Μετά την καταστροφική πυρκαγιά, ο καθεδρικός ναός της Παναγίας των Παρισίων θα ανοίξει ξανά ένα χρόνο από σήμερα

 

Το 2019, η στέγη του καθεδρικού ναού της Παναγίας των Παρισίων βρέθηκε να περνά μια κόλαση φωτιάς, η οποία καταβρόχθιζε το εύθραυστο κωδωνοστάσιο της καθώς το Παρίσι παρακολουθούσε με τρόμο. Οι πυροσβέστες έσωσαν την κατασκευή, συμπεριλαμβανομένων των δύο εμβληματικών πύργων της, αλλά τα δύο τρίτα της οροφής καταστράφηκαν. Μέσα σε λίγες μέρες, ξεκίνησε ένα έργο 865 εκατομμυρίων δολαρίων, μόνο για να προχωρήσει σε εκρήξεις λόγω του lockdown του Covid-19, ένα πλήθος  αρχαιολογικών ευρημάτων  κάτω από τα θεμέλια της εκκλησίας και ένα αμφιλεγόμενο  σχέδιο εκσυγχρονισμού .

Η εκκλησία θα ανοίξει ξανά επίσημα τις πόρτες της στους επισκέπτες ένα χρόνο από σήμερα, ανακοίνωσε η γαλλική κυβέρνηση. Σύμφωνα με το Associated Press , ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν θα περιηγηθεί στον χώρο με τους λιθοξόους και τους ξυλουργούς που εργάζονται επί του παρόντος για να τηρήσουν την προθεσμία των 12 μηνών και στη συνέχεια θα παραδώσει τις διαδικασίες στον κλήρο της Παναγίας των Παρισίων για μια πολυαναμενόμενη υπηρεσία. 

Ο καθεδρικός ναός «δεν είναι ο μεγαλύτερος καθεδρικός ναός ούτε ίσως ο πιο όμορφος», είπε στο AP ο ιερέας Olivier Ribadeau Dumas, πρύτανης του, αλλά «είναι η ενσάρκωση της ψυχής ενός έθνους».

«Οι προσδοκίες, οι προετοιμασίες για την επαναλειτουργία είναι ένα υπέροχο σημάδι ελπίδας σε έναν δύσκολο κόσμο», πρόσθεσε.

Η προσπάθεια ανοικοδόμησης της Notre-Dame υπήρξε ένα διχαστικό θέμα στη Γαλλία και διεθνώς. Λίγο μετά τον περιορισμό της πυρκαγιάς, ο Γάλλος συλλέκτης François Pinault και ο γιος του François-Henri υποσχέθηκαν 100 εκατομμύρια ευρώ  (περίπου 113 εκατομμύρια δολάρια) για την προσπάθεια. Ώρες αργότερα, ο συλλέκτης Bernard Arnault ανακοίνωσε ότι θα  δωρίσει 200 ​​εκατομμύρια ευρώ  (περίπου 226 εκατομμύρια δολάρια).

Η ανοικοδόμηση ξεκίνησε σοβαρά το 2022, μετά από ανασκαφές για να διασφαλιστεί ότι η κατασκευή θα μπορούσε να διατηρήσει το έργο. Οι Γάλλοι δεν άφησαν καμία ενέργεια ή έξοδα να σταθούν εμπόδιο για την επιστροφή του ναού στην παλιά του δόξα: το πανύψηλο κωδωνοστάσιο ξαναχτίστηκε σύμφωνα με το σχέδιο του αρχιτέκτονα Eugène Viollet-le-Duc του 1859, με μνημειώδεις δοκούς που παράγονται από περίπου 1.500 βελανιδιές επεξεργασμένες και κομμένες σύμφωνα με μεσαιωνικές τεχνικές ξυλουργικής. Μετά τη δημόσια κατακραυγή, ο Μακρόν εγκατέλειψε τα αντιδημοφιλή σχέδια να αντικαταστήσει το κωδωνοστάσιο του 19ου αιώνα με μια «σύγχρονη αρχιτεκτονική χειρονομία».

Ενώ το εσωτερικό εξακολουθεί να φέρει σημάδια από τη φωτιά, η οροφή και το κωδωνοστάσιο πρόκειται να ολοκληρωθούν όταν εκατομμύρια οπαδοί των Ολυμπιακών Αγώνων κατέβουν στο Παρίσι για τους Θερινούς Αγώνες που ξεκινούν στις 26 Ιουλίου. 

