Χρύσωμα, ένα μάθημα ζωγραφικής απο τον Παναγιώτη Δοξαρά 300 χρόνια μετά την εποχή του

Παναγιώτης Δοξαράς Γέννηση: 1662,  Μάνη - Απεβίωσε: 1729, Κέρκυρα

ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΙΩΜΑΤΟΣ.

 Ήξευρε καλά, να επιμελάσαι παστρικά εις ότι επιχειρίζεσε δια του χρυσόματος, να βάνης εις την κόλα νερό γλυκό και καθαρό, η πλάκα οπού τρίβεις ταμπόλε να είναι παστρική, η κούπαις, τα πινέλα ας είναι καλά παστρικά, δια να ανακατώνης τα μπόλε, και τις κόλαις με τον ύψον.

 Έπαρε κόλα τοδέσκα άσπρη λείτρα μία, διάλεξε την να είναι καλή, δια να λιώνη εις το βράσιμον, βάλε την εις ένα αφόριο τζουκάλι, να χωράη νερό καρτούτζα πέντε δια να μοσκεύη ώραις έξι, έπειτα βάλε την εις την φωτιάν να βράση ώστε να αναλύση όλη καλά. Ύστερον εύγαλέ την να ρεποσάρη κάμποσον, και απέκη δος την εις το ξύλο. Στεγνώνοντάς, την μια φορά, δήνεις το άλλο εώς τρία, ή και τέσσερα χέρια ως καθώς είναι το ξύλο, και αν είναι το ξύλο γλυκό δίνεις ένα χέρι κόλα ή και δύο περισσότερα, και αν είναι το ξύλο σκλιρό δος τρία μόνον.

 Έπειτα ετοίμασε τους ύψους λεπτούς, καλά κρισαρισμένους και με την ίδιαν κόλα έτζι δυναμερήν δίνεις ένα και δύο χέρια, και κάθε βολά να είανι στεγνό καλά, έπειτα εις τα επίλοιπα χέρια του ύψου βάνεις ολίγο νερό εις την κόλα, εώς να έρθεις εις τα έξι χέρια, δια να μη γένη το ύψομα σκληρό, και δεν του πιτήχει το χρύσομα, και απέκη στεγνώνοντας καλά έπαρε κάποια σύδερα όπου ονομάζονται ξιστήρια, και ξεις κάποιους κόμπους, ή και περισσούς ύψους, δια να γένη στιλβοτό.  

 Έπειτα ετοιμάζεις τα μπόλε καλά, και παστρικά τριμένο, με τούτον το τρόπον, βάλε μησί ογκιά μπόλο αρμένο, και μισή μπόλο οριοντάλε, και ολίγο ξήγγη να είναι από το ξηγγοκέρι, την ποσότιτα εώς ένα ρεβηθόσπυρο, και τρίψε τα καλά, έπειτα ανακατόνης ολίγο με νερό, και ολίγη κόλα αχαμνή, και δίνης έζι νερατό το πρώτο χέρι, έπειτα ακολουθάς πλέον δυναμερόν ήγουν δασίτερον ολίγον με την ίδιαν στράτα βάνοντας εις το μπόλε τρία μερδικά νερό, και ένα κόλα όλιγην εως να δώση δύναμιν του νερού, έπειτα χρυσόνεις με κάθε επιμέλεια, να βρέχης καλά τον τόπο οπού θέλης να βάνης το χρυσάφη, και όχι να βάνης να πλακόνη το πενέλο απάνω εις το χρυσάφη, διατί κάνει το χρυσάφη μολισμούς, ήγουν μακιαίς, και έτζη και η μεταδούραις. 

 Έπειτα αφύνης να στεγνώση καλά εις το αρκετό, και μπουρνίρεις εκεί όπου θέλης, και το αμπουρνίριστον, του δήνεις το χρώμα του, ολίγον κρόκον και γώμα άσπρη μοσκεμένη με νερό, και ας είναι κιάρα, αυτή είναι η ερμηνία η πλέον εξερτή του χρυσόματος, και αν δε σου ευτυχίσει δια πρώτην φοράν μη μη διλιάσεις διατί μεταχειρίζοντας λαμβάνεις την πράξιν. Αυτή είναι η στράτα η πλέα εξέρετη, και κυριότερη, μαρτυριμένη, και δοκιμασμένη και ωφέλειμως.

