Λυκούργος Κογεβίνας Η Ζωή και το Έργο του

  Ο Λυκούργος Κογεβίνας γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1887. Ήταν γιος του Κερκυραίου ποιητή και μεταφραστή Νίκου Κογεβίνα (1856–1897), ο οποίος ήταν γνωστός στους καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής του με το ψευδώνυμο Γλαύκος Πόντιος.

Λαχαναγορά Βερόνας, 1919Οξυγραφία, 19,5 x 22,5 εκ

  Όφείλει τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα στο ζωγράφο της 《Λιτανείας του Αγίου Σπυρίδωνος》 Σπύρο Σαμαρτζή. Συνδέθηκε φιλικά με τους συμπατριώτες του ζωγράφους Βικέντιο Μποκατσιάμπη και Άγγελο Γιαλλινά.

Παναγία των Παρισίων Οξυγραφία και υδρόχρωμα σε χαρτί, 21 x 27,5 εκ

 

  Σε ηλικία 16 ετών πήγε στη Ρώμη για να μελετήσει από κοντά τα κλασικά έργα τέχνης της ιταλικής πρωτεύουσας. Το 1904 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, μαζί με το μεγαλύτερο αδελφό του, για να σπουδάσει χαλκογραφία στην Ακαδημία Ζυλιάν.Το ενδιαφέρον του στην αρχή στράφηκε κυρίως στην κλασική ζωγραφική αντιγράφοντας έργα μεγάλων καλλιτεχνών που βρίσκονται στο Λούβρο.

Τοπίο από την Κέρκυρα, πριν το 1920Λάδι σε μουσαμά, 89 x 130

 Δούλεψε υπό τη παρακολούθηση του Λωράνς πέντε ολόκληρα χρόνια.  Εμφανίστηκε για πρώτη φορά με μερικά έργα του στην Αθήνα, στον 《Παρνασσό》με κερκυραϊκά τοπία, εντυπώσεις απο την Αττική και το Παρίσι. Την ίδια εποχή δημοσίευσε τα σχέδιά του Παραλία Λοκρίδος και Ποταμός Κέρκυρας στο περιοδικό Παναθήναια.

  Στη πρώτη του αυτή έκθεση, που συζητήθηκε σόβαρα τότε σαν καλλιτέχνης, παρουσίασε και μερικές χαλκογραφίες του.

  Με το τέλος της θητείας του, έφυγε για το Μόναχο. Εκεί γνώρισε τα χαρακτικά του Ντύρερ και εντυπωσιάστηκε τόσο από αυτά ώστε αποφάσισε να αφοσιωθεί στη χαρακτική. Το 1913 εγκαταστάθηκε και πάλι για έναν χρόνο στο Παρίσι, αφού στο μεταξύ υπηρέτησε ως έφεδρος υπολοχαγός στους Βαλκανικούς Πολέμους. Πριν από την επιστροφή του στο Παρίσι, συμμετείχε σε έκθεση του Συνδέσμου Ελλήνων Καλλιτεχνών, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος.

 Όταν τελείωσε ο πόλεμος ξαναέφυγε για το Παρίσι. Ακολούθησε τότε νέος πόλεμος, νέα επιστράτευση και εκ νέου ταξίδι στο Παρίσι, το τρίτο.  Τότε ο ζωγράφος θα εκθέσει τα έργα του στο  《 Σαλόν ντεζ άρτιστ Φρανσαί 》και παράλληλα σε ατομικές εκθέσεις.

 Έκθέτει τοπία ελληνικά (λάδια και χαλκογραφίες) που σχολιαζονταί ζωηρά, αρέσουν και αγοράζονται ακριβά. Το 1925 έρχεται η πρώτη ηθική αναγνώριση. Την εποχή αυτή παρουσιάζει στην Έκθεση Διακοσητικών Τέχνων μερικά πανό ντεκορατίφ με στιλιζαρισμένες βάρκες και πέρνει ένα τιμητικό δίπλωμα με χρυσό μετάλλιο. Και αυτό ήταν ο προάγγελος του παρασήμου της Λεγεώνας της Τιμής που θα πάρει αργότερα για την καλλιτεχνική του προσφορά.

  Το 1914, ο Κογεβίνας έγινε μέλος της «Συντροφιάς των Εννέα», μιας κερκυραϊκής καλλιτεχνικής ομάδας με πρωτοποριακές πνευματικές αναζητήσεις, η οποία εξέδιδε το περιοδικό Κερκυραϊκή Ανθολογία. 

Κερκυραϊκή Ανθολογία 1917, Ιδιωτική Συλλογή Έλενα Παπάζη

Από τα περιεχόμενα του τέυχους 1917, Κερκυραϊκη Ανθολογία

Από τα περιεχόμενα του τέυχους 1917, Κερκυραϊκή Ανθολογία

  Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε το 1915, στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», όπου παρουσίασε χαλκογραφίες από τον πόλεμο, και μια σειρά εντυπώσεων απο τη Σαντορίνη που την έκριναν ως τολμηρή. Το 1916 παρουσίασε έργα του στο Ζάππειο, μαζί με τον Βυζάντιο, τον Λύτρα, τον Παρθένη, τον Μαλέα, κ.ά., με μερικές συνθέσεις του από το Άγιον Όρος, με την ευκαιρία της Γαλλοελληνικής έκθεσης, που οι περισσότερες αγοράστηκαν από τον τότε Γάλλο Πρέσβυ στην Αθήνα Μπιγύ.

 Το 1918, πήγε εθελοντής στη Βόρειο Ήπειρο, ως υπασπιστής του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, ενώ από την κυβέρνηση Βενιζέλου ορίστηκε ζωγράφος του Στρατού, οπότε και φιλοτέχνησε πολλά έργα με πολεμικά θέματα.

  Τον Δεκέμβριο του 1918, πραγματοποίησε μεγάλη ατομική έκθεση με εκατό έργα, ζωγραφικά και χαρακτικά. Το φιλότεχνο κοινό της Αθήνας τον χαρακτήρισε «άριστο». Δεν έλειψαν ωστόσο και τα επικριτικά σχόλια από συντηρητικούς τεχνοκριτικούς που τον κατέταξαν, μαζί με τον Κωνσταντίνο Παρθένη, στους «αντάρτες της τέχνης»

 Το 1919 νυμφεύθηκε την εικοσάχρονη τότε Μιχαήλα ή Μικέττα Αβέρωφ (1900–1977), συγγενή του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ και εξαδέλφη του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα. Τα χρόνια του έγγαμου βίου του με την Αβέρωφ, που κράτησε έως το 1933, τα πέρασε στο Παρίσι. 

 Ένας κλάδος στον οποίο ο Κογεβίνας επιδόθηκε με επιτυχία είναι η διακοσμητική του βιβλίου.

  Στη γαλλική πρωτεύουσα, ο Κογεβίνας, που είχε μάθει καλά την τέχνη της τυπογραφίας, άνοιξε δικό του εκδοτικό οίκο για να κυκλοφορήσει καλλιτεχνικές εκδόσεις και επιστολικά δελτάρια (καρτ ποστάλ) με ελληνικά θέματα.

Άγιον Όρος (λεύκωμα) - Μονή Βατοπεδίου, 1922Οξυγραφία σε χαρτί, 17,9 x 27,5 εκ.

