οι επιμελητές Hammad Nasar και Anthony Spira θα εξερευνήσουν επίσης πώς οι μινιατούρες κατέληξαν στις συλλογές του Ηνωμένου Βασιλείου μέσω αποκτήσεων που έγιναν από τον James I στις αρχές του 17ου αιώνα και επίσης μέσω υπαλλήλων της αποικιακής εταιρείας East India Company.

 Άλλα αντικείμενα της Βασιλικής Συλλογής που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά περιλαμβάνουν μια χρυσή σελίδα περσικού στίχου, γραμμένη από τον Nizami, επικό ποιητή της περσικής λογοτεχνίας και ένα εικονογραφημένο αντίγραφο του Ishqnama (Βιβλίο της Αγάπης ) ενός χειρογράφου που περιέχει 104 εικονογραφήσεις που παραγγέλθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ο τελευταίος βασιλιάς του Awadh, Wajid Ali Shah (βασιλεία, 1847-56).

 Εν τω μεταξύ, έργα σύγχρονων καλλιτεχνών εμπνευσμένα από τη μινιατούρα παράδοση περιλαμβάνουν επίσης το The Explosion of the Company Man (2011) της Shazia Sikander και το A Lover Waiting For His Beloved (1999) του Imran Qureshi.

Πηγές

USA Art News.com

Ο νέος εκθεσιακός χώρος του μαγικού Χάρυ Πόττερ και στο Τόκιο από το 2023

 

 Aπό αυτή τη χρονιά οι fans του Harry Potter θα συγκεντρωθούν στο Τόκιο, όπου θα ανοίξει τις πόρτες του το Warner Bros Studio Tour Tokyo – The Making of Harry Potter, το δεύτερο στον κόσμο μόνιμο αξιοθέατο αφιερωμένο στην κινηματογραφική μαγεία του αγαπημένου novel φαντασίας μετά από αυτό του Λονδίνου. Οι επισκέπτες θα μπορούν να δουν τα σκηνικά παραγωγής, να διασκεδάσουν με αντικείμενά τους, όπως ραβδιά και φίλτρα, και να περιπλανηθούν στον εμπορικό δρόμο Diagon Alley. Η εκδοχή του Τόκιο θα περιλαμβάνει ένα αναδημιουργημένο εσωτερικό σκηνικό ήχου κι ένα υπαίθριο backlot, ενώ θα εκτείνεται σε 30.000 τετραγωνικά μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειάζεται περίπου μισή μέρα για ναεξερευνήσετε τα πάντα!

πηγές

περιοδικό Glow

Το Λεύκωμα για τον Ερημίτη Κέρκυρας

    Ο Ερημίτης Κέρκυρας είναι ένα παρθένο οικοσύστημα συνολικού εμβαδού περίπου 2.000 στρεμμάτων στη βορειοανατολική Κέρκυρα, ανάμεσα στον Άγιο Στέφανο Σινιών και την παραλία Αυλάκι, ακριβώς απέναντι από τις Αλβανικές ακτές.

  Ο φάρος αυτός κατασκευάστηκε από τους Άγγλους την εποχη της Ιουνίου Επτανησιακής Πολιτείας το 1823 και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1828 με ελαιόλαδο. Ο μοναδικός φάρος του Ελληνικού φαρικού δικτύου που είχε μόνιμους τεράστιους πίθους για αποθήκευση νερού. Το ύψος του πύργου είναι 9 μέτρα και τό εστιακό του ύψος είναι 32 μέτρα. Εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1863 με την προσάρτηση των Επτανήσων. Είναι κτισμένος σε ύψος 23,50 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, Το 1887 τροποποιήθηκε για να εκπέμπει λευκό σταθερό φως με μια ερυθρή αναλαμπή ανά λεπτό σε μεγαλύτερη απόσταση.

