Η αρχιτεκτονική του Παρθενώνα που στέκεται όρθιος χωρίς θεμέλια 2500 χρόνια

 Λόγω της τριπλής αντισεισμικής θωράκισης, μελέτες της αρχιτεκτονικής και δομικής του φόρμας κατέδειξαν πως οι Αρχαίοι είχαν από τότε ανακαλύψει αυτό που σήμερα ονομάζουμε «σεισμική μόνωση». Ο ναός κοντράρει επιτυχώς τη θεωρία της σύγχρονης πολιτικής μηχανικής, διότι χωρίς να έχει καν θεμέλια, είναι τριπλά μονωμένος σεισμικά.

Το πρώτο σημείο μόνωσης βρίσκεται στις στρώσεις τεράστιων οριζόντιων και εξαιρετικά λείων μαρμάρων, πάνω στα οποία πατάει ο Παρθενώνας.

Το δεύτερο στους μεταλλικούς ελαστικούς συνδέσμους οι οποίοι συνδέουν τις πλάκες κάθε στρώματος, και που στο κέντρο τους εντοπίζονται μικροί σιδηροπάσσαλοι, γύρω από τους οποίους έχει χυθεί μολύβι (το μολύβι έχει την ιδιότητα να προστατεύει τον σίδηρο από τη σκουριά και να εξασθενεί με την ελαστικότητά του το όποιο κύμα, αφού μέρος της κινητικής του αυτής ενέργειας μετατρέπεται σε θερμική).

Και το τρίτο εντοπίζεται στις κολώνες του κτίσματος, οι οποίες δεν τοποθετήθηκαν μονοκόμματες, αφού οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν πως για να αντέξουν στους κραδασμούς της γης, θα έπρεπε να τοποθετηθούν σε φέτες, τέλεια εφαρμοσμένες η μία πάνω στην άλλη.

Αυτού του τύπου η αρχιτεκτονική επέτρεψε στο οικοδόμημα να ταλαντώνεται, αλλά να μην καταρρέει.

Πηγές

olympia.gr

expoloring greece.tv

Ο Ζωγράφος Κώστας Γούναρης και η Θεσσαλονίκη

 

  Ένας από τους ζωγράφους της γενιάς του που αγάπησαν την πόλη τους, τη Θεσσαλονίκη, και την ύμνησαν μέσα από τη ζωγραφική τους, ο Κώστας Γούναρης αποτύπωσε στα έργα του κάθε γωνιά της, αστικές γειτονιές, ιστορικά κτήρια, αρχοντικά με επιδίωξη να συνθέσει την εικόνα της στις αρχές του 20ού αιώνα.

 Ο Κώστας Γούναρης γεννήθηκε στις 5/10/1929 στη Θεσσαλονίκη και άρχισε να ζωγραφίζει από πολύ μικρός. Φοίτησε στην Παλαιά Δημόσια Εμπορική Σχολή Θεσσαλονίκης για να συνεχίσει τη δουλειά του πατέρα του, ο οποίος δεν του επέτρεψε να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών.

  Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί επέταξαν το σπίτι του και η οικογένεια, μετακόμισε σε ένα άλλο σπίτι, όπου στο υπόγειό του ζούσε ένας αγιογράφος. Ο νεαρός Γούναρης πήρε  από αυτόν τις πρώτες γνώσεις σχετικά με τα χρώματα, τις μίξεις που έπρεπε να κάνει και τον τρόπο επεξεργασίας τους. Άρχισε να μαζεύει χρήματα για να αγοράζει λινέλαιο και στεγνωτικά, ενώ πήγαινε στα παλιατζίδικα και μάζευε τα πεταμένα ξύλα για να ζωγραφίσει πάνω τους.

  Σημαντικό ρόλο, επίσης, στην ζωγραφική του πορεία έπαιξε ένας συγγενής του, ο Αντώνης Μυστακίδης, γνωστός στα λογοτεχνικά γράμματα ως Μεσεβρινός. Ήταν ο άνθρωπος που του έμαθε να χρησιμοποιεί τις ακουαρέλες.  

 Ξεκινώντας με την ακουαρέλα καθώς ήταν πιο φθηνή ,εν αντιθέσει με το λάδι και τον ακριβό εξοπλισμό του, με ένα κουτί μπογιές, δύο πινέλα και νερό άρχισε τις πρώτες του δημιουργίες.

  Την ίδια εποχή τον φέρνει σε επαφή με τον κύκλο του φωτογραφείου του Λυκίδη, στον οποίο μαζεύονταν αρκετοί ζωγράφοι. Εκεί, γνώρισε τον Μεσαρέ Κενάν Μπέη. Ο Γούναρης πολύ γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη του Λυκίδη και άρχισε να ζωγράφιζει τις κάρτες. Μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων ο Κώστας θα φύγει στην Ελβετία, όπου εργάστηκε στο τμήμα σχεδίασης ενός εργοστασίου επίπλων».

  Στην Ελβετία μπήκε στον «κόσμο» της παραγωγής έργων τέχνης και την περίοδο 1959-60 ασχολήθηκε με γελοιογραφίες υπογράφοντας ως Const.

  Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα και μέσω του ζωγράφου Μαυρομάτη γνώρισε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Τότε ξεκίνησε μία μακρά και δημιουργική φιλία.

  Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, υπογραμμίζει η κ. Μαυρογένη, χαρακτήρισε το έργο του Κώστα Γούναρη ως την καλλιτεχνική δικαίωση της «Άνω Πόλης». «Η ομορφιά του έργου του, αναφέρει σε ένα εισαγωγικό σημείωμα σχετικά με το έργο του Γούναρη, επιτυγχάνεται με τα απλά χρώματα που χρησιμοποιεί στις ακουαρέλες του, μαζί με την ιδιαίτερη τεχνική του». Η πρώτη συμμετοχή του σε ομαδική έκθεση έγινε το 1974 και την ίδια χρονιά συνεργάζεται με τη «Μικρή Πινακοθήκη Διαγώνιο», που ιδρύθηκε από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. 

 Το 1981, ο Κώστας Γούναρης διοργανώνει τη δεύτερη ατομική του έκθεση και πάλι στη Διαγώνιο, όπως και 1984, αυτή τη φορά με κύριο θέμα την απεικόνιση του Αγίου Όρους. «Στα έργα του, ο θεατής μπορεί να “ περπατήσει” στο άβατο του ιερού χώρου. Η γαλήνη και η ηρεμία κατακλύζουν τα μάτια του θεατή, ενώ οι κλειστές πόρτες και τα παράθυρα, ένα σύμβολο μετάβασης, λειτουργούν πραγματιστικά αφήνοντας τη φαντασία μας να δημιουργήσει τη δική της ιστορία πίσω από αυτήν», επισημαίνει η κ. Μαυρογένη.

  «Είναι αλήθεια», προσθέτει, «ότι οι ακουαρέλες του Κώστα Γούναρη έχουν και μια ακόμη ιδιομορφία στον τρόπο που χειρίζεται την επεξεργασία των χρωμάτων. Καθώς ζωγραφίζει σε αμούσκευτο χαρτί και με πυκνό διάλυμα χρώματος δίνει την αίσθηση της αδιαφάνειας, δηλαδή του έντονου φωτός δημιουργώντας καλύτερο εικαστικό αποτέλεσμα».

  Στην ατομική του έκθεση το 1987, ο ζωγράφος γυρίζει πίσω και ανακαλύπτει την πόλη με το παρελθόν της αίγλης της μέσα από τα αρχοντικά της Βασιλίσσης Όλγας.

  «Η μαεστρία του ξεδιπλώνεται σε όλο το μεγαλείο της, σαν έγχρωμες φωτογραφίες. Ωστόσο έχουμε να κάνουμε με ακουαρέλες. Ένα υλικό πολύ δύσκολο που δεν επιδέχεται επιδιορθώσεις ή αλλαγές. Στη σχεδιαστική και χρωματική ακρίβεια στην τοιχοποιία, στις γρίλιες των παραθυρόφυλλων, στα τελειώματα του οθωμανικού αετώματος στη Δημοτική Πινακοθήκη, αλλά και στα διακοσμητικά ακροκέραμα των υπολοίπων κτηρίων αναγνωρίζουμε τον ταλαντούχο καλλιτέχνη», τονίζει.

  Στη νέα αυτή ζωγραφική του παραγωγή από ασπρόμαυρο φωτογραφικό υλικό που υπήρχε για την πόλη εκείνες της εποχής, ο καλλιτέχνης αποτυπώνε κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης, ηλιόλουστη με τα ζεστά χρώματα της ώχρας και του παλιού ξύλου, με όλες τις αποχρώσεις της πέτρας που έστρωναν τα σοκάκια της ή της γης των χωματόδρομών της.

   Ο ζωγράφος σημειώσε στο βιβλίο του "Ακουαρέλες από τη Θεσσαλονίκη που έφυγε" : "Αυτό που πάντα βασάνιζε τη σκέψη μου ήταν η εικόνα της Θεσσαλονίκης στις αρχές του 20ού αιώνα, μια εικόνα που επιβίωνε ακόμη μέχρι την τελευταία προπολεμική δεκαετία. Ήταν η πόλη των παιδικών μου χρόνων, ένα μίγμα προσωπικών αναμνήσεων αλλά και διηγήσεων μεγαλυτέρων μου, ζωγραφισμένων με τα ωραιότερα χρώματα της φαντασίας τους. Αυτή την εικόνα προσπάθησα να αποτυπώσω με τη δουλειά μου τα τελευταία τρία χρόνια. Ήταν ένας κοπιώδης αγώνας, μια έρευνα πάνω σε μια εικόνα του παρελθόντος, πάνω στις ίδιες μου τις μνήμες."

  Ο Κώστας Γούναρης εργάστηκε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ως σχεδιαστής επίπλων. Στη ζωγραφική ήταν αυτοδίδακτος, αλλά αφιερώνε σ’αυτήν όλες του τις ελεύθερες ώρες από παιδί ακόμη.

