Η μυστηριώδης Καρδερίνα, ένας πίνακας 362 ετών.

Η Καρδερίνα, Κάρελ Φαμπρίτιους, 1654.

   Εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει περίπλοκος πίνακας: ένα μικρό έργο ζωγραφικής, σε ξύλο, που απεικονίζει μια καρδερίνα πάνω στο δοχείο της τροφής της μπροστά από έναν ασβεστωμένο τοίχο. Και από κάτω βρίσκεται, εμφανής με γκρίζο χρώμα, η υπογραφή του καλλιτέχνη "C Fabritius", μαζί με την ημερομηνία του έργου: 1654.

  Για τους ιστορικούς της τέχνης η πληροφορία αυτή καθιστά τον πίνακα ανεκτίμητο, καθώς ο Κάρελ Φαμπρίτιους (1622-54) ήταν σημαντικός ζωγράφος του Χρυσού Αιώνα της φλαμανδικής τέχνης. Μαθήτευσε στο στούντιο του Ρέμπραντ στο Άμστερνταμ την δεκαετία του 1640, και στη συνέχεια μετακόμισε στο Ντελφτ, τη γεννέτειρα του Βερμέερ. Εκεί δυστυχώς βρήκε τραγικό θάνατο σε νεαρή ηλικία όταν σημειώθηκε έκρηξη σε πυριτιδαποθήκη που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. 

  Θεωρείται πως τα περισσότερα έργα του καταστράφηκαν επίσης τότε, και σήμερα μόνο δώδεκα περίπου έργα του αποδίδονται. Ακόμα και αυτά τα ελάχιστα δείγματα της δουλειάς του όμως έχουν κάνει τους ειδικούς να τον θεωρούν ως τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Ρέμπραντ και τον Βερμέερ, τον οποίο πιστεύεται πως δίδαξε - αν και δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις για τον ισχυρισμό αυτό. 

 Ένα εντυπωσιακό στοιχείο της Καρδερίνας είναι η απλότητα της σύνθεσης, που αγγίζει τα όρια της αυστηρότητας. Ναι μεν το πουλί είναι αλυσοδεμένο, μια λεπτομέρεια που σε άλλους φλαμανδικούς πίνακες θα συμβόλιζε τον έρωτα που αιχμαλωτίζει, αλλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του είναι αναπάντεχα λιτά.

  Όποια κι αν είναι όμως η σχέση του Φαμπρίτιους με τον Βερμέερ, εκείνο που έχει σημασία είναι πως η "Καρδερίνα" είναι ένας από τους πλέον αγαπητούς πίνακες της μόνιμης συλλογής του Mauritshuis στη Χάγη, ο μόνος πίνακας που τον ξεπερνάει σε δημοφιλία είναι το "Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι" του Γιοχάνες Βερμέερ. 

   Επιπλέον, αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ντόνα Τάρτ. Το μπεστ σέλλερ των 800 σελίδων που κυκλοφόρησε το 2013, έχει ως αφηγητή ένα δεκατριάχρονο αγόρι που φεύγει με τον πίνακα μέσα στο χάος που επικρατεί έπειτα από μία τρομοκρατική επίθεση στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, όπου υποτίθεται πως εκτίθετο ως μέρος προσωρινής έκθεσης έργων φλαμανδών ζωγράφων. Χάρη στο βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο της Ταρτ, η Καρδερίνα του Φαμπρίτιους είναι πλέον διασημότερη από ποτέ.

 Κάτι που γνωρίζουμε είναι πως οι καρδερίνες ήταν κατοικίδια, ήδη από την αρχαιότητα. Ο Πλίνιος για παράδειγμα αναφέρει την ικανότητα τους να εκτελούν επιδέξια κόλπα. Μπορούν να μάθουν να ανοίγουν τα δοχεία με την τροφή τους ή να σηκώνουν το νερό τους μέσα σε μικροσκοπικούς κουβάδες σε μέγεθος δαχτυλήθρας που έχουν ως λαβή μια αλυσιδίτσα. Αυτό μάλιστα ήταν και ο λόγος που από τον 16ο αιώνα στα φλαμανδικά το προσωνύμιο που αποδιδόταν στις καρδερίνες ήταν het puttertje, από την λέξη putten, που σημαίνει τραβάω νερό από το πηγάδι.  

  "Πρόκειται για έξυπνα πουλιά και τραγoυδούν υπέροχα," εξηγεί η Έμιλι Γκόρντενκερ, διευθύντρια του Mauritshuis. "Γι' αυτό και ήταν εξαιρετικά δημοφιλή κατοικίδια." Περιστασιακά οι καρδερίνες έκαναν την εμφάνηση τους σε περίτεχνα κλουβιά σε πίνακες φλαμανδών ζωγράφων του 17 ου αιώνα, όπως ο Γκέρριτ Ντου (1613-75).