Πηγή

Artnews

Οι βενετσιάνικες καμπάνες της Κέρκυρας αφηγούνται την ιστορία τους

Μοναδικά, «μουσειακά» έργα τέχνης, τόσο για τις επιγραφές, όσο και για τις παραστάσεις και τη διακόσμηση τους, αποτελούν οι βενετσιάνικες καμπάνες από τον 15ο αιώνα, που άντεξαν στη λεηλασία, στον χρόνο και κοσμούν κωδωνοστάσια ναών στην Κέρκυρα.

Κάθε μία αφηγείται την ιστορία της. Η παλαιότερη αναγράφει 1402.Οι βενετσιάνικες καμπάνες απασχόλησαν τον ιστορικό και ερευνητή Γεράσιμο Δημουλά, ο οποίος έκανε μακρόχρονη και επίπονη έρευνα, με την οποία συμμετείχε στο Διεθνές Συνέδριο που διεξήχθη στη Βενετία 24-25 και 26 Νοεμβρίου με θέμα τις επιρροές της ιταλικής τέχνης στην Ελληνική Ανατολή την περίοδο 14ος -16ος αιώνας.

αγίου Φραγκίσκου, παρουσία αγγέλων, και στο χαμηλότερο η μορφή ενός επισκόπου, ο οποίος κρατάει μια σφαίρα. Γύρω από αυτήν τη σφραγίδα αναπτύσσεται κυκλικά η παρακάτω δυσανάγνωστη επιγραφή: …FR(atr)… PAVLI…. ΕΡΙ(scopus) GIRAPETRE. Καθώς γνωρίζουμε, υπάρχει καμπάνα του 1487 στο Lavarigo, στην Ίστρια της Κροατίας, με τα αρχικά S(alvator) F(ecit), επομένως δεν αποκλείεται να πρόκειται για παραγωγή του εργαστηρίου αυτού. Ο διάκοσμος της μεσαίας ζώνης περιλαμβάνει επίσης, μια λεπτομερή παράσταση της Άκρας Ταπείνωσης με τον σταυρό και το ακάνθινο στεφάνι, και παράσταση του Αγίου Γεωργίου, σε σπάνια αποτύπωση με φτερά αγγέλου να σκοτώνει τον δράκοντα. Στο ίδιο επίπεδο, το μεσαίο, ο κατασκευαστής έχει αποτυπώσει τα στοιχεία του, ένα καλλιτεχνικό S, επάνω στο οποίο εφάπτεται ένας σταυρός. Η επιγραφή της καμπάνας, στον βαθμό που διακρίνεται, είναι: IHS * MCCCCLXXXVIII +S * …FR(atr) … PAVLI…. ΕΡΙ(scopus) GIRAPETRE».

«Ο Γερμανός αρχαιολόγος και ερευνητής Anton Gnirs, ο οποίος ασχολήθηκε με τις καμπάνες της Αδριατικής καθώς και αυτές στα Ανατολικά των Άλπεων, ανακάλυψε παρόμοια επιγραφή: «S(igillum) FR(atr)IS PAVLI DEI GRACIA EPI(scopus) GIRAPETRE», με χρονολογία 1469. Η αναφερόμενη επιγραφή, σχετίζεται με κάποιον καθολικό επίσκοπο Παύλο της Ιεράπετρας, στη βενετοκρατούμενη Κρήτη, ο οποίος υπηρέτησε από τις 8.7.1359 έως τις 15.3.1363. Πράγματι, διαπιστώνουμε ότι και στην αμυγδαλωτή σφραγίδα, στην καμπάνα της Κέρκυρας, διακρίνονται καθαρά οι λέξεις: GIRAPETRE (Ιεράπετρα) και PAVLI (Παύλος). Όμως, οι υπόλοιπες λέξεις δυστυχώς παραμένουν δυσανάγνωστες» τονίζει ο κ. Δημουλάς.

«Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ανωτέρω επιγραφή αρχικά μου επισημάνθηκε από τον Ισπανό συγγραφέα Alex Rodriguez Suares», αναφέρει ο κ. Δημουλάς «και στη συνέχεια, μετά από καθάρισμα και πλύσιμο με νερό, έγινε ευδιάκριτο το επίμαχο σημείο της. Από τα παραπάνω προκύπτει, η ιδιαίτερη ιστορική και καλλιτεχνική αξία της εν λόγω καμπάνας. Ωστόσο, δημιουργούνται ορισμένα ερωτήματα ,όπως, γιατί εξακολούθησε να υπάρχει η φιγούρα και η επιγραφή του Λατίνου επισκόπου Παύλου στα τέλη του 15ου αιώνα; Πώς βρέθηκε, τελικά, αυτή η καμπάνα από την Κρήτη στην Κέρκυρα, και μάλιστα στα Μελίκια, στη νότια άκρη του νησιού; Υποθέτουμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί μεταξύ των ετών 1646 και 1669, οπότε έλαβε χώρα η μαζική μετανάστευση Κρητικών, κατά τη διάρκεια του βενετοτουρκικού πολέμου μέχρι την τελική πτώση του Χάνδακα. Η υπόθεση αυτή, παρότι είναι λογικοφανής, δεν κατέστη δυνατόν να τεκμηριωθεί από κάποια γραπτή πηγή».