  Η άποψη του για την αυτοδιδασκαλία και την διδασκαλία της ζωγραφικής ήταν ότι "θα πρέπει να κάνει κανείς σπουδές. Γιατί στη Σχολή Καλών Τεχνών διδάσκονται και θεωρητικά μαθήματα, όπως η Ιστορία της Τέχνης που σίγουρα χρειάζονται. Η ίδια η διδασκαλία της Τέχνης, βέβαια, εξαρτάται από το διδάσκοντα αλλά και από την προσωπική εξέλιξη του καθενός ως καλλιτέχνη. Και είναι βασικό το αυθόρμητο ταλέντο να το καλλιεργήσει ο καθένας προσωπικά, όπως το αισθάνεται ο ίδιος και όχι όπως το επιβάλλουν άλλοι."

  Κατά τη γνώμη  του η Θεσσαλονίκη " δεν είναι πια όμορφη. Οι κατασκευές που χτίστηκαν μετά την κατοχή κατέστρεψαν την ομορφιά της, την έκαναν άχαρη."

«Μεγάλη αγάπη για την απόδοση της πραγματικότητας»

  Χαρακτηριστικά στοιχεία της δουλειάς του αποτελούν η προσήλωση στη λεπτομέρεια, η ακρίβεια, η αρτιότητα και η επιδεξιότητα με την οποία χειρίζόταν το ραπιδογράφο και το πινέλο. Οι ακουαρέλες και τα σχέδιά του δεκαετίες τώρα παραμένουν ζωντανοί μάρτυρες ενός νοσταλγικού παρελθόντος. 

 Στα έργα του ανακαλύπτουμε μια γνήσια καλλιτεχνική προσωπικότητα που ζωγραφίζει με περισσή ακρίβεια και λεπτομέρεια, το οικείο καθημερινό περιβάλλον, λαϊκά σπίτια εγκαταλειμμένα αρχοντικά και ιστορικά μνημεία, μοναστήρια και αστικές γειτονιές. Η διαχείριση της μνήμης μέσα από την αρχιτεκτονική αναπαράσταση ενός κόσμου που έφυγε, αποδίδεται με ειλικρίνεια και βαθιά αγάπη μέσα στο έργο του», αναφέρει η κυρία Μαυρογένη.

 Προτιμά να χρησιμοποιήσει την δύναμη της αυστηρής αποτύπωσης των εικόνων δίδοντας άρτια δείγματα τοπιογραφίας. Η νοσταλγία, η απόλυτη σιωπή που αναδύεται μέσα από την καθαρότητα των εικόνων, δημιουργεί έναν κόσμο υψηλής ποιότητας και μοναδικής ευαισθησίας.

  Οι λεπτομέρειες με τα χρόνια τον παιδεύαν ολοένα και περισσότερο. Τα έργα της τελευταίας του έκθεσης τα ζωγράφισε έχοντας χάσει την όραση από το ένα μάτι.

 Η μαεστρία της χρήσης του υλικού έδινε ένα υπέροχο δημιούργημα, θυμίζοντας από τη μια χαλκογραφία και από την άλλη αρχιτεκτονικό σχέδιο αποτυπώνοντας την αίσθηση του τρισδιάστατου σε σχέση με την υπόλοιπη εικαστική ατμόσφαιρα.

copyright Έλενα Παπάζη

Πηγές: 

ΑΠΕ-ΜΠΕ

OloiGiaOlous.gr

H αναγέννηση ενός απομακρυσμένου χωριού χάρη στα χρώματα των καθολικών παραμυθιών

 

  Μια μέρα ο παραμυθένιος χαρακτήρας της  Alice in Wonderland από τον Lewis Carroll εμφανίστηκε στην τεράστια πρόσοψη ενός κτηρίου στην καρδιά ενός μικρού χωριού της κεντρικής Ιταλίας. Μετά από λίγες μέρες, λίγους μήνες και μέχρι δύο χρόνια, πολλοί άλλοι παραμυθένιοι χαρακτήρες εμφανίστηκαν σε μεγάλες τοιχογραφίες που απλώθηκαν σε όλο το μικρό χωριό: το κοριτσάκι με τα σπίρτα, Little Red Riding Hood, Pinocchio, The Avalon's Fairies, Peter Pan, Ο Ali Babà and the 40 Thieves, Don Quixote of La Mancha, Hansel and Gretel, The Cat with the Boots, The Sword in the Stone, The Little Prince, The Ugly Duckling, Sleeping Beauty και ούτω καθεξής.

  Αλλά ποιος έφερε όλους αυτούς τους διάσημους χαρακτήρες των παραμυθιών σε αυτό το μικρό χωριό; Και ποιο είναι το όνομα αυτού του χαμένου χωριού κοντά στη Ρώμη, όπου φαίνεται να έχουν βρει τον παραμύθι τους οι αγαπημένοι χαρακτήρες; 

  Το μικρό χωριό Sant'Angelo di Roccalvecce στην επαρχία του Βιτέρμπο, το οποίο κανείς δεν το αποκαλεί πλέον με το αρχικό του όνομα και για όλους είναι τώρα το The Fairy Tale Village.

  Αυτή είναι η μαγική ιστορία ενός ημι-εγκαταλελειμμένου χωριού που δεν ήθελε να πεθάνει. Λίγο περισσότεροι από εκατό κάτοικοι, κυρίως ηλικιωμένοι, αντιστέκονταν με όλη τους τη δύναμη να το κρατήσουν ζωντανό, αλλά ήταν τόσο απομονωμένο και ξεχασμένο από τον υπόλοιπο κόσμο,  που φαινόταν σίγουρα καταδικασμένο να εξαφανιστεί.

