Οι παραδοσιακές φορεσιές της Κέρκυρας μέσα από τα έργα των σπουδαίων ζωγράφων του νησιού

Έργο αγνώστου

Έργο αγνώστου

Σπύρος μερκούρης, Αγραφοί

Άγγελος Γιαλινάς, Παχάτικα

Παναγιώτης Μαυρόπουλος, Στον Άγιο Μάρκο

Αλέξανδρος Ασωνίτης, Στους Έρμονες

Βλαχόπουλος, Στα ψαράδικα

Σπύρος Μερκούρης, Αντιπερνοί

Άγγελος Γιαλινάς, Στον Βιρό

Φίλης Κένταρχος, Τριμάρτυρος

Στέφανος Σγούρος, Στους Αρμενάδες

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Δημήτρης Χυτήρης, Χωριατοπούλα

Διονύσιος Βέγιας, Χορός στη Κέρκυρα

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Βικεντιος Μποκατσιάμπης, Κοπέλα με γιορτινή φορεσιά

Πάυλος Προσαλέντης

Άγγελος Γιαλλινάς, Λιτανεία Αγίου Σπυρίδωνα

Άγγελος Γιαλινάς, Λιτανεία στο χωριό Βιρό

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Άγγελος Γιαλινάς

Σαμαρτζής, Μπενιτσιώτισα

Σγούρος, Ο νερουλάς

Σγούρος, Οδοκαθαριστής

Στέφανος Σγούρος, Χωρική που πλέκει

Στέφανος Σγούρος, Χωρική που κοιμάται

Στέφανος Σγούρος

Στέφανος Σγούρος, Μικρός τσολιάς

Βικέντιος Μποκατσιάμπης

Βικέντιος Μποκατσιάμπης

Βικέντιος Μποκατσιάμπης

Βικέντιος Μποκατσιάμπης

Βικέντιος Μποκατσιάμπης

Βικέντιος Μποκατσιάμπης

Βικέντιος Μποκατσιάμπης

Χαράλαμπος Παχής

 

Χρύσωμα, ένα μάθημα ζωγραφικής απο τον Παναγιώτη Δοξαρά 300 χρόνια μετά την εποχή του

Παναγιώτης Δοξαράς Γέννηση: 1662,  Μάνη - Απεβίωσε: 1729, Κέρκυρα

ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΙΩΜΑΤΟΣ.

 Ήξευρε καλά, να επιμελάσαι παστρικά εις ότι επιχειρίζεσε δια του χρυσόματος, να βάνης εις την κόλα νερό γλυκό και καθαρό, η πλάκα οπού τρίβεις ταμπόλε να είναι παστρική, η κούπαις, τα πινέλα ας είναι καλά παστρικά, δια να ανακατώνης τα μπόλε, και τις κόλαις με τον ύψον.

 Έπαρε κόλα τοδέσκα άσπρη λείτρα μία, διάλεξε την να είναι καλή, δια να λιώνη εις το βράσιμον, βάλε την εις ένα αφόριο τζουκάλι, να χωράη νερό καρτούτζα πέντε δια να μοσκεύη ώραις έξι, έπειτα βάλε την εις την φωτιάν να βράση ώστε να αναλύση όλη καλά. Ύστερον εύγαλέ την να ρεποσάρη κάμποσον, και απέκη δος την εις το ξύλο. Στεγνώνοντάς, την μια φορά, δήνεις το άλλο εώς τρία, ή και τέσσερα χέρια ως καθώς είναι το ξύλο, και αν είναι το ξύλο γλυκό δίνεις ένα χέρι κόλα ή και δύο περισσότερα, και αν είναι το ξύλο σκλιρό δος τρία μόνον.

