Η ιστορική βίλα Ιόλα αποκτά ξανά ζωή. Παρουσίαστηκε η έναρξη των εργασιών σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία πολιτισμού το οποίο θα μετατραπεί σε Κέντρο Πολιτισμού όχι μόνο για τους δημότες της Αγίας Παρασκευής αλλά για όλο τον κόσμο.

 Η βίλα έχει συνδεθεί με μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα, τον συλλέκτη Αλέξανδρο Ιόλα (1907-1987) που προώθησε τη σύγχρονη τέχνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο επιδραστικούς ανθρώπους της τέχνης από το 1950 και ως τα τέλη της δεκαετίας 1970.

  Το κτήριο αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία της σύγχρονης τέχνης στη χώρα μας, αφού φιλοξένησε μέρος από τις αξιολογότερες συλλογές του Ιόλα, με έργα των de Chirico, Man Ray, Modigliani, Calder, Jean Tinguely, Warhol, Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Τάκι. Να θυμίσουμε ο Ιόλας δώρισε μέρος της συλλογής του στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η προτεινόμενη χρήση συμφωνεί με το όραμα του Ιόλα, αναδεικνύοντας το χαρακτηρισμένο από το 1998 διατηρητέο κτήριο, το οποίο αγόρασε ο δήμος της Αγίας Παρασκευής, το 2017, για να το αξιοποιήσει ως Κέντρο Πολιτισμού. Το 2018 η μελέτη με τίτλο “Δημιουργική επανάχρηση ιδιοκτησίας Ιόλα” εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ, με φορέα υλοποίησης το Δήμο Αγίας Παρασκευής με τον όρο “οι απαραίτητες μελέτες, καθώς και οι τυχόν τροποποιήσεις και συμπληρώσεις να υποβληθούν για έγκριση στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ και να συνταχθούν βάσει προδιαγραφών οι οποίες θα δοθούν από τη Διεύθυνση Προστασίας και Αναστήλωσης Νεωτέρων και Σύγχρονων Μνημείων.

 Βασική επιδίωξη είναι η διατήρησης της υπάρχουσας μορφής του κτηρίου (διαμερισματοποίηση) στο πνεύμα ενός μουσείου μοντέρνας τέχνης. Η διάταξη των εννέα αιθουσών στο ισόγειο προσφέρει κυκλική ροή των επισκεπτών. Η αίθουσα της τραπεζαρίας, με το μαρμάρινο τραπέζι, θα διαμορφωθεί σε αίθουσα συσκέψεων και συνεδριάσεων. Το υπνοδωμάτιο του Ιόλα, δίπλα στην κυρία είσοδο, θα φιλοξενήσει χώρους γραφείων, ενώ στην προσθήκη της ανατολικής πλευράς του κτηρίου, στο χώρο της κουζίνας και στο νεότερο υπνοδωμάτιο του Ιόλα, θα δημιουργηθεί εντευκτήριο/ κυλικείο που θα εξυπηρετεί τους επισκέπτες.

 Στον όροφο, η μεγάλη αίθουσα, όπου βρισκόταν και το έργο του Τάκι, θα μετατραπεί σε αίθουσα πολλαπλών χρήσεων (θεάτρου, κινηματογράφου, εκδηλώσεων). Διατηρείται ο χώρος της βιβλιοθήκης με ίδια χρήση ενώ στον όροφο της προσθήκης θα δημιουργηθούν δύο μικροί ξενώνες φιλοξενίας καλλιτεχνών.

Πηγές:

 ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Βικτωριανό πορτρέτο ζωγραφισμένο στο νοσοκομείο Bethlem από ασθενή για να παρουσιαστεί

 Ο καταξιωμένος καλλιτέχνης Richard Dadd πέρασε 20 χρόνια στο ψυχιατρικό νοσοκομείο που σήμερα είναι το Bethlem Museum of the Mind.

 Ένα πορτρέτο που ζωγράφισε ένας καταξιωμένος βικτωριανός καλλιτέχνης ενώ ήταν μακροχρόνια ψυχιατρικός ασθενής πρόκειται να επιστρέψει στο νοσοκομείο όπου πέρασε 20 χρόνια, το οποίο τώρα φιλοξενεί επίσης ένα μουσείο.

 Ο Richard Dadd στάλθηκε στο νοσοκομείο Bethlem Royal στο νότιο Λονδίνο, από το οποίο προέρχεται ο υποτιμητικός όρος «bedlam» , ως «εγκληματίας παράφρων» αφού μαχαίρωσε τον πατέρα του μέχρι θανάτου το 1843. Αργότερα μεταφέρθηκε στο Broadmoor, όπου παρέμεινε μέχρι θάνατος το 1886.

