Στέφανος Σγούρος, ο ζωγράφος των τοπίων της Κέρκυρας

Χωρική που πλέκει

  Ο Στέφανος Σγούρος γεννήθηκε το 1924 στην Κορακιάνα Κέρκυρας. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια και μαγεύτηκε από την ομορφιά του κερκυραϊκού τοπίου, κοντά στον μεγάλο του δάσκαλο Διονύσιο Σγούρο(1887-1977). 

  Ο ζωγράφος έζησε μέσα σε όλες τις δυσκολίες της γεννιάς του. Πέρασε τα σκοτεινά χρόνια της ιταλογερμανικής κατοχής, κυρίως στη Κορακιάνα όπου, μέσα από τα διαβάσματα του μυήθηκε στις ριζοσπαστικές ιδέες του καιρού του, και πίστεψε στη μεγάλη ιδέα για έναν καλύτερο κόσμο.

Πορτόνι αρχοντικού Βαρουχα, 2001

 Αν και είχε ξεδιπλώσει ήδη το πηγαίο του ταλέντο, μόλις απόλυθηκε από τον ελληνικό στρατό, σπούδασε ζωγραφική στο ινστιτούτο  Volonta της Ρώμης, από το οποίο αποφοίτησε με τιμητικούς τίτλους το 1952. Έκτοτε εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Κέρκυρα και δεν την εγκατέλειψε ποτέ.

  Εκτός από την ενασχόληση του με τη ζωγραφική υπήρξε και από τους πρώτους ιδρυτές της φιλαρμονικής Κορακιάνας και διετέλεσε αντιπρόεδρος του πρώτου διοικητικού συμβουλίου της.

Το ρολόι του παλαιού φρουρίου, 2003

  Υπερήφανος για τη κερκυραϊκή του ταυτότητα με τη μεγάλη βαρύτητα της παρακαταθήκης του τόπου του, υπήρξε πιστός και αξιόπιστος συνεχιστής της κερκυραικής Σχολής υδατογραφίας, αλλά και της ελαιογραφίας, καθώς και της κερκυραϊκής αγιογραφίας, που μετρά τρεις πολύ δημιουργικούς αιώνες ζωής, με δεκάδες εκκλησίες του νησιού να είναι ιστορημένες από εκείνον.

  Γέννημα θρέμα της κερκυραϊκής υπαίθρου, δεν την απαρνήθηκε ποτέ του και απαθανάτησε τις όψεις του αγροτικού κόσμου της Κέρκυρας και του καθημερινού αγώνα της επιβίωσης του. Η λατρεία του για τη κερκυραϊκή φύση την αρχιτεκτονική του νησιού μας, για την ηρεμία που αυτές αντανακλούν, καθώς και τον αρμονικό διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ τους, αποδίδεται με απαράμιλλη ακρίβεια και καθαρότητα στις υδατογραφίες του που καθρευτίζουν τα κύρια στοιχεία της προσωπικότητας του.

Μανδρακίνα, 1992

  Ως ανήσυχο πνεύμα καταπιάστηκε και με τη τέχνη του λόγου και δημιούργησε αξιόλογο συγγραφικό έργο. Δημοσίευσε τα ποιητικά έργα Η Βοσκοπούλα(1948) και Τα Τραγούδια της Μοναξιάς(1960), καθώς και τα θεωρητικά κείμενα Επαγγελματισμός και τέχνη (1981), Τέχνη και Καλλιτέχνες στον κοινωνικό χώρο (1983), όπου διατυπώνονται οι απόψεις του για τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη. Με τα βιβλία του Υδατογραφία(1995) και Η Ζωγραφική των Λέξεων(2003) θέλησε να μεταλαμπαδεύσει τις πολύτιμες γνώσεις του.