Η καμπάνα της Τριμάρτυρος στο προάστιο Γαρίτσα

Ο ναός της Τριμάρτυρος στο προάστιο Γαρίτσα της πόλης της Κέρκυρας, κτίστηκε λίγο πριν το 1675 από Κρητικούς πρόσφυγες, οι οποίοι σύστησαν αδελφότητα. Η καμπάνα η οποία βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του καμπαναριού, στη μονόλοβη υποδοχή, έχει επίμηκες σχήμα, που αποτελεί μεσαιωνικό χαρακτηριστικό. Είναι μικρών διαστάσεων και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση, αν και είναι ραγισμένη. Στο υψηλότερο σημείο της, ανάμεσα από διακοσμητικές μαργαρίτες, φέρει την εξής χρονολογία φουρνίσματος: MCCCCC [1500]. Στο κυρίως σώμα της καμπάνας, κυριαρχεί το μονόγραμμα ΡΖ, το οποίο παραπέμπει στον Pietro di Zuane, τον σημαντικότερο Βενετό χυτευτή του 16ου αιώνα, που, αν και πέθανε το 1543, οι απόγονοί του συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα αρχικά του ονόματός του ως εγγύηση ποιότητας. «Ο γιος του, Zuanne Battista, υπέγραφε με τα αρχικά ZPHL. Πάνω από τα αρχικά του ονόματος ΡΖ ορθώνεται ένα κοντάρι με το σύμβολο του σταυρού, στην κορυφή, και χαμηλότερα το συμβολικό γράμμα X, πεπλατυσμένο. Διακρίνονται ακόμη εγχάρακτες παραστάσεις. Στη μέση, ένας άγιος με ράβδο ή σπαθί στο αριστερό χέρι, ψηλότερα δε, σε τετράγωνο πλαίσιο χωρισμένο σε δύο επίπεδα βρίσκονται 4 μορφές, από τις οποίες η επάνω δεξιά, βρίσκεται σε στάση γονατιστή, στην αντίθετη πλευρά στέκεται επίσης ένας άγιος, αγνώστων στοιχείων, ο οποίος κρατά ένα δυσδιάκριτο αντικείμενο. Ο παραγγελιοδόχος της καμπάνας αυτής είναι ο Ioannes Xaldo, καθότι το όνομά του βρίσκεται στην ίδια σειρά με τα αρχικά FF, που σημαίνουν ότι “έγινε με εντολή” ή “διέταξε να γίνει”. Ο Pietro di Zuane είναι ο κατασκευαστής. Η επιγραφή που φέρει η καμπάνα είναι: IHS * MCCCCC * ΡΖ * IOANNES XALDO FF. Ενώ όμως η καμπάνα φουρνίστηκε το έτος 1500, βρίσκεται τοποθετημένη σε ναό που κατασκευάστηκε σχεδόν δύο αιώνες αργότερα, γεγονός που συνεπάγεται μια χρονική ανακολουθία. Πιθανή εξήγηση μπορεί να θεωρηθεί το ότι αυτή μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα από Κρήτες πρόσφυγες από τον Χάνδακα. Άλλωστε, είναι μικρών διαστάσεων, επομένως μεταφέρεται εύκολα. Οι Κρητικοί που κατέφυγαν στην Κέρκυρα, μετά την πτώση του Χάνδακα, έχτισαν τις δικές τους εκκλησίες, για να φυλάξουν τα ιερά και τα όσια που έφεραν μαζί τους» αναφέρει ο κ. Δημουλάς.

Πηγή: 

ΑΠΕ – ΜΠΕ

Τα λουλούδια του Vincent Van Gogh

  Ένα εξαιρετικό σημειωματάριο Van Gogh A5 με σκληρό εξώφυλλο και μαγνητικό κλείσιμο. Αυτή η ειδική επετειακή έκδοση αποτίει φόρο τιμής στα λουλούδια του Vincent

  Το 2023, γιορτάστηκε η 50η επέτειος του μουσείου Van Gogh. Για να σηματοδοτηθεί αυτό το εορταστικό ορόσημο, σχεδιάστηκε ένα αποκλειστικό έργο τέχνης αφιερωμένο στα Λουλούδια του Βίνσεντ. Η αγάπη του Vincent για τη φύση είναι ορατή σε όλα τα λουλούδια που ζωγράφισε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Για αυτήν την ειδική περίσταση, όλα τα λουλούδια του συνδυάζονται σε ένα ανθισμένο μπουκέτο που γιορτάζει την 50ή επέτειο του Μουσείου Βαν Γκογκ του Άμστερνταμ.

