A Sacred Journey , Karuna Goswamy και BN Goswany. Βιβλία Niyogi
Η ευχαρίστηση της ανάγνωσης του αινιγματικού Ιερού Ταξιδιού του Karuna και του BN Goswamy μοιάζει με την ικανοποίηση που αντλείται από μια έξυπνη ιστορία αστυνομικού. Είναι μια ηρωική αφήγηση της ανάδυσης από το σκιερό μυστήριο δύο μακροχρόνιων διασκορπισμένων σειρών ινδικών αφηγηματικών λατρευτικών πινάκων που χρονολογούνται από τις αρχές του 19ου αιώνα . Η αρχή του βιβλίου περιγράφει μια περίοδο αβεβαιότητας μεταξύ των διεθνών ερευνητών που δεν ήταν καν βέβαιοι για την ιστορία που δημιουργήθηκαν για να απεικονίσουν οι εικόνες – που εμφανίστηκαν μόνο ως συνεκτικό σώμα εργασίας στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Καθώς περισσότεροι από τους πίνακες ανακαλύφθηκαν σε ιδιωτικές συλλογές και μουσεία, έγινε σαφές ότι υπήρχαν δύο σαφώς ξεχωριστές αλλά παρόμοιες σειρές.
Εκτός από το σταθερό χέρι του καλλιτέχνη, κοινά χαρακτηριστικά συνέδεαν τις δύο σειρές μεταξύ τους, ειδικά η παρουσία πέντε βραχμάνων προσκυνητών, που αρχικά θεωρήθηκε ότι αντιπροσωπεύουν τους αδελφούς Pandava του σανσκριτικού έπους Mahabharata . Αλλά οι εικονογραφήσεις δεν ταίριαζαν με αυτήν την ιστορία, και μόνο όταν ο Karuna Goswamy μετέφρασε ένα σκοτεινό κείμενο Shaiva γνωστό ως Kedara Kalpa και αναγνώρισε την αντιστοιχία μεταξύ των εικόνων που περιέγραφε και του κόσμου των μυστηριωδών πινάκων που έγινε γνωστό το πραγματικό τους θέμα.
Ο Kedara Kalpa περιέγραψε το ταξίδι πέντε ευσεβών αναζητητών (sadhakars) που τολμούσαν να κάνουν ένα ταξίδι στο μεγαλύτερο ιερό του θεού Shiva, ο οποίος λέγεται ότι το συνέστησε ο ίδιος. Το Kedara ήταν τόπος προσκυνήματος από την ίδρυσή του τον όγδοο αιώνα και είναι ένα από τα σημαντικότερα κέντρα λατρείας του Shiva. Βρίσκεται μέσα στα βουνά στα σχεδόν 12.000 πόδια. Στους πίνακες, οι προσκυνητές προχωρούν μέσα από χιόνι και πάγο, βουνά και χαράδρες, διασχίζοντας ποτάμια και βράχους – το ταξίδι στην Κένταρα είναι το μονοπάτι που οδηγεί στη σωτηρία. Η Kedara Kalpa εξηγεί τη σημασία της τοποθεσίας, «Όπως το ghee είναι η ουσία του γιαουρτιού, το μέλι η ουσία των λουλουδιών και η Samaveda η ουσία όλων των βέδων, έτσι είναι και η Kedara η ίδια η ουσία του προσκυνήματος, το κυριότερο μεταξύ των tirthas».