 "Εκείνο όμως που είναι ασυνήθιστο στον πίνακα του Φαμπρίτιους είναι πως μοιάζει με πορτραίτο" συνεχίζει η  Γκόρντενκερ. "Πριν από τον Φαμπρίτιους συναντούσε κανείς πουλιά σε τοπία και πίνακες αυτού του είδους, όπως επίσης και νεκρά πουλιά σε νεκρές φύσεις. Το να απεικονίσει κάποιος όμως έτσι ένα πουλί είναι αποκαλυπτικό. Σε συνδυασμό μάλιστα με την τόσο ζωντανή τεχνική, προκύπτει κάτι άνευ προηγουμένου."

  Όλα τα στοιχεία του είναι αναπάντεχα λιτά. Το απλό δοχείο της τροφής είναι χωρίς διακοσμητικά, μονη εξαίρεση δύο ημικυκλικές ράβδοι ενώ ο τοίχος είναι τελείως άδειος, εξυπηρετώντας έτσι την δραματική διάσταση της σκιάς που προκύπτει από το φως που λούζει την σκηνή. Η Γκόρντενκερ μάλιστα το σχολιάζει λέγοντας "Δεν έχω συναντήσει ποτέ άλλοτε καλλιτέχνη που να ζωγραφίζει τόσο εύγλωττα έναν λευκό τοίχο." 

  Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Mauritshuis, κάποιες φορές στην ιστορία της τέχνης στις καρδερίνες, όπως και στους πελεκάνους, αποδιδόταν μια χριστιανική σημασία. Αυτό οφειλόταν στην κόκκινη πινελιά στο κεφάλι τους, η οποία θεωρούνταν αναφορά στο αίμα του Χριστού. Εδώ όμως λείπουν άλλες αναφορές που θα ενίσχυαν μια τέτοια σύνδεση. Επίσης να πούμε πως οι θεωρίες που θέλουν τον πίνακα αυτό να είναι στην πραγματικότητα ταμπέλα καταστήματος, ίσως του βιβλιοπώλη και εμπόρου οίνου Cornelis de Putter (ως παιχνίδι με το προσωνύμιο της καρδερίνας στα φλαμανδικά) μοιάζουν μάλλον ακραίες.  

  Η τεχνική ανάλυση του έργου, η οποία πραγματοποιήθηκε το 2003 εν όψει της έκθεσης για τον Φαμπρίτιους στο Mauritshuis, ενέτεινε ακόμα περισσότερο τις εικασίες. Το ξύλο στο οποίο είχε ζωγραφιστεί είχε κοπεί από ένα  μεγαλύτερο κομμάτι ξύλου. Επίσης κάποτε διέθετε επίχρυση κορνίζα, η οποία είχε στερεωθεί με 10 καρφιά. Είναι πιθανό λοιπόν να αποτελούσε τμήμα επίπλου; Ίσως ήταν η πόρτα κάποιου ερμάριου που είχε τοποθετηθεί ψηλά σε τοίχο; Ή μήπως ανήκε σε κάποια άλλη κατασκευή όπως ένα "κλουβί" κάποιου ζωγραφιστού πουλιού, αντί για ζωντανό; Ίσως λειτουργούσε ως προστατευτικό κάλυμα για άλλον πίνακα ο οποίος θα ήταν ένθετος. Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για υποθέσεις που δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν σύμφωνα με την Γκόρντενκερ.

  Υπάρχει ένταση" εξηγεί η Γκορντένκερ. "Από τη μία οι καρδερίνες θεωρούνταν πολύτιμες και γι' αυτό τις αιχμαλώτιζαν. Από την άλλη, υπήρχε μία ζωγραφιστή αλλά τόσο ρεαλιστική που μοιάζει έτοιμη να πετάξει μακριά."

  Το πραγματικά ιδιαίτερο στοιχείο της Καρδερίνας όμως είναι ο καινοτόμος τρόπος με τον οποίο ο Φαμπρίτιους πέτυχε αυτόν τον έκπαγλο ρεαλισμό. Αν παρατηρήσετε την παχιά λωρίδα κίτρινου στην μαύρη φτερούγα της καρδερίνας θα δείτε πως ο ζωγράφος την έξυσε με την πίσω πλευρά του πινέλου του όσο η μπογιά ήταν ακόμα υγρή. Δηλαδή εργαζόταν με ένταση, γρήγορα, σε μία επίδειξη μπραβούρας η οποία ηθελημένα έρχεται στο προσκήνιο χάρη στην απλότητα της σύνθεσης.

 "Δεν πρόκειται απλά για την υπογράμμιση του φτερού ή του οφθαλμού," λέει η Γκορντένκερ. "Πρόκειται για αδρές κι ελέυθερες πινελιές που έχουν πραγματική υφή. Αυτό κάνει την ψευδαίσθηση ακόμα πιο πιστευτή. Ο Φαμπρίτιους ήταν ο προάγγελος της ελευθερίας των ζωγράφων του 19ου αιώνα."