  Ζωγράφισε το Πορτρέτο ενός νεαρού άνδρα 10 χρόνια μετά την άφιξή του στο Bethlem. Η ταυτότητα του ατόμου είναι άγνωστη, αλλά πιστεύεται ότι είναι είτε συνάδελφος είτε ο γιατρός William Hood, ο γιατρός του νοσοκομείου, ο οποίος ενθάρρυνε τον Dadd να συνεχίσει να ζωγραφίζει. Η καθίστρια είναι ζωγραφισμένη σε έναν φανταστικό κήπο.

  Το έργο έχει δανειστεί από την Tate στο Bethlem Museum of the Mind, όπου θα εκτεθεί μαζί με ένα φωτογραφικό πορτρέτο του 1857 που δείχνει τον Dadd να ζωγραφίζει στο Bethlem. Η έκθεση, The Faces We Present, εγκαινιάζεται τον Φεβρουάριο.

  Στα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής του ζωής, ο Dadd αναγνωρίστηκε ως ένα από τα μεγάλα ταλέντα της γενιάς του. Σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία και προσέλκυσε πλούσιους θαμώνες. Έγινε γνωστός για τις απεικονίσεις του με νεράιδες και για τη ζωγραφική φανταστικών σκηνών.

  Ένα από τα πιο γνωστά έργα του, το The Fairy Feller's Master-Stroke, ζωγραφισμένο επίσης στο Bethlem και τώρα ανήκει στην Tate, ενέπνευσε τον ροκ σταρ Freddie Mercury να γράψει ένα τραγούδι με το ίδιο όνομα που ηχογράφησε οι Queen το 1974.

  Η ψυχική υγεία του Dadd άρχισε να επιδεινώνεται ενώ περιόδευε στη Μέση Ανατολή το 1842. Υπέφερε από αυταπάτες και λίγο μετά την επιστροφή του στο Κεντ σκότωσε τον πατέρα του, πιστεύοντας ότι ήταν ο διάβολος.

 Οι αυταπάτες του συνεχίστηκαν στο Bethlem, το παλαιότερο ψυχιατρείο του κόσμου, αλλά του έδωσαν υλικά ζωγραφικής και χώρο εργασίας.

  Σύμφωνα με τον Τζόναθαν Τζόουνς , τον κριτικό τέχνης του Guardian, «μακριά από τα βάναυσα μέρη που τον βασάνιζαν, τα βικτωριανά άσυλα έδωσαν στον Dadd μια περίεργη ελευθερία από την εποχή του. Το καθαρό προσωπικό όραμα που εξαπέλυσε η ασθένειά του θα τον κάνει πάντα έναν από τους πιο σαγηνευτικούς Βρετανούς καλλιτέχνες του 19ου αιώνα».

  Το Portrait of a Young Man θα επιστρέψει στο Bethlem για πρώτη φορά μετά από 170 χρόνια για μια έκθεση πορτρέτων και αυτοπροσωπογραφιών ανθρώπων που ζουν με ψυχικά προβλήματα υγείας. Η έκθεση είναι μια συνεργασία μεταξύ του Bethlem Museum of the Mind και του South London και του ιδρύματος Maudsley NHS.

  Ο Colin Gale, διευθυντής του Bethlem Museum of the Mind, δήλωσε: «Κάθε μέρα, τα ανθρώπινα όντα παρουσιάζουν δημόσια πρόσωπα που κρύβουν τα ταραχώδη συναισθήματα που αναδεύονται κάτω από την επιφάνεια.

  «Τα προβλήματα ψυχικής υγείας αντιμετωπίζουν πάρα πολλοί άνθρωποι και σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και δεν υπάρχει σκληρή και γρήγορη διάκριση μεταξύ των χρηστών και των παρόχων υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, κλινικός ιατρός και ασθενής μπορεί να είναι το ίδιο άτομο.

 «Πολλοί από αυτούς των οποίων οι προοπτικές εκπροσωπούνται εδώ είναι, φυσικά, καλλιτέχνες, αλλά είναι επίσης αδέρφια, αδερφές, γονείς, φίλοι και πολλά άλλα. Ο καθένας είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των διαφορετικών ρόλων του».

 Το The Faces We Present βρίσκεται στο Bethlem Museum of the Mind , 22 Φεβρουαρίου έως 17 Ιουνίου. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Πηγές

The guardian

Η έκθεση «Chance of a lifetime» Vermeer εγκαινιάζεται στο Άμστερνταμ

  

  Για μια φορά, λένε οι επιμελητές του, η «ευκαιρία μιας ζωής»: ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν συγκεντρωθεί τόσα πολλά έργα του Johannes Vermeer , του φωτεινού Ολλανδού δασκάλου του 17ου αιώνα.

 Από τους λιγότερους από 40 πίνακες που οι περισσότεροι ειδικοί αποδίδουν στον καλλιτέχνη, το Rijksmuseum στο Άμστερνταμ απέκτησε 28. Ανοίγοντας την επόμενη εβδομάδα, τη πρώτη του αναδρομική έκθεση του Vermeer πούλησε περισσότερα εισιτήρια εκ των προτέρων από οποιαδήποτε έκθεση στην ιστορία του μουσείου.