  

 Από το 1925 είχε καταπιαστείμε την έκδοση μιας σειράς από καλλιτεχνικά λευκώματα. Πρώτο στη σειρά τυπώθηκε το ' Άγιον Όρος ' με χαλκογραφίες του ζωγράφου και πρόλογο του καθηγητή Φουζέρ, η  ' Βυζαντινή Ελλάδα ', με πρόλογο του καθηγητή Μιλέ και τέλος, η ' Κέρκυρα', μια θαυμάσια έκδοση με κείμενο της Μαρίας Ασπιώτη και του Ρενέ Πυω. Η τελευταία αυτή έκδοση είναι αφιερωμένη στην ιστορία του νησιού της Αρμονίας και είναι διακοσμημένο με χαλκογραφίεςκαμωμένες από τη βάση παλαιών χαρακτικών έργων Άγγλων καλλιτεχνών.

Άγιον Όρος (λεύκωμα) - Μονή Διονυσίου, 1922Οξυγραφία σε χαρτί, 19,3 x 26,2 εκ.

  

 Τον Μάρτιο του 1931, ήταν υποψήφιος για την Έδρα Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, μαζί με τον Άγγελο Θεοδωρόπουλο και τον Γιάννη Κεφαλληνό, ο οποίος και τελικά εκλέχτηκε. Το 1933 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και ένα χρόνο αργότερα, γνώρισε τη δεύτερη σύζυγό του, την τριαντάχρονη τότε Αλεξάνδρα Γεωργαντά. Το σπίτι του στην οδό Δεινοκράτους, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη, σώζεται έως σήμερα.

Οικία Λυκούργου ΚογεβίναΟδός Δεινοκράτους 91 & Παπαδήμα 1 & Δημοχάρους, Κολωνάκι.Αρχιτέκτων μηχανικός: Κώστας Κιτσίκης 

 N.Kavadas 

Αγιον Όρος (λεύκωμα) - Μονή Δοχειαρίου, 1922Οξυγραφία σε χαρτί, 17,8 x 26,2 εκ.

 Τη δεκαετία του 1930 ο Κογεβίνας προσβλήθηκε από φυματίωση. Συνέχισε ωστόσο να εργάζεται σκληρά. Το 1933, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, συμμετείχε με τον Γαλάνη, τον Κεφαλληνό, τον Ζαβιτσιάνο (που είχε στο μεταξύ πεθάνει) και τον Θεοδωρόπουλο σε μεγάλη έκθεση χαρακτικών στην αίθουσα τέχνης «Στούντιο» της Αθήνας. Την ίδια χρονιά εικονογράφησε το βιβλίο του Καμπούρογλου Αἱ Ἀθῆναι ποὺ φεύγουν. Έως το 1939 δημοσίευσε μερικές ακόμα χαλκογραφίες του στο περιοδικό Νέα Εστία και εικονογράφησε δύο ακόμη βιβλία: Η οικογένεια Μάρμορα του Σπυρίδωνα Θεοτόκη (1937) και Καράβια του Αγώνος (1938). Μάλιστα, για την εικονογράφηση της Οικογένειας Μάρμορα, τιμήθηκε με το βραβείο του Υπουργείου Παιδείας (1938).

  Το 1932  μένει οριστικά στην Αθήνα, νοικιάζει σπίτι στην οδό Διονυσίου Αεροπαγίτου, ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη.

 Το λάδι είναι βαρύ για να δώσει τη διαφάνεια της ελληνικής ατμόσφαιρας και ο Κογεβίνας το αντικαθιστά με την υδατογραφία.

 Το καλοκαίρι του 1939, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Έναν χρόνο, αργότερα ο Λυκούργος Κογεβίνας άφησε την τελευταία του πνοή. Ο συνάδελφός του Περικλής Βυζάντιος, στον επικήδειο που εκφώνησε, χαρακτήρισε τον ζωγράφο και χαράκτη ως τον πρώτο «που έδειξε στους ζωγράφους το δρόμο των νησιών με τα άσπρα σπίτια, τη Σαντορίνη με τα κόκκινα βράχια, τα μοναστήρια με τα υψηλά κυπαρίσσια στις κορφές των βουνών, ολόκληρο το υλικό του ελληνικού υπαίθρου».

  Ο Λυκούργος Κογεβίνας θεωρείται ως αυτός που εισήγαγε στην Ελλάδα την τεχνική της οξυγραφίας. Μαζί με τους συμπατριώτες του Ζαβιτσιάνο και Βεντούρα, συγκαταλέγεται στους πρωτεργάτες της ελληνικής χαρακτικής. Η τέχνη του, κατά την πιο δημιουργική περίοδο 1908–1925, συνέβαλε πάρα πολύ στην εδραίωση της ελληνικότητας στη νεοελληνική καλλιτεχνική ζωή. Απέδωσε το ελληνικό τοπίο χρησιμοποιώντας ευρωπαϊκή τεχνική αλλά και μοναδική ελληνική χροιά.

Άγιον Όρος (λεύκωμα) - Μονή Παντοκράτορος, 1922Οξυγραφία σε χαρτί, 19,3 x 26,2 εκ.

Ακρόπολη Λάδι σε μουσαμά, 60 x 82 εκ.

Η Μάχη του Σκρα, 1918 Λάδι σε μουσαμά, 73 x 100 εκ.

Το αρχοντικό Κογεβίνα στη Κέρκυρα, Λόφος Κογεβίνα

  Σε μια έκταση 8000 τετραγωνικά μέτρα, τριγυρισμένο από εντυπωσιακά πανύψηλα δέντρα βρίσκεται το αρχοντικό Κογεβίνα. Η οικογένεια Κογεβίνα κατάγεται από το Σπλίτ της Δαλματίας, ήρθε στη Κέρκυρα το 1705 π. και ήταν γνωστή για τα - ενεννηνταενιά και ένα χρυσό, σπίτια ..- που είχε.

 Ο Λυκούργος Κογεβίνας υπήρξε ένας από τους ρωμαλεότερους εκπροσώπους της κερκυραικής ζωγραφικής τόσο στο σχήμα όσο και στη βαθύτερη ουσία του έργου του.

   Ένας από τους ελάχιστους καλλιτέχνες στο κόσμο που δεν αγαπούσαν και δεν ένιωσαν τη μουσική. Και όμως παρατηρούμε την ύπαρξη δύο βασικών στοιχείων της μουσικής, του ρυθμού και της αρμονίας. Τα έργα του είτε ελαιογραφία είναι, είτε χαλκογραφία, είτε υδατογραφία έχει ρυθμό στη σύνθεση του και αρμονία στη φωτιστική του οργάνωση και στη παράθεση των χρωματικών τόνων.

 Προτίμησε τα κυπαρίσσια που φρουρούν τις παλιές εκκλησίες παρά τις προσωπογραφίες επιφανών και μη ανθρώπων, ο άνθρωπος ως αντικείμενο δεν τον απασχόλησε ποτέ. Τα τοπία του εκπέμπουν μια ατμόσφαιρα γαλήνης, έχουν τη πνευματικότητα της ιστορίας του, το θέλγητρο της φυσικής του ομορφίας και τη γοητεία της ερημιάς του.

Copyright  Έλενα Παπάζη

Πηγές 

Κερκυραϊκή Ανθολογία, 1917

Εθνική πινακοθήκη

Βικιπαίδια

Τοπωνύμια, Γ. Σουρτζίνος

Νikias.gr

Κερκυραϊκά χρονικά, 1955,Δ.Καλλονά σελ 51

Ο Ναός της Αρτέμιδος και οι αρχαιολογικές ανασκαφές της

 

 Μερικά ερείπια είχαν  πρωτοβρεθεί κατά τους Ναπολεόντιους Πολέμους από στρατιώτες του στρατηγού των Γάλλων Φρανσουά Ξαβιέ Ντονζελό, καθώς έσκαβαν, ετοιμάζοντας όρυγμα μάχης.