 Με πάνω από 200 πίνακες, σχεδόν 500 σχέδια και περισσότερα από 700 γράμματα, το Μουσείο Βαν Γκογκ φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του Βίνσεντ βαν Γκογκ οπουδήποτε στον κόσμο. Το Μουσείο Βαν Γκογκ εμπνέει αμέτρητους θιασώτες με τη ζωή και το έργο του Βίνσεντ βαν Γκογκ και των συγχρόνων του για περισσότερα από 50 χρόνια. Όλα τα προϊόντα μας αναπτύσσονται έχοντας κατά νου την κληρονομιά του Βίνσεντ Βαν Γκογκ και κάθε αγορά συμβάλλει στη διατήρηση των δραστηριοτήτων του Μουσείου Βαν Γκογκ, κατά τη διάρκεια των εορτασμών επετείου μας και όχι μόνο.

Πηγή

Μuseumstore.gr

Στο Όρος Άθως

 Το 1885 ένας από τους γνωστούς Νεοέλληνες ζωγράφους, ο Θεόδωρος Ράλλης, αποφάσισε να επισκεφθεί το Άγιον Όρος αναζητώντας θέματα για τα έργα του. Σκοπός του ήταν να μελετήσει την τέχνη που θα συναντούσε στα μοναστήρια και να πάρει μια γεύση της μοναχικής ζωής, μελετώντας ιδιαίτερα την καθημερινή ζωή των μοναχών. Η εμπειρία αυτή καταγράφηκε στο ημερολόγιό του, το οποίο εξέδωσε το 1899 στο Κάιρο, στη γαλλική γλώσσα.

Ο εντοπισμός ενός αντιτύπου από την ερευνήτρια στη βιβλιοθήκη του Γ. Μαυροκορδάτου-Μπαλτατζή στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος επέτρεψε τη μετάφραση και το σχολιασμό του κειμένου. Η μοναδικότητά του ως μαρτυρία Νεοέλληνα καλλιτέχνη για το Άγιον Όρος κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, για το οποίο έχουμε λίγες πληροφορίες, καθώς και η έμμεση σύνθεση της βυζαντινής παράδοσης και της νεοελληνικής τέχνης, καθιστούν το ανάγνωσμα πολύτιμο. Η γλαφυρότητα και η απλότητα του ύφους του θα τέρψει τον βιβλιόφιλο, ενώ οι παρατηρήσεις του συγγραφέα και ζωγράφου θα αποκαλύψουν ενδιαφέροντα στοιχεία στον ειδικευόμενο επιστήμονα.

Πήγη

Εκδόσεις Καστανιώτη

Το Άναμμα του καντηλιού, του Θεόδωρου Ράλλη

 

Ο πίνακας και ο συμβολισμός του.

Το άναμμα του καντηλιού ενέχει το συμβολισμό ότι προσφέρεται ως θυσία σεβασμού και τιμής προς το θεό και τους Αγίους του. Συμβολίζει, επίσης, το φως του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, καθώς επίσης συμβολίζει και το γνωστό παράγγελμα του Κυρίου ότι πρέπει να είμαστε τα φώτα του κόσμου. Το λάδι συμβολίζει το άπειρο έλεος του θεού, αλλά και τα  κανδήλια συμβολίζουν την εκκλησία που είναι μεταδοτική θείου ελέους και φωτιστική.