 «Ο Βερμέερ κάνει τον χρόνο να σταματά», είπε ο Τάκο Ντίμιτς, γενικός διευθυντής του μουσείου Rijks. «Σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι εκεί, με αυτό το άτομο, σε εκείνο το δωμάτιο, και ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Και ο χρόνος, ειδικά σήμερα, είναι αυτό που όλοι λαχταρούμε».

  Γεννημένος το 1632, ο Βερμέερ είναι ο πιο αινιγματικός από τους Ολλανδούς δασκάλους. Εκτός από τους καμβάδες του, δεν έχει μείνει τίποτα από αυτόν: ούτε γράμματα, ούτε γραπτά, ούτε ημερολόγιο. Εκπαιδεύτηκε ως καλλιτέχνης, αλλά το έργο του μόλις που αναγνωρίστηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του, κυρίως επειδή, σε μια έντονα προτεσταντική χώρα, ασπάστηκε τον καθολικισμό όταν παντρεύτηκε σε ηλικία 21 ετών.

  Μουσεία και ιδιοκτήτες σε επτά χώρες έχουν δανείσει αριστουργήματα για την έκθεση, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν όλων των οικείων, ατμοσφαιρικά φωτιζόμενων σκηνών - μια υπηρέτρια που ρίχνει μια κανάτα γάλα, μια κοπέλα που ράβει δαντέλα, μια γυναίκα σε μια παρθενική - για τις οποίες ο Βερμέερ είναι καλύτερα γνωστός.

 Η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου έστειλε τη Νεαρή Γυναίκα Καθισμένη. Το Λούβρο στο Παρίσι προμήθευσε το The Lacemaker. και η Εθνική Πινακοθήκη στο Δουβλίνο δάνεισε τη Γυναίκα που γράφει ένα γράμμα με την υπηρέτρια της. Άλλα έργα τέχνης έχουν έρθει από το Βερολίνο, τη Νέα Υόρκη και το Τόκιο.

  Μερικοί δεν έχουν ταξιδέψει μακριά, φυσικά: οι τέσσερις Vermeers του Rijksmuseum, συμπεριλαμβανομένου του The Milkmaid, παρουσιάζονται, και ίσως το πιο διάσημο έργο του καλλιτέχνη από όλα, το Girl With a Pearl Earring, βρισκόταν ακριβώς στο δρόμο στο Mauritshuis στη Χάγη.

 Αλλά η μεγάλη ευθραυστότητα των πινάκων, οι περισσότεροι από τους οποίους ολοκληρώθηκαν μεταξύ 1655 και 1670, η αξία τους και το γεγονός ότι έχουν γίνει τα βραβεία πολλών από τα μουσεία που τους φιλοξενούν σημαίνει ότι πολύ σπάνια ταξιδεύουν.

  «Ήταν απίστευτο να το δεις», είπε ο Dibbits. «Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που δημιούργησε 45, ίσως και 50, πίνακες. Γνωρίζουμε 37 από αυτούς, και  συγκεντρώσαμε 28.

  Η αρχική σπίθα για την παράσταση ήρθε, είπε, όταν η ομάδα επιμελητών του Rijksmuseum συνειδητοποίησε ότι η συλλογή Frick, στη Νέα Υόρκη, η οποία δεν επέτρεψε στους τρεις Vermeer της να ταξιδέψουν για περισσότερο από έναν αιώνα, θα έκλεινε το 2023 για ανακαίνιση.

  Χρειάστηκε «πολλή σκληρή δουλειά», αλλά στο τέλος θα λείπουν μόνο εννέα γνωστά έργα του καλλιτέχνη. Το ένα κλάπηκε από ένα μουσείο της Βοστώνης το 1990. Δύο, από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη, δεν μπορούν να δανειστούν λόγω των όρων του κληροδοτήματός τους. και άλλος, από το Λούβρο, είναι δανεικός αλλού. Τα περισσότερα από τα υπόλοιπα είναι πολύ αδύναμα για να ταξιδέψουν.

 Η έκθεση δεν θα είναι χωρίς διαμάχες. Στα τέλη του περασμένου έτους, το Rijksmuseum είπε ότι μετά από επίπονη επιστημονική και συγκριτική έρευνα, επιβεβαίωνε την απόδοση στον Βερμέερ τριών έργων των οποίων την αυθεντικότητα ορισμένοι ειδικοί είχαν αμφισβητήσει.

  Το πιο εκπληκτικό ήταν το Girl With a Flute, για το οποίο η Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον είπε μόλις τον περασμένο Οκτώβριο ότι δεν πίστευε ότι ήταν γνήσιος Vermeer, αλλά πιθανότατα είχε παραχθεί από έναν απροσδιόριστο συνεργάτη.