 Έπειτα ετοίμασε τους ύψους λεπτούς, καλά κρισαρισμένους και με την ίδιαν κόλα έτζι δυναμερήν δίνεις ένα και δύο χέρια, και κάθε βολά να είανι στεγνό καλά, έπειτα εις τα επίλοιπα χέρια του ύψου βάνεις ολίγο νερό εις την κόλα, εώς να έρθεις εις τα έξι χέρια, δια να μη γένη το ύψομα σκληρό, και δεν του πιτήχει το χρύσομα, και απέκη στεγνώνοντας καλά έπαρε κάποια σύδερα όπου ονομάζονται ξιστήρια, και ξεις κάποιους κόμπους, ή και περισσούς ύψους, δια να γένη στιλβοτό.  

 Έπειτα ετοιμάζεις τα μπόλε καλά, και παστρικά τριμένο, με τούτον το τρόπον, βάλε μησί ογκιά μπόλο αρμένο, και μισή μπόλο οριοντάλε, και ολίγο ξήγγη να είναι από το ξηγγοκέρι, την ποσότιτα εώς ένα ρεβηθόσπυρο, και τρίψε τα καλά, έπειτα ανακατόνης ολίγο με νερό, και ολίγη κόλα αχαμνή, και δίνης έζι νερατό το πρώτο χέρι, έπειτα ακολουθάς πλέον δυναμερόν ήγουν δασίτερον ολίγον με την ίδιαν στράτα βάνοντας εις το μπόλε τρία μερδικά νερό, και ένα κόλα όλιγην εως να δώση δύναμιν του νερού, έπειτα χρυσόνεις με κάθε επιμέλεια, να βρέχης καλά τον τόπο οπού θέλης να βάνης το χρυσάφη, και όχι να βάνης να πλακόνη το πενέλο απάνω εις το χρυσάφη, διατί κάνει το χρυσάφη μολισμούς, ήγουν μακιαίς, και έτζη και η μεταδούραις. 

 Έπειτα αφύνης να στεγνώση καλά εις το αρκετό, και μπουρνίρεις εκεί όπου θέλης, και το αμπουρνίριστον, του δήνεις το χρώμα του, ολίγον κρόκον και γώμα άσπρη μοσκεμένη με νερό, και ας είναι κιάρα, αυτή είναι η ερμηνία η πλέον εξερτή του χρυσόματος, και αν δε σου ευτυχίσει δια πρώτην φοράν μη μη διλιάσεις διατί μεταχειρίζοντας λαμβάνεις την πράξιν. Αυτή είναι η στράτα η πλέα εξέρετη, και κυριότερη, μαρτυριμένη, και δοκιμασμένη και ωφέλειμως.

πηγές

Περι ζωγραφίας

Οι στοχασμοί του Ιακώβου Πολυλά για την Ωραία τέχνη

Περί ωραίας τέχνης

Α) Η τέχνη όταν εκφράζει την άψυχη φύση είναι ευτυχισμένη αν φτάσει να την ενθυμίσει- και φαίνεται πάντα κατώτερη από την φύση- το ιδανικό del paesaggio είναι πάντα κατώτερο από τις πραγματικές θεωρίες που βρίσκονται στη φύση. Το αντίθετο συμβαίνει στις άλλες τέχνες όταν έχουν αντικείμενο τον άνθρωπο. Η γλυπτική, η ζωγραφική, η μουσική, η ποιητική- κάθε μια στον ανώτερο βαθμό, δύνανται να παραστήσουν ένα ιδανικό ανώτερο πολύ της φύσης. Αυτό ίσως προέρχεται από τη διαφορά των μέσων που έχουν αυτές οι διάφορες τέχνες. Τα μέσα της τέχνης del paesaggio είναι περιορισμένα. Το  αντικείμενο της είναι μέσα στο διάστημα. Αυτή πρέπει να περιορίσει το μεγαλοπρεπές της φύσεως σε μικρό διάστημα-να το σμικρύνει για να παραστήσει ένα όλον.