πηγές

Πινακοθήκη δήμου Κέρκυρας, Στέφανος Σγούρος, Αναδρομική

Mια έρευνα για τη βελτίωση και τη βιωσιμότητα του κτήματος Μον ρεπο της Κέρκυρας που μπορούμε να συμβάλλουμε και εμείς αφιερώνοντας λίγα λεπτά για το τόπο μας

 

Φωτογραφία από Nadezhda Bogatyryova (Wikimapia)

  Μια πολύ αξιόλογη έρευνα που εκπονείτε στο πλαίσιο μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδων με σκοπό την εκτίμηση της κατάστασης του κτήματος Μοn repos και προτάσεων που μπορούν να δημιουργηθούν και να προταθούν κάποιες ενέργειες ώστε να βελτιωθεί ο τρόπος λειτουργίας του, στοιχείο που θα συμβάλλει στη βιωσιμότητα του με πολλαπλά οφέλη για την τοπική κοινωνία, για την περιβαλλοντική προστασία του και την ευαισθητοποίηση του κοινού.

  Εδώ θα βρείτε το ερωτηματολόγιο για τις προοπτικές ανάπτυξης και την βελτίωση της λειτουργίας του κτήματος Μον Ρεπό στη Κέρκυρα 

https://docs.google.com/forms/d/1S55r82b9UQ4pAe129AodxxuKALuQ7MPq6uAZEheocY4/edit?fbclid=IwAR2-08O7CYl2hwTo3IPyPrCwUfCqaJtx44KHxQugXHvwPZFSx06pi4s2DIg

  Το κτήριο, στο οποίο στεγάζεται το μουσείο, βρίσκεται σε περίοπτη θέση και αποτελεί διαχρονικό σύμβολο για το νησί της Κέρκυρας, καθώς στεγάζει σπάνια ευρήματα αλλά και κουβαλάει μια μεγάλη ιστορία. Ανήκει στη δικαιοδοσία της Η΄ Ε.Π.Κ.Α. και πρώτο μέλημα της ίδρυσης του μουσείου ήταν η διαφύλαξη και παρουσίαση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Παλαιόπολης (το κέντρο της αρχαίας Κέρκυρας).

  Το οίκημα ξεκίνησε να κτίζεται το 1828 κατά τα πρότυπα του νεοκλασικισμού, με σχέδια και επίβλεψη του Άγγλου αρχιτέκτονα σερ Γεωργίου Ουίτμορ (Sir George Whitmore), ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας των ανακτόρων των αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου στην μεγάλη πλατεία της Κέρκυρας, την Σπιανάδα, καθώς και του πολιτικού μηχανικού J. Harper. Παραδόθηκε το 1831 ως θερινή έπαυλη στον δεύτερο Άγγλο Ύπατο Αρμοστή των Ιονίων Νήσων σερ Φρειδερίκο Άνταμς (sir Frederic Adams) και στη Κερκυραία σύζυγό του Νίνα Παλατιανού.

Το 1833 μεταφέρθηκε στην Έπαυλη η Σχολή Καλών Τεχνών με διευθυντή τον Κερκυραίο γλύπτη Παύλο Προσαλέντη και το 1834 στο αγρόκτημα της έπαυλης λειτούργησαν δημόσιοι κήποι. Το 1840 επί αρμοστείας του λόρδου Howard Duglas μεταφέρθηκε εκεί το Ιεροσπουδαστήριο, όπου και έμεινε δύο χρόνια.

  Στην Έπαυλη φιλοξενήθηκε το 1863 και αρκετές φορές μετά η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Ελισάβετ, η οποία αργότερα έκτισε στο χωριό Γαστούρι δική της έπαυλη, γνωστή και ως Αχίλλειο.[3]Την 1 -6-1864 η έπαυλη και οι κήποι δωρίστηκαν από το Επαρχιακό Συμβούλιο της Κέρκυρας στον βασιλιά Γεώργιο Α΄, ο οποίος ονόμασε το κτήμα Mon Repos (Μον Ρεπό), δηλαδή «η ανάπαυσή μου». Μέχρι και το 1967 το Μον Ρεπό χρησιμοποιήθηκε από την βασιλική οικογένεια της Ελλάδας.