 Βέβαια η ειρωνεία είναι πως μετά τον θάνατο του ο Φαμπρίτιους έπεσε σε αφάνει για περίπου δύο αιώνες. Ανακαλύφθηκε εκ νέου, μαζι με τον Βερμέερ, από έναν Γάλλο τεχνοκριτικό κατά τον 19ο αιώνα. Πιθανά η φήμη του να είχε εξαπλωθεί πέραν του Ντελφτ αν δεν είχε πεθάνει τόσο νέος. "Η Καρδερίνα είναι μία εντυπωσιακά ελκυστική εικόνα," λέει η Γκόρντενκερ. Αλλά πάντα θα αιωρείται το ερώτημα του τι θα συνέβαινε αν ο Φαμπρίτιους είχε ζωγραφίσει περισσότερα έργα. Τι άλλο θα είχε προσφέρει; Τι κατεύθυνση θα έπαιρνε;"

Πηγή:

 BBC 

 

Το κατάστημα μουσείο " House of MinaLima "

 Υπάρχουν αναμνηστικά και «Φανταστικά Τέρατα» διάσπαρτα στους τέσσερις ορόφους του MinaLima στο Σόχο.

  Εδώ είναι μια ματιά μέσα στο μαγευτικό κατάστημα στην καρδιά του Λονδίνου που πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις.

https://hu-hu.facebook.com/culturetrip/videos/house-of-minalima-in-

london/486279832248586/

  Λιγότερο γνωστό αλλά εξαιρετικά εντυπωσιακό εγχείρημα είναι το House of MinaLima, ένα πολυεπίπεδο μέρος θαύματος στην καρδιά του Soho. Το κατάστημα βρίσκεται απέναντι από το Palace Theatre, όπου φιλοξενείται η σκηνική παραγωγή του Χάρι Πότερ και του καταραμένου παιδιού και έχει όμορφα διακοσμημένο εξωτερικό. Μπορεί να φαίνεται μικρό από έξω, αλλά η εμφάνιση μπορεί να είναι παραπλανητική καθώς στην πραγματικότητα ανοίγει σε τέσσερις ορόφους γεμάτους με γνήσια αντικείμενα και σχέδια από την πρώτη κιόλας ταινία μέχρι σήμερα.

  Το δίδυμο γραφιστικής Miraphora Mina και Eduardo Lima - τα επώνυμα που συνδυάζονται για να δώσουν το ξεχωριστό όνομα στο κατάστημα - προσεγγίστηκαν για πρώτη φορά το 2002 για να εργαστούν στην πρώτη κινηματογραφική έξοδο του Χάρι Πότερ. Στη συνέχεια εργάστηκαν για τα σχέδια που εμφανίστηκαν και στις οκτώ ταινίες, δύο ταινίες Fantastic Beasts (μέχρι στιγμής) και άλλα έργα που μπορούν να βρεθούν στο MinaLima. 

   Η είσοδος στο κατάστημα είναι ελεύθερη και ανοίγει καθημερινά από τις 10.30 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα.

Ιταλική θεατρική ομάδα αναπαριστά ζωντανά πίνακες του Καραβάτζο.

   Η θεατρική ομάδα στην Ιταλία να αναπαριστά επί σκηνής πίνακες ζωγραφικής του σπουδαίου Ιταλού ζωγράφου Καραβάτζιο. 

  Στο βίντεο φαίνονται 7 καλλιτέχνες να αναβιώνουν τα βίαια αριστουργήματα του καλλιτέχνη υπό τους ήχους του Μότσαρτ, λες και αυτά συμβαίνουν τώρα μπροστά στα μάτια των θεατών. 

  Η συγκεκριμένη περφόρμανς διοργανώθηκε από τη θεατρική ομάδα της Λουντοβίκα Ραμπέλι.

Νάρκισσος

The crusifixion of Saint Peter.

Judith Beheading Holofernes

Βάκχος

Mary Magdalen in ecstasy, 1606

Ο αποκεφαλισμός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.

Ταξίδι στη Βηθλεέμ

The Flagellation of Christ, 1607.

Το Μαρτύριο του Αγίου Ματθαίου

Η αποκαθήλωση του Χριστού.

Ο Ευαγγελισμός.

Η Αρπαγή της Ευρώπης σε ένα ταβάνι της οδού Κολοκοτρώνη.

 

Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

   Όσο καλά και αν νομίζεις ότι γνωρίζεις το κέντρο της Αθήνας, είναι τόσο μεγάλη η ιστορία του και τόσα πολλά απρόσμενα που συναντάς καθημερινά, ώστε δεν σταματάει ποτέ να σε εκπλήσσει. Ποιος να φανταζόταν ότι ένα μισογκρεμισμένο κτίριο στην οδό Κολοκοτρώνη που προσπερνάς εδώ και χρόνια και δεν του δίνεις καμία σημασία, έκρυβε στο ταβάνι του έναν πίνακα-αντίγραφο της «Αρπαγής της Ευρώπης» του Francois Boucher, ένα από τα πιο διάσημα έργα του και μάλιστα από τα πιο όμορφα δείγματα του ροκοκό που έχουν βρεθεί ποτέ στην Αθήνα.

  Ο Βασίλειος Μοναστηρλής, ιδιοκτήτης του καταστήματος ανδρικής περιποίησης και κουρείου που λειτουργεί σήμερα στο χώρο έζησε μια μεγάλη περιπέτεια μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως το κτίριο και ο πίνακας της οροφής που κόστισε αρκετά σε χρόνο και χρήμα.