 Το τυχαίο έβρημα ανακοινώνεται από την αθηναϊκή εφημερίδα Εμπρός με μια σύντομη ανταπόκριση από τη Κέρκυρα: 

Ανεύρεσις μεγάλου αγάλματος εν Κέρκυρα. Ούχι μακράν της βορειοανατολικής όχθης του κατα Θουκυδίδην Υλλαϊκού λιμένος του νυν καλούμενου Λίμνης Χαλικιόπουλου και σχεδόν εις το μέσον της ευθείας της ενούσης την Μονήν των Αγίων Θεοδώρων μετά των ερειπίων της εκκλησίας Νερατζίχας, όπου εβρίσκονται τα κτήματα του Φιλίππου Αρταβάνη...

 

Το ξεκίνημα της Ανασκαφης στη Γαρίτσα, Errinerungen

 Η κατάσταση της Αρχαιολογικής υπηρεσίας τη κοντινή περίοδο (1906-1907) έδειχνε να ενεργεί προς το συμφέρον των αρχαιολογικών ευρημάτων με ιδιαίτερο ζήλο, καθώς τότε ήταν που με δική της οικονομική δαπάνη και με ταχύτατο, για τα συνήθη ελληνικά δεδομένα ρυθμό, η Αρχαιολογική Εταιρεία, καυασκεύασε στη Κέρκυρα νέο αρχαιολογικό μουσείο ώστε να φιλοξενίσει τα συσσωρευμένα αρχαία που είχαν βρεθεί κοντά στο Μενεκράτειο μνημείο και άλλες αρχαιότητες απο πολλές περιοχές της πόλης και των περίχωρων ,τα οποία βρισκόταν στο υπόγειο του κτιρίου της παλιάς Ιονίου Ακαδημίας.

   Η στελέχωση όμως κατα τη περίοδο 1907 με 1910 παρόλες τις οργανωτικές τότε προσπάθειες για προσλήψεις παρουσίαζε πάρα πολλές ελλείψεις και αυτό φαίνεται με την ύπαρξη ενός και μόνον υπεύθυνου στην εφορεία αρχαιοτήτων για τον γεωγραφικό χώρο Αιτολοακαρνανίας, Ηπείρου, Κερκύρας, Παξών, Λευκάδας και Ιθάκης.

    Για τη θέση αυτή προσλήφθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1910 ο Φρειδερίκος Βερσάκης. Γεννήθηκε το 1879 στο Πειραιά από γονείς Ιταλικής καταγωγής. Ο πατέρας του Σαλβατόρε Βερσάκης, είχε μια επιχείρηση κατασκεύης αμαξών.

  Την περίοδο που ήρθαν στο φως τα εντυπωσιακά ευρήματα στη Κέρκυρα, ο Βερσάκης ήταν απασχολημένος στην Αθήνα με τη διεξαγωγή ανασκαφής στο εκεί Ασκληπιείο και με την δημοσίευση των αποτελεσμάτων της.

  Η πρώτη αντίδραση του νεοδιορισμένου εφόρου στα ευρήματα της Κέρκυρας, χρονολογείται ένα μήνα περίπου μετά τη δημοσίευση στο Εμπρος. Τον Γενάρη του 1911 ο Βερσάκης ζητά , με επιστολή του από την Κέρκυρα, να του χορηγήσει η Αρχαιολογική Εταιρεία πίστωση πεντακοσίων δραχμών "προς ενέργειαν ανασκαφών" στο κτήμα Αρταβάνη. Η αντίδραση της υπήρεσίας στα ευρήματα όμως είχε εκδηλωθεί ακόμα πιο ακαριαία, αφού ήδη ο υπεύθυνος επιμελητής  Ιωάννης Μάρμορας είχε προχωρήσει σε περιορισμένης έκτασης ανασκαφή στο σημείο που εντοπίστηκαν οι αρχαιότητες ,με την κερκυραική ''Εφημερίδα των Ειδήσεων'' να γράφει πως ο επιμελητής μετέβει επι τόπου προς βεβαίωση ότι επρόκειτο για αναγλυφο προσόψεως ναού.

  Στο Εμπρός, μετά τη σύλληψη αρχαιοκάπηλου που κατασκεύαζε 《διάφορα πλαστά αρχαία μετάλλινα 》δίνεται η δεύτερη σύντομη είδηση για τα ευρήματα όπου αναφέρεται πως για λόγους αφαλείας : κατόπιν διαταγής του υπουργείου προς τον έφορο Κον Βερσάκην εκομίσθη εις το Μουσείον το ανευρεθέν μονόλιθον ανάγλυφον της γιγαντομαχίας, τμήμα τύμπανου αρχαιοτάτου ναού.

  Μετά τη μεταφορά του ανάγλυφου στο μουσείο ο Βερσάκης ενήργησε, από κοινού με τον Μάρμορα, νέα δοκιμαστική έρευνα στο χώρο, η οποία πρέπει να τον έπεισε πλέον για την εξέχουσα σημασία του ευρήματος, αφού τον Φεβρουάριο του 1911 επαναλαμβάνει την αίτηση του προς την Αρχαιολογική Εταιρεία για χρηματοδότηση της ανασκαφής. Η ανυπομονησία ωστόσο του Βερσάκη ήταν τέτοια, ώστε δε περίμενε καν να του αποσταλούν τα χρήματα από την Εταιρεία. Έχοντας πληροφορηθεί την έγκριση της άδειας από το υπουργείο, ξεκίνησε την ανασκαφή.

Γεώργιος Α' και Γουλιέλμος Β' στη Κέρκυρα, Σ.Μαρκεζίνης, Πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδος

 Πολύ περισσότερο από ό,τι απασχόλησαν εκείνη τη περίοδο την κοινή γνώμη στην Κέρκυρα ειδικά, και στην υπόλοιπη Ελλάδα ή στο εξωτερικό γενικότερα, τα αρχαιολογικά ευρήματα στο κτήμα Αρταβάνη, την απασχόλησε ένα άλλο γεγονός που συνδέεται με το νησί και αυτό ήταν η επικείμενη άφιξη του αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμου Β'. 

  Παρόλο που οι από το 1905 ετησίως επαναλαμβανόμενες επισκέψεις του Κάιζερ στην Κέρκυρα ήταν κατά κύριο λόγο ιδιωτικού χαρακτήρα κατά βάθος το ταξίδι του Κάιζερ στο νησί δεν αποσκοπούσε μόνο στον να πάρει στην ιδιοκτησία του το Αχίλλειο, αλλά είχε και τις πολιτικές του σκοπιμότητες. Υπήρχε επίγνωση της ισχύος  που διέθετε ο Κάιζερ ως ηγεμόνας μιας μεγάλης δύναμης, ακόμα και ως επισκέπτης σε ξένη χώρα. Χαρακτηριστικό είναι το ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο  όταν ο Γεώργιος Α' ρωτήθηκε το 1910, γιατί επίγεται να πάει στη Κέρκυρα να συναντήσει τον Γουλιέλμο Β', απάντησε: "Γιατί αν δε πάω, θα έχει την εντύπωση ότι βασιλιάς της Ελλάδας είναι εκείνος".

Ο Dorpfeld παρουσιάζει στον Κάϊζερ τα ευρύματα, Errinerungen

  Ο Κάιζερ έφθασε στη Κέρκυρα μια βδομάδα πριν την έναρξη της ανασκαφής του Βερσάκη στο κτήμα Αρταβάνη.