   Αλλά εδώ έρχεται η μαγεία! Μια υπέροχη ιδέα ήρθε να επισκεφτεί μια ομάδα ντόπιων ανθρώπων και σαν μια νεράιδα με το μαγικό ραβδί της να φωτίσει το μυαλό τους με ένα υπέροχο έργο: να μετατρέψει το πεθαμένο Sant'Angelo di Roccalvecce σε μια μαγευτική χώρα των θαυμάτων. 

   Ένα πολύ φιλόδοξο έργο που πραγματοποιήθηκε από τον πολιτιστικό σύλλογο ACAS, υπό την προεδρία της Gianluca Chiovelli με την υποστήριξη πολλών ντόπιων και ταλαντούχων καλλιτεχνών του δρόμου. 

 Ο κεντρικός πυρήνας αυτού του καλλιτεχνικού έργου επικεντρώνεται στην ιδέα της αναβίωσης του μικρού χωριού μέσω των χαρακτήρων των γνωστών παραμυθιών σε όλο τον κόσμο και φορέων καθολικών μηνυμάτων.

    Αντί να οικοδομήσουμε νέες κατασκευές ή μνημεία για να διακοσμήσουμε το χωριό, η ιδέα της ζωγραφικής τοίχων και σπιτιών για ανάκτηση και ενίσχυση του ήδη υπάρχοντος έχει αποδειχθεί επιτυχής! 

Το Sant'Angelo di Roccalvecce, ή μάλλον το Fairy Tale Village, αρχίζει να γίνεται επίσης ένα υπαίθριο μουσείο λαϊκής τέχνης όπου εκτός από την έλξη των τοιχογραφιών υπάρχουν επίσης εγκαταστάσεις, γλυπτά, ανάγλυφα και ψηφιδωτά, πάντα αφιερωμένα στα παραμύθια , φανταστικοί μύθοι και θρύλοι. 

  Ωστόσο, η πραγματική μαγεία αυτού του καταπληκτικού έργου δίνεται από την υπέροχη σύνδεση μεταξύ των γενναιόδωρων κατοίκων και των καλλιτεχνών. Στην πραγματικότητα, οι τοιχογραφίες χρηματοδοτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από ντόπιους, ενώ πολλοί καλλιτέχνες δώρισαν το έργο τους.

Από την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, με τους Mad Hatter, White Rabbit, Queen of Hearts και Cheshire Cat έως Hansel και Gretel από το Sleeping Beauty in the Woods έως τον Ali Babà και τους Σαράντα Κλέφτες. Και πάλι τον Pinocchio, τη Χιονάτη, την Πεντάμορφη και το τέρας και πολλά άλλα. Το Sant'Angelo di Roccalvecce, από το τέλος του 2016 έχει εμπλουτιστεί με φανταστικές τοιχογραφίες, οι οποίες κάνουν τα όνειρα μικρών και μεγάλων να αναβιώνουν.

copyright Έλενα Παπάζη

Η Τεχνη Του Αρχιγράμματος.

 

Εισαγωγικό γράμμα σε ένα βιβλίο χορωδίας: "Ο Βασιλιάς Δαβίδ γονατίζει για να προσευχηθεί" (1490-1500 ), Ρώμη και Μπολόνια, Ιταλία

  Xειρόγραφα στα οποία το κείμενο συμπληρώνεται με διακόσμηση όπως τα αρχιγράμματα της αφετήριας λέξης κάθε σελίδας η παραγράφου, που συχνά συνοδευόταν και με περιγράμματα ( περιθώρια ) και μικρογραφίες, διακοσμημένα με χρυσό ή ασήμι. 

   Τα πρώτα υπάρχοντα χειρόγραφα είναι από την περίοδο 400 έως 600, που παρήχθησαν στο Βασίλειο των Οστρογότθων και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία .   Η σημασία τους έγκειται όχι μόνο στην εγγενή καλλιτεχνική και ιστορική αξία τους, αλλά και στη διατήρηση ενός συνδέσμου γραμματισμού που αν δεν υπήρχαν οι μοναχοί γραφίστες της Ύστερης Αρχαιότητας, οι περισσότερες λογοτεχνίες της Ελλάδας και της Ρώμης θα είχαν χαθεί.

 

Χειρόγραφο: "Η Κοίμηση της Θεοτόκου" (1420), Master of Murano Gradual ( 1420–1440), Βενετία, Ιταλία.

  Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι θρησκευτικού χαρακτήρα. Ειδικά από τον 13ο αιώνα και μετά, δημιουργήθηκε ένας αυξανόμενος αριθμός κοσμικών κειμένων. Τα περισσότερα χειρόγραφα δημιουργήθηκαν ως κωδικοί , οι οποίοι είχαν αντικαταστήσει τους κυλίνδρους . Πολύ λίγα θραύσματα επιβιώνουν σε πάπυρους, οι οποίοι δεν έχουν μεγάλη διάρκεια ζωής, σχεδόν όσο η περγαμηνή . Τα περισσότερα μεσαιωνικά χειρόγραφα, γράφτηκαν σε περγαμηνή (συνήθως από μοσχάρι, δέρμα προβάτου ή κατσίκας).