 Ο Θεόδωρος Ράλλης(1852-1909) είναι από τους γνωστότερους Έλληνες ζωγράφους του 19ου αιώνα. Καλλιτέχνης με ανελλιπή παρουσία στο επίσημο παρισινί Σαλόν, ο Ράλλης ανέπτυξε παράλληλα διεθνή εκθεσιακή δραστηριότητα. Άντλησε τα εθνογραφικά θέματα και τις σαγηνευτικές εικόνες από τα συστηματικά ταξίδια του στην Ελλάδα και στην Ανατολή, ενώ διατηρούσε επίσης ένα δεύτερο ατελιέ στο Κάιρο. Η εικαστική δημιουργία του εναρμονίζεται με το πνεύμα της παραδοσιακής ζωγραφικής που διδάχτηκε κοντά στο διάσημο Γάλλο οριενταλιστή Jean Leon Gerome. Γόνος πλούσιας οικογένειας μεγαλέμπορων από τη Κωνσταντινούπολη και με ρίζες χιώτικες, σπούδασε ζωγραφική στη σχολή καλών τεχνών του Παρισιού, με υποτροφία από τον βασιλιά Όθωνα και με δάσκαλο τον οριενταλιστή Ζαν Λεον Ζερόμ. Έργα του εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο Σαλόνι του Παρισιού το 1875. Ήταν μέλος της εταιρείας Γάλλων ζωγράφων, η οποία τον τίμησε με εύφημο μνεία το 1885. Εγιν επίσης μέλος της γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής, ενώ το 1900 διετέλεσε μέλος της κριτικής επιτροπής της Διεθνούς Εκθέσεως του Παρισιού.

Μια αναπαραγωγή του έργου σε καμβά(40x23 εκ.) με χειροποίητη ξύλινη κορνίζα είναι διαθέσιμη σε περιορισμένη έκδοση 399 τεμαχίων και μπορείτε να τη βρείτε στο Museum store.gr.

Πηγή 

Museumstore.gr

A Splendid Land, Πίνακες από το Royal Udaipur

Ξεκινώντας τον 16ο αιώνα, μια νέα και εκλεπτυσμένη τέχνη εμφανίστηκε από την ινδική πόλη Udaipur, στην οποία οι καλλιτέχνες απεικόνιζαν ελεύθερα την ομορφιά και την παράδοση του περιβάλλοντός τους

Καθώς η Ινδία αναδεικνύεται ως παγκόσμια δύναμη του εικοστού πρώτου αιώνα, η τέχνη και ο πολιτισμός της γίνονται ολοένα και πιο σημαντικά ως σύμβολα της διαρκούς μακροζωίας και της πολιτιστικής της δύναμης, και εμφανίζεται ένας αυξανόμενος αριθμός βιβλίων που περιγράφουν το εξαιρετικό εύρος και βάθος των παραδόσεων της. Το A Splendid Land είναι ένας όμορφα παρουσιασμένος τόμος που γιορτάζει μια έκθεση στο Εθνικό Μουσείο Ασιατικής Τέχνης του Smithsonian που μνημονεύει τη νέα και όμορφη τέχνη που εμφανίστηκε στο Udaipur μετά τον δέκατο έβδομο αιώνα. Το βιβλίο είναι ένα εξαιρετικό επίτευγμα, πλούσια διακοσμημένο με άφθονες και λεπτομερείς εικόνες. Οι πίνακες είναι επίσημοι αλλά εκπληκτικά προσωπικοί, γεμάτοι με λεπτεπίλεπτα αποδομένους ανθρώπους, κήπους, αρχιτεκτονική και την άφθονη ζωή που διαμορφώθηκε από τη δυναστεία Singh του Mewar.

Ο Μαχαράνα Ουντάι Σινγκ ίδρυσε την Ουνταϊπούρ το 1553, φραματίζοντας την κοιλάδα γύρω της για να δημιουργήσει μια λίμνη που παρείχε νερό στη νέα του πρωτεύουσα και κλείνοντας το μοναδικό εύκολο πέρασμα μέσα από τα βουνά που την προστάτευαν. Ο Singh δεν ήταν ικανός να υπερασπιστεί τον λαό Mewari ενάντια στους Mughals στο Βορρά, αλλά τώρα στη νέα του πρωτεύουσα υπήρχε άφθονη τροφή και νερό κρυμμένο με ασφάλεια πίσω από τρομερές φυσικές άμυνες από απότομους βράχους, όπου είχε τη διοίκηση των υψών και ήταν οπλισμένος με στρατηγικές μπαταρίες κανονιού.

Εμπνευσμένοι από την ασφάλεια που πρόσφερε η όαση της κοιλάδας τους, οι καλλιτέχνες της ακμάζουσας νέας πρωτεύουσας εισήλθαν σε μια ριζική περίοδο καινοτομίας και επανεφεύρεσης, επαναστατώντας ενάντια στους αυστηρούς περιορισμούς της μινιατούρας ζωγραφικής και δουλεύοντας με αδιαφανείς ακουαρέλες σε μεγάλες επιφάνειες ενωμένων χειροποίητων φύλλων χαρτιού γνωστά ως wasli . Η νέα μορφή τους ενθάρρυνε να γίνουν πειραματικοί και δημιούργησαν όμορφα λεπτομερείς πίνακες που απεικονίζουν θρησκευτικές ιστορίες, ποίηση και πορτραίτα, που απευθύνονται σε μια αυλή γνώστων που γαλουχήθηκαν από την κυριαρχία των Singhs, μαγικές εικόνες στη χώρα τους, την πόλη τους και τους δικαστήριο. Το νερό που παρείχε στην πρωτεύουσα την ασφάλεια και τον πλούτο της ήταν ένα ευνοούμενο θέμα και συχνά εμφανίζονται ποτάμια, λίμνες και μουσώνες. Για να αντιμετωπίσουν την κλίμακα του οράματός τους, συνέθεσαν πεπλατυσμένες και αφηρημένες διατάξεις χώρου γεμάτες με εξελιγμένες και λεπτές αναπαραστάσεις ευγενών υψηλού επιπέδου.