  Ο Dibbits είπε: «Κοιτάξτε, υπάρχουν διαφορές απόψεων σχετικά με τον Rembrandts, με περισσότερους από 300 πίνακες για σύγκριση. Όταν έχεις τόσα λίγα έργα να συνεχίσεις, μπορείς να βγάλεις διαφορετικά συμπεράσματα από τα ίδια δεδομένα».

  Είπε ότι πρόσφατη εξαντλητική μελέτη είχε δείξει ότι κάτω από τις σχολαστικές λεπτομέρειες των εικόνων του Βερμέερ κρύβονταν ευρεία, δυνατά εγκεφαλικά επεισόδια που έρχονταν σε αντίθεση με τις προηγούμενες αντιλήψεις για το πώς εργαζόταν.

  Η έρευνα αποκάλυψε επίσης τη βαθιά επίδραση των Ιησουιτών στην τέχνη του. Το φως, η οπτική και η εστίαση ήταν ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στη λογοτεχνία των Ιησουιτών: η σειρά θεωρούσε, για παράδειγμα, την camera obscura , έναν πρόδρομο της κάμερας που προβάλλει μια εικόνα σε μια επιφάνεια από μια μικρή τρύπα στην απέναντι πλευρά, ως εργαλείο για η παρατήρηση του θείου φωτός.

  Ένα από τα εφέ της κάμερας obscura είναι να εστιάζει το φως σε ένα σημείο, ενώ τα υπόλοιπα θολώνουν και παραμορφώνουν. ακριβώς τα εφέ που βρέθηκαν σε πολλούς από τους ήσυχους, ατμοσφαιρικά φωτισμένους εσωτερικούς χώρους του Vermeer. Αυτό ήταν ξεκάθαρη απόδειξη, είπε ο Dibbits, για μια σύνδεση των Ιησουιτών που «δεν ήταν απλώς θρησκευτική, αλλά καλλιτεχνική».

  Ο Vermeer θα διαρκέσει από τις 10 Φεβρουαρίου έως τις 4 Ιουνίου στο Rijksmuseum, του οποίου η πρωτοποριακή έκθεση σκλαβιάς - η πηγή τόσο του πλούτου που δημιουργήθηκε από την ολλανδική Χρυσή Εποχή - εκτίθεται αυτόν τον μήνα στα κεντρικά γραφεία του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη: έγκαιρη αναγνώριση, ο Dibbits είπε, για «τη συνεχιζόμενη επίδραση της δουλείας στην παγκόσμια ιστορία».

Πηγές

The guardian.com

Ο άλλος Μονέ: ο αδερφός του ιμπρεσιονιστή πρωταγωνιστεί στη νέα έκθεση

Το πορτρέτο του Léon που κρέμεται στην έκθεση, ζωγραφισμένο από τον Claude το 1874, δεν έχει ξαναφανεί ποτέ στο κοινό. Φωτογραφία: Léon Monet

   Μια παράσταση στο Παρίσι θα επικεντρωθεί στον ελάχιστα γνωστό μεγαλύτερο αδερφό του Κλοντ, Λεόν Μονέ και την ιμπρεσιονιστική συλλογή του.

  Το όνομα Μονέ φέρνει στο νου εικόνες από νούφαρα, τον καθεδρικό ναό της Ρουέν, τα κτήρια του Κοινοβουλίου και τις γαλλικές θημωνιές, μερικά από τα πιο γνωστά έργα της ευρωπαϊκής τέχνης.

 Τώρα μια έκθεση στο Παρίσι θα επικεντρωθεί σε έναν άλλο, λιγότερο γνωστό, τον Μονέ: τον Λεόν Μονέ, τον παραμελημένο από καιρό μεγαλύτερο αδερφό του καλλιτέχνη Κλοντ Μονέ που τον στήριξε όταν ήταν φτωχός και πάλευε να κάνει το όνομά του.

 Θα είναι η πρώτη φορά που μια εκδήλωση –η οποία περιλαμβάνει επίσης έργα και σκίτσα του ζωγράφου που είναι γνωστός ως «πατέρας του ιμπρεσιονισμού» που δεν είχαν δει στο παρελθόν– θα επικεντρωθεί στο μεγαλύτερο αδερφάκι.

  Ο Λεόν Μονέ , χημικός και βιομήχανος, αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους μεταγενέστερους, αλλά ήταν ένας από τους πρώτους προστάτες του ανθισμένου ιμπρεσιονιστικού κινήματος τον 19ο αιώνα. Όχι μόνο υποστήριξε τον αδελφό του, αλλά βοήθησε και τους φίλους του ζωγράφους, συμπεριλαμβανομένων των Pierre-Auguste Renoir, Camille Pissarro και Alfred Sisley.