πηγές

Περι ζωγραφίας

Οι στοχασμοί του Ιακώβου Πολυλά για την Ωραία τέχνη

Περί ωραίας τέχνης

Α) Η τέχνη όταν εκφράζει την άψυχη φύση είναι ευτυχισμένη αν φτάσει να την ενθυμίσει- και φαίνεται πάντα κατώτερη από την φύση- το ιδανικό del paesaggio είναι πάντα κατώτερο από τις πραγματικές θεωρίες που βρίσκονται στη φύση. Το αντίθετο συμβαίνει στις άλλες τέχνες όταν έχουν αντικείμενο τον άνθρωπο. Η γλυπτική, η ζωγραφική, η μουσική, η ποιητική- κάθε μια στον ανώτερο βαθμό, δύνανται να παραστήσουν ένα ιδανικό ανώτερο πολύ της φύσης. Αυτό ίσως προέρχεται από τη διαφορά των μέσων που έχουν αυτές οι διάφορες τέχνες. Τα μέσα της τέχνης del paesaggio είναι περιορισμένα. Το  αντικείμενο της είναι μέσα στο διάστημα. Αυτή πρέπει να περιορίσει το μεγαλοπρεπές της φύσεως σε μικρό διάστημα-να το σμικρύνει για να παραστήσει ένα όλον.

Β) Η θεωρητική ανάλυση καλλιτεχνημάτων είναι έργο αποσυνθετικό, στο οποίο η ψυχή αχώριστη όπως είναι από το σώμα, στήνεται κάτω από τη σμίλη του ανατόμου. Δύσκολο είναι να το εξετάσει κάποιος και να το κρίνει με το φως οποιασδήποτε θεωρίας. Διότι κάθε έργο της φαντασίας μετέχει και του ατομικού ιδιώματος του καλλιτεχνικού και όταν συμβαίνει αυτό να απλώνεται σε όλη τη περιοχή της τέχνης , η κριτική δε δύναται να εφαρμόσει τη στάθμη της. Τη δυσκολία αυτή απαντούμε σε όλους τους ποιητές μικρους και μεγάλους, και λέμε μικρους και μεγάλους διότι αλοίμονο αν ο θαυμασμός και η λατρεία μας θα περιοριζόταν στους δύο ή τρεις μεγαλοτέχνες της ανθρωπότητας. Απέναντι του Ομήρου και του Αισχύλου, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, απέναντι του Δάντη ο Αριόστο και ο Μαντζόνι, απέναντι του Sheakspeare o Byron και ο Τennyson μου φαίνονται ότι είναι μικροί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι καλλιτέχνες, εάν καθένας από αυτούς με την ιδέα του πρωτοτύπου κάτι πρόσθεσαν στην επικράτεια της τέχνης.

Το αρχικό κείμενο βρισκόταν σε μια γλυκή ελαφρή καθαρεύουσα.

Πηγές

Ιακώβου Πολυλά Ανέκδοτα έργα, Νίκος Παγράτης-Δήμητρα Κούδα

Γεώργιος Σαμαρτζής και ηθογραφική ζωγραφική

 

1. Τα λάφυρα, 1905, ελαιογραφία, συλλογή Γ.Κάρτερ, Αθήνα

  Στις ηθογραφικές παραστάσεις ο Γεώργιος Σαμαρτζής δίνει ένα καθοριστικό δείγμα των δυνατοτήτων του με την απόδοση της καθημερινής ζωής, τις πλούσιες τονικές διαβαθμίσεις, τη μελετημένη οργάνωση των συνθέσεων και τη δύναμη των εκφραστικών του μέσων να πλημμυρίζουν τη ζωγραφική επιφάνεια. 

2. Το κέντημα-Ίρις, 1915, ελαιογραφία σε μουσαμά, Δημοτική πινακοθήκη Κέρκυρας.