Το εισαγωγικό δοκίμιο των Debra Diamond και Dipti Khera στην έκθεση, που δίνει το όνομά του στο βιβλίο, προσφέρει μια εξαιρετική αρχή, παρέχοντας μια συναρπαστική αφήγηση της ιστορίας που κατέστησε δυνατούς αυτούς τους εξαιρετικούς πίνακες, απομυθοποιώντας τις παρατεταμένες οριενταλιστικές παρανοήσεις και τοποθετώντας σωστά τις εικόνες ως τεράστια έργα εξαίσιας και εκλεπτυσμένης κομψότητας αναπτύχθηκαν μέσα σε έναν κοσμοπολίτικο πολιτισμό. Οι ζωγραφιές τους αιχμαλώτιζαν τους αυλικούς να απολαμβάνουν τις αισθησιακές απολαύσεις του περιβάλλοντός τους, και η ακτινοβόλα λάμψη του βασιλιά έλαμψε καθώς περνούσε από το μαγικό του βασίλειο. Αφού διαμορφώσουν τα συμφραζόμενα τους πίνακες, συζητούν την επιμέλεια της έκθεσης ως μια αισθησιακή και καθηλωτική εμπειρία ήχου και χώρου, τοποθετώντας κάθε γκαλερί σε μια τοποθεσία ή εποχή. Παραδόξως, φαίνεται ότι δεν υπάρχει καταγραφή της ημερομηνίας έναρξης ή κλεισίματος της έκθεσης πουθενά στο βιβλίο, κάτι που αφήνει τον αναγνώστη να αισθάνεται αδέσμευτος – αλλά η διάθεση του διαχρονικού ονείρου και της αιθέριας αποστασιοποίησης είναι απολύτως συνεπής με τη γοητευτική ποιότητα της τέχνης, η οποία είναι γεμάτο με το θαύμα και τον αισθησιασμό του μαγικού ρεαλισμού.

Ο Ρίτσαρντ Ντέιβιντ Γουίλιαμς συνεχίζει με το θέμα του ήχου και της αίσθησης, εισάγοντας την χρηστή και βασιλική ποίηση Mewar ως ένα εξαιρετικά εξελιγμένο και κωδικοποιημένο σύστημα στολισμού και συμβολισμού. Επεκτείνει την αισθητική της ποίησης στους πίνακες, λαμβάνοντας υπόψη τέσσερα κείμενα που τοποθετούν τους προστάτες των ποιητών σε μια χώρα των θαυμάτων εκλεπτυσμένων απολαύσεων, η οποία περιελάμβανε, σύμφωνα με ένα βιβλίο συμβουλών του δέκατου τρίτου αιώνα για την καλή ζωή που ονομάζεται Suktimuktavali.

ΠΗΓΉ

Michael Pearce / MutualArt

Ρασινέ. Η πλήρης ιστορία των κοστουμιών απο την ΤASCHEN

  Αρχικά δημοσιεύτηκε στη Γαλλία μεταξύ 1876 και 1888, το Le Costume  historique του Auguste Racinet ήταν στην εποχή του η πιο ευρεία και διεισδυτική μελέτη της ένδυσης που επιχειρήθηκε ποτέ . Καλύπτοντας την παγκόσμια ιστορία της φορεσιάς, της ενδυμασίας και του στυλ από την αρχαιότητα έως το τέλος του 19ου αιώνα, το έργο των έξι τόμων παραμένει εντελώς μοναδικό ως προς το εύρος και τη λεπτομέρειά του .