 

Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

   Η όλη αποπεράτωση - κατασκευαστική και αρχιτεκτονική- διήρκησε 3 ολόκληρα χρόνια (από τον Οκτώβριο του 2015) για να ολοκληρωθεί, και το αρχιτεκτονικό γραφείο που ανέλαβε την τελική διαμόρφωση του χώρου κατάφερε με επιτυχία να συνδυάσει το εξωτερικό νεοκλασικό σχέδιο του κτιρίου με το μίνιμαλ industrial design του εσωτερικού.

  «Οι τελευταίες γνωστές πληροφορίες για το κτίριο χάνονται στις αρχές του 1870 όταν και αρχίζει να κατοικείται από την οικογένεια Γιατρά-Μπελεγρίνη» λέει. «Αυτή η αθηναϊκή οικογένεια ξαναχτίζει το οίκημα και του δίνει την σημερινή του μορφή. Η αρχιτεκτονική του κτιρίου ακολούθησε τα πρότυπα της εποχής στα κυρίως σημεία (κατασκευή ενιαίου χώρου 95 τετραγωνικών μέτρων χωρίς την ύπαρξη κολωνών, ανέλκυση στέγης στα 6,70 μέτρα και τοποθέτηση βυζαντινών κεραμιδίων και πρόσοψη με διακοσμητικά στοιχεία μπαρόκ μεγίστων παραθύρων και κυρίως θύρας ανακλεινόμενης με 2 βοηθητικά υπέρθυρα). Φημολογείται όμως πως η επιλογή της αθηναϊκής οικογένειας για την αγορά και ανακατασκευή του κτιρίου δεν ήταν τυχαία. Από τα απομνημονεύματα του στρατηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τα οποία συνέγραψε ο Γεώργιος Τερτσέτης, γνωρίζουμε ότι ο γέρος του Μοριά στα τελευταία χρόνια της ζωής του διέμενε σε ιδιόκτητο σπίτι επί της οδού Κολοκοτρώνη και γωνία Λέκκα, και πιθανόν αυτός ήταν ο λόγος ο οποίος αγοράστηκε από την εύπορη αθηναϊκή οικογένεια. Σήμερα στην κάτω περιμετρική τοιχοποιία του καταστήματος υπάρχουν περιμετρικά δείγματα ζωγραφικής γεωμετρικών σχημάτων, καθώς ήταν σύνηθες εκείνη την περίοδο ζωγράφοι να καλούνται για να διακοσμήσουν με την τέχνη τους τις οικίες.

Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

   Το πιο αξιοσημείωτο από τα ευρήματα είναι ο πίνακας της οροφής του κτιρίου, διαστάσεων 4x2 μέτρα, που είναι πιστό αντίγραφο του αναγεννησιακού θέματος “Η αρπαγή της Ευρώπης” του Francois Boucher και το οποίο βρέθηκε κάτω από στρώματα βαφής στο μπαγδάτι της οροφής. Μπαγδάτι ονομάζονταν μια τεχνική πολύ διαδεδομένη στα τέλη του 1800: αφορά ξύλινο σκελετό με οριζόντιες πήχεις ή καλάμια, που είτε σοβαντίζονται και από τις δύο μεριές με ασβεστοκονίαμα ή χωρίς επίχρισμα στην εξωτερική τους πλευρά, αλλά με επένδυση από οριζόντιες ξύλινες σανίδες και τα οποία μετέπειτα ζωγραφίζονταν με το χέρι σε ελαιογραφία.

   Η όλη αποπεράτωση - κατασκευαστική και αρχιτεκτονική- διήρκησε 3 ολόκληρα χρόνια (από τον Οκτώβριο του 2015) για να ολοκληρωθεί, και το αρχιτεκτονικό γραφείο που ανέλαβε την τελική διαμόρφωση του χώρου κατάφερε με επιτυχία να συνδυάσει το εξωτερικό νεοκλασικό σχέδιο του κτιρίου με το μίνιμαλ industrial design του εσωτερικού».

   Η Αρπαγή της Ευρώπης της Κολοκοτρώνη είναι αγνώστου ζωγράφου, το πρωτότυπο έργο του Μπουσέ βρίσκεται στη Συλλογή Ουάλας στο Λονδίνο και ένα δεύτερο αντίγραφο βρίσκεται στο Λούβρο.

 

Το κατάστημα βρίσκεται επί της οδού Κολοκοτρώνη 10A, 210 33.11.323

Πηγές

lifo.gr

Ο πίνακας ενός πύργου ίσως είναι πορτραίτο του Μακιαβέλι φιλοτεχνημένο από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι

  Ειδικότερα, ένας ανυπόγραφος πίνακας, ξεχασμένος πολλά χρόνια μέσα σε έναν γαλλικό πύργο, που απεικονίζει έναν άνδρα που μοιάζει με τον Ιταλό φιλόσοφο Μακιαβέλι θα υποβληθεί σε πραγματογνωμοσύνη για να διαπιστωθεί αν πράγματι είναι έργο του ντα Βίντσι.