 Η μορφοπλαστική του γλώσσα ενσωματώνει επιδράσεις από τον γαλλικό ιμπρεσιονισμό και καλλιτέχνες όπως η B. Morisot, Ιταλική και δη Ναπολιτάνικη ηθογραφική ζωγραφική των Dalbono και Curcio, αλλά και στοιχεία ομότεχνων των Κερκυραίων, όπως οι δάσκαλοί του Χ.Παχής, Παύλος  Προσαλέντης ο Νεότερος και Περικλής Τσιριγώτης.

3. Κοτζάμπασης, 1882, ελαιογραφία, συλλογή Α. Φράντζου, Κέρκυρα.

 Στα ηθογραφικά του θέματα ο Σαμαρτζής δε φαίνεται να επηρεάζεται από το δάσκαλό του D. Morelli που διακρίνεται για μια αίσθηση τραγικότητας, ίσως και θεατρικότητας.

4. Βοσκός στη Κέρκυρα, 1909, ελαιογραφία, Δημοτική πινακοθήκη Κέρκυρας.

   Η ζωγραφική ηθογραφικών θεμάτων στα επτάνησα σαφώς δεν χαρακτηρίζεται από τη δυναμικότητα της ώσμωσης τουλάχιστον ιδεολογικά όπως στο αντίστοιχο καλλιτεχνικό είδος που αναπτύχθηκε στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο, με καλλιτεχνικό κέντρο ασφαλώς την Αθήνα. Η στροφή των Ελλήνων δημιουργών προς την ηθογραφική αναπαράσταση σημειώνεται γύρω στο 1870 και ο βασικότερος λόγος μπορεί να θεωρηθεί η ανάπτυξη του είδους στα μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα της Ευρώπης και ιδιαέτερα στο Μόναχο, όπου σπούδασαν οι περισσότεροι καλλιτέχνες της περιόδου αλλά και η αστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας που με επιταχυμένο ρυθμό όδευε στη διαμόρφωση ενός νέου προσώπου. Σε αυτό οπωσδήποτε συνέβαλαν και οι λαογραφικές εργασίες του Ν.Πολίτη που αποκάλυψαν την αξία των λαϊκών εθίμων και των παραδόσεων.

5. Μπενιτσιώτισσα, αχρονολόγητο, ελαιογραφία, Δημοτική πινακοθήκη Κέρκυρας.

 Η διαφορετική ιστορική πραγματικότητα και το ιδεολογικό υπόβαθρο καθορίζει τη διαφοροποίηση ανάμεσα στην ελληνική και ευρωπαϊκή ηθογραφική ζψγραφική.

6. Η γυναίκα στο γρασίδι, 1922, ελαιογραφία, ιδιωτική συλλογή, Αθήνα.

Στην ηθογραφική ζωγραφική του δημιούργησε 22 έργα του από τα οποία τα 17 ήταν ιδιωτικού βίου.

Τα έργα <<Κοντζαμπάσης>> και <<Άραβας μουσικός>> συγκαταλέγονται στα Οριενταλιστικά θέματα.

7. Οι λουόμενες, αχρονολόγητο, ελαιογραφία, ιδιωτική συλλογή, Αθήνα.

 Στα αγροτικά θέματα τοποθετούνται τα έργα <<Βοσκός στην Κέρκυρα>>, <<Βοσκός δτη περιοχή της λίμνης Χαλικιόπουλου>>, <<Μπενιτσιώτισσα>>. Στις παιδικές-οικογενειακές σκηνές συγκαταλέγονται τα έργα του << Το κέντημα-Ίρις>> και <<Ο θηλασμός>>.

8. Ο Άραβας μουσικός, 1901, ελαιογραφία, συλλογή Γ.Κάρτερ.