  Η Géraldine Lefebvre, επιμελήτρια της νέας έκθεσης που εγκαινιάζεται τον επόμενο μήνα στο Musée du Luxembourg, είπε ότι πολύ λίγα ήταν γνωστά για αυτόν.

  «Επικοινωνώ με την οικογένεια, τους απογόνους του Μονέ, και πέρασα από δημόσια και ιδιωτικά αρχεία, αλλά υπήρχαν πολύ λίγες πληροφορίες», είπε ο Λεφέβρ. «Είδα το όνομά του εδώ κι εκεί, αλλά όχι πολλά άλλα. Πραγματικά μου κέντρισε την περιέργεια».

  Σκάβοντας βαθύτερα, ο επιμελητής ανακάλυψε ότι ο Léon, όπως και ο αδερφός του, ήταν παθιασμένος με το χρώμα και ήταν βασικό πρόσωπο που βοηθούσε οικονομικά τον Claude αγοράζοντας τους πίνακές του και συστήνοντάς τον στους πλούσιους βιομήχανους που μπορούσαν να τον υποστηρίξουν.

  Ο Léon γεννήθηκε το 1836, τέσσερα χρόνια πριν από τον Claude, τον μεγαλύτερο γιο του Adolphe και της Louise-Justine Monet, και τα δύο αγόρια πέρασαν τα πρώτα τους χρόνια στο Παρίσι προτού η οικογένεια μετακομίσει στη Χάβρη της Νορμανδίας, περίπου το 1845. Σπούδασε ως χημικός και ειδικεύτηκε στον νέο τότε τομέα των συνθετικών βαφών και χρωστικών που χρησιμοποιούνται για το χρωματισμό υφασμάτων. Αφού μετακόμισε στη Ρουέν ως αντιπρόσωπος πωλήσεων για ένα ελβετικό εργοστάσιο που παράγει υφάσματα ινδικού τύπου, ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Βιομηχανικής Εταιρείας της Ρουέν που ιδρύθηκε το 1872.

 «Ήταν ενδιαφέρον να δούμε ότι ο Léon ενδιαφερόταν για τη χημεία των χρωστικών και των βαφών, ενώ ο Claude ενδιαφέρονταν για την καλλιτεχνική χρήση του χρώματος», είπε ο Lefebvre. «Ο Λεόν είχε επίγνωση της σημασίας της δουλειάς του αδερφού του και τον στήριζε όταν ήταν φτωχός και δύσκολα είχε την οικονομική δυνατότητα να φάει».

  Ο Λεόν άρχισε να συλλέγει έργα – κυρίως ιμπρεσιονιστικά έργα – απευθείας από τους αγωνιζόμενους καλλιτέχνες που γνώρισε μέσω του αδελφού του και τους ενθάρρυνε να λάβουν μέρος σε τοπικές εκθέσεις για μεγαλύτερη έκθεση.

  Η υποστήριξή του σε αυτό που έγινε γνωστό ως ζωγράφοι της Σχολής της Ρουέν ενθάρρυνε άλλους να αγοράσουν έργα από το εκκολαπτόμενο ριζοσπαστικό κίνημα τέχνης που ξεκίνησε επίσημα το 1874 με μια επίδειξη στο Παρίσι αποτελούμενη από έργα που απορρίφθηκαν από την επιδραστική Ακαδημία των Καλών Τεχνών - τους τότε διαιτητές. καλλιτεχνικού γούστου. Το όνομά του προήλθε από μια προσβολή του δημοσιογράφου και θεατρικού συγγραφέα Louis Leroy που περιέγραψε σαρκαστικά τον πίνακα του Monet Impression, Sunrise ως χειρότερο από σκίτσα για ταπετσαρία. Ο Léroy επινόησε τη λέξη «ιμπρεσιονιστής», η οποία κόλλησε.

Πηγές

The Guardian.com

Το μουσείο Αντιβουνιώτισσας μέσα σε μια αγιογραφία του Τζανκαρόλα

Νυμφώνα φεύγει κ(αι) προς άσκησιν τρέχει.

 Στην λεπτομερέστατη αγιογραφία του Αγίου Άλεξίου που  βρίσκεται στο βυζαντινό μουσείο της Κέρκυρας, σε μια από τις σκηνές του βίου του, κρύβεται μια απεικόνιση από το εσωτερικό του ναού της Αντιβουνιώτισσας. Οι πλάκες, η οροφή, η κεντρική θύρα που υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο μουσείο, μας δείχνουν πως ο Τζανκαρόλας αγιογραφούσε την εικόνα ενώ βρισκόταν πιθανότατα στον ίδιο χώρο του ναού.