  Ο κόσμος της Κέρκυρας είχε δει με μεγάλη ικανοποίηση την άμεση δραστηριοποίηση του Βερσάκη εκείνη τη περίοδο, πολύ περισσότερο μάλιστα αφού τα αποτελέσματα της ανασκαφής του υπήρξαν ευθύς εξαρχής πολύ θεαματικά. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες ο νεαρός έφορος είχε τη τύχη να ανακαλύψει όλα σχεδόν τα τμήματα του τυμπάνου του μεγάλου αετώματος.

Τα εντυπωσιακά νέα από την ανασκαφή κινούν ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του του Κάϊζερ, ο οπόιος αποφάσισε να《 μεταβεί επιτοπίως ινα παρακολουθήση τας ανασκαφάς 》. 

Ο Κάϊζερ και η συνοδεία του στο χώρο των ανασκαφών, Εrrinerungen

  Πράγματι ο Γουλιέλμος πηγαίνει με τη συνοδεία του για πρώτη φορά στο χώρο των ανασκαφών όπου παρακολουθεί τις εργασίες και συζητά με τον Βερσάκη σχετικα για την αρχαία Κέρκυρα. Κατα σύμπτωση την ημέρα εκείνη η σκαπάνη των εργατών φέρνει στο φως το πιο εντυπωσιακό τμήμα του αετώματος, τη κεντρική μορφή της Γοργούς.

 Το εύρημα προκαλεί βαθύτατη εντύπωση στον Κάϊζερ ο οποίος τώρα αναζητά να βρίσκεται καθημερινά στο τόπο των ανασκαφων και πάντα με τον υπασπιστή του, όπου του υπαγορεύει συνολικά εφτά τηλεγραφήματα με αποστολή  προς τη γενική διέυθυνση των μουσείων του Βερολίνου ενημερώνοντας συνεχώς για τα νέα ευρύματα των ανασκαφών.

 Κάτι που δεν βρήκε θετικό τον Βερσάκη καθώς το θεωρούσε άδικο να δημοσιεύονται τα αποτελεσμάτα της ανασκαφής του πριν καν προλάβει να τις δημοσιεύσει ο ίδιος ο έφορος στην Ελλάδα. 

Τα πρώτα ευρήματα της ανασκαφής, Εrrinerungen

   Πιο πολύ από την απώλεια του αυτονόητου δικαιώματος του ανασκαφέα να παρουσιάσει πρώτος εκείνος τα αποτελέσματα της δουλειάς του, πρέπει να ενόχλησε τον Βερσάκη το ενδιαφέρον του αυτοκράτορα για το οικονικό υπόβαθρο της ανασκαφής. Ο Κάϊζερ προφανώς γνωρίζοντας την ανεπάρκεια των διατιθέμενων μέσων και με τις πληροφορίες ότι το δημόσιο είχε διαθέσει μόνον πεντακόσιες δραχμές, ζήτησε την άδεια να προσφέρει άλλες πεντακόσιες, προφανώς φοβούμενοςμη παύση η ανασκαφή. Μια προσφορά που, παρά τις έντονες πρώτες αντιδράσεις που υπήρχαν, τελικά έγινε δεκτή.

  Έτσι ο Κάϊζερ δε μένει μόνο στη προσφορά του για τη συνέχηση της ανασκαφής αλλά καταφέρνει να τοποθετήσει και δεύτερο αρχαιολόγο. Αρχικά ειδοποιεί τότε τηλεγραφικά τον διευθυντή του γερμανικού αρχαιολογικού ινστιτούτου της Αθήνας. W.Dorpfeld και του ζητά να παρευρεθεί στη Κέρκυρα προκειμένου να του εκθέσει τη δική του άποψη για τα ευρήματα. Μια άτυχη συγγειρία για τον Βερσάκη δημιουργείται καθως οι αντιπαραθέσεις που είχαν ξεκινήσει σε προηγούμενους χώρους ανασκαφών στην Ακρόπολη με τον διευθυντή του γερμανικού ινστιτούτου φαίνεται να συνεχίζουν και στο νησί. Μια ανασκαφή για δυο διευθυντές με έντονο παρελθόν δε θα είχε γερή βάση. Πόσο μάλλον όταν η ίδια η φύση της παράτυπης ανασκαφικής άδειας, με την έννοια του ότι είχε χορηγηθεί όχι μόνον χωρίς να έχει ακολουθηθεί η καθιερωμένη διαδικασία, αλλά και χωρίς να ληφθεί υπ όψη η ισχύουσα νομοθεσία θα καθιστούσε στη συνέχεια αναπόφευκτη τη δημιουργία σοβαρών προβλημάτων και τεχνικής φύσεως.

  Η μεγάλη σύγκρουση δε θα καθυστερήσει, καθώς παρά τις προσπάθειες και από μεριά πολιτικής να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον οι δυο αρχαιολόγοι δε βρίσκουν κοινά σημεία. Έτσι προκύπτει και βγαίνει στο φως της δημοσιότητας το περιστατικό που έγινε γνωστό ως '' Η βαλίτζα του αρχαιολόγου'' και πως ανακαλύφθησαν τα εντός αυτής αρχαία κοσμήματα. Μια δημοσίευση που είχε γνωστοποιήσει προς τα έξω ο Βερσάκης σε βάρος του Dorpfeld με τη βαλίτζα του δεύτερου να ταξιδεύει προς Κέρκυρα από Λευκάδα με τη συνοδεία μιας κυρίας και αφού ανειχθεί μετά από έλεγχο του πλοίου να βρεθούν στο εσωτερικό εκτός από ρούχα και ένα κυτίο με ένα χρύσο αρχαίο βραχιόλι μεγάλης αξίας ένα περιδέραιο επίσης χρυσό μεγάλης αξίας( της Πηνελόπης ) καθώς και άλλα κοσμήματα.

  Προσπαθώντας ο Βερσάκης να κατηγορήσει τον Dorpfeld ως αρχαιοκάπηλο το μόνο που κατάφερε ήταν να τον εξυμνήσουν δημοσιογράφοι, πολιτικοί και αρχαιολόγοι πως στα χέρια του αρχαιολόγου Dorpfeld τα κοσμήματα θα είχαν τη μεγαλύτερη ασφάλεια από ότι αν βρισκόταν στο Εθνικό Μουσείο. Με αυτό το τρόπο ο Βερσάκης αντί να δημιουργήσει το σκάνδαλο που επιθυμούσε, αντιθέτως βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μετατεθεί από τη θέση του μετά από επέμβαση της γερμανικής διπλωματίας.

  Η ανασκαφή στη Γαρίτσα συνεχίστηκε από τον Dorpfeld, μετά τα επεισόδια που μεσολάβησαν, για έναν περίπου μήνα, ως τις αρχές Ιουνίου 1911.

👇

Η ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ

 Ο ναός της Άρτεμης είναι ένας αρχαϊκός ελληνικός ναός, κτισμένος περί το 580 π.Χ. στην αρχαία πόλη της Κόρκυρας (σημερινή Γαρίτσα). Ο ναός ήταν αφιερωμένος στην Άρτεμη και είναι ο πρώτος γνωστός δωρικός ναός, που οικοδομήθηκε από πέτρα. Επίσης είναι το πρώτο κτήριο, που ενσωμάτωσε όλα τα στοιχεία του δωρικού ρυθμού στην αρχιτεκτονική. Λίγα γλυπτά ελληνικών ναών έχουν επιζήσει από την αρχαϊκή περίοδο και τα μεγάλα μέρη της σύνθεσης από το αέτωμά του είναι τα πρωϊμότερα σημαντικά ευρήματα.