Β) Η θεωρητική ανάλυση καλλιτεχνημάτων είναι έργο αποσυνθετικό, στο οποίο η ψυχή αχώριστη όπως είναι από το σώμα, στήνεται κάτω από τη σμίλη του ανατόμου. Δύσκολο είναι να το εξετάσει κάποιος και να το κρίνει με το φως οποιασδήποτε θεωρίας. Διότι κάθε έργο της φαντασίας μετέχει και του ατομικού ιδιώματος του καλλιτεχνικού και όταν συμβαίνει αυτό να απλώνεται σε όλη τη περιοχή της τέχνης , η κριτική δε δύναται να εφαρμόσει τη στάθμη της. Τη δυσκολία αυτή απαντούμε σε όλους τους ποιητές μικρους και μεγάλους, και λέμε μικρους και μεγάλους διότι αλοίμονο αν ο θαυμασμός και η λατρεία μας θα περιοριζόταν στους δύο ή τρεις μεγαλοτέχνες της ανθρωπότητας. Απέναντι του Ομήρου και του Αισχύλου, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, απέναντι του Δάντη ο Αριόστο και ο Μαντζόνι, απέναντι του Sheakspeare o Byron και ο Τennyson μου φαίνονται ότι είναι μικροί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι καλλιτέχνες, εάν καθένας από αυτούς με την ιδέα του πρωτοτύπου κάτι πρόσθεσαν στην επικράτεια της τέχνης.

Το αρχικό κείμενο βρισκόταν σε μια γλυκή ελαφρή καθαρεύουσα.

Πηγές

Ιακώβου Πολυλά Ανέκδοτα έργα, Νίκος Παγράτης-Δήμητρα Κούδα

Γεώργιος Σαμαρτζής και ηθογραφική ζωγραφική

 

1. Τα λάφυρα, 1905, ελαιογραφία, συλλογή Γ.Κάρτερ, Αθήνα

  Στις ηθογραφικές παραστάσεις ο Γεώργιος Σαμαρτζής δίνει ένα καθοριστικό δείγμα των δυνατοτήτων του με την απόδοση της καθημερινής ζωής, τις πλούσιες τονικές διαβαθμίσεις, τη μελετημένη οργάνωση των συνθέσεων και τη δύναμη των εκφραστικών του μέσων να πλημμυρίζουν τη ζωγραφική επιφάνεια. 

2. Το κέντημα-Ίρις, 1915, ελαιογραφία σε μουσαμά, Δημοτική πινακοθήκη Κέρκυρας.

 Η μορφοπλαστική του γλώσσα ενσωματώνει επιδράσεις από τον γαλλικό ιμπρεσιονισμό και καλλιτέχνες όπως η B. Morisot, Ιταλική και δη Ναπολιτάνικη ηθογραφική ζωγραφική των Dalbono και Curcio, αλλά και στοιχεία ομότεχνων των Κερκυραίων, όπως οι δάσκαλοί του Χ.Παχής, Παύλος  Προσαλέντης ο Νεότερος και Περικλής Τσιριγώτης.

3. Κοτζάμπασης, 1882, ελαιογραφία, συλλογή Α. Φράντζου, Κέρκυρα.

 Στα ηθογραφικά του θέματα ο Σαμαρτζής δε φαίνεται να επηρεάζεται από το δάσκαλό του D. Morelli που διακρίνεται για μια αίσθηση τραγικότητας, ίσως και θεατρικότητας.

4. Βοσκός στη Κέρκυρα, 1909, ελαιογραφία, Δημοτική πινακοθήκη Κέρκυρας.

   Η ζωγραφική ηθογραφικών θεμάτων στα επτάνησα σαφώς δεν χαρακτηρίζεται από τη δυναμικότητα της ώσμωσης τουλάχιστον ιδεολογικά όπως στο αντίστοιχο καλλιτεχνικό είδος που αναπτύχθηκε στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο, με καλλιτεχνικό κέντρο ασφαλώς την Αθήνα. Η στροφή των Ελλήνων δημιουργών προς την ηθογραφική αναπαράσταση σημειώνεται γύρω στο 1870 και ο βασικότερος λόγος μπορεί να θεωρηθεί η ανάπτυξη του είδους στα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα της Ευρώπης και ιδιαέτερα στο Μόναχο, όπου σπούδασαν οι περισσότεροι καλλιτέχνες της περιόδου αλλά και η αστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας που με επιταχυμένο ρυθμό όδευε στη διαμόρφωση ενός νέου προσώπου. Σε αυτό οπωσδήποτε συνέβαλαν και οι λαογραφικές εργασίες του Ν.Πολίτη που αποκάλυψαν την αξία των λαϊκών εθίμων και των παραδόσεων.