  Από τα τέλη του Μεσαίωνα , τα χειρόγραφα άρχισαν να παράγονται σε χαρτί. Πολύ πρώιμα τυπωμένα βιβλία παρήχθησαν μερικές φορές σε χώρους που απομένουν για rubrics και μινιατούρες.

  Η εισαγωγή της εκτύπωσης οδήγησε γρήγορα στην πτώση του καλλιτεχνικού αρχιγράμματος. 

Αρχικό γράμμα μεσα σε κύκλο με διάφορες σκηνές: ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, Ερημίτης Αγίων και σκηνές από τα Πάθη του Χριστού (1490-1500), Μπολόνια, Ιταλία.

   Χειρόγραφα συνέχισαν να παράγονται στις αρχές του 16ου αιώνα, αλλά σε πολύ μικρότερους αριθμούς, κυρίως για τους πολύ πλούσιους. Είναι τα καλύτερα δείγματα μεσαιωνικής ζωγραφικής που σώζονται και τα καλύτερα διατηρημένα. Για πολλές περιοχές και χρονικές περιόδους, είναι τα μόνα παραμένοντα παραδείγματα ζωγραφικής.

  Οι ιστορικοί της τέχνης ταξινομούν τα  χειρόγραφα στις ιστορικές περιόδους και τους τύπους τους. Στην πρώτη χιλιετία, αυτά ήταν πιθανότατα να είναι Ευαγγέλια , όπως τα Ευαγγέλια Lindisfarne και το Βιβλίο των Kells. Πολλά ψαλτήρια διακοσμούνταν επίσης έντονα τόσο σε αυτήν όσο και στη γοτθική περίοδο. Μεμονωμένες κάρτες ή αφίσες βέλμου , δέρματος ή χαρτιού ήταν σε ευρύτερη κυκλοφορία με διηγήματα ή θρύλους για τη ζωή των αγίων, των ιπποτών ή άλλων μυθολογικών μορφών. 

 Πολλά φιλοτεχνήθηκαν με μινιατούρες, διακοσμημένα αρχικά και άνθη περιγράμματος. Το χαρτί ήταν σπάνιο και τα περισσότερα βιβλία αποτελούσαν φύλλα περγαμηνής από δέρματα ζώων.

   Ο βυζαντινός κόσμος παρήγαγε χειρόγραφα με το δικό του στυλ, εκδόσεις των οποίων εξαπλώθηκαν σε άλλες ορθόδοξες και ανατολικές χριστιανικές περιοχές. Ο Μουσουλμανικός κόσμος και ιδιαίτερα η Ιβηρική Χερσόνησος, με τις παραδόσεις γραμματισμού τους, χωρίς διακοπή, από τον Μεσαίωνα, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην παράδοση αρχαίων κλασικών έργων στους αναπτυσσόμενους πνευματικούς κύκλους και τα πανεπιστήμια της Δυτικής Ευρώπης καθ 'όλη τη διάρκεια του 12ου αιώνα, καθώς τα βιβλία παρήχθησαν εκεί, σε μέγαλο αριθμό, σε χαρτί για πρώτη φορά στην Ευρώπη, και μαζί τους πλήρεις πραγματείες για τις επιστήμες, ειδικά την αστρολογία και την ιατρική όπου το καλλιτέχνημα απαιτείται για να έχει άφθονες και ακριβείς αναπαραστάσεις με το κείμενο.

   Η γοτθική περίοδος, η οποία γενικά είδε μια αύξηση στην παραγωγή αυτών των αντικειμένων, έβλεπε επίσης πιο κοσμικά έργα, όπως χρονικά και έργα λογοτεχνίας. Οι πλούσιοι άνθρωποι άρχισαν να δημιουργούν προσωπικές βιβλιοθήκες. Ο Philip the Bold είχε πιθανώς τη μεγαλύτερη προσωπική βιβλιοθήκη της εποχής του στα μέσα του 15ου αιώνα, εκτιμάται ότι είχε περίπου 600 καλλιτεχνημένα χειρόγραφα, ενώ αρκετοί φίλοι του είχαν μερικές δεκάδες.

 Μέχρι τον 12ο αιώνα, τα περισσότερα χειρόγραφα παρήχθησαν σε μοναστήρια προκειμένου να παραμείνουν στη βιβλιοθήκη ή δόθηκαν ως δωρεά από πλούσιους που ήθελαν με αυτό το τρόπο να τα προστατέψουν. Τα μεγαλύτερα μοναστήρια περιείχαν συχνά ξεχωριστούς χώρους για τους μοναχούς που ειδικεύονταν στην παραγωγή χειρογράφων που ονομάζονται scriptorium . Μέσα στα τείχη ενός σεναρίου υπήρχαν εξατομικευμένες περιοχές όπου ένας μοναχός μπορούσε να καθίσει και να εργαστεί σε ένα χειρόγραφο χωρίς να ενοχληθεί από τους συναδέλφους του. Εάν δεν υπήρχε σενάριο, τότε «είχαν χωριστά μικρά δωμάτια για την αντιγραφή βιβλίων · ήταν σχεδιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε γραμματέας να είχε ένα παράθυρο ανοιχτό στον περίβολο του μοναστηριού».