 Στην αστική ηθογραφία του υπάρχουν τα έργα <<Λάφυρα>>, <<Αποχαιρετισμός στο τρένο>>, <<Ρεμβασμός>>,  << Ο κουρδιστής του πιάνου>> και <<Στοχασμός>>. Σε συνδυασμό τοπιογραφίας και ηθογραφίας τοποθετούνται τα έργα <<Μετά το λουτρό>>, <<Γυναίκα στο γρασίδι>>, <<Λουόμενες>>, <<Η αποβίβαση>>. Το έργο <<Λουόμενες>> τοποθετείται και  στον συνδυασμό ηθογραφίας-γυμνογραφίας, όπως και ο <<Ρεμβασμός>> στην ηθογραφία-τοπιογραφία.

Πηγές

Ο Κερκυραίος ζωγράφος Γεώργιος Σαμαρτζής (1868-1925) ΝΕΚΤΑΡΙΑΝΝΑ Κ. ΣΑΛΙΒΕΡΟΥ

Λεξικό Ελλήνων 

Η συλλογή Καρτ Ποσταλ με έργα κερκυραίων ζωγράφων που διατίθεται στο πωλητήριο της πινακοθήκης δήμου Κέρκυρας,στον κήπο του λαού

  Πρόκειται για μια αξιόλογη συλλογή έργων τα οπόια βρίσκονται στη πινακοθήκη δήμου Κέρκυρας και εκτυπώθηκαν σε καρτ ποσταλ, για τους επισκέπτες που θα επιθυμούσαν να έχουν μια ανάμνηση των σπουδαίων καλλιτεχνών που πέρασαν από το νησί. Στο πωλητήριο διατίθονται επίσης και σελιδοδείκτες με τα έργα των ζωγράφων.

COPYRIGHT

 Έλενα Παπάζη

Στέφανος Σγούρος, ο ζωγράφος των τοπίων της Κέρκυρας

Χωρική που πλέκει

  Ο Στέφανος Σγούρος γεννήθηκε το 1924 στην Κορακιάνα Κέρκυρας. Εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια και μαγεύτηκε από την ομορφιά του κερκυραϊκού τοπίου, κοντά στον μεγάλο του δάσκαλο Διονύσιο Σγούρο(1887-1977). 

  Ο ζωγράφος έζησε μέσα σε όλες τις δυσκολίες της γεννιάς του. Πέρασε τα σκοτεινά χρόνια της ιταλογερμανικής κατοχής, κυρίως στη Κορακιάνα όπου, μέσα από τα διαβάσματα του μυήθηκε στις ριζοσπαστικές ιδέες του καιρού του, και πίστεψε στη μεγάλη ιδέα για έναν καλύτερο κόσμο.

Πορτόνι αρχοντικού Βαρουχα, 2001

 Αν και είχε ξεδιπλώσει ήδη το πηγαίο του ταλέντο, μόλις απόλυθηκε από τον ελληνικό στρατό, σπούδασε ζωγραφική στο ινστιτούτο  Volonta της Ρώμης, από το οποίο αποφοίτησε με τιμητικούς τίτλους το 1952. Έκτοτε εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Κέρκυρα και δεν την εγκατέλειψε ποτέ.

  Εκτός από την ενασχόληση του με τη ζωγραφική υπήρξε και από τους πρώτους ιδρυτές της φιλαρμονικής Κορακιάνας και διετέλεσε αντιπρόεδρος του πρώτου διοικητικού συμβουλίου της.

Το ρολόι του παλαιού φρουρίου, 2003

  Υπερήφανος για τη κερκυραϊκή του ταυτότητα με τη μεγάλη βαρύτητα της παρακαταθήκης του τόπου του, υπήρξε πιστός και αξιόπιστος συνεχιστής της κερκυραικής Σχολής υδατογραφίας, αλλά και της ελαιογραφίας, καθώς και της κερκυραϊκής αγιογραφίας, που μετρά τρεις πολύ δημιουργικούς αιώνες ζωής, με δεκάδες εκκλησίες του νησιού να είναι ιστορημένες από εκείνον.

  Γέννημα θρέμα της κερκυραϊκής υπαίθρου, δεν την απαρνήθηκε ποτέ του και απαθανάτησε τις όψεις του αγροτικού κόσμου της Κέρκυρας και του καθημερινού αγώνα της επιβίωσης του. Η λατρεία του για τη κερκυραϊκή φύση την αρχιτεκτονική του νησιού μας, για την ηρεμία που αυτές αντανακλούν, καθώς και τον αρμονικό διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ τους, αποδίδεται με απαράμιλλη ακρίβεια και καθαρότητα στις υδατογραφίες του που καθρευτίζουν τα κύρια στοιχεία της προσωπικότητας του.