Αυτή η ανατύπωση του TASCHEN παρουσιάζει τις εξαιρετικά ακριβείς έγχρωμες εικονογραφήσεις του Racinet, καθώς και τις απολαυστικές περιγραφές και τα συχνά πνευματώδη σχόλιά του . Εκτείνοντας τα πάντα, από την αρχαία ετρουσκική ενδυμασία έως τη γαλλική γυναικεία ραπτική, το υλικό είναι διατεταγμένο σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο του Racinet ανά πολιτισμό και θέμα. Η Ιστορία των Κοστουμιών του Racinet είναι μια ανεκτίμητη αναφορά για φοιτητές, σχεδιαστές, καλλιτέχνες, εικονογράφους και ιστορικούς . και μια πλούσια πηγή έμπνευσης για όποιον ενδιαφέρεται για την ένδυση και το στυλ.

Πηγή

Τaschen

Ένα σκάκι έργο τέχνης ,δημιουργία από δύο Θεσσαλονικείς

 Η περιπέτεια ξεκίνησε ενάμιση χρόνο πριν. Ταπετσιέρης ο ένας (Γιώργος) με πάθος για τη γλυπτική, συντηρητής εικόνων – επίπλων ο άλλος (Παντελής) με πάθος για τη συγγραφή, αρχίσαμε να συζητάμε για έναν τρόπο να μετουσιώσουμε τις τεχνικές μας γνώσεις και την ανάγκη μας για δημιουργία σε προϊόν.

Η ιδέα ξεκίνησε από μια σκακιέρα και κατέληξε να είναι μια σειρά χειροποίητων αντικειμένων ορισμένων από ένα κυρίαρχο θέμα – θεματικό κύκλο με περισσότερους τέτοιους θεματικούς κύκλους να ακολουθούν.

Αυτή τη στιγμή, έχοντας τελειώσει τα πρώτα μας πρωτότυπα (σκακιέρα, προσχέδια για μελανοδοχείο/πένα και κηροπήγιο), εργαζόμαστε, εκτός απ’ το κομμάτι της παραγωγής, πάνω σε όλες τις υπόλοιπες συνιστώσες πριν την έναρξη της επιχείρησης όπως εταιρική ταυτότητα, προγραμματισμός σε εκθέσεις/εκδηλώσεις, λογιστικά – νομικά θέματα κ.α., ενώ παράλληλα έχουμε και δουλειές!

Το concept είναι να υπάρχει ένας θεματικός κύκλος (σαν 1ο επιλέξαμε τη Μεσαιωνική εποχή) στα πλαίσια του οποίου θα δημιουργούνται μια σειρά από αντικείμενα (σκακιέρα, μελανοδοχείο, κηροπήγιο και άλλα), ένα κυρίαρχο θέμα που θα ορίζει τον τύπο των αντικειμένων, τις φόρμες, τη χρωματική παλέτα, τους συμβολισμούς, τα υλικά και άλλα.

Έτσι κάθε φορά που θα “ανοίγουμε” έναν νέο θεματικό κύκλο θα μας δίνεται η δυνατότητα να αποδώσουμε μια διαφορετική ιδέα, ιστορία, προβληματισμό μέσα από μια μοναδική συλλογή καινούργιων αντικειμένων, δουλεύοντας πάντα με οδηγό το θέμα μας. Αγαπάμε το χειροποίητο και με τη μορφή της μαστοριάς και της επιμέλειας πάνω σ ένα αντικείμενο αλλά παράλληλα και με τη μορφή της καλλιτεχνικής απόδοσης, της διαδικασίας που καταλήγει ν αφήνει κάτι από σένα σε κάθε κομμάτι που δημιουργείς.

Η σκακιέρα ήταν το πρώτο κομμάτι που επιλέξαμε να ολοκληρώσουμε, με το μελανοδοχείο και το κηροπήγιο να ακολουθούν. Σκοπός μας είναι μέσα στο επόμενο τρίμηνο να ξεκινήσουμε και επίσημα την Moelis!

Όλη η υπόθεση είναι να φτάσεις στο τελικό καλούπι ενός πιονιού (6 διαφορετικά σχέδια συνολικά,Βασιλιάς-Βασίλισσα-Αξιωματικός-Αλογάκι/Ιππότης-Πύργος-Στρατιώτης), στο οποίο μετά χυτεύεις υγρό γυαλί. Επίπονη διαδικασία!

Πρώτα σκαλίστηκαν στο χέρι μεγαλύτερα γυμνά γλυπτά (30cm ύψους περίπου) για το κάθε σχέδιο ακολούθησε μια διαδικασία 3D scanning/3D printing απο συνεργάτη για να πάρουμε σε UV ρητίνη ενα μικρότερο σε διάσταση γλυπτό (10cm περίπου).

Φτιάξαμε καλούπια γι αυτά τα μικρότερα κομμάτια, χυτεύσαμε και βγάλαμε αντίγραφα από ρητίνη πολυουρεθάνης πάνω στα οποία δουλέψαμε με εποξικό πηλό όλα τα αξεσουάρ (ρούχα, χειτόνες, επομίδες κλπ).

