Το Λεύκωμα για τον Ερημίτη Κέρκυρας

    Ο Ερημίτης Κέρκυρας είναι ένα παρθένο οικοσύστημα συνολικού εμβαδού περίπου 2.000 στρεμμάτων στη βορειοανατολική Κέρκυρα, ανάμεσα στον Άγιο Στέφανο Σινιών και την παραλία Αυλάκι, ακριβώς απέναντι από τις Αλβανικές ακτές.

  Ο φάρος αυτός κατασκευάστηκε από τους Άγγλους την εποχη της Ιουνίου Επτανησιακής Πολιτείας το 1823 και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1828 με ελαιόλαδο. Ο μοναδικός φάρος του Ελληνικού φαρικού δικτύου που είχε μόνιμους τεράστιους πίθους για αποθήκευση νερού. Το ύψος του πύργου είναι 9 μέτρα και τό εστιακό του ύψος είναι 32 μέτρα. Εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο το 1863 με την προσάρτηση των Επτανήσων. Είναι κτισμένος σε ύψος 23,50 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, Το 1887 τροποποιήθηκε για να εκπέμπει λευκό σταθερό φως με μια ερυθρή αναλαμπή ανά λεπτό σε μεγαλύτερη απόσταση.

Βρίσκεται στο τελευταίο όριο των θαλασσίων Ελληνικών συνόρων στο ιστορικό νησάκι Περιστερές (Αρχαία Πυθαία). Αμέσως μετά το νησί αρχίζουν τα Αλβανικά χωρικά ύδατα. Η πρόσβαση γίνεται με σκάφος από το Κασσιόπι της Κέρκυρας. Το νησάκι ονομάζεται και Καπαρέλι ή Τινιόζο και σηματοδοτεί το στενό επικίνδυνο πέρασμα μεταξύ Κέρκυρας και Αλβανίας. Ο φάρος κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός ενώ το 1945 επαναλειτούργησε ως αυτόματος πυρσός ασετυλίνης. Το 1982 αντικαταστάθηκαν τα φωτιστικά του μηχανήματα και λειτούργησε ως αυτόματος ηλιακός με χαρακτηριστικό μια ερυθρή αναλαμπή ανα 5'' και φωτοβολία 5 ναυτικών μιλίων. Η νησίδα έχει ένα ιδιόμορφο χρώμα και σχήμα από λευκοκίτρινο σχιστόλιθο διαβρωμένο από τα κύματα. Η θάλασσα με το κτιριο επικοινωνούσαν με σιδερένια σκάλα 15 μέτρων η οποία εχει σήμερα καταστραφεί και από εκείνο το σημείο υψωνόταν το φανάρι άλλα 16 μέτρα. Σήμερα ο φάρος δεν επιτηρείται , το κτίριο είναι ερειπωμένο και το φωτιστικό του έχει αντικατασταθει με αυτόματο φανό φωτοβολίας 5 ναυτικών μιλίων.

 Χρησιμοποιήθηκε στα χρόνια της Ενετοκρατίας για αμυντικούς λόγους και στη συνέχεια, κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας, κτίστηκε ο ύψους 9 μέτρων φάρος στη νησίδα Καπαρέλι με σκοπό την εξάλειψη κινδύνου από θαλάσσης.

Τα μαύρα σφουγγάρια του βυθού του Ερημίτη 

  Ο Ερημίτης Κέρκυρας είναι ένα παρθένο οικοσύστημα πυκνής βλάστησης με πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Υπολογίζεται ότι καταλαμβάνει συνολική έκταση 2.000 περίπου στρεμμάτων.  Αποτελείται από παραλίες, ορμίσκους, ακρωτήρια, καθώς και και τρεις λίμνες, οι οποίες είναι γνωστές με τις ονομασίες: Άκολη, Βρωμολίμνη, Έλος Ερημίτη.

Άκολη

Είναι τοπωνύμιο του ρέματος στη περιοχή του χωριού Νυμφές σε κατάφυτη περιοχή από βελανίδια και πουρνάρια. Τορέμα της Άκολης καταλήγει από τον εντυπωσιακό καταρράκτη των Νυμφών. Άκολη ονομαζόταν οι κάτοικοι, το παρελθόν, τα ποτάμια, τα ρυάκια που δεν κατέληγαν στη θάλασσα ή και τα θεωρούμενα χωρίς πυθμένα.

Καθόλη τη διαδρομή θα συναντήσετε χιλιάδες αράχνες 

  Οι τρεις αυτές λίμνες έχουν καταγραφεί από την οργάνωση WWF Hellas στον κατάλογο των προστατευόμενων μικρών νησιωτικών υγροτόπων.

Ένα παρθένο τοπίο με περιπατητικά μονοπάτια και πυκνή βλάστηση, τρεις μικρές λίμνες (Άκολη,Σαβούρα, βρωμολίμνη) και πανέμορφες παραλίες(Άκολη, Ευκάλυπτος, Γράβα, Αριά, Τζουφάκια, Βραχλί και Βουβαλομάντρια). Σώζεται η αρχοντική αγροικία της οικογένειας Αρταβάνη.

  Εντός του Ερημίτη βρίσκουν καταφύγιο και ενδημούν πολλά πουλιά και άγρια θηλαστικά, μεταξύ των οποίων και τρία απειλούμενα είδη: η μεσογειακή φώκια, το ρινοδέλφινο και η σβίδρα  (ή βίδρα).

Για την ονομασία Ερημίτης προφορικές διηγήσεις των παλαιότερων κατοίκων ναφέρουν ότι στο λόφο Αρταβάνη ζούσε πλούσιος γαιοκτήμονας που έμεινε ''ερημίτης'', όταν απήχθη η όμορφη κόρη του και η γυναίκα του, απελπισμένη, πέθανε απο τον καημό της. Η ιστορία συνεχίζεται με γάμο της κοπέλας με καπετάνιο και επανασύνδεση τους με τον ''ερημίτη'' πατέρα.

συνεχίζεται...

Πηγές

φωτραφίες Έλενα Παπάζη

πληροφορίες για φάρο από το Faroi.com

Wikipedia