  Λαμπροφορεμένοι συνδαιτυμόνες κάθονται γύρω από το γαμήλιο τραπέζι, σε πολυτελές δωμάτιο με μεγάλο σκαλιστό τζάκι. Ένας υπηρέτης φέρνει πιατέλα με ψητό, ένω ορχήστρα από πέντε όργανα παίζει σε ειδικό χώρο. Στο βάθος από ανοιχτή πόρτα δεξιά διακρίνεται η κρεβατοκάμαρα, όπου συζητά ζωηρά το νιόπαντρο ζευγάρι. Δεξιότερα ακόμη ο Άγιος εικονίζεται άλλες δύο φορές, με φωτοστέφανο, και ντυμένος τα απλά ρούχα του προσκυνητή. Στο πρώτο επίπεδο κρατά ειλητάριο με χωρίο από το 41ο ψαλμό.

Πηγές 

Μουσείο Αντιβουνιώτισσας

Ισραηλινοί αρχαιολόγοι ανασκάπτουν πρόσφατα έναν τάφο που πιστεύεται ότι κρατά τη γυναίκα που βοήθησε στη γέννηση του μωρού Ιησού

Μια επιγραφή χαραγμένη σε πέτρα στα αρχαία ελληνικά που φέρει το όνομα της Σαλώμης μέσα στον τάφο της Σαλώμης. Φωτογραφία από τον Menahem Kahana / AFP μέσω Getty Images

 Όταν οι λεηλάτες εισέβαλαν σε μια ταφική σπηλιά στην Ιουδαία Πεδιάδα του Ισραήλ τη δεκαετία του 1980, ξεκίνησαν μια αλυσίδα ανασκαφών που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

 Πρώτα ακολούθησε μια παρατεταμένη ανασκαφή με επικεφαλής την Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ (IAA) που χαρακτήρισε την τοποθεσία ως Σπήλαιο Σαλώμης, λόγω της πεποίθησης ότι χρησίμευε ως τόπος ανάπαυσης για τη μαία του Ιησού. Τώρα, η ίδια κυβερνητική οντότητα επεκτείνει την ανασκαφή της για να επικεντρωθεί στο συνδεδεμένο ταφικό συγκρότημα 2.000 ετών μιας πλούσιας οικογένειας.

«Μόλις ολοκληρωθούν οι εργασίες αποκατάστασης και ανάπτυξης, ο προαύλιος χώρος και το σπήλαιο θα ανοίξουν για το κοινό», δήλωσε ο Saar Ganor, διευθυντής της IAA.

Με μια αυλή που εκτείνεται σε περισσότερα από 3.700 τετραγωνικά πόδια, μωσαϊκά δάπεδα και εισόδους σπηλαίων περίτεχνα σκαλισμένες με ρόδακες και ρόδια, ο ταφικός θάλαμος πιστεύεται ότι προέρχεται από τη ρωμαϊκή περίοδο πριν καταληφθεί από ένα χριστιανικό παρεκκλήσι.

 Η IAA το έχει περιγράψει ως έναν από τους πιο εντυπωσιακούς ιδιωτικούς χώρους ταφής που έχουν αποκαλυφθεί στη χώρα. Ο σχεδιασμός και η διάταξη είναι απόδειξη, προσθέτουν οι αρχαιολόγοι, ότι η υπεύθυνη οικογένεια ήταν εξαιρετικά εύπορη και ικανή να επενδύσει για μια παρατεταμένη χρονική περίοδο.

 «Ο οικογενειακός τάφος βεβαιώνει ότι οι ιδιοκτήτες του ήταν μια οικογένεια υψηλού επιπέδου στην Ιουδαϊκή Shefelah κατά τη δεύτερη περίοδο του ναού», ανέφερε η IAA σε δελτίο τύπου. «Η λατρεία της Σαλώμης, που καθαγιάστηκε στον Χριστιανισμό, ανήκει σε ένα ευρύτερο φαινόμενο, σύμφωνα με το οποίο οι χριστιανοί προσκυνητές του 5ου αιώνα μ.Χ. συναντούσαν και αγιοποίησαν εβραϊκούς χώρους».

  Αυτή η διαδικασία αγιασμού έχει αποσαφηνιστεί στον χώρο με την αποκάλυψη μιας μικρής αγοράς έξω από το σπήλαιο που, μεταξύ άλλων, πουλούσε πήλινους λύχνους στους επισκέπτες, αυτούς που έχουν βρεθεί από εκατοντάδες στο σπήλαιο. Στο εσωτερικό, ένα εσωτερικό παρεκκλήσι αφιερωμένο στη Σαλώμη είναι γεμάτο με σταυρούς και επιγραφές γραμμένες ελληνικά, συριακά και αραβικά, που αποδεικνύουν τη σημασία του χώρου από τη βυζαντινή εποχή έως την ισλαμική περίοδο.

 Η χριστιανική πίστη υποστηρίζει ότι η Σαλώμη καταγόταν από τη Βηθλεέμ και κλήθηκε να βοηθήσει να ελευθερώσει τον Ιησού. Έγινε οπαδός του Ιησού και αναφέρεται στα ευαγγέλια.