Οι sadhaka ταξιδεύουν προς τον Βορρά στο ιερό τους ταξίδι, κάνοντας στάσεις σε είκοσι δύο πόλεις, σταματώντας για να κολυμπήσουν σε μεγάλα ποτάμια και προσκυνώντας σε σημαντικά ιερά linga , όπου οι φαλλικοί λίθοι είναι σύμβολα ισχυρής γενετικής ενέργειας. Μπαίνουν σε μια όμορφη πόλη που κατοικείται και κυβερνάται από φίδια, όπου η μουσική είναι συνεχώς στον αέρα, και όμορφες γυναίκες περνούν ανάμεσα σε πόρτες με χρυσό και πολύτιμους λίθους και τα παράθυρα βλέπουν σε λίμνες και δέντρα. Κάθε διαδοχική πόλη αντηχεί την πρώτη και οι ομορφιές περιβάλλουν τους προσκυνητές και τους δελεάζουν να παραμείνουν στην πολυτέλεια αντί να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Τρώνε φρούτα που τους κάνουν να κοιμούνται, και τους δίνει μεγάλη σοφία και την ικανότητα να αλλάζουν σχήμα. Ονειρεύονται τον Σίβα καβαλημένο στον ταύρο Nandi. Ένας γέρος προσπαθεί να τους πείσει να εγκαταλείψουν το ταξίδι τους - αλλά είναι ο ίδιος ο Σίβα, μεταμφιεσμένος και δοκιμάζει την αποφασιστικότητά τους. Μια τίγρη απειλεί να τα φάει, αλλά σώζονται όταν απαγγέλλουν το άγκορα μάντρα – η τίγρη ήταν η θεά Ίντρα, που τους δοκίμαζε ξανά. Καθαροί στην καρδιά, συνεχίζουν και φτάνουν σε ένα σπίτι που μιλάει, και έχουν μια μακρά φιλοσοφική συζήτηση με τον φύλακα αυτού του υπέροχου μέρους, και τελικά φτάνουν στην Kedara στο βουνό Kailasha, όπου ο Shiva τους συναντά και τους λέει ότι θα ζήσουν για πάντα. , απαλλαγμένοι από το φόβο του θανάτου και γεμάτοι αγάπη για το πιο εσωτερικό αντικείμενο των επιθυμιών τους.
Με αφοσιωμένη έρευνα, οι ερευνητές κατάφεραν να αναγνωρίσουν τους πίνακες σε διάσπαρτες συλλογές και να επανασυναρμολογήσουν εν μέρει τη σειρά. Η πρώτη σειρά ήταν ελαφρώς μεγαλύτερη από τη δεύτερη, με πλάτος λίγο περισσότερο από 36 εκατοστά, και τα διακριτικά κόκκινα περιγράμματα τους ήταν χαραγμένα με αριθμούς αναφοράς στην γραφή Takri. Μέχρι στιγμής έχουν εντοπιστεί είκοσι πίνακες της πρώτης σειράς. Τα sadhakars της πρώτης σειράς γνώρισαν μεταμόρφωση καθώς έκαναν το ταξίδι τους, εμφανιζόμενοι άλλοτε ως λυγισμένοι ηλικιωμένοι, άλλοτε ως νέοι κατάλληλοι άνδρες με ένα ελατήριο στο βήμα τους, κάτι που ο Goswamy αποδίδει στην ικανότητά τους να αλλάζουν σχήμα. Στη λίγο μικρότερη δεύτερη σειρά φορούσαν περίεργα γούνινα καπέλα πάνω από τα αυτιά τους και οι εμφανίσεις τους δεν διέφεραν ποτέ. Οι πίνακες της δεύτερης σειράς ήταν λιγότερο εκλεπτυσμένοι στην ολοκλήρωσή τους και οι ερευνητές κατάφεραν να αναγνωρίσουν μόνο δεκατρείς από αυτούς.
Οι πίνακες πιθανότατα δημιουργήθηκαν από τον καλλιτέχνη Purkhu και το οικογενειακό του εργαστήριο το πρώτο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα. Το Purkhu είναι αρκετά ασαφές. Δεν υπάρχει ούτε ένα έργο με την υπογραφή του, αλλά πιθανότατα ήταν ο κορυφαίος καλλιτέχνης της βασιλικής αυλής του Raja Sansar Chard, επιφορτισμένος με τη ζωγραφική πολυπληθών σκηνών γαμήλιων πομπών και φεστιβάλ, βασιλικές διασκεδάσεις, επίσημες συνελεύσεις και στρατιωτικές προόδους. Το σταθερό ύφος του τον προσδιορίζει ως συγγραφέα τους.
