Ο Oscar ήταν Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής, δραματουργός και κριτικός. Έχοντας περάσει από διάφορα είδη γραπτού λόγου καθ' όλη τη δεκαετία του 1880, γεύτηκε τη δόξα ως θεατρικός συγγραφέας στο Λονδίνο στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Στις μέρες μας έχει γίνει γνωστός για τα ευφυολογήματά του, το μοναδικό του μυθιστόρημα (Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ), τα θεατρικά έργα του, τις συνθήκες φυλάκισής του καθώς και τον πρόωρο θάνατό του.
Στη πρώτη του στάση για την Ελλάδα ανακαλύπτει τη Κέρκυρα , όπου μαγεύτηκε από την τιρκουάζ θάλασσα, τη ζεστασιά του κρασιού και τις πολυεπίπεδες μυθολογίες του νησιού.
Τα φωτεινά χρώματα και οι καθαρές εικόνες του προκάλεσαν μια αίσθηση θαυμασμού και ενθουσιασμού. Ο ρευστός ρυθμός και η μελωδική γλώσσα του ποιήματος που εμπνεύστηκε δημιουργούν ένα μουσικό αποτέλεσμα, ενισχύοντας τη βύθιση του αναγνώστη στην εμπειρία.
Σε σύγκριση με τα άλλα έργα του Ουάιλντ, είναι πιο ρομαντικό και λιγότερο συμβολικό. Λείπει η απροκάλυπτη σάτιρα και ο κοινωνικός σχολιασμός των έργων και των δοκιμίων του. Ωστόσο, μοιράζεται την αγάπη του συγγραφέα για την ομορφιά και τη γοητεία του με το παρελθόν.
Συνοδευόμενος από τον καθηγητή και φίλο του, ταξίδεψε στην Ελλάδα και έφτασε στο νησί της Κέρκυρας την Κυριακή του Πάσχα, την 1 Απριλίου 1877, βυθίζοντας τον εαυτό του αμέσως στο πνεύμα του ελληνισμού.
Όσον αφορά τη χρονική της περίοδο, η «Ελλάδα» αντικατοπτρίζει τη γοητεία της βικτωριανής εποχής με την κλασική της κληρονομιά. Η ειδυλλιακή απεικόνιση της γης και των ανθρώπων της στο ποίημα ευθυγραμμίζεται με τη σύγχρονη εξιδανικευμένη άποψη της Ελλάδας ως κοιτίδας του δυτικού πολιτισμού.
Το ποίημα του ''Άγιοι Δέκα'' υποδηλώνει την παρακμή των ειδωλολατρικών θεών και την άνοδο του Χριστιανισμού. Ξεκινά με ένα θρήνο για τις χαμένες θεότητες, ιδιαίτερα τον Πάνα, του οποίου η παρουσία κάποτε γέμιζε τη φύση με μαγεία και ζωντάνια.
Ωστόσο, το ποίημα τελειώνει με μια πιο ελπιδοφόρα νότα, με την πιθανότητα ένας θεός να παραμένει ακόμα στο νησί της Κέρκυρας, κρυμμένος ανάμεσα στα ασφόδελα. Ο τόνος του ποιήματος είναι ένας τόνος νοσταλγίας και λύπης, αντανακλώντας την πολιτισμική αλλαγή που συνέβη καθώς ο Χριστιανισμός αντικατέστησε τις παλαιότερες παγανιστικές πεποιθήσεις.
Σε σύγκριση με τα άλλα έργα του Ουάιλντ, το «Santa Decca» είναι πιο σκοτεινό και στοχαστικό, χωρίς το πνεύμα και τη σάτιρα που συναντάμε στα έργα και τα παραμύθια του. Ξεφεύγει επίσης από την έμφαση που δίνει το Αισθητικό κίνημα στην ομορφιά και την ευχαρίστηση, αντί να διερευνά θέματα απώλειας και λαχτάρας. Το ύφος του ποιήματος είναι πιο συγκρατημένο και λυρικό, με έμφαση στον ρυθμό και την εικονογραφία.
Πέθαναν οι θεοί: στη γλαυκομάτα Αθηνά πια δεν προσφέρουμε στεφάνια της ελιάς, ούτε ένα μέρος της σοδειάς στην Περσεφόνη. Τα μεσημέρια τραγουδούν ανέμελα οι βοσκοί γιατί ο Πάνας πέθανε και τα παιχνίδια του στα μυστικά τα ξέφωτα και τις κρυφές μονιές πια πήραν τέλος. Έπαψε ο Ύλας να γυρεύει τις πηγές· ο μέγας Παν είναι νεκρός, και βασιλεύει της Μαρίας ο γιος. Κι όμως – ίσως σ' αυτό το γητεμένο από τη θάλασσα νησί, μασώντας τα πικρά φρούτα της μνήμης, κάποιος θεός να κοίτεται κρυμμένος στ' ασφοδίλια. Αχ, έρωτα! τέτοιος αν βρίσκεται κανείς, απ΄ την οργή του ας τρέξουμε γρήγορα να ξεφύγουμε! Μα όχι, δες, οι φυλλωσιές θροΐζουνε: ας μείνουμε λιγάκι ακόμη.
Πηγές
Poem hunter
Allpoetry.com