Γυαλίστηκαν όλα με γυαλόχαρτο στο χέρι και καλουπώθηκαν μια τελευταία φορά με σιλικόνη κατάλληλη για χύτευση με υγρό γυαλί. Από αυτό το σημείο και έπειτα χρειάζονται 2-3 μέρες για να έχεις ένα τελειωμένο πιόνι(το υγρό γυαλί χρειάζεται 24-48 ώρες για να στεγνώσει, φινίρισμα, πέρασμα στην ξύλινη βάση, δερμάτινη επένδυση από κάτω κλπ). 

Χρησιμοποιήσαμε πέτρωμα σε σκόνη για το 1ο σχέδιο (καλυπτικά χρώματα), γραφίτη/κόκκινο καδμίου για τα “μαύρα” και σχιστόλιθο, κρέμ/χρυσό για τα “λευκά” ενώ για το 2ο χρησιμοποιήσαμε διαυγές υγρό γυαλί σαν βάση και προσθέσαμε κομμάτια ξύλου(καρυδιά Αμερικής, ίδιο ξύλο μ αυτό τις σκακιέρας) για τα “μαύρα” πιόνια και φύλλα χρυσού 24 καρατίων για τα “λευκά”.

Παράλληλα αντίστοιχη προσέγγιση υπάρχει και στην ίδια τη σκακιέρα (πχ 1ο σχέδιο:σύμβολο του ρόδου-κόκκινο καδμίου μέσα σε υγρό γυαλί/γραφίτη και σύμβολο κορώνας-χρυσό μέσα σε σχιστόλιθο,κρέμ-υγρό γυαλί), στα πουγκιά των πιονιών (μπέζ βελούδο για τα λευκά, ανθρακί για τα μαύρα), στο κουτί ( χρωματικά “ποτάμια” που θα καταλήγουν σε διαυγές υγρό γυαλί στο κέντρο με σφραγίδα από μπορντό βουλοκέρι) με σκοπό όλο το πακέτο να έχει μια ομοιογενή αισθητική. 

Υπάρχουν τεχνίτες που χρησιμοποιούν  φυσικό ξύλο, υγρό γυαλί και άλλα ποιοτικά υλικά στη διακόσμηση, υπάρχουν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν τη γλυπτική φτιάχνοντας μοναδικά έργα τέχνης. Εμείς, σαν Moelis, ακροβατούμε ανάμεσα στην ανάγκη έκφρασης του καλλιτέχνη και την ανάγκη δημιουργίας του τεχνίτη…

Βασικές αξίες μας η διαρκής αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης μέσα απ το χειροποίητο προϊόν και η εξερεύνηση θεμάτων, ιδεών, προβληματισμών μέσα από αυτό, η συμμετοχικότητα,  η σύνδεση ανάμεσα σε δημιουργό και πελάτη, η ανθρωποκεντρική προσέγγιση τόσο εντός όσο και εκτός επιχείρησης.

Όραμα μας να προάγουμε την σημαντικότητα της δημιουργικότητας στη ζωή μας γεφυρώνοντας την θεωρητική, νοητική ματιά της υψηλής τέχνης απέναντι στον κόσμο και τον άνθρωπο με τον φυσικό, τεχνικό χαρακτήρα του χειροποίητου.

Το ταξίδι αυτό ξεκίνησε απ την ανάγκη μας να δημιουργήσουμε, χωρις προκαθορισμένο προορισμό, στην πορεία του  όμως εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, απτό, χειροπιαστό, τη Moelis.

Αυτο που μας είναι πλέον ξεκάθαρο είναι οτι προορισμός είναι το ίδιο το ταξίδι, που αισιοδοξούμε να είναι γεμάτο εμπειρίες, τέχνη, δημιουργία, χρώματα, στιγμές και ανθρώπους. Αρχικά η σύσταση της Moelis και η φυσική μας μεν παρουσία σε συναφείς εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, η συνεργασία μας με galleries, Luxury retailers αλλά και άλλους καλλιτέχνες και δημιουργούς, η ψηφιακή μας δε παρουσία σε πλατφόρμες χειροποίητου e-commerce, μια ιστοσελίδα που θα αντιπροσωπεύει το όραμα μας και το χτίσιμο ενος community ομοϊδεατών ανθρώπων μέσω κοινωνικών δικτύων με τους οποίους να μοιραζόμαστε της καλλιτεχνικές μας περιπέτειες!

Πηγή: exostis.gr