  Ο πίνακας βρέθηκε την άνοιξη μέσα στις αποθήκες του πύργου του Βαλανσέ, στην κεντρική Γαλλία. Η ζωγραφική σε ξύλο διαστάσεων 55 επί 42 εκατοστών απεικονίζει έναν άνδρα η ταυτότητα του οποίου είναι άγνωστη, με γενειάδα, φαλακρό, απροσδιόριστης ηλικίας, ντυμένο στα μαύρα, με μυστηριώδες βλέμμα. Σύμφωνα με τα αρχεία του πύργου, πρόκειται για πορτραίτο του Ιταλού Νικολό Μακιαβέλι, στοχαστή της Αναγέννησης, το οποίο φιλοτέχνησε ο συμπατριώτης του Λεονάρντο ντα Βίντσι.  «Ζήτησα από τον θυρωρό να συσκευάσει και βάλει στο τραίνο ένα κιβώτιο που περιέχει έναν πίνακα (Μακιαβέλι από τον Λεονάρντο ντα Βίντσι)», αναφέρει το σημείωμα που έγραψε ο διαχειριστής του πύργου το 1874.

   Αλλά «δεν σημαίνει ότι επειδή το λένε τα αρχεία, είναι και αλήθεια», επισημαίνει η Αν Ζεραρντό, διευθύντρια των αρχείων του νομού Εντρ, η οποία πραγματοποιεί τον τελευταίο και πλέον χρόνο μεγάλη ερευνητική δουλειά για το θέμα αυτό. 

   Η διευθύντρια του πύργου, η Σιλβί Ζιρού, υπενθυμίζει ότι ο πύργος ανήκε στον πρίγκιπα Ταλλεϋράνδο «που ήταν πολύ πλούσιος συλλέκτης έργων τέχνης και είχε σπουδαίες συλλογές». Η απόδοση του έργου στον Λεονάρντο ντα Βίντσι δεν είναι «αδύνατη», σύμφωνα με την Ζιρού, η οποία ανακοίνωσε μια προσεχή πραγματογνωμοσύνη για να διαπιστωθεί η γνησιότητά του.

  Σε άρθρο στο «Cahiers de Valencay» που δημοσιεύτηκε τον Μάιο, η Αν Ζεραρντό υπογραμμίζει ότι αν το σημείωμα του διαχειριστή λέει αλήθεια, αυτό θα είναι η απόδειξη ότι πράγματι έγινε μια συνάντηση μεταξύ του Μακιαβέλι και του Ντα Βίντσι. Η ίδια διευκρινίζει, ωστόσο, ότι η απόδοση του έργου στον Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι ίσως «ο καρπός της σταδιακής μετατροπής μιας υπόθεσης σε διαβεβαίωση».

 

Εξάλλου το πρόσωπο που απεικονίζεται θυμίζει, σύμφωνα με την Ζεραρντό, «πολύ περισσότερο τις γνωστές αναπαραστάσεις του Μονταίν παρά αυτές του Μακιαβέλι». Άλλο πρόβλημα, ο «ξύλινος πίνακας πάνω στον οποίο φιλοτεχνήθηκε το έργο φαίνεται να έχει υπερβολικά μεγάλη ακρίβεια για να μπορεί να ανάγεται στον 16ο ή στις αρχές του 17ου αιώνα». Ωστόσο, οι εργασίες αποκατάστασης του έργου στο Βερολίνο τη δεκαετία του 1890, μπορεί επίσης να «διαστρέβλωσαν την αντίληψή του και να άλλαξαν την αρχική του όψη», επισημαίνει.

Copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές

ΑΠΕ-ΜΠΕ

 

Το έργο τέχνης που οι Βρετανοί απαγόρευσαν να πουληθεί σε γκαλερί των ΗΠΑ

   Η υπουργός Τεχνών Helen Whately άσκησε προσωρινό εμπάργκο εξαγωγής για τον πίνακα «Two Boys with a Bladder» αμέσως μόλις το μουσείο J. Paul Getty του Λος Άντζελες συμφώνησε για αγορά του. Η υπουργός τόνισε ότι είναι «ύψιστης σημασίας» τα έργα του Ράιτ να παραμείνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η προσπάθεια, όμως, να διατηρηθεί στη χώρα απέτυχε.

    Ο πίνακας χρονολογείται από το 1769 και απεικονίζει δύο παιδιά με κύστη χοίρου,  ένα δημοφιλές παιχνίδι της εποχής.

  Ο Τζόζεφ Ράιτ του Ντέρμπυ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 18ου αιώνα και είναι γνωστός για τα έργα ζωγραφικής του με στιγμές φωτισμένες από κεριά, καθώς και επιστημονικά και βιομηχανικά θέματα.

  Γεννήθηκε το 1734, εκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του δημιουργήθηκε στο Ντέρμπι και ως εκ τούτου ήταν ο πρώτος σημαντικός ζωγράφος που είχε έδρα έξω από την πρωτεύουσα.