 Ο ναός είναι ψευδοδίπτερος. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους της εποχής του. Η ορθογώνια περίμετρός του έχει διαστάσεις 23,46 μ. Χ 49 μ. με είσοδο από τα ανατολικά, όπως όλοι οι αρχαίοι ναοί, ώστε το φως να εισχωρεί το πρωί.

  Η πρόσοψη του ναού ήταν διακοσμημένη με μετόπες· υπολείμματά τους με τον Αχιλλέα και τον Μέμνονα βρέθηκαν στα αρχαία ερείπια. Ο ναός έχει κεντρική θέση στην αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική και είναι ένα από τα 150 αριστουργήματα της Δυτικής αρχιτεκτονικής. Ένας ναός με όμοια διακοσμητικά στοιχεία υπάρχει στο Σάντο Ομομπόνο, κοντά στον Τίβερη της αρχαίας Ρώμης, της εποχής των Ετρούσκων και η αρχιτεκτονική του ναού στην Κέρκυρα ίσως επηρεάστηκε από αυτόν. Αν ο ναός της Κέρκυρας λειτουργούσε ως τον 4ο αι. μ.Χ., θα έκλεισε κατά τις διώξεις των εθνικών ("ειδωλολατρών"), όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε γίνει πια χριστιανική. 

  Το κρηπίδωμα φέρει από μία κιονοστοιχία των 8 κιόνων στο εμπρός και στο πίσω μέρος του ναού. Στα πλάγια του ναού υπάρχει από μία κιονοστοιχία των 17 (8 Χ 2 + 1) κιόνων.

  Στο κέντρο ο σηκός είναι διαστάσεων 9,4 μ. Χ 34,4 μ. και χωρίζεται σε τρία κλίτη, από δύο κιονοστοιχίες των 10 κιόνων. Ο πρόναος και ο οπισθόδομος έχουν είσοδο από δύο παραστάδες και δύο κίονες. Γενικά η διάταξη (διπλός εν παραστάσει) ομοιάζει με του Παρθενώνα. Η απόσταση μεταξύ της κιονοστοιχίας και του σηκού είναι όσο δύο μετακιόνια διαστήματα συν μία διάμετρο κίονα, δηλ. θα μπορούσε να υπάρχει και δεύτερο πτερό. Έτσι ο ναός έχει αναλογίες δίπτερου, λείπει όμως η δεύτερη, εσωτερική κιονοστοιχία. Είναι το πρώτο παράδειγμα μίας τέτοιας δομής ναού.

  Από τα δύο αετώματα, σε καλύτερη κατάσταση σώζεται το δυτικό, ενώ το ανατολικό υπάρχει σε τμήματα. Το μυθολογικό θέμα τους είναι σε ανάγλυφα με μεγάλο βάθος (έξεργα). Είναι το πρώτο γνωστό παράδειγμα αετώματος με γλυπτά στην Ελλάδα. Φαίνεται να έχουν διακοσμηθεί με τον ίδιο τρόπο, με τη Γοργόνα Μέδουσα να έχει ύψος 2,85 μ. Τα αετωματικά γλυπτά θεωρούνται τα πρώτα υπολογίσιμα δείγματα της Ελληνικής γλυπτικής ενός δωρικού κτηρίου. Το δυτικό αέτωμα με άλλα τμήματα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κέρκυρας. Το περιοδικό "New York Times" περιγράφει το αέτωμα ως το τελειότερο δείγμα γλυπτού από αρχαϊκό ναό, που υπάρχει.

  Στο κέντρο το αέτωμα παριστά τη μορφή της Μέδουσας στυλιζαρισμένα. Τα πόδια της δείχνουν ότι τρέχει και εμφανίζονται από το πλάι (profile), σε αντίθεση με το άνω μέρος του σώματος, που εμφανίζεται κατ' ενώπιον (en face)· η περιστροφή του κορμού είναι έντονη. Η Γοργόνα φορεί κοντό, ως τα γόνατα χιτώνα, για να μπορεί να τρέχει προς τα δεξιά. Η κίνηση είναι έκδηλη: το δεξί πόδι είναι γονατισμένο και γενικά τα τέσσερα άκρα της είναι σε ορθή γωνία.

  Τα φτερά της εφάπτονται στην επιφάνεια του αετώματος. Η ζώνη της αποτελείται από δύο αλληλοπλεκόμενα φίδια και από τον λαιμό της εκτείνονται άλλα δύο, στοιχεία αναγέννησης αλλά και φόβου. Φέρνει στον νου την Πότνια θηρών της Εγγύς Ανατολής, τη Λαμασχτού της Μεσοποταμίας ή την ελληνική Λάμια.

  Τα δύο τέκνα της, ο Πήγασος και ο Χρυσάωρ είναι στις άκρες των χεριών της· γεννήθηκαν κατά την θανάτωσή της. Πρέπει να είμαστε την στιγμή που, καθώς η Μέδουσα τρέχει να ξεφύγει από τον Περσέα, εκείνος τη σκοτώνει και ο Πήγασος ξεπηδά. Το πρόσωπό της είναι αποκρουστικό και έχει το αρχαϊκό "τρομερό χαμόγελο". Η Μέδουσα με τα παιδιά της περιστοιχίζεται από ζεύγος πανθήρων, που στρέφουν τα πρόσωπά τους κατ' ενώπιον, έχουν το βλέμμα τους προς τα έξω ερευνητικά· είναι οι φρουροί του ναού. Είναι μικρότεροι σε μέγεθος για να ταιριάξουν με το ύψος του τριγωνικού αετώματος στο σημείο αυτό. Ο γλύπτης τους σκάλισε αρκετά προς τα έξω, σαν να ήθελε να τους αποσπάσει από την επιφάνεια του αετώματος.

  Το κεφάλι της Μέδουσας επικαλύπτει το γείσο, στην άνω κορυφή του τριγωνικού αετώματος, κάτι που τη δείχνει αγριότερη. Θα περίμενε κανείς να δει τη μορφή της Άρτεμης στο αέτωμα του ναού της, φαίνεται όμως, ότι η Μέδουσα αντιπροσωπεύει την χθόνια πλευρά της θεάς· και οι δύο είναι προστάτιδες των ζώων. Η λειτουργία της Μέδουσας και των πανθήρων είναι αποτροπαϊκή, δηλ. για να φοβερίσει το κακό και να μην εισέλθει αυτό στο ναό. Πιο αριστερά υπάρχει μία καθιστή μορφή, με σηκωμένα τα χέρια προς άλλη μορφή, που της επιτίθεται με δόρυ· η δεύτερη μορφή δεν σώζεται. Πιο αριστερά, στη γωνία του αετώματος, κείτεται γενειοφόρος πολεμιστής που απεβίωσε, γυρισμένος προς τον θεατή. Αντίστοιχα στη δεξιά μεριά μία μορφή, που κραδαίνει κεραυνό (ο Ζευς), επιτίθεται σε γονυπετή μορφή. Ο Ζευς στρέφει στον θεατή τον κορμό του (όχι όμως το κεφάλι του)· ο γονυπετής στρέφει το επάνω μέρος του σώματός του στον θεατή, όπως η Μέδουσα. Στο δεξί άκρο, στη γωνία του αετώματος, θα υπήρχε ακόμη ένας τεθνηκώς πολεμιστής.

 Αν η καθιστή μορφή αριστερά είναι η Ρέα ή ο Κρόνος, τότε στα άκρα του αετώματος αναπαρίσταται η Τιτανομαχία, μάλιστα ο Ζευς παριστάται αγένειος στη μάχη των θεών εναντίον των Τιτάνων. Άλλη άποψη θεωρεί την καθιστή μορφή ως τον Πρίαμο, που λογχίζεται από τον Νεοπτόλεμο, οπότε το θέμα είναι η Άλωση της Τροίας.