Πηγές

Wikimapia

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΤΑΝΟΣ, ΔΑΣΟΠΟΝΟΣ

Ο Ζυγονός, ένα χαμένο χωριό της Κέρκυρας στα βάθυ των αιώνων

 Το χωριό Ζυγονός αναφέρεται σε αρχειακό υλικό το 1473, έτος κατά το οποίο αναφέρεται ερειπωμένος κτητορικός ναός του Αγίου Θεόδωρου. Οφείλει ενδεχομένως την ονομασία στο οικογενειακό επώνυμο Ζυγονιάτης το οποίο εντοπίζεται για πρώτη φορά σε πηγές το 1505. Δεν αποκλείεται ωστόσο, το εν λόγω επώνυμο, ως μεταγενέστερο της ίδρυσης του χωριού, να υποδυλώνει την προέλευση της οικογένειας από το χωριό.

  Πιθανότερο είναι η ονομασία του χωριού να προέρχεται από το δέντρο ''ζυγιά'' ένα είδος ψευδοπλάτανου που ονομάζεται σφένδαμος από τους βοτανολόγους. Τα έτη 1541 και 1545 ανευρίσκεται στις πηγές και το τοπωνύμιο Καλύβια Ζυγονού. Τοπωνύμιο του 17ου αιώνα (''εις τα χαλάσματα") μαρτυρεί περιπετειώδη και καταστροφικά επεισόδια. 

 Το 1766 το χωριό ειχε 35 κατοίκους και στα τέλη του 18ου αιώνα έπαψε να υπάρχει. Απομεινάρια του σώζωνται κοντά στο χωριό του Αγίου Ματθαίου. Επιζεί πλέον το τοπωνύμιο ''Ζυγωνά'' σε λιβάδι, το οποίο ξεκινά πριν από το χωριό και φτάνει σχεδόν στο χωριό στρογγυλή.

 Στη τοπική προφορική παράδοση υποστηρίζεται ότι οι κάτοικοι αιώνες πριν, έκαψαν το λείψανο παπά του χωριού, φοβούμενοι ότι είχε βρυκολακιάσει και έσπερνε το θανατικό στα παιδιά. Επίσης, ότι αργότερα πέρασε ένας καλόγερος και τους καταράστηκε. Αιτία της ερήμωσης του χωριού ενδέχεται να ήταν η εκδήλωση μεταδοτικής ασθένειας.

 Ο Ιάκωβος Πολυλάς μνημόνευσε το χωριό Ζυγονός στα ηθογραφηκά του διηγήματα, πολλά από αυτά όχι μόνον ηθογραφικά αλλά και βιογραφικά της οικογένειας του στα βάθυ των ετών.

 Ως ηθογραφία ορίζεται η πιστή απεικόνιση της ζωής, των ηθών και των εθίμων μιας συγκεκριμένης ομάδας. Κάποιοι μελετητές περιορίζουν τον όρο μόνο για την απεικόνιση της ζωής του αγροτικού πληθυσμού και τα έργα που απεικονίζουν με αντίστοιχο τρόπο τη ζωή στα αστικά κέντρα τα χαρακτηρίζουν «αστικά».

Απόσμασμα 

 Είχε πεθάνει ο εφημέριος της εκκλησίας της Θεοτόκου, Άγιος άνθρωπος. Την αντίμερα του ενταφιασμού του ένας διαβάτης αργά το βράδυ τον είδε μέσα στο κηπάρι, στο προαύλιο της εκκλησίας, ανάμεσα στα χαμόδεντρα και με ένα ραντιστήρι πότιζε τα άνθη του, όπως συνήθηζε πάντοτε μετά τη δύση του ηλίου το καλοκαίρι. Και άλλος διαβάτης μια βαθιά νύχτα άκουσε την αγγελική φωνή του καθώς διάβαζε τον όρθρον. Και τότε οι κάτοικοι του χωριού διχάστηκαν σε δύο γνώμες , οι καλοί του χωριού πίστευαν ότι ο μακαρίτης άγιασε και εμφανίζεται στα αγαπημένα το μέρη χωρίς να πειράξει κανέναν. Και ένα μέρος του χωριού πίστευε ότι ο παππάς έγινε βρυκόλακας και έπρεπε να καεί. Έτσι την επόμενη μέρα που κόντευε να φέξει έιχαν αρματωθεί οι κάτοικοι που ήθελαν να κάψουν τον παππά με τσαπιά και με ξύλα που είχαν περιμάσει την προηγούμενη και οι άλλοι κάτοικοι αρματωμένοι σε μιαν αυλή έτοιμοι  να εμποδίσουν το κακό. Προς το γλυκοχάραμα  ένας από τους χωριανούς που τον είχε πάρει ο ύπνος έιδε μπροστά του εκείνον τον ιερέα λευκοφόρο σαν άγγελο.