Μανδρακίνα, 1992

  Ως ανήσυχο πνεύμα καταπιάστηκε και με τη τέχνη του λόγου και δημιούργησε αξιόλογο συγγραφικό έργο. Δημοσίευσε τα ποιητικά έργα Η Βοσκοπούλα(1948) και Τα Τραγούδια της Μοναξιάς(1960), καθώς και τα θεωρητικά κείμενα Επαγγελματισμός και τέχνη (1981), Τέχνη και Καλλιτέχνες στον κοινωνικό χώρο (1983), όπου διατυπώνονται οι απόψεις του για τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη. Με τα βιβλία του Υδατογραφία(1995) και Η Ζωγραφική των Λέξεων(2003) θέλησε να μεταλαμπαδεύσει τις πολύτιμες γνώσεις του.

πηγές

Πινακοθήκη δήμου Κέρκυρας, Στέφανος Σγούρος, Αναδρομική

Mια έρευνα για τη βελτίωση και τη βιωσιμότητα του κτήματος Μον ρεπο της Κέρκυρας που μπορούμε να συμβάλλουμε και εμείς αφιερώνοντας λίγα λεπτά για το τόπο μας

 

Φωτογραφία από Nadezhda Bogatyryova (Wikimapia)

  Μια πολύ αξιόλογη έρευνα που εκπονείτε στο πλαίσιο μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδων με σκοπό την εκτίμηση της κατάστασης του κτήματος Μοn repos και προτάσεων που μπορούν να δημιουργηθούν και να προταθούν κάποιες ενέργειες ώστε να βελτιωθεί ο τρόπος λειτουργίας του, στοιχείο που θα συμβάλλει στη βιωσιμότητα του με πολλαπλά οφέλη για την τοπική κοινωνία, για την περιβαλλοντική προστασία του και την ευαισθητοποίηση του κοινού.

  Εδώ θα βρείτε το ερωτηματολόγιο για τις προοπτικές ανάπτυξης και την βελτίωση της λειτουργίας του κτήματος Μον Ρεπό στη Κέρκυρα 

https://docs.google.com/forms/d/1S55r82b9UQ4pAe129AodxxuKALuQ7MPq6uAZEheocY4/edit?fbclid=IwAR2-08O7CYl2hwTo3IPyPrCwUfCqaJtx44KHxQugXHvwPZFSx06pi4s2DIg

  Το κτήριο, στο οποίο στεγάζεται το μουσείο, βρίσκεται σε περίοπτη θέση και αποτελεί διαχρονικό σύμβολο για το νησί της Κέρκυρας, καθώς στεγάζει σπάνια ευρήματα αλλά και κουβαλάει μια μεγάλη ιστορία. Ανήκει στη δικαιοδοσία της Η΄ Ε.Π.Κ.Α. και πρώτο μέλημα της ίδρυσης του μουσείου ήταν η διαφύλαξη και παρουσίαση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Παλαιόπολης (το κέντρο της αρχαίας Κέρκυρας).

  Το οίκημα ξεκίνησε να κτίζεται το 1828 κατά τα πρότυπα του νεοκλασικισμού, με σχέδια και επίβλεψη του Άγγλου αρχιτέκτονα σερ Γεωργίου Ουίτμορ (Sir George Whitmore), ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας των ανακτόρων των αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου στην μεγάλη πλατεία της Κέρκυρας, την Σπιανάδα, καθώς και του πολιτικού μηχανικού J. Harper. Παραδόθηκε το 1831 ως θερινή έπαυλη στον δεύτερο Άγγλο Ύπατο Αρμοστή των Ιονίων Νήσων σερ Φρειδερίκο Άνταμς (sir Frederic Adams) και στη Κερκυραία σύζυγό του Νίνα Παλατιανού.