   Το Μουσείο J. Paul Getty ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αγοράσει τον πίνακα από έναν ιδιώτη πωλητή τον Ιούνιο για να προσθέσει το έργο στη συλλογή με τα δύο έργα που ήδη κατέχει. Είπε ότι το έργο τέχνης δεν είχε εκτεθεί στο κοινό από τον 18ο αιώνα. Ωστόσο οι Βρετανοί προσπάθησαν να παραμείνει ο πίνακας σε βρετανικό έδαφος. Η προσπάθεια να ψάξουν αγοραστή εντός των συνόρων της χώρας στάθηκε άκαρπη.

  Μετά από αίτημα από το Συμβούλιο Καλών Τεχνών της Αγγλίας, η κυβέρνηση έθεσε απαγόρευση εξαγωγής μέχρι τις 16 Ιανουαρίου, με την ελπίδα ότι κάποιος αγοραστής του Ηνωμένου Βασιλείου θα εμφανιστεί και θα προσφέρει τις 3,5 εκατ. λίρες που απαιτούνταν, κάτι που δε συνέβει.

Joseph Wright of Derby, An Experiment on a Bird in the Air Pump, 1768. National Gallery London

  «Αυτός ο πίνακας μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για τον τρόπο εργασίας του και ελπίζω ότι μπορεί να βρεθεί ένας αγοραστής για να σώσει αυτό το αριστούργημα, έτσι ώστε να μπορεί να μελετηθεί και να εκτεθεί δημόσια » είχε αναφέρει η Υπουργός.

  Η γκαλερί Joseph Wright, η οποία ήδη κατέχει 27 έργα του Ράι είχε δηλώσει ωστόσο από τον Ιούνιο ότι δεν θα είχε την πολυτέλεια να αγοράσει τον πίνακα.

 Το έργο, τελικά, αγοράστηκε από το Μουσείο Getty στην έκθεση Tefaf στο Μάαστριχτ τον περασμένο Μάρτιο από τη γκαλερί Lowell Libson & Jonny Yarker Ltd που εδρεύει στο Λονδίνο. Το μουσείο με έδρα το Λος Άντζελες κατέχει δύο άλλα έργα του καλλιτέχνη. «Ανυπομονούμε να μοιραστούμε αυτόν τον εντυπωσιακό πίνακα με τους επισκέπτες και τους μελετητές μας στο πλαίσιο άλλων συλλογών του 18ου αιώνα», λέει ο Timothy Potts, διευθυντής του Μουσείου J. Paul Getty, σε δήλωση του.

Copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές

Τhe Art newspaper

Art & Object

 

Ένας κρυμμένος έρωτας σε έργο του Βερμέερ αποκαλύφθηκε για πρώτη φορά.

Ο πίνακας όπως γνωρίζουμε τη σύνθεση πριν την αποκατάσταση| © Gemäldegalerie Alte Meister, SKD

    Ανάμεσα στα 1657-59 ο Γιοχάνες Βερμέερ, ένας  από τους σημαντικότερους ζωγράφους της "Χρυσής εποχής" στην ολλανδική ζωγραφική ζωγράφισε στο Ντελφτ τη σύνθεση «Κοπέλα που διαβάζει γράμμα δίπλα στο παράθυρο», την ίδια περίοδο που ζωγράφισε τη «Γαλατού», ένα από τα πιο διάσημα έργα του.

   Η ελαιογραφία σε καμβά με διαστάσεις σε καμβά 83 × 64.5 εκ. είναι μέρος της συλλογής του μουσείου της Δρέσδης και βρίσκεται στην περίφημη πτέρυγα των Παλαιών Δασκάλων του μουσείου.

Vermeer’s “Girl Reading a Letter at an Open Window” undergoing X-ray fluorescence analysis by the Dresden State Art Collections in Germany.Credit...Gemäldegalerie Alte Meister, Staatliche Kunstsammlungen Dresden; Maria Körber

   Το μουσείο έκανε μια σημαντική αποκάλυψη, στον πίνακα «Κοπέλα που διαβάζει γράμμα δίπλα στο παράθυρο», αποκαλύπτοντας έναν έρωτα που ήταν κρυμμένος στον φόντο του έργου. Η εμφάνιση του έρωτα στον τοίχο επιφέρει τόσο μεγάλη αλλαγή στη σύνθεση σε έναν από τους πιο διάσημους πίνακες του Βέρμεερ που το γερμανικό μουσείο το αποκαλεί «νέο» Βερμέερ.

Ο πίνακας του Βερμέερ στα μέσα της αποκατάστασης | © Gemäldegalerie Alte Meister, SKD

 Ο πίνακας ήταν στη συλλογή του μουσείου για περισσότερα από 250 χρόνια και o κρυμμένος έρωτας ήταν γνωστός από το 1979 όταν ο πίνακας ακτινογραφήθηκε και από το 2009 όταν μπήκε κάτω από υπέρυθρες ακτίνες. Οι συντηρητές και οι ειδικοί θεωρούν ότι η κάλυψη ή η απόκρυψη του έρωτα ήταν έργο του ίδιου του Βερμέερ.