-Παιδί μου - του είπε -Τι θα πάτε να κάμετε, θέλετε φονικά ? Αφήστε τους, δεν ηξεύρουν τι κάμνουν, ησύχασε εδώ και εγώ θα φροντίζω να κρατήσω τους ανθρώπους σου. Με αυτό ξύπνησε και παρατήρησε ότι βαρύς ύπνος είχε κυριεύσει τους ανθρώπους που βρισκόταν μέσα στον αυλόγυρο του. Οι υπόλοιποι κάτοικοι πήγαν έτσι χωρίς να τους εναντιωθεί κανείς, ξέθαψαν το λείψανο του ιερέα και το έκαψαν. Και από τα καμένα κόκκαλα ανέβαινε μοσχοβολυσμένο θυμίαμα σε όλο τον αέρα, και την ίδια νύχτα ξαναφάνηκε στον ύπνο του κατοίκου ο ιερέας και του είπε- Νικόλαε πάρε ότι δύνασαι από τα υπάρχοντα σου και σήκω από εδώ πέρασε να κατοικήσεις εις το αντίκρυ χωριό και παρακίνησε κάθε καλό χριστιανό να κάμει αυτό. Και μέρα με τη μέρα εκείνοι οι καλοί κάτοικοι με τα υπάρχοντα τους και τα ζώα τους μετακινήθηκαν στο αντικρυνό χωριό. Ενώ στο καταραμένο χωριό άρχισαν η αδελφομαχίες μεταξύ των κατοίκων όπου είχαν απομείνει, κατόπιν βρωμερή λώβα εθέριζε το κόσμο και από φόνο και θανατικό πέθαναν πολλοί άνθρωποι.

📜  ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ: η αναπαράσταση με αληθοφανή τρόπο των ηθών, των εθίμων, της συμπεριφοράς, της ιδεολογίας και εν γένει του συλλογικού τρόπου ζωής μιας ορισμένης (αστικής ή αγροτικής) κοινωνίας. Η ηθογραφική μυθοπλασία έλκεται από το σύνολο του κοινωνικού σώματος, αναζητά μέσους όρους και ζωγραφίζει αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες. Καθώς διακριτικό γνώρισμα της ηθογραφίας είναι και ο «συγχρονικός» (παροντικός) χαρακτήρας της αφήγησης, ο αφηγηματικός λόγος βασίζεται κατά κανόνα στην άμεση εποπτεία και στην προσωπική μαρτυρία ή ανακαλεί στο παρόν προηγούμενες εμπειρίες. Στη νεοελληνική πεζογραφία του 19ου αιώνα εκδηλώνονται από το 1840 περίπου και εξής ποικίλες ηθογραφικές εκδοχές

πηγές 

Κέρκυρα απ όπου χαράζει, Γεράσιμος Δημουλάς

Τα τρία φλωριά 1892, Ιάκωβος Πολυλάς

Copyrights  Έλενα Παπάζη

Φωτογραφία αρχείου

Οι φωτογραφίες υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα

Το μουσείο Γκούγκενχαϊμ αποκαλύπτει ένα σκυλάκι κρυμμένο σε πρώιμο πίνακα του Πικάσο

 Συντηρητές στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στη Νέα Υόρκη ανακάλυψαν ένα μικρό σκυλάκι κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια ενός πίνακα του Πάμπλο Πικάσο .

 Η εικόνα ενός γοητευτικού σκυλιού που φορά κόκκινο φιόγκο αποκαλύφθηκε από ειδικούς του μουσείου κατά τη διάρκεια τεχνικής ανάλυσης του πίνακα του Ισπανού καλλιτέχνη «Le Moulin de la Galette» ενόψει μιας έκθεσης των πρώτων έργων του.