5. Μπενιτσιώτισσα, αχρονολόγητο, ελαιογραφία, Δημοτική πινακοθήκη Κέρκυρας.

 Η διαφορετική ιστορική πραγματικότητα και το ιδεολογικό υπόβαθρο καθορίζει τη διαφοροποίηση ανάμεσα στην ελληνική και ευρωπαϊκή ηθογραφική ζψγραφική.

6. Η γυναίκα στο γρασίδι, 1922, ελαιογραφία, ιδιωτική συλλογή, Αθήνα.

Στην ηθογραφική ζωγραφική του δημιούργησε 22 έργα του από τα οποία τα 17 ήταν ιδιωτικού βίου.

Τα έργα <<Κοντζαμπάσης>> και <<Άραβας μουσικός>> συγκαταλέγονται στα Οριενταλιστικά θέματα.

7. Οι λουόμενες, αχρονολόγητο, ελαιογραφία, ιδιωτική συλλογή, Αθήνα.

 Στα αγροτικά θέματα τοποθετούνται τα έργα <<Βοσκός στην Κέρκυρα>>, <<Βοσκός δτη περιοχή της λίμνης Χαλικιόπουλου>>, <<Μπενιτσιώτισσα>>. Στις παιδικές-οικογενειακές σκηνές συγκαταλέγονται τα έργα του << Το κέντημα-Ίρις>> και <<Ο θηλασμός>>.

8. Ο Άραβας μουσικός, 1901, ελαιογραφία, συλλογή Γ.Κάρτερ.

 Στην αστική ηθογραφία του υπάρχουν τα έργα <<Λάφυρα>>, <<Αποχαιρετισμός στο τρένο>>, <<Ρεμβασμός>>,  << Ο κουρδιστής του πιάνου>> και <<Στοχασμός>>. Σε συνδυασμό τοπιογραφίας και ηθογραφίας τοποθετούνται τα έργα <<Μετά το λουτρό>>, <<Γυναίκα στο γρασίδι>>, <<Λουόμενες>>, <<Η αποβίβαση>>. Το έργο <<Λουόμενες>> τοποθετείται και  στον συνδυασμό ηθογραφίας-γυμνογραφίας, όπως και ο <<Ρεμβασμός>> στην ηθογραφία-τοπιογραφία.

Πηγές

Ο Κερκυραίος ζωγράφος Γεώργιος Σαμαρτζής (1868-1925) ΝΕΚΤΑΡΙΑΝΝΑ Κ. ΣΑΛΙΒΕΡΟΥ

Λεξικό Ελλήνων 

Η συλλογή Καρτ Ποσταλ με έργα κερκυραίων ζωγράφων που διατίθεται στο πωλητήριο της πινακοθήκης δήμου Κέρκυρας,στον κήπο του λαού

  Πρόκειται για μια αξιόλογη συλλογή έργων τα οπόια βρίσκονται στη πινακοθήκη δήμου Κέρκυρας και εκτυπώθηκαν σε καρτ ποσταλ, για τους επισκέπτες που θα επιθυμούσαν να έχουν μια ανάμνηση των σπουδαίων καλλιτεχνών που πέρασαν από το νησί. Στο πωλητήριο διατίθονται επίσης και σελιδοδείκτες με τα έργα των ζωγράφων.