  Όπως και να έχει το πράγμα, οι μορφές δεν συνδέονται με την αποτροπαϊκή Μέδουσα και τους φρουρούς πάνθηρες, που θα ήταν το μόνο θέμα σε παλαιότερους ναούς. Φαίνεται πως εδώ, το θέμα είναι σε μία μεταβατική φάση συνύπαρξης αποτροπαϊκών και μυθολογικών σκηνών, από τις οποίες θα επικρατήσουν οι δεύτερες για τη διακόσμηση των ναών.

Copyright   Έλενα Παπάζη

Πηγές

Η ανασκαφή του ναού της Αρτέμιδος, Θανάσης Καλπαξής

Ναός Αρτέμιδος στη Κέρκυρα, Digital Heritage Creations

My favourite planet

Bικιπαίδεια 

Ναυάγιο Αντικυθήρων, Βρέθηκε μαρμάρινη κεφαλή αγάλματος

 

  Πλούσια σε ευρήματα ήταν η δεύτερη περίοδος (23 Μαΐου - 15 Ιουνίου 2022) της υποβρύχιας αρχαιολογικής έρευνας στο ναυάγιο των Αντικυθήρων, στο πλαίσιο του πενταετούς προγράμματος 2021-2025. Όπως αναφέρει ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ, μεταξύ των νέων ευρημάτων περιλαμβάνονται:

• Μαρμάρινη βάση αγάλματος της οποίας σώζονται και τα δύο γυμνά κάτω άκρα ανθρώπινης μορφής, καλυμμένη με παχύ στρώμα θαλάσσιου επίπαγου. Για τον λόγο αυτό δεν είναι δυνατή η λεπτομερής περιγραφή.

Μαρμάρινο υπερφυσικό κεφάλι ανδρικής γενειοφόρου μορφής, η οποία εκ πρώτης όψεως ταυτίζεται με τον ημίθεο Ηρακλή του τύπου Farnese, του λεγόμενου "Ηρακλή των Αντικυθήρων", και είναι πιθανόν να ανήκει στο ακέφαλο άγαλμα αρ. 5742 του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, το οποίο ανελκύστηκε από τους σφουγγαράδες το 1900.

 Η μεγάλη έκπληξη έρχεται από τη ανεύρεση δύο ανθρώπινων δοντιών πάνω σε συμπαγές συσσωμάτωμα με ίχνη χαλκού, το οποίο δια του γενετικού υλικού του θα βοηθήσει στο προσδιορισμό του φύλου και άλλων γενετικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου στον οποίο ανήκαν.

• Πλήθος αντικειμένων από την εξαρτία του πλοίου, όπως χάλκινα και σιδερένια καρφιά, καθώς και ο μολύβδινος στύπος ξύλινης άγκυρας, αλλά και μεταλλικές άμορφες μάζες καλυμμένες από σκληρό θαλάσσιο επίπαγο, που κρύβουν τα δικά τους μυστικά, που μόνο με ακτινογραφία μπορούν να εξιχνιαστούν και να εντοπιστούν τυχόν υπάρχουσες συμβολικές παραστάσεις. Οι αρχαιότητες μεταφέρθηκαν με ασφάλεια από τα Αντικύθηρα στις εγκαταστάσεις της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων καταλλήλως συσκευασμένα σύμφωνα με τις οδηγίες του Τμήματος Συντήρησης της Εφορείας".

Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, η αποστολή ξεκίνησε με την ανέλκυση ογκωδών βράχων βάρους πολλών τόνων, οι οποίοι κάλυπταν τμήμα του ναυαγίου. Κατά τη φάση αυτή χρησιμοποιήθηκαν ειδικοί σάκοι ανέλκυσης από τον βυθό, με την καινοτομία της εφαρμογής του συστήματος πλήρωσης αέρα από το σκάφος, που ανέπτυξε η ομάδα της Hublot Xplorations.

Η έρευνα, που τελεί υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας, διεξάγεται από την Ελβετική Αρχαιολογική Σχολή στην Ελλάδα, υπό τη διεύθυνση της Δρος Αγγελικής Γ. Σίμωσι, προϊσταμένης της Εφορείας Αρχαιοτήτων Εύβοιας, και του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου της Γενεύης Lorenz Baumer, υπό την εποπτεία της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων. Εκτός από τους διευθυντές της έρευνας, στην αποστολή συμμετείχαν ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βενετίας Carlo Beltrame και η ερευνήτρια του ίδιου πανεπιστημίου Δρ. Elisa Costa, ο Ορέστης Μανούσος και ο Δρ. Isaac Ogloblin, ο συνεργαζόμενος ερευνητής του Πανεπιστημίου της Γενεύης Αλέξανδρος Σωτηρίου, ο οποίος διηύθυνε την επιχείρηση πεδίου, οι δύτες Χάρης Μήτρου, Νίκος Γιαννουλάκης και Δημήτρης Ρωμιός. Παράλληλα, έλαβαν μέρος και τέσσερα έμπειρα στελέχη της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών (ΜΥΑ) του Λιμενικού Σώματος - Ελληνικής Ακτοφυλακής, οι 'Αρης Μαχαιρίδης, Δημήτρης Χατζηασλάν, Δημήτρης Κιώσης και Γιώργος Λυτρίβης.

Καταδύσεις

Για τη διεξαγωγή της υποβρύχιας έρευνας και ανασκαφής έγιναν καταδύσεις από εξειδικευμένο καταδυόμενο προσωπικό, με τη χρήση συσκευών κατάδυσης μεικτών αερίων. Στο καταδυτικό έργο συνέδραμαν εκτός από τους δύτες του Λιμενικού Σώματος, επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό του τμήματος έρευνας και ανάπτυξης της εταιρείας Ηublot, και το ειδικό πλοίο TYPHOON, το οποίο διέθεσε το Κοινωφελές Ίδρυμα Αθανασίου Κ. Λασκαρίδη. Η καταδυτική προσπάθεια υποστηρίχθηκε από το πλήρωμα του Typhoon υπό τον συντονισμό του αντιναυάρχου ε.α. Αλέξανδρου Παλατιανού και από την ομάδα της Hublot Xplorations με τους Mathias Buttet, Michel Blumenthal, Aloïs Aebischer και Diego Carven. Η εποπτεία της έρευνας έγινε από την καταδυόμενη αρχιτέκτονα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων Αικατερίνη Ταγωνίδου.

Η Σχολή Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γενεύης (Εργαστήριο Κρυσταλλογραφίας και Τμήμα Επιστημών της Γης) διέθεσε εργαστηριακό εξοπλισμό για την πραγματοποίηση επιτόπιων αναλύσεων. Κύριοι χορηγοί της έρευνας είναι το Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη και η Ελβετική ωρολογοποιία Hublot. Την έρευνα υποστήριξαν, επίσης, το ελβετικό ίδρυμα Nereus Research, που ιδρύθηκε με κύριο σκοπό τη στήριξη της έρευνας των Αντικυθήρων, καθώς και την Cosmote ως χορηγός επικοινωνίας της έρευνας. Όπως καταλήγει η ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ, ευχαριστίες οφείλονται προσωπικά στον Πάνο Λασκαρίδη και τον δήμαρχο Κυθήρων Ευστράτιο Χαρχαλάκη, για την συνεχή υποστήριξη της αρχαιολογικής έρευνας. Σταθεροί υποστηρικτές του προγράμματος οι κάτοικοι των Κυθήρων και των Αντικυθήρων.