  Μέχρι τον 14ο αιώνα, τα μοναστήρια των μοναχών που λειτουργούσαν στο scriptorium είχαν σχεδόν πλήρως εγκαταλείψει τα εμπορικά αστικά scriptoria. Η ζήτηση για χειρόγραφα αυξήθηκε σε βαθμό που οι μοναστικές βιβλιοθήκες άρχισαν να χρησιμοποιούν κοσμικούς γραμματείς και καλλιτέχνες χειρογράφων. Αυτά τα άτομα ζούσαν συχνά κοντά στο μοναστήρι και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ντύνονταν σαν μοναχοί για να εισέλθουν ελεύθερα στο μοναστήρι, και τους επιτρεπόταν να φύγουν στο τέλος της ημέρας. Στην πραγματικότητα, οι διακοσμιτές χειρόγραφων ήταν συχνά γνωστοί και αναγνωρισμένοι και πολλές από τις ταυτότητές τους έχουν επιβιώσει. 

   Στα τέλη του 14ου αιώνα υπήρχε ένας σημαντικός κλάδος παραγωγής χειρογράφων. Μέχρι το τέλος της περιόδου, πολλοί ζωγράφοι ήταν γυναίκες, ειδικά στο Παρίσι.

  Το κείμενο γράφόταν συνήθως πριν να διακοσμηθούν τα χειρόγραφα. Τα φύλλα περγαμηνής ή βέλλου κόπηκαν στο κατάλληλο μέγεθος. Αυτά τα μεγέθη κυμαίνονταν από μεγάλα στάσιμα έργα του βιβλίου «Atlantic» έως και μικρά χειροκίνητα έργα.

  Το σενάριο εξαρτόνταν από τα τοπικά έθιμα και τις προτιμήσεις. 

   Κυριαρχούσαν τα τεράστια διακοσμημένα κιονόκρανα που προέρχονταν από ασυνήθιστες μορφές ή από εικόνες.  Αυτό προϋποθέτει πολύ προσεκτικό σχεδιασμό από τον γραμματέα, ακόμη και πριν βάλει το στυλό στην περγαμηνή. Εάν ο γραμματέας και ο διακοσμητής του χειρόγραφου ήταν ξεχωριστοί, στη περίοδο σχεδιασμού έπρεπε να δοθεί επαρκής χώρος σε κάθε άτομο.

    Η διαδικασία του φωτισμού

   Οι ρόλοι ήταν συνήθως χωρισμένοι. Όταν το κείμενο ήταν πλήρες, ο εικονογράφος έπερνε σειρά. Τα σύνθετα σχέδια είχαν προγραμματιστεί εκ των προτέρων, πιθανώς σε κεριά δισκία, το σκίτσο της εποχής. Το σχέδιο στη συνέχεια μεταφερόταν στο βέλμα (πιθανώς με τη βοήθεια πινέζων ή άλλων σημάνσεων. 

  Τα εκθεσιακά βιβλία της γοτθικής περιόδου είχαν ιδιαίτερα περίτεχνα διακοσμημένα σύνορα με μοτίβα φυλλώματος. Μια γοτθική σελίδα μπορεί να περιέχει αρκετές περιοχές και τύπους διακόσμησης: μια μικρογραφία σε ένα πλαίσιο, το αρχίγραμμα ενός κειμένου και ένα περίγραμμα με drolleries. Η παλέτα του μεσαιωνικού καλλιτέχνη ήταν μεγάλη. Επιπλέον, για την παρασκευή χρωστικών ουσιών χρησιμοποιηούνταν απίθανες ουσίες όπως ούρα ή κερί αυτιού.

  Η χρήση χρυσού είναι μακράν ένα από τα πιο συναρπαστικά χαρακτηριστικά των διακοσμημένων χειρογράφων, η τολμηρή χρήση διαφόρων χρωμάτων παρείχε πολλαπλά επίπεδα διαστάσεων στον φωτισμό. 

 Η πλειονότητα των υφιστάμενων χειρογράφων προέρχονται από τον Μεσαίωνα , αν και πολλά επιβιώνουν από την Αναγέννηση , μαζί με έναν πολύ περιορισμένο αριθμό από την Ύστερη Αρχαιότητα.

copyright Έλενα Παπάζη

To Carousel ανά τους αιώνες

 

 Το Carousel είναι μια από τις πολλές δραστηριότητες διασκέδασης και ίσως η παλαιότερη.  Έχει συνήθως μια περιστρεφόμενη κυκλική πλατφόρμα στην οποία τοποθετούνται καθίσματα για αναβάτες.  Τα περισσότερα καρουσέλ έχουν καθίσματα σε σχήμα αλόγων, αν και υπάρχουν και άλλα είδη όπως  ζέβρες, τίγρεις, διαφορετικά μυθολογικά πλάσματα, αεροπλάνα ή αυτοκίνητα.