  Η ανασκαφή αποτελεί μέρος του Judean Kings Trail, ενός κυβερνητικού έργου που συγκεντρώνει σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους που εκτείνονται σε 60 μίλια. Το εγχείρημα, ωστόσο, είναι αμφιλεγόμενο δεδομένου ότι βρίσκεται έξω από τα κατεχόμενα εδάφη του Ισραήλ και η IAA έχει επικριθεί για τη συνέχιση του έργου της χωρίς τη διαβούλευση με ντόπιους Παλαιστίνιους.

Πηγές

Newsartnet.com

Μια ομάδα μαθητών της όγδοης τάξης σε μια εκδρομή κοντά στο Τελ Αβίβ σκόνταψε πάνω σε ένα ιερό αιγυπτιακό φυλαχτό 3.000 ετών

 

Ο σκαραβαίος Αζόρ. Φωτογραφία: Gilad Stern / Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ.

 Μαθητές σε μια εκδρομή που διοργάνωσε η Ισραηλινή Αρχή Αρχαιοτήτων (IAA) στο Azor, πέντε μίλια νοτιοανατολικά του Τελ Αβίβ, είδαν την αρχαιολογία σε δράση όταν ο αρχηγός της ομάδας Gilad Stern συνέβη σε ένα φυλαχτό 3.000 ετών.

 Ο Stern καθοδηγούσε μαθητές της όγδοης τάξης στην τρίτη ετήσια αποστολή του IAA, εκπαιδεύοντάς τους για τα αρχαιολογικά ευρήματα γύρω από το Azor και όχι μόνο, όταν είδε αυτό που αρχικά φαινόταν σαν ένα χαμένο παιχνίδι στο έδαφος. «Μια εσωτερική φωνή μου είπε: «Σήκω και αναποδογυρίστε το»», είπε ο Στερν στην Jerusalem Post . «Έμεινα έκπληκτος: ήταν ένας σκαραβαίος με ξεκάθαρα εγχάρακτη σκηνή, το όνειρο κάθε ερασιτέχνη αρχαιολόγου. Οι μαθητές ήταν πραγματικά ενθουσιασμένοι!»

 Το φυλαχτό είναι σμιλεμένο σε σχήμα σκαθαριού κοπριάς, ενός εντόμου που θεωρείται σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς ως παντοδύναμος θεός δημιουργός που ενσαρκώνει τόσο τη φθορά όσο και την αναγέννηση, καθώς επωάζει τα αυγά του στα απόβλητα άλλων ζώων. Το επίπεδο πρόσωπο του φυλαχτού έχει δύο φιγούρες: η μία με ένα επίμηκες κεφάλι, που υποδηλώνει το στέμμα του Αιγύπτιου Φαραώ, ο οποίος φαίνεται να δίνει δύναμη στην άλλη ελαφρώς σκυμμένη φιγούρα.

Μαθητές σε μια εκδρομή που διοργάνωσε η Ισραηλινή Αρχή Αρχαιοτήτων (IAA) στο Azor, πέντε μίλια νοτιοανατολικά του Τελ Αβίβ, είδαν την αρχαιολογία σε δράση όταν ο αρχηγός της ομάδας Gilad Stern συνέβη σε ένα φυλαχτό 3.000 ετών.

 Ο Stern καθοδηγούσε μαθητές της όγδοης τάξης στην τρίτη ετήσια αποστολή του IAA, εκπαιδεύοντάς τους για τα αρχαιολογικά ευρήματα γύρω από το Azor και όχι μόνο, όταν είδε αυτό που αρχικά φαινόταν σαν ένα χαμένο παιχνίδι στο έδαφος. «Μια εσωτερική φωνή μου είπε: «Σήκω και αναποδογυρίστε το»», είπε ο Στερν στην Jerusalem Post . «Έμεινα έκπληκτος: ήταν ένας σκαραβαίος με ξεκάθαρα εγχάρακτη σκηνή, το όνειρο κάθε ερασιτέχνη αρχαιολόγου. Οι μαθητές ήταν πραγματικά ενθουσιασμένοι!»

 Το φυλαχτό είναι σμιλεμένο σε σχήμα σκαθαριού κοπριάς, ενός εντόμου που θεωρείται σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς ως παντοδύναμος θεός δημιουργός που ενσαρκώνει τόσο τη φθορά όσο και την αναγέννηση, καθώς επωάζει τα αυγά του στα απόβλητα άλλων ζώων. Το επίπεδο πρόσωπο του φυλαχτού έχει δύο φιγούρες: η μία με ένα επίμηκες κεφάλι, που υποδηλώνει το στέμμα του Αιγύπτιου Φαραώ, ο οποίος φαίνεται να δίνει δύναμη στην άλλη ελαφρώς σκυμμένη φιγούρα.