 Η νέα έκθεση «Young Picasso in Paris» που άνοιξε στο Guggenheim, περιλαμβάνει 10 πίνακες και σχέδια που έγιναν από τον Picasso κατά την άφιξή του στη γαλλική πρωτεύουσα το 1900. «Le Moulin de la Galette» απεικονίζει μια ζωντανή σκηνή στον ομώνυμο χώρο — μια διάσημη παριζιάνικη αίθουσα χορού που ζωγραφίστηκε από άλλους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Pierre-Auguste Renoir. Μια θάλασσα από ζευγάρια φαίνεται να χορεύουν με ωραία καπέλα, αποδομένα σε γρήγορη πινελιά, με τρεις φιγούρες να κάθονται σε ένα τραπέζι στο πρώτο πλάνο.

Μια απεικόνιση του πώς θα έμοιαζε ο κρυμμένος σκύλος, με βάση τη φασματοσκοπία απεικόνισης φθορισμού ακτίνων Χ.

 Μελέτες πριν από την παράσταση, που πραγματοποιήθηκαν από το Guggenheim σε συνεργασία με ειδικούς από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης και την Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, αποκάλυψαν έναν ζωηρό τέταρτο καλεσμένο στο τραπέζι, καλυμμένο με μια λωρίδα σκούρου χρώματος .

  Οι συντηρητές κατάφεραν να δημιουργήσουν μια εικόνα του πώς ήταν αρχικά ο σκύλος χρησιμοποιώντας φθορισμό ακτίνων Χ, μια τεχνική απεικόνισης που χαρτογραφεί τα χημικά στοιχεία σε έναν πίνακα, συμπεριλαμβανομένων των χρωστικών, σύμφωνα με την ανώτερη συντηρήτρια ζωγραφικής του Guggenheim, Julie Barten.

  Ο Πικάσο έφτασε στο Παρίσι σε ηλικία 19 ετών κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων της παγκόσμιας έκθεσης του 1900, Exposition Universelle, στην οποία περιλαμβανόταν ο προηγούμενος πίνακας του «Τελευταίες στιγμές», σύμφωνα με το Guggenheim. Εγκαταστάθηκε στην πόλη τέσσερα χρόνια αργότερα, και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στη Γαλλία.

Πηγές

Άρθρο από τους Lianne Kolirin , CNN και Jacqui Palumbo , CNN

Οι προσωπογραφίες του Καραβάτζο στα έργα του

  Ήταν Ιταλός ζωγράφος, το έργο του οποίου ανήκει χρονικά στα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 17ου αιώνα. Αν και οι πρώιμοι πίνακές του περιλάμβαναν κυρίως προσωπογραφίες, σταδιακά εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ζωγράφους θρησκευτικών σκηνών. Το ρεαλιστικό ύφος του και η ανάδειξη της ανθρώπινης φύσης των αποστόλων και των μαρτύρων στα έργα του θεωρήθηκε ότι εξυπηρετούσαν τις βλέψεις της Αντιμεταρρύθμισης. Με την τεχνική του κιαροσκούρο κατάφερε να ενισχύσει το δραματικό στοιχείο και το μυστηριακό χαρακτήρα της πίστης, ενώ συνολικά η επαναστατική τεχνική των δραματικών φωτοσκιάσεων του τενεμπρισμού, όπως την εισήγαγε ο Καραβάτζο, σφράγισε τη μπαρόκ σχολή της ζωγραφικής.

Προσωπογραφία του ως το κεφάλι του Γολιάθ

  Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πρώτους μοντέρνους ζωγράφους, ενώ σημαντική θεωρείται η συνολική επίδρασή του στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Παρά την επίδραση που είχε το έργο του στην εποχή του, αλλά και τις ισχυρές αντιδράσεις που προκάλεσε, περιέπεσε σε λήθη τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, για να επανέλθει στο προσκήνιο κυρίως στη διάρκεια του 20ού αιώνα, καταλαμβάνοντας και διατηρώντας έως σήμερα περίοπτη θέση στην ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης.