COPYRIGHT

 Έλενα Παπάζη

Στέφανος Σγούρος, ο ζωγράφος των τοπίων της Κέρκυρας

Χωρική που πλέκει

  Ο Στέφανος Σγούρος γεννήθηκε το 1924 στην Κορακιάνα Κέρκυρας. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια και μαγεύτηκε από την ομορφιά του κερκυραϊκού τοπίου, κοντά στον μεγάλο του δάσκαλο Διονύσιο Σγούρο(1887-1977). 

  Ο ζωγράφος έζησε μέσα σε όλες τις δυσκολίες της γεννιάς του. Πέρασε τα σκοτεινά χρόνια της ιταλογερμανικής κατοχής, κυρίως στη Κορακιάνα όπου, μέσα από τα διαβάσματα του μυήθηκε στις ριζοσπαστικές ιδέες του καιρού του, και πίστεψε στη μεγάλη ιδέα για έναν καλύτερο κόσμο.

Πορτόνι αρχοντικού Βαρουχα, 2001

 Αν και είχε ξεδιπλώσει ήδη το πηγαίο του ταλέντο, μόλις απόλυθηκε από τον ελληνικό στρατό, σπούδασε ζωγραφική στο ινστιτούτο  Volonta της Ρώμης, από το οποίο αποφοίτησε με τιμητικούς τίτλους το 1952. Έκτοτε εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Κέρκυρα και δεν την εγκατέλειψε ποτέ.

  Εκτός από την ενασχόληση του με τη ζωγραφική υπήρξε και από τους πρώτους ιδρυτές της φιλαρμονικής Κορακιάνας και διετέλεσε αντιπρόεδρος του πρώτου διοικητικού συμβουλίου της.

Το ρολόι του παλαιού φρουρίου, 2003

  Υπερήφανος για τη κερκυραϊκή του ταυτότητα με τη μεγάλη βαρύτητα της παρακαταθήκης του τόπου του, υπήρξε πιστός και αξιόπιστος συνεχιστής της κερκυραικής Σχολής υδατογραφίας, αλλά και της ελαιογραφίας, καθώς και της κερκυραϊκής αγιογραφίας, που μετρά τρεις πολύ δημιουργικούς αιώνες ζωής, με δεκάδες εκκλησίες του νησιού να είναι ιστορημένες από εκείνον.

  Γέννημα θρέμα της κερκυραϊκής υπαίθρου, δεν την απαρνήθηκε ποτέ του και απαθανάτησε τις όψεις του αγροτικού κόσμου της Κέρκυρας και του καθημερινού αγώνα της επιβίωσης του. Η λατρεία του για τη κερκυραϊκή φύση την αρχιτεκτονική του νησιού μας, για την ηρεμία που αυτές αντανακλούν, καθώς και τον αρμονικό διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ τους, αποδίδεται με απαράμιλλη ακρίβεια και καθαρότητα στις υδατογραφίες του που καθρευτίζουν τα κύρια στοιχεία της προσωπικότητας του.

Μανδρακίνα, 1992

  Ως ανήσυχο πνεύμα καταπιάστηκε και με τη τέχνη του λόγου και δημιούργησε αξιόλογο συγγραφικό έργο. Δημοσίευσε τα ποιητικά έργα Η Βοσκοπούλα(1948) και Τα Τραγούδια της Μοναξιάς(1960), καθώς και τα θεωρητικά κείμενα Επαγγελματισμός και τέχνη (1981), Τέχνη και Καλλιτέχνες στον κοινωνικό χώρο (1983), όπου διατυπώνονται οι απόψεις του για τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη. Με τα βιβλία του Υδατογραφία(1995) και Η Ζωγραφική των Λέξεων(2003) θέλησε να μεταλαμπαδεύσει τις πολύτιμες γνώσεις του.