Πηγές

Newsartnet.com

Περισσότεροι από 2.500 αρχαιολόγοι έχουν ενωθεί για να απαιτήσουν από το Βρετανικό Μουσείο να επιστρέψει την πέτρα της Ροζέτα στην Αίγυπτο

 

Οι επισκέπτες βλέπουν την πέτρα Rosetta στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Φωτογραφία: Amir Makar/AFP μέσω Getty Images.

 Με νέα αναφορά, μια ομάδα αρχαιολόγων καλεί το Βρετανικό Μουσείο να επαναπατρίσει την Πέτρα της Ροζέτας πίσω στην Αίγυπτο.

 Ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο, η εκστρατεία που προτρέπει τον Αιγύπτιο πρωθυπουργό Mostafa Madbouly να υποβάλει επίσημο αίτημα για την επιστροφή της πέτρας και 16 άλλων αντικειμένων που αφαιρέθηκαν από τη χώρα με παράνομα ή ανήθικα μέσα. Το έγγραφο έχει ήδη συγκεντρώσει περισσότερες από 2.500 υπογραφές. 

 Η πέτρα της Ροζέτας ανακαλύφθηκε το 1799, το έτος μετά την εισβολή του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, από έναν Γάλλο αξιωματικό που επέβλεπε μια ανασκαφή στην πόλη Ρασίντ στο Δέλτα του Νείλου. Με κείμενα σε τρεις διαφορετικές γλώσσες—ελληνικά, δημοτικά και αιγυπτιακά ιερογλυφικά—το αντικείμενο θεωρήθηκε ως ένα διαπολιτισμικό μεταφραστικό κλειδί που θα μπορούσε να δώσει πρωτοφανείς γνώσεις για τους αρχαίους πολιτισμούς.

 Άλλες χώρες είδαν επίσης τις δυνατότητες στην πέτρα. Όταν οι Γάλλοι παραδόθηκαν στους Βρετανούς στη Συνθήκη της Αλεξάνδρειας το 1801, παρέδωσαν επίσης πολλά ιστορικά κειμήλια, συμπεριλαμβανομένης της πέτρας. Στη συνέχεια, τα αντικείμενα μεταφέρθηκαν στο Βρετανικό Μουσείο, όπου παραμένουν έκτοτε. 

 «Η κατάσχεση της πέτρας της Ροζέτα, μεταξύ άλλων αντικειμένων, είναι μια πράξη καταπάτησης της αιγυπτιακής πολιτιστικής περιουσίας και ταυτότητας και είναι άμεσο αποτέλεσμα πολιτιστικής αποικιακής βίας κατά της αιγυπτιακής πολιτιστικής κληρονομιάς», αναφέρεται στην αναφορά. «Η παρουσία αυτών των αντικειμένων στο Βρετανικό Μουσείο μέχρι σήμερα υποστηρίζει προηγούμενες αποικιακές προσπάθειες πολιτιστικής βίας».

 «Η ιστορία δεν μπορεί να αλλάξει», συνεχίζει το έγγραφο, «αλλά μπορεί να διορθωθεί, και παρόλο που η πολιτική, στρατιωτική και κυβερνητική κυριαρχία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αποσύρθηκε από την Αίγυπτο πριν από χρόνια, ο πολιτιστικός αποικισμός δεν έχει ακόμη τελειώσει».

 Όταν έφτασε στο Artnet News, ένας εκπρόσωπος του Βρετανικού Μουσείου εξήγησε σε δήλωση ότι δεν υπήρξε ποτέ επίσημο αίτημα από την αιγυπτιακή κυβέρνηση για την επιστροφή της πέτρας της Ροζέτας. «Το Βρετανικό Μουσείο εκτιμά πολύ τις θετικές συνεργασίες με συναδέλφους σε όλη την Αίγυπτο», προστίθεται στην ανακοίνωση.

 Ενώ η ώθηση για την αποκατάσταση αντικειμένων που έχουν κλαπεί κατά τη διάρκεια περιόδων αποικισμού έχει αποκτήσει δυναμική σε χώρες σε όλο τον κόσμο, η βρετανική κυβέρνηση έχει δείξει ελάχιστη διάθεση να αποχωρήσει από τους πολλούς θησαυρούς που προέρχονται από ανήθικες πηγές στο μεγαλύτερο πολιτιστικό της ίδρυμα. Μόλις αυτή την εβδομάδα, η νεοεκλεγείσα πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Liz Truss δήλωσε ότι δεν υποστηρίζει την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα από το Βρετανικό Μουσείο. 

 «Το κοινό δεν θα δεχτεί να εκπροσωπείται τέτοια πολιτιστική βία στα δικά του μουσεία», είπε η Χάνα. «Οι άνθρωποι δεν θα βλέπουν πλέον αυτά τα μουσεία ως πολιτιστικούς θεσμούς, αλλά ως θεσμούς εγκλήματος». 

Πηγές

Taylor Dafoe Newsartnet.com