Αναπαραγωγή σε χαρακτικό της εποχής, ενός χαμένου έργου του Καραβάτζιο, Αυτοπροσωπογραφία στο καθρεύτη.

Πηγές

Βικιπαίδεια

Taschen

 

«Η Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ με τη προσωπογραφία του (1509-11)

 Είναι μια από τις διασημότερες νωπογραφίες του Ιταλού καλλιτέχνη της Αναγεννησιακής τέχνης, Ραφαήλ.

 Η περίφημη τοιχογραφία του Ραφαήλ, ζωγραφισμένη στον τοίχο του Αποστολικού Παλατιού του Βατικανού, θεωρείται αριστούργημα του κλασικισμού. Η σκηνή είναι μια άκρως προσεγμένη φιλοσοφία. Δεκάδες σεβαστοί αρχαίοι στοχαστές – από τον Πυθαγόρα μέχρι τον Πτολεμαίο – κατοικούν σε μια θολωτή μαρμάρινη αίθουσα με κίονες και οροφές με κουφώματα.

Ραφαήλ μέσω Wikimedia Commons

Σύμφωνα με τον άλλο Ιταλό ζωγράφο Τζόρτζιο Βαζάρι, ο Ραφαήλ απεικόνισε τους συγχρόνους του στη σκηνή ως φιλοσόφους. Ο Bramante, σκυμμένος πάνω από έναν πίνακα κιμωλίας, είναι ο Ευκλείδης ή ο Αρχιμήδης. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι πιστεύεται ότι είναι το πρότυπο για τον Πλάτωνα. και ο Μιχαήλ Άγγελος μπορεί να είναι το πρόσωπο του Ηράκλειτου. Ο καλλιτέχνης δεν μπόρεσε να αντισταθεί να συμπεριλάβει το δικό του πρόσωπο στη μίξη: Το περίεργο πρόσωπο του Ραφαήλ κρυφοκοιτάζει πίσω από την αψίδα στη δεξιά άκρη της τοιχογραφίας, δίπλα στον Πτολεμαίο και τον Ζωροάστρη.

Ο όμορφος μύθος του ταξιδιού του Διόνυσου

 Ο Διόνυσος ανήκει στις ελάσσονες πλην όμως σημαντικές θεότητες του αρχαιοελληνικού πανθέου, καθώς η λατρεία του επηρέασε σημαντικά τα θρησκευτικά δρώμενα της ελλαδικής επικράτειας. Ο Διόνυσος ως μυθολογική οντότητα «δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος. Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου.

 Στην ελληνική μυθολογία, ο Διόνυσος γεννιέται από τον μηρό του πατέρα του, στη Θήβα όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια, και παραδίδεται σε δώδεκα νύμφες ή υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι οποίες γίνονται τροφοί του θεϊκού παιδιού. 

  Γιος του Δία και της Σεμέλης κόρης του Κάδμου ο Διόνυσος διασώζεται από τις φλόγες που έζωσαν το παλάτι του πατέρα της -μετά από την εμφάνιση του Δία σε όλο του το μεγαλείο- χάρη στην παρέμβαση της Γης, που άφησε τον κισσό να τυλίξει τους κίονες του ανακτόρου και να διασώσει το θείο βρέφος. Ο Δίας τοποθέτησε το βρέφος στον μηρό του εν αγνοία της Ήρας και το έβγαλε στο φως την κατάλληλη στιγμή, όταν ολοκληρώθηκε η κύησή του. 

Κύλικα κεραμική, Ύψος 13,6 εκ. Διάμετρος 30,5 εκ. Κρατική συλλογή αρχαιοτήτων και Γλυπτοθήκη Μόναχο.