Βρίσκεται στο τελευταίο όριο των θαλασσίων Ελληνικών συνόρων στο ιστορικό νησάκι Περιστερές (Αρχαία Πυθαία). Αμέσως μετά το νησί αρχίζουν τα Αλβανικά χωρικά ύδατα. Η πρόσβαση γίνεται με σκάφος από το Κασσιόπι της Κέρκυρας. Το νησάκι ονομάζεται και Καπαρέλι ή Τινιόζο και σηματοδοτεί το στενό επικίνδυνο πέρασμα μεταξύ Κέρκυρας και Αλβανίας. Ο φάρος κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός ενώ το 1945 επαναλειτούργησε ως αυτόματος πυρσός ασετυλίνης. Το 1982 αντικαταστάθηκαν τα φωτιστικά του μηχανήματα και λειτούργησε ως αυτόματος ηλιακός με χαρακτηριστικό μια ερυθρή αναλαμπή ανα 5'' και φωτοβολία 5 ναυτικών μιλίων. Η νησίδα έχει ένα ιδιόμορφο χρώμα και σχήμα από λευκοκίτρινο σχιστόλιθο διαβρωμένο από τα κύματα. Η θάλασσα με το κτιριο επικοινωνούσαν με σιδερένια σκάλα 15 μέτρων η οποία εχει σήμερα καταστραφεί και από εκείνο το σημείο υψωνόταν το φανάρι άλλα 16 μέτρα. Σήμερα ο φάρος δεν επιτηρείται , το κτίριο είναι ερειπωμένο και το φωτιστικό του έχει αντικατασταθει με αυτόματο φανό φωτοβολίας 5 ναυτικών μιλίων.

 Χρησιμοποιήθηκε στα χρόνια της Ενετοκρατίας για αμυντικούς λόγους και στη συνέχεια, κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας, κτίστηκε ο ύψους 9 μέτρων φάρος στη νησίδα Καπαρέλι με σκοπό την εξάλειψη κινδύνου από θαλάσσης.

Τα μαύρα σφουγγάρια του βυθού του Ερημίτη 

  Ο Ερημίτης Κέρκυρας είναι ένα παρθένο οικοσύστημα πυκνής βλάστησης με πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Υπολογίζεται ότι καταλαμβάνει συνολική έκταση 2.000 περίπου στρεμμάτων.  Αποτελείται από παραλίες, ορμίσκους, ακρωτήρια, καθώς και και τρεις λίμνες, οι οποίες είναι γνωστές με τις ονομασίες: Άκολη, Βρωμολίμνη, Έλος Ερημίτη.

Άκολη

Είναι τοπωνύμιο του ρέματος στη περιοχή του χωριού Νυμφές σε κατάφυτη περιοχή από βελανίδια και πουρνάρια. Τορέμα της Άκολης καταλήγει από τον εντυπωσιακό καταρράκτη των Νυμφών. Άκολη ονομαζόταν οι κάτοικοι, το παρελθόν, τα ποτάμια, τα ρυάκια που δεν κατέληγαν στη θάλασσα ή και τα θεωρούμενα χωρίς πυθμένα.

Καθόλη τη διαδρομή θα συναντήσετε χιλιάδες αράχνες 

  Οι τρεις αυτές λίμνες έχουν καταγραφεί από την οργάνωση WWF Hellas στον κατάλογο των προστατευόμενων μικρών νησιωτικών υγροτόπων.

Ένα παρθένο τοπίο με περιπατητικά μονοπάτια και πυκνή βλάστηση, τρεις μικρές λίμνες (Άκολη,Σαβούρα, βρωμολίμνη) και πανέμορφες παραλίες(Άκολη, Ευκάλυπτος, Γράβα, Αριά, Τζουφάκια, Βραχλί και Βουβαλομάντρια). Σώζεται η αρχοντική αγροικία της οικογένειας Αρταβάνη.

  Εντός του Ερημίτη βρίσκουν καταφύγιο και ενδημούν πολλά πουλιά και άγρια θηλαστικά, μεταξύ των οποίων και τρία απειλούμενα είδη: η μεσογειακή φώκια, το ρινοδέλφινο και η σβίδρα  (ή βίδρα).

Για την ονομασία Ερημίτης προφορικές διηγήσεις των παλαιότερων κατοίκων ναφέρουν ότι στο λόφο Αρταβάνη ζούσε πλούσιος γαιοκτήμονας που έμεινε ''ερημίτης'', όταν απήχθη η όμορφη κόρη του και η γυναίκα του, απελπισμένη, πέθανε απο τον καημό της. Η ιστορία συνεχίζεται με γάμο της κοπέλας με καπετάνιο και επανασύνδεση τους με τον ''ερημίτη'' πατέρα.

συνεχίζεται...

Πηγές

φωτραφίες Έλενα Παπάζη

πληροφορίες για φάρο από το Faroi.com

Wikipedia