Το 1833 μεταφέρθηκε στην Έπαυλη η Σχολή Καλών Τεχνών με διευθυντή τον Κερκυραίο γλύπτη Παύλο Προσαλέντη και το 1834 στο αγρόκτημα της έπαυλης λειτούργησαν δημόσιοι κήποι. Το 1840 επί αρμοστείας του λόρδου Howard Duglas μεταφέρθηκε εκεί το Ιεροσπουδαστήριο, όπου και έμεινε δύο χρόνια.

  Στην Έπαυλη φιλοξενήθηκε το 1863 και αρκετές φορές μετά η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Ελισάβετ, η οποία αργότερα έκτισε στο χωριό Γαστούρι δική της έπαυλη, γνωστή και ως Αχίλλειο.[3]Την 1 -6-1864 η έπαυλη και οι κήποι δωρίστηκαν από το Επαρχιακό Συμβούλιο της Κέρκυρας στον βασιλιά Γεώργιο Α΄, ο οποίος ονόμασε το κτήμα Mon Repos (Μον Ρεπό), δηλαδή «η ανάπαυσή μου». Μέχρι και το 1967 το Μον Ρεπό χρησιμοποιήθηκε από την βασιλική οικογένεια της Ελλάδας.

Πηγές

Wikimapia

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΤΑΝΟΣ, ΔΑΣΟΠΟΝΟΣ

Ο Ζυγονός, ένα χαμένο χωριό της Κέρκυρας στα βάθυ των αιώνων

 Το χωριό Ζυγονός αναφέρεται σε αρχειακό υλικό το 1473, έτος κατά το οποίο αναφέρεται ερειπωμένος κτητορικός ναός του Αγίου Θεόδωρου. Οφείλει ενδεχομένως την ονομασία στο οικογενειακό επώνυμο Ζυγονιάτης το οποίο εντοπίζεται για πρώτη φορά σε πηγές το 1505. Δεν αποκλείεται ωστόσο, το εν λόγω επώνυμο, ως μεταγενέστερο της ίδρυσης του χωριού, να υποδυλώνει την προέλευση της οικογένειας από το χωριό.

  Πιθανότερο είναι η ονομασία του χωριού να προέρχεται από το δέντρο ''ζυγιά'' ένα είδος ψευδοπλάτανου που ονομάζεται σφένδαμος από τους βοτανολόγους. Τα έτη 1541 και 1545 ανευρίσκεται στις πηγές και το τοπωνύμιο Καλύβια Ζυγονού. Τοπωνύμιο του 17ου αιώνα (''εις τα χαλάσματα") μαρτυρεί περιπετειώδη και καταστροφικά επεισόδια. 

 Το 1766 το χωριό ειχε 35 κατοίκους και στα τέλη του 18ου αιώνα έπαψε να υπάρχει. Απομεινάρια του σώζωνται κοντά στο χωριό του Αγίου Ματθαίου. Επιζεί πλέον το τοπωνύμιο ''Ζυγωνά'' σε λιβάδι, το οποίο ξεκινά πριν από το χωριό και φτάνει σχεδόν στο χωριό στρογγυλή.

 Στη τοπική προφορική παράδοση υποστηρίζεται ότι οι κάτοικοι αιώνες πριν, έκαψαν το λείψανο παπά του χωριού, φοβούμενοι ότι είχε βρυκολακιάσει και έσπερνε το θανατικό στα παιδιά. Επίσης, ότι αργότερα πέρασε ένας καλόγερος και τους καταράστηκε. Αιτία της ερήμωσης του χωριού ενδέχεται να ήταν η εκδήλωση μεταδοτικής ασθένειας.

 Ο Ιάκωβος Πολυλάς μνημόνευσε το χωριό Ζυγονός στα ηθογραφηκά του διηγήματα, πολλά από αυτά όχι μόνον ηθογραφικά αλλά και βιογραφικά της οικογένειας του στα βάθυ των ετών.