Οι πίνακες της πρώτης, ελαφρώς μεγαλύτερης σειράς, είναι λεπτεπίλεπτα και λεπτομερή γραμμικά σχέδια γεμάτα χρώμα, επίσημα συντεθειμένα με μεγάλη κομψότητα. Τα βραχώδη τοπία είναι πολύπλοκα και διακοσμητικά, με απίθανα στρώματα σπασμένους βράχους να ωθούνται προς τα πάνω και μια ελαφρύτερη προέκταση των γκρεμισμένων βουνών στο βάθος. Το φύλλωμα είναι πολυστρωματικό και τα περιγραφικά ζώα είναι στυλιζαρισμένα και ιδιαίτερα διακριτικά. Η δεύτερη σειρά φαίνεται να ολοκληρώθηκε με περισσότερη βιασύνη, δείχνοντας λιγότερη δεξιοτεχνία και προθυμία να χρησιμοποιήσει μια πιο φωτεινή παλέτα brasher. Και οι δύο σειρές είναι γοητευτικές, με περιστασιακές οικιακές στιγμές να σημειώνουν πολλές σκηνές τελετουργικού πλυσίματος, περπατήματος και λατρείας, όπως όταν ένας κουρέας ξυρίζει ένα από τα κεφάλια της σάντακα. Ένας θεαματικός κήπος τοποθετημένος γύρω από μια λίγκα έδωσε στον Πουρκχου την ευκαιρία για άφθονη διακόσμηση με κλιμακωτό φύλλωμα κρεμασμένο στα δέντρα και όμορφα λουλούδια και ένα ρέον ρέμα που αναδύεται από τη βραχώδη πλαγιά του βουνού. Υπέροχες λεπτομέρειες είναι διάσπαρτες γύρω από τον πίνακα, όπως τα πουλιά που αναφέρονται στο κείμενο, και οι μικροσκοπικές φιγούρες των προσκυνητών που αποτίουν φόρο τιμής στο ποτάμι. Κάποιος πίνει, άλλοι προσεύχονται και κάποιος αγγίζει ένα λουλούδι λωτού.
Όταν τα sadhaka εισέρχονται στην πόλη των φιδιών, ο Purkhu διαπρέπει με θεαματικές συνθέσεις γεμάτες με φιγούρες. Στη μικρή σειρά του επεισοδίου, το πρώτο πλάνο δείχνει μια όχθη ποταμού γεμάτη από λουόμενους, και τα πέντε sadhaka υποδέχονται μια όμορφη χορεύτρια και έναν ντράμερ, που τους οδηγεί στην πόλη, όπου υπάρχει μια φανταστικά γεμάτη σειρά από περισσότερους χορευτές και τυμπανιστές και τρομπετίστα. Πάνω τους το βασιλόφιδο συναντά έναν άνθρωπο κυρίαρχο, τον οποίο δροσίζουν οι συνοδοί που κουνάνε ανεμιστήρες και παρατηρείται από μια σειρά αυλικών με ουρά φιδιού. Οι τοίχοι είναι χρυσαφί και στολισμένοι, και άφθονα δέντρα είναι φορτωμένα με μια συγκομιδή πορτοκαλιού καρπού. Οι ματιές ενός γαλάζιου ουρανού κορυφώνονται από τα πλήθη των παλατιών και των πύργων που γεμίζουν τον χώρο. Οι πίνακες της ίδιας σκηνής και στις δύο σειρές ακολουθούν ο καθένας παρόμοιες συνθέσεις και είναι εξίσου απολαυστικοί. Άλλες πόλεις είναι επίσης οπτικά εντυπωσιακές, ειδικά οι απεικονίσεις της άφιξης των sadhakas σε μια πόλη χτισμένη σε έναν πύργο όπου οι γιόγκι κρέμονται ανάποδα από τοίχους διακοσμημένους με κοσμήματα με σχέδια.
ΠΗΓΗ
Michael Pearce / MutualArt