Πηγές

Τhe Toc team

Cityportal.gr

Η Επανένωση του Θραύσματος Fagan στη ζωοφόρο τοτ Παρθενώνα

 

 Με μεγάλη χαρά το περίφημο «θραύσμα Fagan» από το Μουσείο Antonino Salinas του Παλέρμο επανενώθηκε οριστικά στην ανατολική ζωφόρο του Παρθενώνα στο Μουσείο της Ακρόπολης, εκεί που ανήκει για πάντα.

   Η οριστική επανένωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 4 Ιουνίου 2022, σε μια σεμνή και ουσιαστική εκδήλωση στην εμβληματική αίθουσα του Παρθενώνα, παρουσία της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, κυρίας Λίνας Μενδώνη, του Γενικού Γραμματέα Πολιτισμού, κυρίου Γιώργου Διδασκάλου, του Γενικού Διευθυντή των Μουσείων του Ιταλικού Υπουργείου Πολιτισμού, Prof. Massimo Osanna, του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου Ακρόπολης, Kαθ. Δημήτρη Παντερμαλή, του Γενικού Διευθυντή του Μουσείου Ακρόπολης, Kαθ. Νίκου Σταμπολίδη και της Διευθύντριας του Μουσείου A. Salinas, Dr. Caterina Greco.

Πηγές

📷 George Adamos 

© Acropolis Museum

Ακέραιη επιτύμβια στήλη ελληνιστικών χρόνων βρέθηκε στον ποταμό Αραχθο

 Ακέραιη επιτύμβια στήλη ελληνιστικών χρόνων βρέθηκε στον ποταμό Αραχθο κατά την διάρκεια αρχαιολογικής έρευνα στην κοίτη του ποταμού.

 Όπως αναφέρει το Αρχαιολογικό Μουσείο Αρτας σε ανάρτησή του «η Εφορεία Αρχαιοτήτων Άρτας συνεχίζει την πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα παραγωγική αρχαιολογική έρευνα στην κοίτη του Αράχθου.

  Ο ποταμός δεν παύει να μας εκπλήσσει ευχάριστα και να μας αποκαλύπτει ταφικά μνημεία, αρχιτεκτονικά μέλη και κινητά ευρήματα που προσθέτουν στις γνώσεις μας για την Αμβρακία, την αρχαία πόλη που αναπτύχθηκε στην όχθη του, αλλά και για την κατοίκηση στην περιοχή στους βυζαντινούς χρόνους.

  Προσφάτως, τα νερά του ποταμού έφεραν στο φως μία ακέραιη επιτύμβια στήλη ελληνιστικών χρόνων, που διατηρεί σε άριστη κατάσταση την ανάγλυφη φυτική διακόσμησή της, τα ονόματα δύο νεκρών συνοδευόμενα από κοινό πατρώνυμο, καθώς και το εθνικό τους.

  Το σημαντικό αυτό εύρημα συνδέεται με τα μνημειώδη ταφικά μνημεία που είχαν διερευνηθεί στην ίδια θέση το 2021.Μετά την απομάκρυνσή της από την κοίτη, η στήλη μεταφέρθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Άρτας»

Πηγές : 

www.haniotika-nea.gr

Φωτογραφίες : Εφορεία αρχαιοτήτων Άρτας

Ένας σφραγιδόλιθος σπάνιας ομορφιάς που ανακαλύφθηκε στην Πύλο μοιάζει βγαλμένος από τα ομηρικά έπη

 

  Ένας αρχαίος σφραγιδόλιθος που βρέθηκε στον τάφο του «Γρύπα Πολεμιστή» στην Πύλο φέρνει στο νου ιστορίες από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια του Ομήρου.

  Πριν από περίπου δύο χρόνια, μία ομάδα αρχαιολόγων που πραγματοποιούσε ανασκαφές στον αποκαλούμενο τάφο του «Γρύπα Πολεμιστή», στον 'Ανω Εγκλιανό της Πύλου, δίπλα από το μυκηναϊκό ανάκτορο του Νέστορος, έφερε στο φως ένα μικροσκοπικό βρώμικο αντικείμενο, λίγο μικρότερο από 2 εκατοστά.

  Αρχικά, οι αρχαιολόγοι το άφησαν στην άκρη για να επικεντρωθούν σε αυτά που θεωρούσαν ως πιο σημαντικά ευρήματα του πλούσιου ασύλητου τάφου όπως τα χρυσά σφραγιστικά δαχτυλίδια, τα κύπελλα, οι αλυσίδες, τα σπαθιά και οι περίπου 1.000 ψήφοι από πολύτιμους λίθους.

 Αργότερα, ωστόσο, όταν οι αρχαιολόγοι το καθάρισαν, διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για έναν σφραγιδόλιθο με εγχάραξη που μπορεί να αποτυπωθεί σε πηλό ή κερί.

 Η εικόνα που είναι χαραγμένη στον σφραγιδόλιθο, μία εκπληκτική αναπαράσταση της μάχης μεταξύ τριών πολεμιστών, απεικονίζεται με εξαιρετική λεπτομέρεια, ορισμένα μάλιστα χαρακτηριστικά της είναι σχεδόν αόρατα στο γυμνό μάτι. Είναι δηλαδή πολύ πιο εύκολο να εκτιμηθεί η αξία της σε σχέδιο μεγαλύτερης κλίμακας από το αυθεντικό.

 «Η λεπτομέρεια είναι απίστευτη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος. Αισθητικά μιλώντας, πρόκειται για ένα αριστούργημα μικροτεχνίας» δήλωσε στους New York Times, ο John Bennet, διευθυντής της Βρετανικής Σχολής στην Αθήνα.

 «Η εντυπωσιακή σκηνή μάχης που απεικονίζεται στον σφραγιδόλιθο, ένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της μυκηναϊκής Τέχνης, παρουσιάζει ομοιότητες με κάποια από τα σχέδια του Μικελάντζελο που παρουσιάζονται αυτή την περίοδο στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης» ανέφερε με τη σειρά του στην εφημερίδα ο Malcolm H. Wiener, ειδικός στην αιγαιακή προϊστορία και ομότιμος επίτροπος του Met.

  Ο σφραγιδόλιθος παρουσιάζει δύο μυστήρια. Το ένα έχει να κάνει με το πως και γιατί σχεδιάστηκε με τόση λεπτομέρεια. Το άλλο αφορά το αν η σκηνή μάχης που αναπαριστά, η οποία θυμίζει έντονα τις μάχες που περιγράφονται στην Οδύσσεια και την Ιλιάδα του Ομήρου, αναπαριστά ένα γεγονός που συνεισέφερε στην προφορική παράδοση που βρίσκεται πίσω από το έργο του σπουδαίου ποιητή της αρχαιότητας.

  Ο κάτοχος του σφραγιδόλιθου, πιθανότατα ο «Γρύπας πολεμιστής», θάφτηκε γύρω στο 1450 π.Χ. Έζησε κατά τη διάρκεια μίας κρίσιμης περιόδου όταν ο μινωικός πολιτισμός της Κρήτης μετακινούνταν σε πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας.

  Οι επικεφαλής της συγκεκριμένης ανασκαφής, οι αρχαιολόγοι Jack L. Davis και Sharon R. Stocker από το Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι υποστηρίζουν ότι ο σφραγιδόλιθος, όπως και άλλα ευρήματα του τάφου, κατασκευάστηκαν στην Κρήτη. Και αυτό γιατί δουλειά τέτοιας ποιότητας δεν γινόταν πουθενά στην ηπειρωτική Ελλάδα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

  Το έργο είναι τόσο λεπτομερές, στοιχείο που υποδηλώνει πως ο χαράκτης θα χρειαζόταν μεγεθυντικό φακό, όπως επίσης και οι θαυμαστές της δουλειάς του. Εντούτοις, δεν έχουν βρεθεί μεγεθυντικά εργαλεία στην Κρήτη από εκείνη την εποχή. Ίσως ο τεχνίτης να είχε κοντινή όραση, τονίζουν οι δύο αρχαιολόγοι.