 Ως ηθογραφία ορίζεται η πιστή απεικόνιση της ζωής, των ηθών και των εθίμων μιας συγκεκριμένης ομάδας. Κάποιοι μελετητές περιορίζουν τον όρο μόνο για την απεικόνιση της ζωής του αγροτικού πληθυσμού και τα έργα που απεικονίζουν με αντίστοιχο τρόπο τη ζωή στα αστικά κέντρα τα χαρακτηρίζουν «αστικά».

Απόσμασμα 

 Είχε πεθάνει ο εφημέριος της εκκλησίας της Θεοτόκου, Άγιος άνθρωπος. Την αντίμερα του ενταφιασμού του ένας διαβάτης αργά το βράδυ τον είδε μέσα στο κηπάρι, στο προαύλιο της εκκλησίας, ανάμεσα στα χαμόδεντρα και με ένα ραντιστήρι πότιζε τα άνθη του, όπως συνήθηζε πάντοτε μετά τη δύση του ηλίου το καλοκαίρι. Και άλλος διαβάτης μια βαθιά νύχτα άκουσε την αγγελική φωνή του καθώς διάβαζε τον όρθρον. Και τότε οι κάτοικοι του χωριού διχάστηκαν σε δύο γνώμες , οι καλοί του χωριού πίστευαν ότι ο μακαρίτης άγιασε και εμφανίζεται στα αγαπημένα το μέρη χωρίς να πειράξει κανέναν. Και ένα μέρος του χωριού πίστευε ότι ο παππάς έγινε βρυκόλακας και έπρεπε να καεί. Έτσι την επόμενη μέρα που κόντευε να φέξει έιχαν αρματωθεί οι κάτοικοι που ήθελαν να κάψουν τον παππά με τσαπιά και με ξύλα που είχαν περιμάσει την προηγούμενη και οι άλλοι κάτοικοι αρματωμένοι σε μιαν αυλή έτοιμοι  να εμποδίσουν το κακό. Προς το γλυκοχάραμα  ένας από τους χωριανούς που τον είχε πάρει ο ύπνος έιδε μπροστά του εκείνον τον ιερέα λευκοφόρο σαν άγγελο.

-Παιδί μου - του είπε -Τι θα πάτε να κάμετε, θέλετε φονικά ? Αφήστε τους, δεν ηξεύρουν τι κάμνουν, ησύχασε εδώ και εγώ θα φροντίζω να κρατήσω τους ανθρώπους σου. Με αυτό ξύπνησε και παρατήρησε ότι βαρύς ύπνος είχε κυριεύσει τους ανθρώπους που βρισκόταν μέσα στον αυλόγυρο του. Οι υπόλοιποι κάτοικοι πήγαν έτσι χωρίς να τους εναντιωθεί κανείς, ξέθαψαν το λείψανο του ιερέα και το έκαψαν. Και από τα καμένα κόκκαλα ανέβαινε μοσχοβολυσμένο θυμίαμα σε όλο τον αέρα, και την ίδια νύχτα ξαναφάνηκε στον ύπνο του κατοίκου ο ιερέας και του είπε- Νικόλαε πάρε ότι δύνασαι από τα υπάρχοντα σου και σήκω από εδώ πέρασε να κατοικήσεις εις το αντίκρυ χωριό και παρακίνησε κάθε καλό χριστιανό να κάμει αυτό. Και μέρα με τη μέρα εκείνοι οι καλοί κάτοικοι με τα υπάρχοντα τους και τα ζώα τους μετακινήθηκαν στο αντικρυνό χωριό. Ενώ στο καταραμένο χωριό άρχισαν η αδελφομαχίες μεταξύ των κατοίκων όπου είχαν απομείνει, κατόπιν βρωμερή λώβα εθέριζε το κόσμο και από φόνο και θανατικό πέθαναν πολλοί άνθρωποι.