 

 

   Οι πρώτες βόλτες με κινούμενες πλατφόρμες που γύριζαν τους αναβάτες τους εμφανίστηκαν τον 6ο αιώνα και ξεκίνησαν από το αρχαίο Βυζάντιο όπου οι άνθρωποι έδεσαν καλάθια σε έναν κεντρικό πόλο και περιστρεφόταν καθισμένοι γύρω του. Τα καρουσέλ που γνωρίζουμε σήμερα εξελίχθηκαν από τα παιχνίδια του 12ου αιώνα στην Ευρώπη και την Ασία. Οι ιππότες εκείνης της εποχής οδηγούσαν σε κύκλο και έπαιζαν στοχεύοντας ο ένας τον άλλο με γυάλινες μπάλες γεμάτες με αρωματικό νερό μεταξύ τους - που απαιτούσαν μεγάλη επιδεξιότητα και ιπποδρομία. Εκείνοι που θα έπεφταν από τη σφαίρα και θα έσπαγε πάνω τους θα μύριζαν από το άρωμα και θα ντρεπόταν για τις μικρότερες δεξιότητές τους. Αυτό το παιχνίδι ονομάστηκε "μικρή μάχη" ή "garosello" στα ιταλικά και "carosella" στα ισπανικά από όπου έχουμε την σημερινή λέξη "carousel." Τον 17ο αιώνα, το παιχνίδι άλλαξε. 



  Το πρώτο παιδικό καρουζέλ έγινε στον 17ο αιώνα μόνο για παιδιά και με μικρά ξύλινα άλογα.

  Τα καρουσέλ έγιναν δημοφιλή τον 18ο αιώνα, όταν άρχισαν να διαδίδονται στην Κεντρική Ευρώπη και την Αγγλία και μπορούσαν να βρεθούν σε διάφορες εκθέσεις και εκδηλώσεις.  Δεν είχαν ακόμη πλατφόρμες με ζώα παρά μόνο θέσεις για αναβάτες, κρεμασμένες από αλυσίδες.  Αυτά τα καρουσέλ τροφοδοτούσαν τη κίνηση τους από ζώα ή ανθρώπους. Οι μεγαλύτεροι κατασκευαστές καρουσέλ των εποχών ήταν ο Heyn στη Γερμανία και ο Gustav Bayol στη Γαλλία. 

 

  Το 19ο αιώνα  ήρθαν οι βελτιώσεις στο σχεδιασμό. Τα ζώα για ιππασία ήταν τώρα στερεωμένα στην πλατφόρμα. Τροφοδοτούνταν ωστόσο με τον ίδιο τρόπο μέχρι το 1861, όταν ο Thomas Bradshaw εφηύρε το πρώτο ατμοκίνητο μηχανικό καρουσέλ. Ο Frederick Savage, εμπνευσμένος από τα έργα του Bradshaw, ξεκίνησε να κατασκευάζει τις παραλλαγές του με καρουσέλ και το 1870 έκανε μια διαφορετική παραλλαγή με βάρκες που θα έπαιζαν και θα έδιναν στροφάλους (ονομάζονταν "Sea-on-Land").  Έχει επίσης εφεύρει έναν μηχανισμό που επέτρεψε στα άλογα να κινούνται προς τα πάνω και προς τα κάτω, καθώς το καρουσέλ γύριζε μιμούταν έτσι μια πραγματική βόλτα με άλογο.

 

  Τα καρουσέλ ήταν πολύ δημοφιλή στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ των αρχών του 20ού αιώνα και της Μεγάλης Ύφεσης. Μετά από τη συντριβή της οικονομίας ήρθε και η καταστροφή πολλών μικρών καρουσέλ. Όταν η οικονομία αποκαταστάθηκε, βελτιώθηκε επίσης η τεχνολογία παραγωγής καρουσέλ και τα άλματα έγιναν από αλουμίνιο και συνθετικά υλικά. Μια άλλη μεγάλη προσθήκη ήταν το γεγονός ότι στα νέα καρουσέλ πρόσθεσαν ήχο. Χρησιμοποιώντας ένα όργανο σαν σωλήνα, όπου έπαιζε μουσική με τη βοήθεια του ατμού από τον κινητήρα που πνέει μέσα από τους σωλήνες.  Τα καρουσέλ άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερα και πιο συναρπαστικά.  Τα μηχανήματα ατμού αντικαταστάθηκαν με ηλεκτροκινητήρες.

 Σήμερα, τα κλασικά καρουσέλ είναι σπάνια. Από τα περισσότερα από 4.000 καρουσέλ που κατασκευάστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, σώθηκαν λιγότερα από 150 άτομα. Υπάρχουν σήμερα μουσεία και οργανώσεις που προσπαθούν να τα διατηρήσουν.

   Καθώς εξελίχθηκαν τα καρουσέλ, προστέθηκαν σε αυτά στέγες, τα άλογα είχαν τη δυνατότητα να μετακινούνται πάνω και κάτω και προστέθηκαν περίτεχνα διακοσμημένα καθίσματα για εκείνους που δεν ήθελαν να οδηγήσουν τα ξύλινα άλογα.

 

 

 Στα τέλη του 18ου αιώνα, οι κατασκευαστές καρουσελ  προσπαθούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον καθώς συναγωνίζονταν για να δουν ποιος θα μπορούσε να δημιουργήσει το μεγαλύτερο, πιο φανταχτερό ποδήλατο.