<< πρώτα πρώτα γλυκόπιοτο, ευωδιαστό κρασί έτρεξε σαν ρυάκι μέσα στο μαύρο σκαρί και σηκώθηκε μυρωδιά ουράνια, κι όλους τους νάυτες κυρίευσε κατάπληξη, μόλις το είδαν. Και με μιάς ένα κλήμα απλώθηκε κι από δω κι από κει ως την άκρη του πανιού, και πολλά τσαμπιά κρεμόταν από πάνω του. Κι ένας σκούρος κισσός τυλίχτηκε στο κατάρτι, ολάνθιστος και πάνω του ανέβαιναν πλούσιοι καρποί, κι όλες οι θέσεις των κουπιών καλύφθηκαν με γιρλάντες  [.....] Όμως ο θεός άλλαξε σε τρομερό λιοντάρι εκεί πάνω στην άκρη του καραβιού[....] και ξαφνικά το λιοντάρι όρμηξε πάνω στο κυβερνήτη και τον άρπαξε, κι όταν οι ναύτες το είδαν, πήδησαν έξω από το πλοίο όλοι μαζί μέσα στη λαμπερή θάλασσα, ξεφεύγοντας από μα κακή μοίρα, και μεταμορφώθηκαν σε δελφίνια>>.

(Ομηρικοί Ύμνοι 7, Ύμνος στον Διόνυσο)

           

Πηγές

Το μικρό βιβλίο των μεγάλων μύθων

Ζευγάρι ανακαινίζοντας την κουζίνα του στη Δανία βρήκε μια αρχαία πέτρα σκαλισμένη με ρούνους Βίκινγκ

 

Φωτογραφία από το Εθνικό μουσείο της Δανίας

Φωτογραφία από το Εθνικό μουσείο της Δανίας

Η πέτρα μπορεί να είναι μια από τις παλαιότερες και πιο σπάνιες του είδους της και τώρα μελετάται από ειδικούς.

Όταν η Lene Brandt και ο σύζυγός της, Anders Nielsen, ετοιμάζονταν να σκίσουν τα πατώματα από λινέλαιο στην κουζίνα στο σπίτι τους στο χωριό Mosekær, στη Δανία, μάλλον περίμεναν τα φυσιολογικά πράγματα που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου έργου: κόστος υπερβάσεις, καθυστερήσεις και προβλήματα με εργολάβους.

Αντίθετα, αυτό που βρήκαν ήταν ένα αρχαίο τεχνούργημα. Το ζευγάρι έπεσε πάνω σε μια πέτρα σχεδόν 2.000 λιβρών, μήκους πάνω από έξι πόδια, σκαλισμένη με αρχαίους ρούνους. Το ζευγάρι επικοινώνησε με τοπικούς ειδικούς στο Μουσείο Østjylland. Η αρχαιολόγος του προσωπικού Μπενίτα Κλέμενσεν αναφέρεται από τον πολιτιστικό ειδησεογραφικό ιστότοπο Skjalden ότι αυτές οι πέτρες είναι τα μόνα γραπτά αρχεία της Εποχής των Βίκινγκς. 

«Η πέτρα Mosekær πιθανότατα χρονολογείται στον 8ο ή 9ο αιώνα λόγω του τύπου «Μετά…» που τοποθετείται στην αρχή του κειμένου», λέει στο Artnet η ανώτερη ερευνήτρια και ρουνολόγος Lisbeth Imer, από το Εθνικό Μουσείο της Δανίας, Κοπεγχάγη. 

Η Lisbeth Imer λέει στον Skjalden ότι μόνο περίπου 20 πέτρες ρούνων από τον όγδοο αιώνα έχουν ανακαλυφθεί στη Δανία. Αυτές οι πρώιμες πέτρες είναι πολύ σημαντικές, καθώς υπάρχουν περίπου 200 γνωστές πέτρες ρούνων της Εποχής των Βίκινγκ (που χρονολογούνται από το 700 έως το 900) σε όλη τη χώρα. Η Σκανδιναβική λογοτεχνία είναι πυκνή με αναφορές σε ρούνους, οι οποίοι μπορεί να χρησίμευαν ως μαγικά σημάδια για χρήση σε γοητεία.

Η περιοχή όπου βρέθηκε αυτή η πέτρα ρούνου έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα πλούσια για τους αρχαιολόγους, αποδίδοντας περίπου 44 τέτοια αντικείμενα, σύμφωνα με το Arkeonews.

πηγές

art net news