📜  ΗΘΟΓΡΑΦΙΑ: η αναπαράσταση με αληθοφανή τρόπο των ηθών, των εθίμων, της συμπεριφοράς, της ιδεολογίας και εν γένει του συλλογικού τρόπου ζωής μιας ορισμένης (αστικής ή αγροτικής) κοινωνίας. Η ηθογραφική μυθοπλασία έλκεται από το σύνολο του κοινωνικού σώματος, αναζητά μέσους όρους και ζωγραφίζει αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες. Καθώς διακριτικό γνώρισμα της ηθογραφίας είναι και ο «συγχρονικός» (παροντικός) χαρακτήρας της αφήγησης, ο αφηγηματικός λόγος βασίζεται κατά κανόνα στην άμεση εποπτεία και στην προσωπική μαρτυρία ή ανακαλεί στο παρόν προηγούμενες εμπειρίες. Στη νεοελληνική πεζογραφία του 19ου αιώνα εκδηλώνονται από το 1840 περίπου και εξής ποικίλες ηθογραφικές εκδοχές

πηγές 

Κέρκυρα απ όπου χαράζει, Γεράσιμος Δημουλάς

Τα τρία φλωριά 1892, Ιάκωβος Πολυλάς

Copyrights  Έλενα Παπάζη

Φωτογραφία αρχείου

Οι φωτογραφίες υπόκεινται σε πνευματικά δικαιώματα

Το μουσείο Γκούγκενχαϊμ αποκαλύπτει ένα σκυλάκι κρυμμένο σε πρώιμο πίνακα του Πικάσο

 Συντηρητές στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στη Νέα Υόρκη ανακάλυψαν ένα μικρό σκυλάκι κρυμμένο κάτω από την επιφάνεια ενός πίνακα του Πάμπλο Πικάσο .

 Η εικόνα ενός γοητευτικού σκυλιού που φορά κόκκινο φιόγκο αποκαλύφθηκε από ειδικούς του μουσείου κατά τη διάρκεια τεχνικής ανάλυσης του πίνακα του Ισπανού καλλιτέχνη «Le Moulin de la Galette» ενόψει μιας έκθεσης των πρώτων έργων του.

 Η νέα έκθεση «Young Picasso in Paris» που άνοιξε στο Guggenheim, περιλαμβάνει 10 πίνακες και σχέδια που έγιναν από τον Picasso κατά την άφιξή του στη γαλλική πρωτεύουσα το 1900. «Le Moulin de la Galette» απεικονίζει μια ζωντανή σκηνή στον ομώνυμο χώρο — μια διάσημη παριζιάνικη αίθουσα χορού που ζωγραφίστηκε από άλλους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου του Pierre-Auguste Renoir. Μια θάλασσα από ζευγάρια φαίνεται να χορεύουν με ωραία καπέλα, αποδομένα σε γρήγορη πινελιά, με τρεις φιγούρες να κάθονται σε ένα τραπέζι στο πρώτο πλάνο.

Μια απεικόνιση του πώς θα έμοιαζε ο κρυμμένος σκύλος, με βάση τη φασματοσκοπία απεικόνισης φθορισμού ακτίνων Χ.

 Μελέτες πριν από την παράσταση, που πραγματοποιήθηκαν από το Guggenheim σε συνεργασία με ειδικούς από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης και την Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον, αποκάλυψαν έναν ζωηρό τέταρτο καλεσμένο στο τραπέζι, καλυμμένο με μια λωρίδα σκούρου χρώματος .

  Οι συντηρητές κατάφεραν να δημιουργήσουν μια εικόνα του πώς ήταν αρχικά ο σκύλος χρησιμοποιώντας φθορισμό ακτίνων Χ, μια τεχνική απεικόνισης που χαρτογραφεί τα χημικά στοιχεία σε έναν πίνακα, συμπεριλαμβανομένων των χρωστικών, σύμφωνα με την ανώτερη συντηρήτρια ζωγραφικής του Guggenheim, Julie Barten.

  Ο Πικάσο έφτασε στο Παρίσι σε ηλικία 19 ετών κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων της παγκόσμιας έκθεσης του 1900, Exposition Universelle, στην οποία περιλαμβανόταν ο προηγούμενος πίνακας του «Τελευταίες στιγμές», σύμφωνα με το Guggenheim. Εγκαταστάθηκε στην πόλη τέσσερα χρόνια αργότερα, και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του στη Γαλλία.

Πηγές

Άρθρο από τους Lianne Kolirin , CNN και Jacqui Palumbo , CNN