 

  Τα άλογα θα δημιουργηθούν από το προσωπικό των ξυλογλυπτών με τους κυρίους δημιουργούς τους να κάνουν τα κεφάλια και τις λεπτομέρειες στα άλματα και οι μαθητευόμενοι να εργάζονται για τη συγκόλληση του ξύλου, το σκάλισμα των ποδιών και των σκελετών και την εξόρμηση των δεξιοτήτων τους στην απλούστερη εσωτερική σειρά των αλμάτων.

 

 

  Τα καρουσέλ  γινόταν μεγαλύτερα και πιο περίτεχνα στεγασμένα. Τα ζώα και τα άρματα τους είχαν εξελιχθεί σε μια πλουσιότερη ποικιλία στυλ. Υπήρχαν πολεμικά άλογα, άλογα παρελάσεων, ινδικά πόνυ και άλογα από τα όνειρα ενός παιδιού. Υπήρχαν ζώα της ζούγκλας, της πεδιάδας, του δάσους.  Υπήρχαν ακόμη σκυλιά, γάτες, αρκουδάκια και μυθικά ζώα.

   Ο GUSTAV DENTZEL , γνωστός ως "Hobby Horse" Bill, ήταν ψυκτικός όταν ήρθε στην Αμερική από τη Γερμανία στην ηλικία των 20. Ήταν ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στο μοντέρνο καρουσέλ στην Αμερική στη δεκαετία του 1860.  Είχε, ωστόσο, τραυματιστεί από καρουσέλ χτυπώντας ως αγόρι ενώ είχε ακολουθήσει τον πατέρα του σε μια μετακίνηση του στην παλιά χώρα. Τα ζώα του Dentzel είναι σκαλισμένα πιο ανατομικά σωστά από το έργο των περισσότερων άλλων ξυλογλυπτών. Έχουν περιγραφεί ως χαριτωμένα, σίγουρα αξιοπρεπή, ακόμη και βασιλικά.
 

 

   CHARLES ID LOOFF ήρθε σε αυτή τη χώρα από αυτό που είναι τώρα βόρεια της Δυτικής Γερμανίας. Αν ένας άνθρωπος μπορεί να κριθεί από την τέχνη του, ο Looff ήταν ένας ευγενής άνθρωπος. Δεν υπάρχει τίποτα απειλητικό για τα ζώα του ... ακόμη και το λιοντάρι του φαίνεται να χαμογελάει ένα καλωσόρισμα στον αναβάτη του.

SOLOMOM STEIN and HARRY GOLDSTEIN 

Άρχισαν την καριέρα τους με το σκάλισμα ξύλινων γυναικείων χτενών, ένα αξεσουάρ που χρησιμοποιούν οι μοντέρνες κυρίες για να κρατήσουν και να διακοσμήσουν τα φανταχτερά μαλλιά, ένα στυλ δημοφιλή στις αρχές του αιώνα.
 Το 1912, μετά το σκάλισμα αλόγων για τις υπάρχουσες εταιρείες καρουσέλ, τα δύο αδέρφια ίδρυσαν τη δική τους επιχείρηση, την οποία ονόμαζαν «Καλλιτεχνικοί Κατασκευαστές Carrousel».
Τα καρουσέλ τους ήταν από τα μεγαλύτερα που κατασκευάστηκαν ποτέ και έφεραν μεγάλα, θυμωμένα, τρομακτικά άλογα.

   Αυτά τα άλογα φαίνονταν να διαφωνούν με την παρουσία των επερχόμενων καβαλάρηδων. Το στέλεχος τους είναι δημιουργημένο έτσι ώστε να φαίνεται ότι είναι απαλλαγμένα από το καρουσέλ,  φαινόνταν σαν να είναι ελεύθερα να φύγουν για το κοντινότερο κάστρο. Παρά τη δύναμη αυτών των άκρων, συχνά ήταν διακοσμημένα με λουλούδια και άλλες ευαίσθητες διακοσμήσεις Αυτό το Carousel ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, με 58 χειροποίητα, ζωγραφισμένα άλογα και θεωρείται ένα από τα ωραιότερα παραδείγματα της λαϊκής τέχνης του τέλους του αιώνα.

Δημιουργήθηκε το 1908, η καταπληκτική χειροτεχνία του Stein και Goldstein με τα άλογα, σχεδόν στο πραγματικό τους μέγεθος, στο εξωτερικό δαχτυλίδι, να δείνουν την αίσθηση πως ζωντανεύουν καθώς το Carousel γυρίζε γρήγορα.

Ο CHARLES WALLACE PARKER, ο "βασιλιάς ψυχαγωγίας", γεννήθηκε στο Ιλλινόις το 1864. Ίδρυσε τη δική του επιχείρηση διασκέδασης στο Κάνσας. Τα άλογα στα καρουσέλ του είναι εντελώς μοναδικά.  Είναι πλάσματα φαντασίας που φαίνονται σαν να έρχονται από το όνειρο ενός παιδιού. Ο Parker εξειδικεύτηκε σε φορητά καρουσέλ που θα μετακινούνταν με μια καρναβαλική παράσταση.

Copyright : Έλενα Παπάζη