πηγές

Πινακοθήκη δήμου Κέρκυρας, Στέφανος Σγούρος, Αναδρομική

Mια έρευνα για τη βελτίωση και τη βιωσιμότητα του κτήματος Μον ρεπο της Κέρκυρας που μπορούμε να συμβάλλουμε και εμείς αφιερώνοντας λίγα λεπτά για το τόπο μας

 

Φωτογραφία από Nadezhda Bogatyryova (Wikimapia)

  Μια πολύ αξιόλογη έρευνα που εκπονείτε στο πλαίσιο μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδων με σκοπό την εκτίμηση της κατάστασης του κτήματος Μοn repos και προτάσεων που μπορούν να δημιουργηθούν και να προταθούν κάποιες ενέργειες ώστε να βελτιωθεί ο τρόπος λειτουργίας του, στοιχείο που θα συμβάλλει στη βιωσιμότητα του με πολλαπλά οφέλη για την τοπική κοινωνία, για την περιβαλλοντική προστασία του και την ευαισθητοποίηση του κοινού.

  Εδώ θα βρείτε το ερωτηματολόγιο για τις προοπτικές ανάπτυξης και την βελτίωση της λειτουργίας του κτήματος Μον Ρεπό στη Κέρκυρα 

https://docs.google.com/forms/d/1S55r82b9UQ4pAe129AodxxuKALuQ7MPq6uAZEheocY4/edit?fbclid=IwAR2-08O7CYl2hwTo3IPyPrCwUfCqaJtx44KHxQugXHvwPZFSx06pi4s2DIg

  Το κτήριο, στο οποίο στεγάζεται το μουσείο, βρίσκεται σε περίοπτη θέση και αποτελεί διαχρονικό σύμβολο για το νησί της Κέρκυρας, καθώς στεγάζει σπάνια ευρήματα αλλά και κουβαλάει μια μεγάλη ιστορία. Ανήκει στη δικαιοδοσία της Η΄ Ε.Π.Κ.Α. και πρώτο μέλημα της ίδρυσης του μουσείου ήταν η διαφύλαξη και παρουσίαση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Παλαιόπολης (το κέντρο της αρχαίας Κέρκυρας).

  Το οίκημα ξεκίνησε να κτίζεται το 1828 κατά τα πρότυπα του νεοκλασικισμού, με σχέδια και επίβλεψη του Άγγλου αρχιτέκτονα σερ Γεωργίου Ουίτμορ (Sir George Whitmore), ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας των ανακτόρων των αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου στην μεγάλη πλατεία της Κέρκυρας, την Σπιανάδα, καθώς και του πολιτικού μηχανικού J. Harper. Παραδόθηκε το 1831 ως θερινή έπαυλη στον δεύτερο Άγγλο Ύπατο Αρμοστή των Ιονίων Νήσων σερ Φρειδερίκο Άνταμς (sir Frederic Adams) και στη Κερκυραία σύζυγό του Νίνα Παλατιανού.

Το 1833 μεταφέρθηκε στην Έπαυλη η Σχολή Καλών Τεχνών με διευθυντή τον Κερκυραίο γλύπτη Παύλο Προσαλέντη και το 1834 στο αγρόκτημα της έπαυλης λειτούργησαν δημόσιοι κήποι. Το 1840 επί αρμοστείας του λόρδου Howard Duglas μεταφέρθηκε εκεί το Ιεροσπουδαστήριο, όπου και έμεινε δύο χρόνια.

  Στην Έπαυλη φιλοξενήθηκε το 1863 και αρκετές φορές μετά η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Ελισάβετ, η οποία αργότερα έκτισε στο χωριό Γαστούρι δική της έπαυλη, γνωστή και ως Αχίλλειο.[3]Την 1 -6-1864 η έπαυλη και οι κήποι δωρίστηκαν από το Επαρχιακό Συμβούλιο της Κέρκυρας στον βασιλιά Γεώργιο Α΄, ο οποίος ονόμασε το κτήμα Mon Repos (Μον Ρεπό), δηλαδή «η ανάπαυσή μου». Μέχρι και το 1967 το Μον Ρεπό χρησιμοποιήθηκε από την βασιλική οικογένεια της Ελλάδας.

Πηγές

Wikimapia

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΤΑΝΟΣ, ΔΑΣΟΠΟΝΟΣ