  Ο Fritz Blakolmer, ειδικός στην αιγαιακή τέχνη στο πανεπιστήμιο της Βιέννης, αποκλείει το γεγονός ο σφραγιδόλιθος να αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου έργου, για παράδειγμα σαν τις τοιχογραφίες που στόλιζαν το παλάτι της Κνωσού. Ο ίδιος εκτιμά ότι η εικόνα πρέπει να σχεδιάστηκε από κάποιον που χρησιμοποιούσε μεγεθυντικό φακό και απέρριψε την πιθανότητα οι άνθρωποι εκείνης της εποχής να είχαν οξύτερη όραση.

  Η σφραγίδα που είναι χαραγμένη πάνω σε αχάτη, απεικονίζει έναν ήρωα την ώρα που σκοτώνει έναν αντίπαλό του, ενώ ένας τρίτος πολεμιστής κείτεται νεκρός στο έδαφος. Η σφραγίδα είναι κατασκευασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να φοριέται στον καρπό και είναι αξιοσημείωτο πως ο ήρωας διακρίνεται να φοράει έναν τέτοιο σφραγιδόλιθο.

  Και οι δύο ηττημένοι πολεμιστές ανήκουν στην ίδια ομάδα αφού φορούν παρόμοια διακριτικά. Η σκηνή αναπαριστά κατά πάσα πιθανότητα κάποιο γεγονός που ήταν οικείο στους Μινωίτες που έφτιαξαν τον σφραγιδόλιθο και φυσικά στην κοινότητα όπου ζούσε ο «Γρύπας πολεμιστής».

 Η πιθανή σχέση της εικόνας του σφραγιδόλιθου με τα ομηρικά έπη ιντριγκάρει αλλά παραμένει κάπως συγκεχυμένη.

  Παλαιότερα, αρχαιολόγοι όπως ο Ερρίκος Σλήμαν, ο οποίος ήταν ο πρώτος που έκανε ανασκαφές στην Τροία και τις Μυκήνες, πίστευαν ότι η Ιλιάδα βασιζόταν σε ιστορικά γεγονότα και βιάστηκαν να οδηγηθούν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, βασιζόμενοι στα ευρήματα που ανακάλυπταν.

  Μεταγενέστεροι αρχαιολόγοι εξέφραζαν περισσότερες αμφιβολίες για την «ιστορικότητα» των ομηρικών επών αλλά δεν απέκλειαν την πιθανότητα η καταστροφή της Τροίας τον 1200 π.Χ. να μνημονευόταν στην προφορική ποίηση για πάνω από 500 χρόνια, δηλαδή μέχρι την εποχή που γράφτηκαν τα έργα του Ομήρου, γύρω στο 700 π.Χ.

  Ο «Γρύπας πολεμιστής» θάφτηκε το 1450 π.Χ, γεγονός που τον απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την εποχή του Ομήρου. Μολαταύτα, υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις σύμφωνα με τις οποίες η προφορική παράδοση που βρίσκεται πίσω από τα ομηρικά έπη απλώνεται ως την εποχή της Γραμμικής Β', της πρώτης γραφής της ελληνικής γλώσσας.

 «Δεν λέμε ότι αποτελεί αναπαράσταση (σ.σ. η εικόνα) από τον Όμηρο» εξήγησε η δρ. Στόκερ στους Times. Ωστόσο, παραδέχτηκε ότι θα είχε πλάκα ο ήρωας να ήταν ο Αχιλλέας. Εντούτοις, καταλήγει πως η εικόνα αποτελεί κομμάτι «μιας σειράς ιστοριών οικείων τόσο στους Μινωίτες όσο και στους Μυκηναίους».

 Ο δρ. Blakolmer βρίσκει επίσης αρκετά δελεαστικό το να δει κανείς τις μορφές στον σφραγιδόλιθο ως ήρωες του Ομήρου όπως ο Έκτορας ή ο Νέστορας, αλλά εκτιμά ότι ο πειρασμός αυτός θα πρέπει να τιθασευτεί.

 

 πληροφορίες  New York Times

The Venetian Well Gallery / Η Γκαλερι Του Βενετσιάνικου Πηγαδιού, Κέρκυρα

 

  Το Venetian Well Gallery Apartment βρίσκεται στο ιστορικο κέντρο της Κέρκυρας, 2.8 χλμ. από το αεροδρόμιο της Κέρκυρας και 1.5 χλμ. από το λιμάνι της Κέρκυρας. Η πλησιέστερη παραλία απέχει μόλις 200μ. 

👇

The Venetian Well Gallery

  Περικυκλωμένο από τη παλιά πόλη του νησιού, ανάμεσα από τα δυο κάστρα της Κέρκυρας το παλαιό και το νέο και με πολλά μουσεία και αξιοθέατα όπως το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης , Το Βυζαντινό Μουσείο της Αντιβουνιώτισσας, το Μουσείο Διονυσίου Σολωμού, το Μουσείο Χαρτονομισμάτων, το Σέρβικο Μούσείο,

 τη Πινακοθήκη του Δήμου Κέρκυρας, τη Βυζαντινή συλλογή του Παλαιού φρουρίου, τη Φιλαρμονική εταιρεία, το πολυσυζητημένο αξιοθέατο Λιστόν, την Εκκλησία του Πολιούχου Αγίου Σπύρίδωνα, τον Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Θεοδώρας και πολλές πινελιές στις πόρτες των παλιών αρχοντικών όπως τα ρόπτρα και τα οικόσημα στις εξωτερικές θύρες των σπιτιών.

   👀 👉     The Venetian Well Gallery

 Το διαμέρισμα συνδυάζει στυλ, μέγεθος, άνεση και καλλιτεχνική αισθητική!!! Το Venetian Well Gallery apartment βρισκεται  σε ιστορικο κτίριο που χρονολογείται απο το 19ο αιώνα.

Vitro window

   Ο χώρος είναι διακοσμημένος απο Πίνακες Ζωγραφικής. Tα έργα είναι ακουαρέλες που απεικονίζουν παλιά αρχοντικά του νησιού και νεκρά φύση. Η ερειπιογραφίες στους πίνακες, που είναι τοποθετημένοι και προσεγμένοι σα να βρίσκεται κανείς και να ζει στο εσωτερικό μιας γκαλερι, αναγράφουν στο πλάι κάθε έργου τη τοποθεσία που απεικονίζεται, τη περιοχή και την ονομασία του εκάστοτε πίνακα.

  Καθώς μπαίνετε στο σπίτι έρχεστε πρώτα στο καθιστικο. Το δωμάτιο είναι διακοσμημένο σε διάφορους χρωματισμούς και κυριαρχεί η καλλιτεχνική αισθητική. 

 Στο σαλόνι διατίθεται και η τραπεζαρία όπου μπορεί να γίνει ο ιδανικός χώρος για να προγραμματίσετε τις ημέρες σας μαζί ή να συνομιλήσετε με φίλους απολαμβάνοντας ένα ποτήρι κρασί. Για ταξιδιώτες επαγγελματίες, αυτό μπορεί επίσης να διπλασιαστεί ως αποτελεσματικός χώρος εργασίας.

👇👀

The Venetian Well Gallery

Πηγές

Airbnb

Lovebnb