The restoration in Dresden took a year and a half, working inch by inch with a scalpel and a steady hand under a microscope.Credit...Gemäldegalerie Alte Meister, Staatliche Kunstsammlungen Dresden

   Στην πιο πρόσφατη αποκατάσταση του πίνακα το 2017, οι συντηρητές ανακάλυψαν ότι το χρώμα στον τοίχο στο βάθος του πίνακα που κάλυπτε τον έρωτα είχε προστεθεί από άλλο άτομο.

Όταν τα στρώματα βερνικιού από τον 19ο αιώνα άρχισαν να αφαιρούνται από τον πίνακα, οι συντηρητές ανακάλυψαν ότι το χρώμα διαλυόταν με διαφορετικό τρόπο στο κεντρικό τμήμα του τοίχου από ότι στον υπόλοιπο πίνακα.

Ο πίνακας του Βερμέερ με τον έρωτα στον τοίχο

  Οι εργαστηριακές αναλύσεις αποκάλυψαν ότι υπήρχαν στρώματα βερνικιού και βρωμιάς ανάμεσα στην αρχική εικόνα του τοίχου, τον  έρωτα και το τελικό φόντο που γνωρίζουμε, ανάμεσα στα οποία μεσολαβούν χρονικά διαστήματα δεκαετιών. Κατά συνέπεια, ο Βερμέερ δεν θα μπορούσε να έχει ζωγραφίσει ο ίδιος τον έρωτα.

  Όταν η ανακάλυψη ανακοινώθηκε στο κοινό το 2019, η ανώτερη συντηρήτρια Ούτα Νέιντχαρτ είπε ότι ήταν «η πιο συγκλονιστική εμπειρία της καριέρας της και ότι το κάνει «ένα εντελώς άλλο έργο ζωγραφικής». Το στρώμα που κάλυπτε τον έρωτα αφαιρέθηκε χειρουργικά με νυστέρι σε μικροσκόπιο αποκαλύπτοντας την εκπληκτικά τροποποιημένη σύνθεση του Βερμέερ.

Vermeer, Girl Reading a Letter at an Open Window, 1657–59, undergoing restoration. © SKD. Photo by Jürgen Lange.

 Ο πίνακας θα εμφανιστεί τον επόμενο μήνα για πρώτη φορά μετά την αποκατάσταση ως πρωταγωνιστής στην μεγάλη έκθεση On Reflection που θα κάνει εγκαίνια στις 10 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 2 Ιανουαρίου 2022 στη Gemäldegalerie της Δρέσδης. Με τα έργα του Βερμέερ που έχουν ανακαλυφθεί να είναι τριάντα πέντε παγκοσμίως, η έκθεση που συγκεντρώνει δέκα από αυτά θεωρείται μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις αφιερωμένες στο έργο του.

  «Το κορίτσι που διαβάζει ένα γράμμα» θα είναι το κεντρικό στοιχείο της έκθεσης στα δωμάτια του κτιρίου Semper που προορίζονται για τις περιοδικές εκθέσεις. Μαζί με εννέα άλλους πίνακες του Βερμέερ, συμπεριλαμβανομένης της «Γυναίκας με τα μπλε που διαβάζει ένα γράμμα» (Άμστερνταμ, Rijksmuseum) και της «Κοπέλλας δίπλα στο βιργινάλι» (Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη), που σχετίζονται στενά με τον πίνακα, περίπου 50 έργα θα αφορούν την ολλανδική ζωγραφική ζωγραφική από το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα.

Vermeer, A Lady Standing at a Virginal, 1670–72. National Gallery, London. Via Wikimedia Commons.

  Το πιο εκπληκτικό είναι ότι η ίδια εικόνα του Έρωτα παρουσιάζεται εμφανώς σε έναν άλλο πίνακα του Vermeer, A Young Woman standing at a Virginal (1670–72), που στεγάζεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Αυτό έχει οδηγήσει τους μελετητές να πιστεύουν ότι ο Έρως μπορεί να βασίζεται σε έναν πραγματικό πίνακα που ανήκει στον Βερμέερ. Σε μια απογραφή της περιουσίας του, η οποία περιελάμβανε περίπου 50 πίνακες, αναφέρεται "ένας Έρως". Ενώ ο πίνακας δεν έχει εντοπιστεί ή προσδιοριστεί, οι επιμελητές λένε ότι πιστεύουν ότι ήταν πιθανώς ένα σύγχρονο έργο του Ολλανδού ζωγράφου Caesar van Everdingen. (Ένας άλλος πίνακας του Έρωτα από αυτόν τον καλλιτέχνη εκτίθεται στην έκθεση της Δρέσδης.) 

In “Girl Interrupted at Her Music,” which is owned by the Frick Collection, the Cupid’s presence leaves no doubt about the pictured couple’s thoughts.Credit...Frick Collection

  Μερικά μυστήρια παραμένουν. Δεν είναι σαφές ποιος ζωγράφισε πάνω στον θεό - ούτε γιατί, ούτε πότε - αν και γνωρίζουμε ότι άλλοι πίνακες του Vermeer τροποποιήθηκαν από μεταγενέστερες γενιές για να ανταποκριθούν στα σύγχρονα γούστα. Η ανακάλυψη προκάλεσε επίσης εικασίες για ένα άλλο από τα έργα του, "Γυναίκα με μαργαριτάρι κολιέ", το οποίο βρίσκεται στη συλλογή των κρατικών μουσείων του Βερολίνου. 

Analysis has shown that a map on the wall in “Woman With a Pearl Necklace” had also been painted over.Credit...National Museums in Berlin — Prussian Cultural Heritage, Picture Gallery

  Η γυναίκα σε αυτόν τον πίνακα, ντυμένη στα κίτρινα διακοσμημένη με ερμίνα, στέκεται μπροστά σε έναν καθρέφτη, με τα δάχτυλά της στις κορδέλες σε κάθε άκρο του κολιέ, σε μια στιγμή ήσυχης ενδοσκόπησης. Πίσω της είναι ένας έντονος λευκός τοίχος. Η ανάλυση έδειξε ότι ένας χάρτης που κρεμόταν στον τοίχο ήταν ζωγραφισμένος - αλλά από ποιον;

  Η Uta Neidhardt, επικεφαλής αποκαταστάτρια της ολλανδικής ζωγραφικής στις συλλογές τέχνης της Δρέσδης, είπε ότι θα μπορούσε να έχει γίνει από τον ίδιο τον Vermeer, αλλά πρόσθεσε: «Οι συνάδελφοί μας στο Βερολίνο είναι σίγουρο ότι θα αντιμετωπίσουν πολλές ερωτήσεις».

   Πίνακες των Pieter de Hooch, Frans van Mieris, Gerard Ter Borch, Gabriel Metsu, Gerard Dou, Emanuel de Witte και Jan Steen θα δείξουν το καλλιτεχνικό περιβάλλον στο οποίο δούλεψε ο Βερμέερ και με το οποίο ήταν σε στενή επαφή. Επιλεγμένα παραδείγματα από άλλα καλλιτεχνικά είδη, όπως σχέδια και εκτυπώσεις, γλυπτά και ιστορικά έπιπλα θα εμπλουτίσουν την έκθεση. Ένα τμήμα της έκθεσης θα αφιερωθεί ειδικά στην τεχνική ζωγραφικής του Βερμέερ και στην αποκατάσταση του έργου «Κοπέλα που Διαβάζει ένα Γράμμα», προκειμένου να απεικονίσει την περίπλοκη, πειραματική διαδικασία που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του πίνακα.

Copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές 

The Art Newspaper

Artsy net

The New York Times

Ποιο ήταν το ύψος του Μικελάντζελο σύμφωνα με ανακοινώσεις των ερευνητών.

   Ο ιστορικός της τέχνης Τζόρτζο Βάζαρι έχει περιγράψει τον Μικελάντζελο ως «μεσαίου ύψους άτομο, με πλατείς ώμους και το σώμα του να έχει καλές αναλογίες». Ήταν ένας «πολύ υγιής άνθρωπος, αδύνατος και μυώδης», έγραφε.

Τρία κομμάτια υποδημάτων που πιστεύεται ότι ανήκαν στον αναγεννησιακό καλλιτέχνη. Φωτο: Courtesy if the Casa Buonarroti Museum.

  Σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2021 της εφημερίδας Anthropologie, ερευνητές στο Forensic Anthropology, Paleopathology και Bioarchaeology Research Center στην Ιταλία εξέτασαν τρία κομμάτια υποδημάτων που πιστεύεται ότι ανήκαν στον αναγεννησιακό καλλιτέχνη: ένα ζευγάρι δερμάτινα παπούτσια και μία δερμάτινη παντόφλα, όλα στη συλλογή του Μουσείου Casa Buonarroti στη Φλωρεντία. (Η δεύτερη παντόφλα εκλάπη από το μουσείο το 1873, σύμφωνα με τη Live Science).

  Αφού μελέτησαν τα παπούτσια του καλλιτέχνη της Αναγέννησης, οι ερευνητές στην Ιταλία μπόρεσαν να εκτιμήσουν το ύψος του. Ήταν περίπου 1,58, αρκετά κοντός για τα σημερινά δεδομένα.

   Αξίζει φυσικά να επισημανθεί ότι σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής του - τον 15ο και τον 16ο αιώνα - το ύψος του Μιχαήλ Άγγελου δεν θα ήταν εκτός κανόνα. Και, σύμφωνα με τους συντάκτες του άρθρου, την ιατροδικαστή ανθρωπολόγο Έλενα Βαρότο και τον παλαιοπαθολόγο Φραντσέσκο Γκαλάσι, η μέτρηση ταιριάζει με την περιγραφή που έχει κάνει ο Τζόρτζο Βαζάρι.  Τα λείψανα του Μικελάντζελο, που βρίσκονται στη Βασιλική της Σάντα Κρότσε στη Φλωρεντία, δεν έχουν εκταφεί και μελετηθεί ποτέ.