Ανάμεσα στα πιο συχνά θέματα της σολωμικής ποίησης είναι εικόνες που παρουσιάζουν τη φύση ως έναν επίγειο παράδεισο, που εξασφαλίζει τις ιδεώδες συνθήκες για την ανάπτυξη της ζωής, για την ευδαιμονία και πληρότητα των όντων. Τα θέματα αυτά, σε μια πρώιμη περιοδο, συνδέονται με ορισμένους κοινούς ποιητικούς τόπους, της κλασικιστικής προπάντων παράδοσης. Σταδιακά όμως μορφοποιούνται σε πρωτότυπες -χαρακτηριστικά σολωμικές- φόρμουλες μεγάλης ευστοχίας, που συμπυκνώνουν, με εκφραστική λιτότητα, νοηματική πληρότητα και αισθητική εντέλεια, βασικά συστατικά της ποιητικής μυθολογίας του Σολωμού. Οι φόρμουλες αυτές επειδή ακριβώς είναι νοηματικά και αισθητικά αυτοδύναμες, επιδέχονται ποικίλους συνδυασμούς, με διαφορετικά συμφραζόμενα. Εξελίσσονται σε <<θεματικές μονάδες επεξεργασίας>>, που μεταφέρονται, αυτούσιες ή σε παραλλαγές σημασιακά ισοδύναμες, από ένα ποίημα σε άλλο, και συνθέτουν τη κοσμοθεωρητική ενότητα της σωλομικής ποίησης.
Οι φυσικές αξίες παρουσιάζονται ως πρότυπο των ανθρώπινων αξιών, και η αντίληψη για τη σχέση φύσης-ανθρώπου ολοκληρώνεται σε συνεπές κοσμοθεωρητικό σχήμα. Αυτό σημαίνει ότι ανάμεσα στη φύση και τον πολιτισμό δεν υπάρχει σχέση αντίθεσης αλλά ταυτότητας. Η ταυτότητα αυτή (Φύση=Πολιτισμός) αντιπροσωπεύει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της εγχώριας πολιτισμικής παράδοσης.
Πηγές
Βουλή των Ελλήνων, Διονύσιος Σολωμός, Αθήνα 1998
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου